ในที่สุดทุกคนก็ทานอาหารเสร็จ ต้องขอบคุณความอยากอาหารของหยางเฉิน ทำให้บริกรต้องเตรียมสเต๊กชิ้นโตถึงสามจาน
ซูจื้อหงรู้สึกเหมือนเส้นเืจะปริแตก ทุกการกระทำของเขาเปรียบเหมือนการเงื้อกำปั้นต่อยใส่ผ้าขนหนู มันแทบไม่ได้ผลใดๆ กับหยางเฉินเลย
"ขอบคุณสำหรับการต้อนรับหัวหน้าซู พวกเราขอตัวก่อน" หลินรั่วซีเช็ดปากแล้วยืนขึ้น
ในขณะเดียวกันซูจื้อหงผู้กำลังจะหมดแรง ยิ้มกล่าวว่า "รั่วซี นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมจะให้เหมาฉิวขับรถไปส่งนะ ขับรถตอนกลางคืนมันอันตรายมาก"
"ไม่จำเป็" หยางเฉินตอบ "เธอมีผมอยู่ หลังจากซัดสเต๊กไปสี่ชิ้น ดูเหมือนว่าพละกำลังของผมจะอยู่ในจุดสูงสุดแล้วตอนนี้ หัวหน้าซูไม่ต้องกังวลใดๆ เลย เพราะสเต๊กของคุณยอดเยี่ยมจริงๆ มันเหมือนกับไวอากร้า ผมมั่นใจได้เลยว่ามันต้องแข็งตลอดทั้งคืนแน่ๆ"
หลังจากคำพูดอันหยาบโลนออกจากปากหยางเฉิน บริกรภายในห้องต่างะเิเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พวกเขาจ้องมองหยางเฉินและหลินรั่วซีด้วยสายตาอันประหลาดที่แม้แต่เด็กอนุบาลก็ยังรู้
หลินรั่วซีแก้มเปลี่ยนเป็สีแดงเป็รอบที่ร้อย พร้อมแอบหยิกต้นแขนแกร่งของหยางเฉิน เธอทั้งอับอายและเสียหน้า
ทางด้านซูจื้อหง เขาได้แต่สาปแช่งหยางเฉินอยู่ในใจ ทั้งคำว่า เดรัจฉาน ไอ้บ้านนอก เศษสวะและอีกหลายคำหยาบคายต่างปรากฏในสมองเต็มไปหมด ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็บึ้งตึง เขาพยายามบังคับเปิดปากพูดอย่างยากลำบาก
"คุณเป็สุภาพบุรุษจริงๆ คุณหยาง เหมาฉิวไปส่งพวกเขาหน่อย"
หลินรั่วซีไม่รอช้าที่จะพาตัวเองออกไปจากที่แห่งนี้ เธอลากแขนหยางเฉินเดินออกไปอย่างภูตพราย
หลังจากหลินรั่วซีและหยางเฉินออกไปแล้ว เหมาฉิวก็กลับมา ซูจื้อหงนั่งกึ่งนอนบนโซฟาอย่างผ่อนคลายปล่อยให้พนักงานโรงแรมนวดไหล่
"เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?" ซูจื้อหงถามด้วยเสียงทุ้มขณะที่ดวงตาปิดสนิท
"ครับ คุณหลินรีบเดินไปอย่างไวเลย ผมรอจนกระทั่งควันรถลอยมาชนหน้าผมแล้วหายลับไป ถึงค่อยกลับมา"
"ฮึ่ม..." ซูจื้อหงหัวเราะอย่างเ็า "นังโง่นี่ เธอคิดหรือว่าจะหนีฉันไปได้เพียงเพราะนำผู้ชายคนเดียวมาขวางฉัน หล่อนจะดูถูกฉันมากไปแล้ว!"
"บอส ให้ผมจัดการไอ้หยางเฉินเลยไหมครับ รับรองว่ามันจะไม่กล้ามายุ่งอย่างวันนี้อีก" เหมาฉิวพูดขึ้นพร้อมควงแขนอย่างนุ่มนวล
"ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันจะต้องรู้เบื้องลึกเื้ัของมันก่อน ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคนขายแพะธรรมดาจะรู้จักเนบบิโอโล่ดีขนาดนั้น ถึงแม้ว่ามันจะเป็ไอ้สารเลวตัวหนึ่ง แต่มันดูไม่เหมือนคนโง่เง่าเลยสักนิด"
"บอสคิดมากไปแล้ว อย่างที่เห็นในวันนี้ บอสสามารถหาคนพวกนี้จากที่ไหนก็ได้ ถ้ามันไม่ธรรมดาอย่างที่บอสว่า ทำไมมันต้องไปขายแพะย่างอยู่ข้างถนนด้วย?"
"กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว แต่สามารถพังได้ในวันเดียว ถ้าแกจะทำอะไร จงทำด้วยความรอบคอบอย่างยิ่งยวด นี่เป็เหตุผลว่าทำไมแกถึงเป็ลูกน้องและข้าถึงเป็หัวหน้า" ซูจื้อหงตอบเสียงแ่เบา สายตากึ่งหลับกึ่งตื่น
"ครับ ครับบอส ตามที่บอส้า พรุ่งนี้ผมจะไปหาคนมาจัดการมันเอง ถ้ามันเกิดตายขึ้นมาก็ถือว่ามันดวงซวยเอง"
สุดท้ายเหมาฉิวเกาหัวอดพูดมาไม่ได้ว่า "บอส ทำไมบอสต้องยอมทำเช่นนี้ด้วย ถึงคุณหลินจะสวย แต่ในเมืองนี้มีสาวงามอีกมากมายนัก"
"แกจะไปรู้อะไร"
"ความสวยนั้นเป็เื่รอง ถึงแม้ในเมืองนี้จะหาใครเทียบกับเธอยากก็เถอะ แต่ถ้าทั่วประเทศล่ะ ทั่วโลกล่ะ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ มีสาวงามมากมายดั่งฝูงลิง"
"เช่นนั้นแล้วทำไมบอสถึงเลือกคุณหลินล่ะครับ" ดูเหมือนเหมาฉิวยังสงสัยอยู่
"เหมาฉิว แกคิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ควบคุมบริษัทอวี้เหล่ยทั้งหมดจะแค่หน้าตาดีงั้นหรือ? เธออยู่ในแวดวงชั้นสูงของเมือง ชื่อเสียงที่เ็าและเกือบจะไม่มีเพื่อน เธอจัดการอุปสรรคทั้งหมดด้วยมือของเธอเอง สามปีที่ผ่านมาหุ้นของบริษัททะยานขึ้นดุจตั๊กแตน แกคิดว่าทั้งหมดนี้มันเป็เื่ง่ายงั้นหรือเหมาฉิว?"
"บอส้าผู้หญิงที่สามารถช่วยธุรกิจได้เหรอครับ?"
"เธอเป็อัจฉริยะ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันด้อยกว่า เธอเป็หัวใจสำคัญของบริษัท นั่นเป็เหตุผลที่เธอมักจะประสบความสำเร็จ"
"เหตุผลที่ฉัน้าเธอมาครองก็เพราะว่าเธอควรค่าแก่การเอาชนะ และฉันเชื่อว่าเธอเป็ผู้หญิงคนเดียวที่สามารถอยู่กับฉันได้ ความจริงมันมีเหตุผลอื่นอีก แต่แกคงไม่เข้าใจ"
"ผมไม่เข้าใจจริงๆ" เหมาฉิวยกยิ้ม "บอสฉลาดอย่างนี้ ทำไมผมถึงไม่คิดตามบอสล่ะ"
"ผู้หญิงที่แกชอบ โม่เชี่ยนนีก็ทำงานอยู่ที่นั่น ถ้าฉันได้หลินรั่วซีมาและบริษัทอวี้เหล่ยมาได้ล่ะก็ ผู้หญิงในบริษัทก็จะเป็ของแก”
เมื่อได้ยินชื่อของโม่เชี่ยนนี ตาของเหมาฉิวก็ลุกวาวและอดแลบลิ้นออกมาไม่ได้
"บอส ผมฝันถึงหน้าอกและก้นของเธอทุกคืนวัน ถ้าพวกเราสามารถทำให้เธอล้มตัวนอนบนเตียงได้ล่ะก็ รับรองว่าน้ำในร่างผมจะต้องแห้งแน่นอน คิดถึงเธอเมื่อใดผมก็ทนไม่ได้ทุกที เห็นทีคืนนี้ผมจะต้องไปหาสาวๆ สักคนซะแล้ว"
"ไป ดูเหมือนว่าแกจะหยาบคายยิ่งกว่าคนขายแพะซะอีก!" ซูจื้อหงหรี่ตามองเหมาฉิวอย่างเ็า
เหมาฉิวรู้สึกตัวจึงรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานนักซูจื้อหงยกมือขึ้นช้าๆ จับเข้าที่แขนบริกรหญิงที่นวดไหล่ก่อนถามว่า
"เท่าไร"
หญิงสาวทำหน้าเหนียมอายก่อนตอบไปว่า
"ห้า... ห้าพันค่ะ นี่เป็ครั้งแรกของฉันที่ทำเช่นนี้"
"ฮึ่ม" ซูจื้อหงสบถอย่างเ็า
"แค่ห้าพัน อีตัวยังไงก็เป็อีตัว ถูกอย่างกับหรี่ มาข้างหน้านี่ ถอดเสื้อผ้าออกซะ"
หญิงสาวได้ยินถ้อยคำหยาบคายต่างๆ จนแทบจะร้องไห้ แต่เพื่อเงินห้าพัน เธอได้แต่เพียงอดทน ก่อนคลี่ยิ้มอย่างอ่อนหวานและเริ่มถอดเสื้อผ้า
เวลาล่วงเลยไปไม่นานจนกระทั่งเสียงครวญครางและเสียงกรีดร้องดังขึ้น
เหมาฉิวที่ขับรถออกไปแล้วหัวเราะร่า "บอสด่าข้าว่าหยาบคาย แต่กลับหาสาวๆ ได้ไวกว่าข้าเสียอีก คนมีเงินนี่ขี้อวดเสียจริง"
