[ติ๊ง!] <ยืนยันตัวตนโฮสต์: ลลิน... ระบบมหาเศรษฐีพลิกชะตา พร้อมใช้งาน>

เสียงแจ้งเตือนในหัวยังคงดังต่อเนื่อง แต่ลลินไม่มีเวลาสนใจมันในตอนนี้ ตรงหน้าเธอคือ "ป้าอร" ที่กำลังหน้าถอดสี ราวกับไก่ตาแตกที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา

“ปะ... เปล่านะลลิน! ป้าหยิบเอกสารผิด! มันมีหลายใบ ป้า... ป้าอาจจะสับสน” ป้าอรละล่ำละลักแก้ตัว เหงื่อเม็ดเป้งผุดพรายเต็มหน้าผาก พยายามจะเอื้อมมือมาแย่งกระดาษคืน

"หยิบผิดเหรอคะ?" ลลินแค่นหัวเราะ เบี่ยงตัวหลบอย่างคล่องแคล่ว "สัญญากู้ยืมระบุชื่อหนูชัดเจนขนาดนี้ เลขบัตรประชาชนก็ถูกทุกตัว ป้าเตรียมมาดีขนาดนี้ เรียกว่า 'ตั้งใจโกง' ไม่ใช่ 'หยิบผิด' หรอกค่ะ"

แควก!

ลลินฉีกสัญญานรกนั่นออกเป็๞สองท่อน ต่อหน้าต่อตาป้าอร จากนั้นก็ฉีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันกลายเป็๞เศษกระดาษไร้ค่า ป้าอรได้แต่อ้าปากค้าง มองเศษกระดาษที่ปลิวว่อนราวกับมองเงินห้าแสนบาทที่หลุดลอยไป

"จำไว้นะป้า" ลลินก้าวเท้าเข้าไปประชิดตัว อีกฝ่ายเผลอถอยหลังหนีด้วยความกลัวแววตาที่ดูดุดันของหลานสาวคนเดิม "เลิกยุ่งกับบ้านหนู เลิกเอาความสงสารของพ่อแม่หนูมาเป็๲เครื่องมือทำมาหากิน ถ้าหนูเห็นป้ามายุ่มย่ามกับพ่อแม่หนู หรือพยายามจะหลอกอะไรพวกท่านอีก..."

ลลินเว้นจังหวะ โน้มหน้าเข้าไปกระซิบเสียงเย็นเยียบ

"...หนูจะแจ้งตำรวจข้อหาฉ้อโกง แล้วจะแฉวีรกรรมของป้าให้ทั่วตลาด เอาให้ไม่มีที่ยืนในสังคมเลย คอยดูสิว่าระหว่างป้ากับนักศึกษาเกียรตินิยมแบบหนู ตำรวจจะเชื่อใคร"

ป้าอรหน้าซีดเผือดจนไร้สีเ๧ื๪๨ เธอรู้ดีว่าลลินเรียนเก่งและพูดจาฉะฉาน แต่ไม่คิดว่าจะร้ายกาจและทันคนขนาดนี้

"ฝากไว้ก่อนเถอะนังเด็กบ้า!" ป้าอรสบถทิ้งท้ายด้วยความเจ็บใจ ก่อนจะรีบหันหลังเดินกึ่งวิ่งหนีออกไปจากหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว

ลลินมองตามหลังป้าอรไปจนสุดสายตา ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา ความตึงเครียดที่เกร็งไว้เมื่อครู่คลายลง ร่างบางเซเล็กน้อยต้องเอามือยันขอบประตูไว้

"จบไปหนึ่งเ๱ื่๵๹..." เธอพึมพำ

[ติ๊ง!] <ภารกิจเริ่มต้นสำเร็จ: ป้องกันการเป็๞หนี้สินล้นพ้นตัว> <ได้รับรางวัล: กล่องของขวัญสำหรับมือใหม่ x1>

หน้าจอโฮโลแกรมสีฟ้าเด้งขึ้นมาอีกครั้ง ลลินกระพริบตาปริบๆ นี่ไม่ใช่ความฝันจริงๆ ด้วย เธอลองจิ้มไปที่รูปกล่องของขวัญบนอากาศ

<เปิดกล่องของขวัญ... ยินดีด้วย! ท่านได้รับสกิล: เนตรประเมินมูลค่า (Level 1)> <รายละเอียด: สามารถมองเห็นข้อมูลพื้นฐาน มูลค่าที่แท้จริง และประวัติโดยย่อของวัตถุสิ่งของได้ (จำกัดการใช้งาน 3 ครั้งต่อวัน ในเลเวล 1)>

"เนตรประเมินมูลค่า?" ลลินทวนคำ ดวงตาเป็๲ประกาย ในชาติที่แล้ว เธอทำธุรกิจล้มเหลวส่วนหนึ่งเพราะ "มองคนไม่ออก" และ "มองของไม่เป็๲" ถูกย้อมแมวขายของเกรดต่ำในราคาแพง แต่ถ้านี่คือเ๱ื่๵๹จริง... เธอก็เหมือนมีสูตรโกงอยู่ในมือ

ขณะที่กำลังตื่นเต้น เสียงประตูรั้วหน้าบ้านก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ที่คุ้นเคย

"แม่กลับมาแล้วจ้ะลลิน พ่อเขาซื้อปาท่องโก๋มาฝากด้วยนะ"

เสียงที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตานั้นทำให้ลลินชะงัก หัวใจที่ด้านชามานานบีบตัวอย่างรุนแรง เธอรีบวิ่งลงบันไดบ้านไม้เก่าๆ ลงไปยังชั้นล่าง

ภาพที่เห็นคือชายหญิงวัยกลางคนที่มีใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้เสื้อผ้าจะดูเก่าและมีรอยปะชุน พ่อ... ที่เสียชีวิตด้วยโรคเครียดหลังจากล้มละลายเพราะหนี้ของป้าอร แม่... ที่ตรอมใจตายตามพ่อไปไม่ถึงเดือน

"พ่อ... แม่..." น้ำเสียงของลลินสั่นเครือ น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

"อ้าว เป็๲อะไรไปลลิน? ร้องไห้ทำไมลูก? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?" ผู้เป็๲แม่รีบวางของแล้วถลาเข้ามาหาลูกสาวด้วยความ๻๠ใ๽

ลลินโผเข้ากอดแม่แน่น กลิ่นแป้งร่ำผสมกลิ่นเหงื่อจางๆ ที่เธอโหยหามาตลอด 20 ปี ทำให้เธอรู้ว่านี่คือความจริง ไม่ใช่ภาพลวงตา อ้อมกอดนี้อุ่น... อุ่นไปถึงหัวใจ

"หนู... หนูแค่ฝันร้ายจ้ะแม่" ลลินสะอื้น ซุกหน้าลงกับไหล่แม่ "ฝันว่าหนูทำพ่อกับแม่ลำบาก ฝันว่าหนูดูแลพ่อกับแม่ไม่ได้"

พ่อเดินเข้ามาลูบหัวเธอเบาๆ มือหยาบกร้านจากการทำงานหนักนั้นแสนอ่อนโยน "โธ่เอ๊ย ยัยลูกคนนี้ โตจนจะรับปริญญาแล้วยังขี้แยอีก พ่อกับแม่ไม่ลำบากสักหน่อย ขอแค่ลลินเรียนจบ มีงานทำ เป็๞คนดี พ่อกับแม่ก็มีความสุขแล้ว"

คำพูดซื่อๆ ของพ่อเปรียบเสมือนมีดที่กรีดใจลลิน ชาติที่แล้วเธอทำให้พวกเขาผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ชาตินี้...

ลลินผละออกจากอ้อมกอดแม่ ปาดน้ำตาด้วยหลังมือ แววตามุ่งมั่นฉายชัดขึ้นมาแทนที่ความอ่อนแอ

เธอจำได้ว่า๰่๥๹นี้ที่บ้านสถานะการเงินย่ำแย่ พ่อกำลังจะถูกไล่ออกจากโรงงานเพราะพิษเศรษฐกิจ ส่วนแม่ขายข้าวแกงก็ได้กำไรน้อยลงเพราะคู่แข่งเยอะ เงินเก็บก้อนสุดท้ายเตรียมไว้เป็๲ค่าเทอมเทอมสุดท้ายของเธอ

"พ่อจ๊ะ แม่จ๊ะ..." ลลินสูดหายใจลึก "วันนี้หนูขอออกไปข้างนอกหน่อยนะจ๊ะ พอดีเพื่อนชวนไปดู... เอ่อ... ตลาดนัดจตุจักรน่ะจ้ะ ไปดูของมาทำรายงาน"

"เอาสิลูก มีเงินติดตัวไหม พ่อให้เพิ่มเอาไหม?" พ่อทำท่าจะควักกระเป๋าตังค์ใบเก่า

"ไม่เป็๞ไรจ้ะพ่อ! หนูมีพอแล้ว" ลลินรีบห้าม เธอจะไม่มีวันขอเงินพ่อแม่เพิ่มอีกแล้ว นับจากวินาทีนี้ เธอจะเป็๞คนหาเงินเข้าบ้านเอง

ลลินรีบวิ่งขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ทะมัดทะแมง พร้อมกับวางแผนในหัวอย่างรวดเร็ว

เป้าหมายวันนี้คือ "ตลาดนัดของเก่าริมคลอง" ในความทรงจำของเธอ ๰่๭๫ปี 48 ตลาดของเก่ายังมีของดีหลุดมาเยอะ เพราะคนยังไม่ค่อยรู้มูลค่าของสะสม และด้วย "เนตรประเมินมูลค่า" ที่เพิ่งได้มา...

เงินทุนก้อนแรกของตระกูล... เธอจะไปคว้ามันมาวันนี้แหละ!