ซ่อนรักปถวี (The Elemente Love)

    ตอนที่ 9-ลอบยิง

    (แผ่นดิน)

    "ผมมีธุระต้องไปข้างนอก" ผมวางสายแล้วหันไปพูดกับแม่เลขาหน้ายังกับเป็ดป่วย

    "แล้ว?" มีแต่สีหน้าแสนซื่อที่ผมเห็นตอนนี้ บางทีฟาสก็เหมือนโง่ แต่บางทีก็เหมือนฉลาด

    "...หน้าที่เลขา?"

    "ฉันรู้ค่ะฉันรู้...แต่ให้ฉันสงสัยไม่ได้หรือไงกันคะ แค่ฉันถามคุณก็ตอบสิ ทำไมต้องว่าฉันด้วยล่ะ คุณนี่นะทำไมถึงต้องเก๊กขนาดนั้น ถามจริงว่าไม่เหนื่อยบ้างหรือไง แล้วไอ้คำพูดน่ะพูดอีกนิดหน่อย คุณคงไม่ขาดใจตายหรอกมั้ง คำพูดแค่.......อื้อ...อันอังอูดไอ้อบ~~~"

    ผมพูดไปสี่คำ แต่ฟาสเล่นไล่ยาวจนผมฟังไม่ทัน จนต้องเอามือปิดปากเธอไว้

    "เงียบ!!" ผมตะเบ็งเสียงแข็ง แล้วจ้องตาเธอ สายตาของผมที่มันค่อนไปทางดุดัน สายตาที่ใครได้มองก็เป็๲ต้องหลบ เพราะมันดูน่ากลัว

    "อำไออ้องอวาดอ้วย"

    (ทำไมต้องตวาดด้วย)

    ดูสิครับนี่ขนาดผมเอามือปิดปากไว้ เธอก็ยังพยายามจะพูดให้ได้...สมกับชื่อฟาสจริง ๆ

    "พูดอย่างกับคนไม่เคยได้พูด" ผมว่าออกไปเสียงนิ่ง พร้อมกับเอามือออกจากปากของเธอ

    "นี่คุณ!...ว่า..."

    "หยุด! แล้วตามมา"แค่เห็นหน้าเธอเท่านั้นแหละ ผมรีบชี้หน้าและพูดดักเลยครับ เพราะยังไงเธอโวยวายแน่ ๆ ก่อนจะเดินนำหน้าเธอไปอย่างไม่คิดสนใจ

    ******

    บนรถยนต์ ทางหลวงชนบทที่แทบไม่มีรถยนต์วิ่งผ่าน เวลา 17.15 น.

    "อืม...ผมกำลังไป...รอผมอยู่ที่นั่น...ได้...อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง..."

    ผมคุยสายเ๱ื่๵๹สำคัญเกี่ยวกับงานที่ทำ ที่เห็นเหมือนจะไม่วุ่นวาย ที่ไหนได้มันซับซ้อนอยู่เหมือนกัน และก็ใช่ว่าจะปลอดภัย อันตรายมีรอบด้านเพราะความ๻้๵๹๠า๱ของคนมันไม่มีที่สิ้นสุด ทุกคนอยากเป็๲ที่หนึ่งทั้งนั้น แม้กระทั่งผมที่ไม่คิดจะเป็๲รองใคร

    "ชิ!"

    ผมแนบโทรศัพท์มือถือกับหู ฟังปลายสายรายงานไปเรื่อย ๆ สายตาของผมก็หันไปมองเธอที่นั่งข้าง ๆ แต่เธอกลับสะบัดเสียงใส่ผมซะงั้น

    ผมมองเธอแล้วแอบอมยิ้มเบา ๆ ถ้าไม่สังเกตุดี ๆ คงไม่เห็นหรอกว่าผมกำลังยิ้มอยู่ ด้วยความนิ่งขรึมของผมมันจึงยากที่ผมจะยิ้มให้ใครเห็น แต่ตอนนี้ เวลานี้ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้คิดอมยิ้มกับท่าทางของผู้หญิงที่ร่วมเดินทางมาด้วย

     ปัง! เอี๊ยด!!!!

    "ว๊าย!...กรี๊ด!!"

    "ฟาส!"

    เสียงปืนดังขึ้นทำให้ฟาสเธอร้องอย่าง๻๷ใ๯ พร้อมกับปิดหูสองข้าง ท่าทาง๻๷ใ๯ของเธอ ทำให้ผมรีบคว้าเธอมากอดไว้ พร้อมกับกดตัวลงให้ต่ำที่สุด

    "ผะ แผ่นดิน...เกิดอะไรขึ้นคะ"

    "บังคับรถให้อยู่! เหยียบให้เร็วที่สุด"

    เธอถามผมด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด ดวงตาของเธอเริ่มแดง มีน้ำตาเอ่อคลอเบา ๆ ในดวงตา เธอคงหวาดกลัวมากกับเหตุการณ์ที่กะทันหันแบบนี้

    "ไม่ต้องกลัว หมอบให้ต่ำที่สุด...ฟาสจะปลอดภัย" ผมบอกคนที่อยู่ในการปกป้อง แต่เธอกลับเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าที่ตะลึง จะมาตะลึงอะไรตอนนี้ จะตายกันยกคันอยู่แล้ว

    ปัง! ปัง!

    "ผมถูกลอบยิง!...ให้คนมาช่วยที ไม่ไกลจากที่เรานัดกัน" ผมละความสนใจ แล้วรีบยกมือถือบอกแล้วสั่งการ

    "แผ่นดิน ฟะ ฟาสกลัว" คนที่ผมกอดอยู่ เธอตัวสั่นเทิ้ม พร้อมกับพูดตะกุตะกัก เธอกอดเอวของผมแน่นคงจะกลัวมาก และเหมือนเธอจะร้องไห้ ๼ั๬๶ั๼ได้จากเสื้อเชิ้ตสีขาวของผมมันชุ่ม นั่งคงเพราะน้ำตาของเธอ

    ปัง! ปัง! เสียงปืนยังดังต่อเนื่อง รถยนต์ก็ส่ายไปมา ดีที่รถยังไม่ถูกยิงยางแตก ไม่งั้นผมและทุกคนคงแย่กว่านี้

    "อึก!!!"