อากาศยามวสันตฤดู สายลมโชยเอื่อย หมู่มวลผกาประชันสีสันตระการตา
บรรยากาศที่เปี่ยมไปด้วยพลังความสดใสของฤดูใบไม้ผลิเช่นนี้ หากไม่ได้ออกจากบ้านไปััก็เป็เื่ที่น่าเสียดาย
และขณะนี้ ซาลาเปาน้อยก็กำลังหงุดหงิดเพราะไม่สามารถออกไปนอกบ้านได้ แต่ไม่ว่านางจะขุ่นเคืองสักปานก็หามีคนสนใจไม่ กระทั่งสายตาเว้าวอนว่า "อยากออกไปข้างนอก" ก็ยังไม่มีใครเข้าใจ
หากถามว่าเพราะเหตุใด?
เหอะๆ ใครจะไปสนใจเด็กทารกอายุเพียงเจ็ดเดือนกันล่ะ?
ไม่ผิด ตอนนี้นางอายุหนึ่งขวบแล้ว (อันที่จริงเจ็ดเดือน) นอกจากจะเป็ซาลาเปาน้อยนุ่มฟูเนื้อแน่นแล้ว ยังเป็ซาลาเปาที่อุดมไปด้วยไขมันอีกด้วย
แท้จริงแล้วก็ไม่แปลกที่ซาลาเปาน้อยจะมีความคิดอ่านทำนองนี้
ใช่ ก็อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ ่เวลาที่กระแสของการย้อนเวลากำลังมาแรง อยู่ดีๆ นางก็ข้ามกาลเวลามาเหมือนกัน แน่นอนว่าจะไม่ขอลงรายละเอียดถึงสาเหตุและขั้นตอนของการย้อนเวลา เพราะพูดมากไปก็มีแต่... จะน้ำตานอง
สรุปสั้นๆ นางคือจางเฉียวอายุยี่สิบเอ็ดปีที่กลายมาเป็ทารกน้อยซูเฉียวเยว่
ต้องบอกว่า์ยังใจดีกับนางมาก อย่างน้อยก็ไม่ได้ย้อนเวลามาเป็บุตรสาวของตระกูลชาวนา แต่เป็จวนซู่เฉิงโหว [1] ซึ่งเป็ตระกูลเก่าแก่อายุมากกว่าร้อยปีแห่งต้าฉี กล่าวได้ว่า ตระกูลของพวกเขามีทั้งเงิน อำนาจ และชื่อเสียง ครอบครัวเช่นนี้ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป
คุณหนูเจ็ดบุตรีภรรยาเอกของบ้านสาม ย่อมเป็บุคคลประเภทที่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยไม่ต้องแบกรับภาระหรือหวั่นวิตกกับเื่ราวใดๆ หากนี่ยังไม่ดีสำหรับนาง แล้วอย่างไหนถึงจะเรียกว่าดีเล่า
ถึงฟ้าจะถล่มลงมาก็ยังมีลุงใหญ่กับลุงรองคอยแบกรับอยู่ บิดาของนางก็สามารถอยู่อย่างเอ้อระเหยไม่ต้องทำอะไรเลยได้ ส่วนนางเองยิ่งดีใหญ่ เบื้องบนมีพี่สาวคนหนึ่ง เบื้องล่างมีน้องชายฝาแฝดอีกคน ช่างเป็ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบและความสุขอย่างแท้จริง จุดที่สำคัญที่สุดก็คือ บิดาของนางไม่มีอนุภรรยา
ควรรู้ว่า เมื่อพิจารณาตามกฎเกณฑ์ของผู้หญิงที่เดินทางข้ามกาลเวลา อย่างเธอถือว่าออกแนวสดใสน่ารัก
กิจกรรมข้ามกาลเวลารุดหน้ามาจนถึงทุกวันนี้ แค่สามารถข้ามมาอยู่ในครอบครัวแบบนี้ได้ ก็ต้องจุดธูปขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วจริงๆ
ด้วยเหตุนี้ นางจึงยอมรับชะตาข้ามกาลเวลาครานี้ได้อย่างง่ายดาย
ยกเว้นแต่... ต้องมาเป็เด็กทารกนี่แหละ
นางยังแบเบาะขนาดนี้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง อารมณ์จึงห่อเหี่ยวอยู่บ้าง
"ไท่ไท่สาม ท่านทราบหรือไม่ ไท่ไท่รองน่าขันสิ้นดี คิดแต่จะลอกเลียนแบบท่าน ไม่ดูบ้างว่าพื้นเพครอบครัวของตนเองเป็แบบไหน ช่างโง่เขลาเสียนี่กระไร" คนที่พูดอยู่คือหลันหมัวมัว [2] เป็หญิงรับใช้าุโจากสกุลเดิมที่ติดตามไท่ไท่สามเข้ามาตอนแต่งงาน ในมุมมองของเสี่ยวเฉียวเยว่ นี่คือคนสนิทของมารดานาง
ไท่ไท่สามหัวเราะเสียงเบาออกมา หลังจากนั้นก็เอ่ยว่า "เมื่อพอใจก็ให้นางเลียนแบบไป ไม่ใช่เื่ใหญ่โตอันใดเสียหน่อย"
ท่าทางไม่เก็บเอามาใส่ใจสักเท่าไร
พูดถึงเื่นี้ หลันหมัวมัวกลับไม่ยอม นางกล่าวว่า "ท่านน่ะ แสนดีเกินไป คนบางคนยิ่งไม่ถือสาหาความกับนาง นางกลับยิ่งรู้สึกว่าท่านรังแกง่าย"
"ไยหมัวมัวต้องโมโหถึงเพียงนี้ด้วยเล่า ข้าเคยปล่อยให้นางรังแกที่ไหน นางอยู่ในสถานะใด ข้าอยู่ในสถานะใด อีกอย่าง นายท่านสามก็ไม่ยอมให้ใครรังแกข้าอยู่แล้ว" น้ำเสียงของไท่ไท่สามยังคงเรียบเฉย
เอ่ยถึงนายท่านสาม หลันหมัวมัวก็พยักหน้า "นายท่านสามย่อมประเสริฐสุด ในสายตาของบ่าว นายท่านสามดียิ่งกว่าบรรดานายท่านทุกคน ไท่ไท่ก็มีบุญบารมีเปี่ยมล้นเช่นเดียวกัน"
หลันหมัวมัวพูดอีกว่า "นายท่านใหญ่เคร่งขรึมจริงจังเกินไป นายท่านรองเ้าชู้เกินไป นายท่านสามของพวกเราสุภาพอ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยความสามารถ ไม่เกลือกกลั้วสิ่งโสมม บริสุทธิ์สูงส่ง รู้จักทะนุถนอมคนรัก ไม่มีใครดีไปกว่านี้อีกแล้ว"
หลังจากนึกอยู่สักครู่ ก็พูดอีกว่า "ไท่ไท่ต้องกุมหัวใจของนายท่านสามให้มั่น อย่าให้พวกกีบเท้าเล็ก [3] เ่าั้สบโอกาสเข้ามาแทรกแซงได้เชียว หญิงสาวเดี๋ยวนี้มักชอบฉกฉวยโอกาส บ่าวได้ยินว่า..."
ต้องบอกว่า หมัวมัวช่างซุบซิบนินทาผู้นี้เป็ดั่งเสียง์สำหรับซาลาเปาน้อยจริงๆ
ชีวิตที่แสนว่างจนแทบจะเพาะเห็ดได้ของนางมีความรื่นเริงบันเทิงใจมากขึ้นก็เพราะคนผู้นี้
แม้จะข้ามเวลามาได้เพียงครึ่งปีกว่า แต่นางก็รู้สถานการณ์ของครอบครัวนี้ว่าเป็อย่างไร
จวนซู่เฉิงโหวเป็ตระกูลเก่าแก่นานนับศตวรรษ มีบุตรชายสามคน บิดาของนางเป็คนที่สาม พี่ชายสองคนที่อยู่เหนือขึ้นไปล้วนเป็ขุนนาง
บ้านใหญ่นอกจากจะมีบุตรชายหญิงที่เกิดจากภรรยาเอกคู่หนึ่ง ยังมีบุตรสาวที่เกิดจากอนุอีกคน แต่ท่านลุงใหญ่ดูเหมือนจะไม่ใช่บุรุษมักมาก อนุภรรยาเพียงคนเดียวของเขาเป็สาวใช้ที่แต่งเข้ามาพร้อมกับท่านป้าใหญ่ ได้ยินมาว่าท่านป้าใหญ่เป็คนจัดแจงยกฐานะให้ขึ้นมาปรนนิบัติท่านลุงใหญ่ระหว่างที่นางตั้งครรภ์ เป็คนซื่อสัตย์เจียมเนื้อเจียมตัวดี
พูดมาถึงตรงนี้ นางค่อนข้างจะไม่เข้าใจ นางรู้สึกว่าป้าใหญ่อาจไม่ได้ชอบพอลุงใหญ่สักเท่าไร มิเช่นนั้นจะเ้ากี้เ้าการยกอนุให้เขาเองทำไม นี่มันไม่สมเหตุสมผล! ไม่รู้สึกหึงหวงบ้างเลยหรือ? ต้องอย่างท่านป้ารองถึงจะเรียกว่าปรกติ
บ้านรองมีจำนวนคนในครอบครัวมากที่สุด นอกจากบุตรชายหญิงจากภรรยาเอกคู่หนึ่ง ยังมีบุตรชายจากอนุหนึ่งคน และบุตรสาวจากอนุอีกสองคน ทั้งสามล้วนไม่ได้ถือกำเนิดจากอนุภรรยาเพียงคนเดียว จึงเห็นได้ว่าท่านลุงรองเป็คนที่ชมชอบหญิงงามมากเพียงไหน แต่เพราะชาติกำเนิดของท่านป้ารองค่อนข้างต่ำ ไม่อาจควบคุมสามีได้ จึงได้แต่มาบ่นกับสะใภ้คนอื่นทั้งวี่ทั้งวัน พานให้ไม่มีใครชอบ
ทางบิดาของนางค่อยคุยง่ายหน่อย นางมีพี่สาวหนึ่งคน เฉลียวฉลาดน่าเอ็นดูมาก ส่วนนางกับน้องชายฝาแฝดก็สมัครสมานกลมเกลียวกันดี
อาจเป็เพราะครอบครัวของพวกนางเรียบง่ายที่สุด บิดาก็รักและทะนุถนอมภรรยามาก ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ท่านป้ารองอิจฉาริษยามารดาของนาง
ท่านป้ารองมักทำเื่โง่งมไม่เว้นแต่ละวัน แต่ก็ไม่เคยตกเป็ฝ่ายเสียเปรียบ เพียงแค่กลายเป็ที่ตลกขบขันเท่านั้น
หลันหมัวมัวค่อนแคะถากถางได้ทั้งวัน นางก็ไม่เคยเบื่อที่จะฟัง
"เฉียวเฉียวมองอะไรหรือ?"
ไท่ไท่สามหันไปโดยมิได้ตั้งใจ เห็นก้อนแป้งน้อยของตนนั่งจ้องหลันหมัวมัวตาแป๋วอยู่ตรงนั้น ในใจรู้สึกไม่ดี รีบปรามทันที "หมัวมัวอย่าพูดอีกเลย"
ก่อนจะอุ้มเสี่ยวเฉียวเยว่ขึ้นมาในอ้อมแขน พลางเอ่ยเสียงเบา "ถึงอย่างไรก็ไม่ควรให้ชีเจี่ยเอ๋อร์ [4] ฟังเื่เหล่านี้"
เสี่ยวเฉียวเยว่เป็ลำดับที่เจ็ดของครอบครัว ดังนั้นจึงเรียกว่า ชีเจี่ยเอ๋อร์
หลันหมัวมัวยิ้มตอบว่า "ชีเจี่ยเอ๋อร์ยังเล็ก ฟังรู้เื่ที่ไหนเ้าคะ"
จากนั้นก็ดีดนิ้วต่อหน้าเสี่ยวเฉียวเยว่สองครั้ง หยอกเย้าให้นางยิ้ม
เสี่ยวเฉียวเยว่รู้สึกว่าเมื่อตนเองกลายเป็ทารกน้อยไปแล้ว ก็ไม่อาจทำตัวตัวประหลาดเกินไป นางยิ้มออกมาทันที "ต้ะ...ต้ะ..."
พร้อมกับเปล่งเสียงแปลกๆ
ทารกน้อยจ้ำม่ำยิ้มหวานราวกับนางฟ้าตัวน้อย หลันหมัวมัวตกหลุมรักจนไม่รู้จะว่าอย่างไร นางอุ้มเสี่ยวเฉียวชีขึ้นมาวางบนตักแล้วเขย่า "แม่หนูน้อย ว่านอนสอนง่าย โตเมื่อไรจะซื้อปิ่นดอกไม้มาติดให้"
หนูน้อย "ไร้ฟัน" ยังคงยิ้มร่าขายความน่ารักต่อไปเรื่อยๆ
สิ่งที่นางทำได้ตอนนี้ก็มีแต่ขายความแบ๊วนี่แหละ
ไท่ไท่สามเห็นนางยิ้มจนน้ำลายไหลยืด ก็ทนมองต่อไปไม่ได้ เอ่ยไปว่า "สุดจะทนจริงๆ อย่าเอาแต่ยิ้มปัญญาอ่อนอย่างนั้นสิ"
แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่มุมปากกลับโค้งขึ้นอมยิ้มน้อยๆ แล้วเช็ดมุมปากให้นางเบาๆ
เฉียวเยว่ไม่ใช่ทารกน้อยตัวจริง ไหนเลยจะมองไม่ออกว่าไท่ไท่สามชอบรอยยิ้มของตนเอง นางตบมือน้อยๆ ยิ้มเริงร่ายิ่งกว่าเดิม
"คุณหนูเจ็ดของพวกเราเฉลียวฉลาดน่าเอ็นดู อายุเพิ่งเจ็ดเดือนเท่านั้นเอง ไม่เพียงแต่นั่งได้ ยังไม่ร้องไห้งอแงอีกด้วย เฉลียวฉลาดยิ่งนัก ได้ยินว่าคุณหนูหกชอบร้องไห้ตอนกลางคืน เล่นเอาคนไม่ได้หลับได้นอน" หลันหมัวมัวรู้สึกว่าคุณหนูของตนดีไปเสียทุกเื่
เสี่ยวเฉียวเยว่ค่อนแคะอยู่เงียบๆ ถึงนางจะกลายเป็เด็กทารก แต่หากให้นางละทิ้งความเป็ตัวเองเอาแต่ร้องไห้ๆๆ ก็รู้สึกเป็เื่ที่น่าอับอาย
"จะว่าไปไท่ไท่รองก็ช่างน่าขัน เพียรแต่จะอุ้มคุณหนูหกกลับมาเลี้ยงเองให้ได้ เพราะกลัวว่านางจะใกล้ชิดมารดาบังเกิดเกล้าของตนเองเกินไป พอเกิดปัญหาขึ้นก็มาเสียใจภายหลัง ฮ่าๆๆ เด็กที่ไหนไม่ร้องไห้บ้าง พอเด็กร้องนางก็รำคาญ แบบนี้จะเลี้ยงเด็กได้อย่างไร น่าขันสิ้นดี"
เห็นชัดเลยว่าหลันหมัวมัวชิงชังไท่ไท่รองเอามากๆ ปรกติถ้อยคำกระทบกระเทียบของนางก็มักพุ่งเป้าไปที่ไท่ไท่รองเสมอ
แต่สำหรับเสี่ยวเฉียวเยว่แล้ว ไท่ไท่รองก็เป็คนไม่ได้เื่จริงๆ ควรรู้ว่าั้แ่วันแรกที่นางข้ามเวลามาที่นี่ก็พบกับป้าสะใภ้ท่านนี้แล้ว ตอนนั้นนางดึงดันจะอุ้มตนเองให้ได้ ผลปรากฏว่าเกือบทำหลุดมือ
ด้วยเหตุนี้ หลันหมัวมัวจึงโกรธเคืองนางมาก ปักใจเชื่อแปดส่วนว่านางจงใจ และมีเจตนาร้ายแอบแฝง
จะจงใจหรือไม่เฉียวเยว่ก็บอกไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่านางจะได้รับอิทธิพลมาจากหลันหมัวมัว จึงค่อนข้างจะรำคาญคนผู้นี้
"อูวา ยาย่ะ..." เฉียวเยว่ยกมือขึ้นโบก นางอยากคุยกับหลันหมัวมัวอีกสักหน่อย
หลันหมัวมัวเอ่ยว่า "ดูสิเ้าคะ ดูสิเ้าคะ คุณหนูเล็กของพวกเรายังรู้ว่านางไม่ใช่คนดี"
ไท่ไท่สามทนดูต่อไปไม่ไหวจริงๆ จึงพูดว่า "เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าว่า ยายหนูเจ็ดฉลาดเกินไป อย่าให้นางฟังดีกว่า เด็กผู้หญิงพูดมากไปก็ไม่ดี"
หลันหมัวมัวรับคำ แต่เฉียวเยว่ยังคงโบกไม้โบกมือ "อี๋ยายา วา!"
นางไม่ร้องไห้ แค่เปล่งเสียงออกมา แสดงให้เห็นว่าอยากคุยมากแค่ไหน
ท่าทางเร่งร้อนสุดๆ
แต่นางไม่ร้องไห้ มิได้หมายความว่าผู้อื่นจะไม่ร้อง
"แว้... แว้ๆ" จู่ๆ เสียงร้องไห้ปานฟ้าถล่มก็ดังขึ้น
เฉียวเยว่ปวดหัวขึ้นมาทันควัน
คนที่กำลังร้องไห้หาใช่ใครอื่น เป็ฉีอัน คุณชายน้อยเพียงคนเดียวของบ้านสาม และเป็น้องชายฝาแฝดของนางด้วย
เมื่อเปรียบเทียบกับเสี่ยวเฉียวเยว่ผู้ร่าเริงสดใสเกินเหตุ นี่ถึงจะเป็การตอบสนองของเด็กเล็กทั่วไป คือกินแล้วนอน นอนแล้วกิน ลืมตามาก็ร้อง ร้องหมายถึงตื่นแล้ว
ไท่ไท่สามรีบเข้าไปอุ้มบุตรชายขึ้นมาปลอบประโลม "เด็กดี ไม่ร้อง ไม่ร้อง"
เสี่ยวฉีฉีดูเหมือนจะฝันร้าย ทารกน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด แลดูน่าเวทนาสงสาร
ถึงขั้นที่เสี่ยวเฉียวเยว่เห็นแล้วยังรู้สึกปวดใจ นางยื่นมือออกไป หมายจะคว้าเด็กชายตัวอวบอ้วน
หลันหมัวมัวอุทานด้วยความประหลาดใจ "โอ้ แฝดัหงส์อย่างไรก็คือแฝดัหงส์ นี่แหละหนา ผู้อื่นถึงกล่าวว่าคู่แฝดมักมีจิตใจสื่อถึงกัน ดูสิ เจี๋ยเอ๋อร์ของเราเหมือนอยากเข้าไปใกล้น้องชายมากๆ เลยเ้าค่ะ"
ไท่ไท่สามหัวเราะ จับเด็กทั้งสองมานั่งพิงกัน ซาลาเปาน้อยเสี่ยวฉีฉีทำหน้างุนงง แต่เด็กเล็กมักชอบเด็กเล็กด้วยกัน เขาเบิกตากว้าง จ้องพี่สาวตัวน้อยตาแป๋ว
เฉียวเยว่เอื้อมไปคว้ามือเล็กจ้อยของเขา แล้วยิ้มตาหยี "อู๊ย่า! "
พี่สาวน้องชายราวกับสื่อใจถึงกัน
ไท่ไท่สามพึงพอใจอย่างมาก นางออกมายิ้มเล็กน้อย "น่ารักจริงๆ"
แม้เนื้อในของเฉียวเยว่จะเป็ผู้ใหญ่ แต่หลังจากกลายมาเป็ทารกก็เริ่มจะมีความเป็เด็กมากขึ้น ทั้งควบคุมความเป็เด็กของตนเองไม่ได้ เปล่งเสียงร้องแปลกๆ ออกมาสองคำ ซ้ำยังจับแฝดน้องชายของตนเองไว้แน่น
อืม... หน้าตาดีมาก ริมฝีปากแดง ฟันขาว ตาโต ดวงหน้าเล็กจ้ำม่ำ
เฉียวเยว่รู้สึกว่าเมื่อเขากับนางเป็ฝาแฝดกัน นางก็ต้องหน้าตาดีอย่างนี้แน่นอน
แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
รอนางโตขึ้น จะกลายเป็สาวสวยโฉมสะคราญหรือเปล่านะ?
คิกคิก
...
[1] โหว คือบรรดาศักดิ์ของเชื้อพระวงศ์ชาย หรือได้รับแต่งตั้งจากฮ่องเต้ในฐานะผู้ทำคุณูปการให้แผ่นดิน หากเป็โหวชั้นเอกจะสามารถสืบทอดบรรดาศักดิ์ให้กับทายาทรุ่นต่อไปได้
[2] หมัวมัว เป็คำเรียกหญิงรับใช้สูงอายุ
[3] กีบเท้าเล็ก หมายถึงหญิงสาวที่อายุยังน้อย เป็ถ้อยคำเชิงเหยียดหยัน
[4] เจี่ยเอ๋อร์ เป็คำเรียกของเด็กผู้หญิง วิธีการใช้คือนำหน้าด้วยลำดับ หรือชื่อเล่น เช่นเป็ลูกสาวลำดับที่เจ็ด เรียกชีเจี่ยเอ๋อร์ หากเป็เด็กผู้ชายจะใช้คำว่าเกอเอ๋อร์
