ณ นิกายเหอฮวน
กลางผืนฟ้าที่ไร้เมฆ ร่างของคนสี่คนปรากฏขึ้นอย่างเงียบๆ ราวกับเงาหลุดออกจากห้วงแห่งความฝัน พวกเขาไม่ใช่ผู้ใดอื่น
หานิ หลัวหยุนไห่ จ้าวหงหลง และไป๋จิงเซิน ยืนเรียงกันโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แววตาของทุกคนเ็า
พวกเขารู้ดีว่าใครบ้างที่ร่วมมือโจมตีดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะในครั้งนี้
ไม่ใช่แค่ตระกูลอู๋ที่มีสายลับแฝงในศูนย์กลางศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาเองก็มีสายลับในตระกูลอู๋เช่นกัน
หนึ่งในกองกำลังกว่า 50 แห่งที่ร่วมมือโจมตีดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ นั้นคือนิกายเหอฮวน
ไม่มีการอธิบาย ไม่มีคำถาม พวกเขาไม่สนว่านิกายแห่งนี้จะสมัครใจหรือถูกบังคับ เพราะบนเส้นทางนี้... การปรานีต่อศัตรู ก็คือการแทงตัวเองด้วยมีดเท่านั้น
ไป๋จิงเซินพุ่งตัวขึ้นไปกลางอากาศ ยกมือแตะลงบนรูปแบบป้องกันนิกายอย่างรวดเร็ว
เพล้ง!
เสียงแตกราวกับแก้วร้าวสะท้อนก้องทั่วทั้งนิกาย รูปแบบป้องกันระดับจักรพรรดิพังทลายในพริบตา ไม่มีคำเตือน ไม่มีโอกาสเตรียมตัว รูปแบบที่ควรจะคุ้มครองกลับกลายเป็ประตูต้อนรับหายนะ
ทันใดนั้น หานิ หลัวหยุนไห่ และจ้าวหงหลง ก็ะเิพลังออกพร้อมกัน
ตูมม!!
ลำแสงทำลายล้างของหานิยิงตรงลงมาจากฟ้า เสี้ยววินาที ร่างของผู้ฝึกตนเบื้องล่างนับร้อยขาดสะบั้นกลางลำตัว ร่างแตกละเอียด เืสาดเต็มพื้นหิน
ฟ่อออ!! เปลวเพลิงสีฟ้าของหลัวหยุนไห่ไหลราวกับน้ำมันหลอมเหล็ก กลืนกินทุกสิ่งมีชีวิตเบื้องล่างอย่างไม่ปรานี
ฉัวะ!! ฝูงอาวุธิญญานับพันพุ่งลงมาจากอากาศอย่างแม่นยำ จ้าวหงหลงสะบัดมือเบาๆ อาวุธทุกชิ้นลอยวนอยู่กลางอากาศเป็เกลียวก่อนจะเสียบทะลุร่างของผู้รอดชีวิตราวกับฝนเหล็กตกจาก์
ทุกอย่างจบในเวลาไม่ถึงสิบลมหายใจ ไม่มีใครได้ร้องขอ ไม่มีใครได้ถามอะไร พวกเขาตายโดยไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองตายไปได้อย่างไง หรืออาจจะรู้ แต่ไม่มีโอกาสได้ปริปาก
นิกายเหอฮวน... ไม่มีจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เหลืออยู่ในตอนนี้ ผู้นำและยอดฝีมือของนิกายถูกส่งออกไปก่อนหน้านี้เพื่อร่วมโจมตีดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ทำให้การทำลายคนที่เหลืออยู่นั้นง่ายแสนง่าย
“เริ่มเลย” หานิกล่าวสั้นๆ
ทั้งสี่ใช้เวลาไม่นาน รวบรวมศพและพลังิญญาที่ยังไม่สลาย สร้างหุ่นเชิดจากศพศิษย์ของนิกายเ่าั้ทันที ร่างไร้ิญญาถูกฝังอาคม ผนึกพลัง และควบคุมได้ราวกับหุ่นกระบอก
หลังจากนั้น... พวกเขาก็เคลื่อนตัวต่อทันที ไม่หยุด ไม่พัก
นิกายอีกาแห่งแสง
……
…...
…...
หอการค้าทรายทองแดง
……
…...
…...
ร้านอาหารวาฬขาว
……
…...
…...
ทุกกองกำลังที่ร่วมกันลงมือกับตระกูลอู๋ในการโจมตีดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ ล้วนถูกทำลายลงอย่างไร้ความปรานี ไม่มีการเจรจา ไม่มีข้อยกเว้น มีเพียงความตายเท่านั้นที่ตามมา
สีหน้า ความงาม คำอ้อนวอน ไม่มีค่าอะไรเลย ในเมื่อเืของผู้บริสุทธิ์จากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ยังไม่แห้งบนผืนดิน
พวกเขาทั้งสี่บินผ่านเมืองแล้วเมืองเล่า ไม่ใช่ในฐานะผู้ฝึกตน แต่ในฐานะ ความหายนะ ที่เดินได้
จนมาถึงสามกองกำลังหลัก พวกเขาตัดสินใจกันแล้วว่าจะเริ่มจากตระกูลอู๋ โดยจะไม่ใช้ตัวเองเข้าไป แต่จะส่งหุ่นเชิดที่สร้างขึ้นจากศพของพวกที่พึ่งสังหารมาทำหน้าที่แทน หานิเป็คนควบคุมหุ่นทั้งหมดจากระยะไกล และให้ระบบปกปิดตัวตนไว้ ทำไม่มีการเปิดเผยตัวตนใดๆ ทั้งสิ้น เพื่อที่จะได้โยนความผิดทั้งหมดให้กับพวกดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่เหลือได้
ตามการคำนวณของหานิเมื่อพวกมันรู้ข่าวเกี่ยวกับที่ตระกูลอู๋โจมตีดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ พวกมันจะไม่ช่วยเหลือดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะแต่จะมาทำการโจมตีกองกำลังทั้ง 3 แทนต่างหาก และหานิมั่นใจมากว่ากองกำลังที่เหลือยังไม่เริ่มโจมตี เนื่องจากว่าพวกเขาเองก็มีสายลับในกองกำลังอื่นหากมีการรวมพล สายลับจะแจ้งข่าวมาแน่นอน
ณ ตระกูลอู๋ ท้องฟ้าเหนือคฤหาสน์ใหญ่หม่นหมองอย่างบอกไม่ถูก อากาศรอบๆ หนักอึ้ง แต่คนในตระกูลกลับไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรเลย ทั้งที่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ในตระกูลไม่เหลือแล้ว พวกเขาถูกส่งออกไปต่อสู้กับดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะหมดแล้ว
แต่ทันใดนั้นสิ่งผิดปกติก็เกิดขึ้น รูปแบบจักรพรรดิที่ปกป้องตระกูลมาตลอดกลับมีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางอากาศ ก่อนที่ชายชุดดำจำนวนมากในชุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ดอกไม้ะจะพุ่งเข้ามาโดยไม่รอช้า การโจมตีเริ่มต้นขึ้นในพริบตา
“อ๊าาา! อ๊าา! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน!”
“แย่แล้ว! พวกเราโดนโจมตี!”
ตูมมมม! ตูม! ตูม! เสียงะเิดังสนั่นไปทั่วทั้งตระกูล กลุ่มชายชุดดำโจมตีไม่เลือกหน้า ร่างของผู้ฝึกตนในตระกูลอู๋ะเิกระจายเป็ชิ้น เืสาดเต็มลานฝึก เสียงกรีดร้องดังก้องราวกับประตูนรกได้เปิดออก
แต่ทันใดนั้น ออร่าของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่พุ่งทะลุขึ้นมาจากส่วนลึกของตระกูลทันที
“ท่านบรรพบุรุษ!!” ผู้าุโของตระกูลอู๋ะโขึ้นอย่างมีความหวัง แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ยิ้ม หุ่นเชิดสามตนก็พุ่งเข้าใส่ชายชราระดับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่นั้นแล้วะเิตัวเองในทันที
ตูมมมมมมม!!
ควันคลุ้งไปทั่วอากาศ ก่อนจะเห็นเงาร่างชายชราโงนเงนยืนอยู่กลางกลุ่มเปลวเพลิง เขาหอบหายใจ หน้าซีดขาว ก่อนจะะโเสียงแหบ “พวกเ้าหนีไป... ควันนี้มีพิษ...”
แต่ไม่ทันขาดคำ คนในตระกูลนับสิบก็เริ่มกระอักเื ล้มลง ดิ้นทุรนทุรายราวกับถูกเผาจากข้างใน พิษแผ่กระจายอย่างรวดเร็วทั้งตระกูล บรรพบุรุษคนนั้นกัดฟันใช้พลังเฮือกสุดท้ายเปิดโลกใบเล็กของตระกูลขึ้น ดึงผู้รอดชีวิตบางส่วนเข้าไปซ่อนตัว
หุ่นเชิดไม่หยุด มันยังคงพุ่งเข้าไปพร้อมกับะเิตัวเองอีกระลอก ตูม! ตูม! แรงะเิบดทำลายทุกอย่างในรัศมีจนไม่เหลือซาก
ร่างของบรรพบุรุษหายไปในควันะเิ ความเป็ตายไม่สามารถรู้ได้ แต่มันก็เปิดโอกาสให้หุ่นเชิดที่เหลือพุ่งเข้าไปกวาดล้างสมบัติภายในตระกูลอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะเป็สมุนไพร หินิญญา สมบัติล้ำค่า เส้นเืิญญา ทุกอย่างถูกกวาดไปในพริบตา
จากด้านนอก หานิยืนมองภาพทั้งหมดผ่านตาของหุ่นเชิด เขายิ้มบางๆ “ตามข้อมูลจากสายลับ ตอนนี้ข้าควบคุมทรัพยากรกว่า 80% ของตระกูลอู๋แล้ว”
เขาไม่ได้รีบ เขารู้ดีว่าศึกที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะจะลากยาวและกินเวลาอีกหน่อย แต่สุดท้ายผลลัพธ์มันจะออกมาเสมอกันแต่แค่สูญเสียเล็กน้อย เพราะจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่ถูกฆ่าไปในสนามรบ ล้วนมีโถงจิติญญาเตรียมไว้สำหรับฟื้นคืนชีพ แต่ก็แค่สำหรับกองกำลังที่มีพื้นฐานจากโลกเบื้องบนเท่านั้น และโถงิญญาของตระกูลอู๋มันจะตั้งอยู่ในโลกใบเล็กของพวกเขาแน่นอน
ปัญหาคือ… มันเสียเวลาเกินไปและเสี่ยงเกินความจำเป็ เขาไม่รู้ว่าในนั้นมีจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่ใกล้ตายอยู่อีกหรือไม่ และเขายังมีอีกสองกองกำลังที่ต้องไปจัดการต่อ พร้อมข่าวจากสายลับที่แจ้งถึงการรวมพลในกองกำลังต่างๆ แล้วมันเลยทำให้เขาตัดสินใจถอยทันที
ก่อนจาก เขาพูดเพียงเบาๆ “เพื่อเป็ของขวัญ ข้าจะทิ้งอะไรไว้ให้พวกเ้าจำไปจนชาติหน้า”
บนฟ้า หุ่นเชิดตนหนึ่งหยุดนิ่งกลางอากาศ ร่างของมันเปล่งแสงสว่างสีชมพูออกมาก่อนจะะเิในทันที
ตูมมมมมมมมมม!!
ควันพิษสีชมพูแพร่กระจายปกคลุมตระกูลอู๋ทั้งหมด พื้นดินแตกร้าว พลังิญญาแปรปรวน จนพื้นที่ไม่เหมาะจะอยู่อาศัยอีกต่อไปเป็เวลา 10 ปี
หลังจากจัดการตระกูลอู๋ ทั้งสี่คนก็หายวับไปพร้อมกัน พวกเขาไม่มีท่าทีหยุดพัก หานิ หลัวหยุนไห่ จ้าวหงหลง และไป๋จิงเซิน เดินหน้าต่อไปทันที เป้าหมายต่อไปคือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขนนกะ
พวกเขาไม่เสียเวลาเปิดศึก ไม่ใช้คำพูดใดๆ หุ่นเชิดกลุ่มใหม่ที่เพิ่งสร้างขึ้นจากซากของศัตรูเก่า ถูกปล่อยเข้าไปในอาณาเขตทันที
ครั้งนี้พวกเขาใช้ควันพิษลงก่อน ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ทางการต่อสู้ แต่เพื่อสังหารให้เร็วที่สุด ทรัพยากรถูกขโมยออกมาได้ราว 50% ศิษย์ระดับกลางและล่างถูกฆ่าตายเกือบหมด โดยไม่มีใครทันได้เห็นหน้าศัตรูจริง
แต่ไม่ใช่ทุกอย่างจะเป็ไปตามแผน จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่กว่า 10 คนปรากฏตัวพร้อมกัน ออร่าระดับฟ้าะเืแผ่กระจายออกทั่วพื้นที่ไล่ล่าหุ่นเชิดทั้งหมดทันที
“เผาให้หมด! ฆ่ามันทุกตัว!!” เสียงหนึ่งคำรามลงมาจากท้องฟ้า
แรงกดดันระดับจักรพรรดิพุ่งเข้าใส่จนหุ่นเชิดบางตนะเิทันทีโดยไม่ต้องโดนแตะ แต่ขณะเดียวกัน หานิซึ่งควบคุมอยู่จากระยะไกล ก็ถูกจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งทำการทำนายหาสาเหตุแต่ระบบก็มาป้องกันเอาไว้ได้
เสียงระบบกระชากขึ้นมาอย่างฉับพลัน
[โล่ป้องกันสินะ!! นี่ใช่หน้าที่ข้าไหมโฮสต์?! โฮสต์ท่านใช้ข้าผิดวัตถุประสงค์ไปไกลเกินรึเปล่า!!]
หานิยิ้มมุมปากโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะนำทางอีกสามคนพุ่งเข้าสู่เป้าหมายสุดท้ายของรอบนี้ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จันทราเื
ที่นี่ไม่ใช่เป้าหมายที่ง่าย หุ่นเชิดถูกส่งเข้าไปเหมือนเดิม ทันทีที่มันแตะต้องใครบางคน กลับมีสายฟ้าสีทองกระหน่ำลงมาใส่พวกมันทุกตัวอย่างแม่นยำ
ตูม ตูม ตูม หุ่นเชิดพังยับโดยแทบไม่ทันตอบโต้
หานิมองไปยังหุ่นเชิดของเขาก่อนจะพูดขึ้น "บุตรแห่งโชคชะตาและดูจากแรงสายฟ้า... คนคนนี้น่าจะเป็คนโปรดที่สุดของโลกใบนี้"
หานิกลับไม่แสดงสีหน้าอะไรอีกเขาขโมยทรัพยากรมาได้แค่ 20% เท่านั้น แต่เขาไม่ยอมจบง่ายๆ เขายกมือเบาๆ ก่อนจะปล่อยควันพิษเข้าสู่ภายในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แทน เจตนาไม่ใช่ลอบฆ่า แต่เป็การ ทำลาย
ผลลัพธ์ชัดเจน สมุนไพรหายากถูกทำลายไปนับพันต้น สมบัติล้ำค่าจำนวนมากสลาย พลังิญญาในพื้นที่เสื่อมถอย และแม้จะได้ทรัพยากรออกมาแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ แต่ส่วนที่เหลือ... ก็ใช้งานไม่ได้อีกแล้ว
พวกเขาไม่ต้องฆ่าให้หมด แค่ทำให้ ไม่สามารถเติบโตได้ก็พอ
ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีความลังเล ในสายตาของหานิ ศัตรูไม่มีวันได้รับโอกาสครั้งที่สอง
แต่ทันใดนั้นออร่าแห่งแสงสว่างก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าพร้อมกับชำระล้างควันพิษทั้งหมดทันที หานิยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูด "ช่างน่ารำคาญจริงๆ"