60
เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอก ทำให้เ้าของบ้านเปิดประตูออกมา หญิงชราและชายชราที่อยู่ในบ้านออกมาต้อนรับแขกที่เคาะประตูหน้าบ้าน
“ข้ามาเก็บหนี้ตามคำสั่งของท่านกัง”
ชายร่างใหญ่พูดด้วยเสียงข่มขู่อีกฝ่าย ทำให้สองสามีภรรยาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาต้องพากันก้มหน้าไม่กล้าสู้หน้า
“วันนี้เป็วันที่ข้าต้องเก็บหนี้ให้ท่านกังแล้ว ถ้าหากพวกท่านไม่จ่ายหนี้ข้าเองก็ลำบากใจนะ”
“เ้าเองก็รู้ดีไม่ใช่รึว่าข้ากับภรรยาขายของอันใดก็ไม่ได้ ให้เวลาอีกหน่อยจะได้รึไม่ เรามันก็คนกันเองนะ”
ด้วยคำขอร้องของชายชรา ทำให้ชายร่างใหญ่ถอนหายใจออกมาทั้งอย่างนั้น
“ครั้งนี้เป็ครั้งสุดท้ายแล้วนะ ถ้าหากพวกท่านยังหาเงินมาจ่ายหนี้ไม่ได้ พวกท่านอย่าหาว่าข้าใจร้ายเลย”
ชายร่างใหญ่พูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินจากไป
ชายชราและหญิงชราที่เป็สามีภรรยากันทำได้เพียงแค่ถอนหายใจถึงปัญหาของพวกเขา เห็นพวกเขาเป็เช่นนี้แล้วเหยาเหยาเองก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร เห็นคนลำบากเช่นนี้จะไม่ให้ช่วยได้อย่างไรกัน
เมื่อชายร่างใหญ่จากไปจนลับสายตา สองสามีภรรยาจึงปิดประตูบ้านทันที เหยาเหยาเห็นว่าได้โอกาสแล้วเธอจึงเดินตรงไปยังบ้านของพวกเขาและแอบดูว่าพวกเขาจะพูดเื่อะไรบ้าง
(ที่จริงมันก็ไม่ใช่เื่ของเรา เอาเถิด คนว่างงานไม่มีอันใดจะทำอย่างเราก็คงทำได้เพียงเท่านี้)
ถึงมันจะเสียมารยาทแต่มันก็ทำให้เหยาเหยาอยากรู้ ถ้าหากยื่นมือเข้าไปช่วย เหยาเหยายินดีที่จะช่วยพวกเขา
“นี่แม่ พวกเราจะทำอย่างไรกันดี ขายของก็ไม่ได้ แล้วจะให้พวกเราไปหาเงินมาจ่ายหนี้ได้อย่างไร”
“ไม่ต้องห่วงนะพ่อ เอาแบบนี้ดีไหม พวกเราเอาที่ดินทำกินไปขายแล้วเอาเงินไปจ่ายหนี้จะดีรึไม่”
“ไม่ดีเลยแม่ ถ้าพวกเราเอาที่ดินทำกินไปขาย แล้วพวกเราจะทำอันใดกันเล่า”
“แม่ก็คิดเหมือนพ่อนั่นแหละ นี่แหละนะชีวิต ทั้งที่เมื่อก่อนพวกเราก็ขายผักได้ราคาดี แต่ตอนนี้สิ ปลูกอันใดก็ไม่ขึ้น”
นี่เป็สิ่งที่สองสามีภรรยาพูดคุยกันภายในบ้าน
เหยาเหยาที่แอบฟังพวกเขาพูดคุยกันก็ได้รู้ถึงปัญหาที่พวกเขาพบเจอ
(เราเองก็มิได้รีบไปเมืองซีอันด้วยสิ อยู่ที่นี่ช่วยพวกเขาจะดีกว่า)
เหยาเหยาตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยพวกเขาจนกว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะยืนหยัดขึ้นมาได้ด้วยตัวพวกเขา
...
สวัสดีครับ ัเครา นะครับ
ผมมีเื่มาแจ้งให้ทุกคนทราบ ผมวางกำหนดการเอาไว้แล้วว่าจะติดเหรียญหลังจากตอนที่ 60 แต่ว่าผมจะปล่อยให้อ่านฟรีทั้งเดือนแล้วไปติดเหรียญวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2568 นะครับ
ขอบคุุณครับ
