"คุยอะไรกันเหรอคะเบาจังน้องไม่ได้ยิน" เด็กหญิงที่นั่งขมวดคิ้วจ้องมองด้วยความสงสัย เธออยากมีส่วนร่วมจึงชะเง้อหน้าแทรกกลาง ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองรีบละห่างจากกันด้วยท่าทีเอียงอายไปคนละทิศละทาง

    "ไม่ได้คุยอะไรค่ะ...เราเข้าบ้านกันค่ะมะนาวน้องหิวไม่ใช่เหรอ" ผู้เป็๲แม่ตอบลูกสาวทั้งที่พวงแก้มยังแดงระเรื่อเพื่อบ่ายเบี่ยง เธอแทบไม่กล้ามองหน้าเขาเพียงเสี้ยวสายตา เพราะว่าเขินจากกิริยาที่เขากระทำ มันปุกปั่นจังหวะการเต้นของหัวใจเธอจนยากจะสั่งห้าม แม้จะพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ดึงสติให้อยู่กับตัวก็ยากจะทำได้ ยิ่งเห็นหน้าเขาก็ยิ่งประหม่าทรงตัวไม่ไหว

    "แล้วผมล่ะ! ไม่ชวนเข้าบ้านหน่อยเหรอ"

    นักรบชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วถามขึ้น เมื่อสองแม่ลูกจ้ำเท้าจะเดินเข้าบ้านอย่างกับคนลืมเจ็บ ทิ้งเขาไว้ด้านหลังเหมือนมองข้ามเป็๲อากาศที่ไร้ตัวตน

    ".........." คำทักท้วงทำให้น้ำส้มชะงักและหันกลับมามอง ทำเงียบไม่ตอบโต้เพราะว่ายังอายไม่หาย ได้แต่เม้มปากแน่นมองหน้านักรบอย่างเคอะเขิน

    "โคตรใจดำเลย" นักรบยืนสองมือล้วงกระเป๋าแล้วยกไหล่สูง สายตามองไปทางอื่นพูดออกมาเลื่อนลอย แสร้งเหมือนไม่ตั้งใจพูด แต่แอบลุ้นหวังสะกิดใจคนที่อยากให้ได้ยิน

    "เชิญคุณนักรบเข้าบ้านก่อนค่ะ"

    "ขอบคุณครับผม"

    คำเชิญชวนทำให้นักรบยิ้มกริ่มแสนกะล่อน ตอบรับด้วยน้ำเสียงลากยาวอย่างพึงพอใจ แต่กับน้ำส้มนั้นหนักใจเหลือแสน ได้แต่ยินยอมทำตามเขาที่กดดัน

    "น้องเข้าบ้านก่อนนะคะเดี๋ยวแม่จะเปิดประตูเอารถเข้าบ้าน" เธอบอกลูกสาว

    "ได้ค่ะคุณแม่ขา แล้วรีบตามน้องมานะคะ...ห้ามเอาหน้าใกล้กับคุณอานักรบแบบเมื่อกี้อีกนะคะ น้องไม่ปลื้ม" จากนั้นเด็กหญิงจึงสะพายกระเป๋านักเรียนและตั้งท่าเดินนำเข้าบ้านอย่างว่าง่าย แถมทิ้งท้ายด้วยประโยคคำสั่งแสนน่ารักก่อน จากไป เหลือเพียงชายหญิงสองคนที่ยังอยู่ในภวังค์เขินอาย

    "ที่พูดอยู่ในรถผมหมายถึงว่ายอมให้ผมทานมื้อเย็นด้วยเท่านั้นเองนะครับ...หรือคุณน้ำส้มคิดอะไรกับผมมากกว่านั้น" เขาขยับเข้าไปใกล้ ระบายยิ้มอ่อนมุมปาก เมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอที่ผ่านมา และพูดแก้ต่างให้ตัวเอง เขารุกจีบเธอจนตั้งหลักไม่ทัน ไม่รู้ว่าเธอจะ๼ั๬๶ั๼มันได้หรือเปล่ากับความรู้ที่เขาพยายามเผยออกมาให้เธอรับรู้และเปิดใจ

    "ปะ เปล่าคิดนะคะ...ก็คุณพูดแบบนั้นทำฉัน๻๠ใ๽นี่นา" เธอตอบกลับตะกุกตะกัก การชิดใกล้ทำให้เธอหวามไหว กลิ่นน้ำหอมที่ลอยกระทบจมูกยิ่งปุกปั่นหัวใจดวงน้อยให้เต้นแรง จนต้องขยับถอยหลังออกห่าง เพราะหากยืนใกล้แบบนี้มีหวังเธอได้หยุดหายใจด้วยมนต์เสน่ห์ที่เขาก่อขึ้นเป็๲แน่ "ฉันขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ"

    "เดี๋ยวสิ"

    "โอ๊ะ!...ปล่อยฉันนะคะ เดี๋ยวมะนาวมาเห็น"

    ในจังหวะที่เธอกำลังเอี้ยวตัวเดินหนี มือดีของนักรบก็คว้าข้อมือเล็กของน้ำส้มไว้ กระชากจนร่างเพรียวบอบบางกระแทกกับแผงอกแน่น ถือโอกาสโอบเอวเธอไว้อย่างถือวิสาสะ สร้างความตื่นกลัวให้กับน้ำส้ม พยายามผลักเขาออกห่างแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงเขาได้ไหว

    "ผมตามจีบคุณอยู่รู้ตัวหรือเปล่า" เขาก้มมองมายังเธอที่อยู่ใต้ความสูง ถามออกมาตามตรงไม่ให้เธอได้ตั้งตัว เหมือนมันจะช้าไม่ทันใจ ตามมาหลายวันแต่ดันเหมือนไร้วี่แวว...เขาเลยต้องรุกแรง เพราะดูแล้วคงจะนานหากไม่แสดงความรู้สึกออกมาตามตรง

    เขามันพวกใจร้อน!! 

    "ฉันไม่รู้ ปล่อยนะคุณนักรบ" เธอฝืนให้หลุดจากอ้อมกอด แต่ก็ไม่รอดพ้นสักที ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกอดแน่นกว่าเดิมจนน้ำส้มแทบหายใจไม่ออก

    "โง่ปะเนี่ย! ผมแสดงออกชัดเจนแบ้วนะ" คำตอบของน้ำส้มทำเอานักรบชักสีหน้าหน่าย จนพ่นคำพูดออกมาโดยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกคนฟัง

    "ใช่ค่ะฉันโง่! งั้นปล่อยฉันสิ...ปล่อย!!" น้ำส้มฟังแล้วแสลงหูที่จู่ ๆ เขาด่าเธอซะอย่างนั้น ทำให้เธอเคืองเเละดิ้นพล่านในอ้อมกอดนักรบ อยากหลุดจากพันธนาการและไปให้พ้น ๆ หน้าเขา

    "ไม่เป็๲ไร เดี๋ยวผมจะทำลายความโง่ของคุณให้เองครับ" เขากดท้ายทอยเธอนิ่งไม่ยอมให้ขัดขืน แล้วกระซิบชิดหูด้วยน้ำเสียงแ๶่๥เบา ลมหายใจอุ่นกระทบผิวคอ ทำเอาน้ำส้มขนลุกชันไปทั้งตัว

    จากนั้นจึงประทับริมฝีปากจูบลงต้นคอของเธออย่างอ่อนโยน จนน้ำส้มตัวแข็งทื่อเหมือนคนหยุดหายใจ เขารุกเร็วจนยากจะต้านทานไหว ทำให้หัวใจคุณแม่ลูกติดเต้นโครมครามดั่งกลองมโหรี....ยืนทรงตัวแทบไม่อยู่จนนักรบต้องกอดประคองช่วยเหลือ

    ----------------------

    เป็๲ฉันก็เข่าอ่อนยวบจ้าเธอถ้าเจอแบบนี้ ߘ꼯p>