รางวัล?
ผลตอบแทนมีจริง
และรางวัลคือขวดเืัในระดับวังชะตา
สิ่งนี้เกินความคาดหมายของหลัวเลี่ย เนื่องจากสาเหตุที่เขา้าต่อสู้กับหลงเยียนหรัน เป็เพราะผู้หญิงคนนี้หยิ่งผยองและเย่อหยิ่งเกินไป เขาแค่้าสอนบทเรียนให้นาง เพื่อที่นางจะได้ไม่ประมาทเขาในอนาคต แต่คิดไม่ถึงว่ายังมีข้อดีอื่นอีกด้วย
ผู้เริ่มต้นคือผู้ที่ไม่เคยต่อสู้มาก่อน และเลือกคู่ต่อสู้เป็ัที่ชนะมากกว่าหนึ่งร้อยครั้งขึ้นไป หากเขาประลองแล้วชนะสิบครั้งติดต่อกัน ก็จะสามารถได้รับรางวัลประเภทนี้ได้
ในความเป็จริง ไม่เพียงแต่หลัวเลี่ยเท่านั้นที่รู้สึกประหลาดใจ แต่ผู้ชมก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยเช่นกัน
พวกเขาคุ้นเคยกับกฎต่างๆ ในโลกภพจิตัมานานแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะจำทุกๆ กฎได้ตลอดเวลา เพราะมันมีรายละเอียดเหมือนกันมากเกินไป
ตัวอย่างเช่นรางวัลนี้
หลายคนใช้เวลานานกว่าจะจำได้ เพราะครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้รับเกียรตินี้คือเมื่อสามสิบปีที่แล้ว
หรือแม้ว่าจะมีคนมากมายในประวัติศาสตร์ที่ได้รับรางวัลประเภทนี้ แต่ใครจะได้คู่ต่อสู้คนแรกเป็ัตัวจริงอย่างหลงเยียนหรัน นางเป็อัจฉริยะที่ได้รับการยอมรับในหมู่อัจฉริยะ ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็ัระดับปรมาจารย์
ทันใดนั้นมีลำแสงริบหรี่ส่องลงมา ปรากฏเป็ขวดเืัขึ้นต่อหน้าหลัวเลี่ย
หลัวเลี่ยคว้ามันด้วยมือของเขา และเปิดฝาขวดเพื่อตรวจสอบ มีเืัอยู่ข้างในและมีไอัที่แข็งแกร่งลอยออกมา
เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ใส่มันลงในกระเป๋าเฉียนคุณของเขา
สิ่งนี้ยังส่งผลดีต่อเขาอีกด้วย
ไม่ว่าเคล็ดวิชาั์จะทรงพลังเพียงใด ก็เป็เพียงเคล็ดวิชาในการฝึกร่างกายเท่านั้น แม้สามารถช่วยขัดเกลาร่างกายได้ แต่หากอยู่ในระดับหยินหยาง หรือเข้าสู่ระดับแก่น์ เืัในระดับวังชะตานี้จะต้องมีส่วนช่วยเหลือในการฝึกฝนได้มากแน่
ความจริงแล้วผู้ชมไม่ได้รับความตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อน เหตุผลหลักคือการประลองในสิบครั้งที่ผ่านมา ั้แ่ต้นจนจบล้วนเป็หลงเยียนหรันที่ถูกโจมตีเหมือนหุ่นเชิด สิ่งนี้ทำให้ผู้คนมึนงง
แต่ประโยคถัดไปของหลัวเลี่ยก็กระตุ้นความตื่นเต้นของผู้คนอีกครั้ง
“ขอถามหน่อย หากว่าครั้งหน้าข้าสู้กับเผ่าัอีก ข้าจะยังได้รับเืัเป็รางวัลไหม”
เขาไม่รู้รายละเอียดมากนักเกี่ยวกับโลกภพจิตั
ด้วยรางวัลเช่นนี้ แน่นอนว่าเขายัง้ามัน ไม่มีคนโง่คนไหนไม่อยากได้มัน
“เ้ายังอยากได้รางวัล?”
เสียงที่เ็าดังขึ้น เป็หลงเยียนหรันผู้ซึ่งปรากฏรูปร่างอีกครั้ง แต่คราวนี้นางไม่ได้อยู่ในสนามประลองัแท้จริงแล้ว แต่กลับปรากฏอยู่นอกสนามแทน
“แน่นอน” หลัวเลี่ยพูด “ทำไมเราไม่สู้กันอีกหลายสิบครั้ง เพื่อให้ข้าได้เืัเพิ่มอีกสองสามขวด”
ผู้ชมโห่ร้องพร้อมกับหัวเราะ
หลงเยียนหรันโกรธมากจนอยากจะวิ่งหนี นี่นางกลายเป็บันไดให้เขาได้รับรางวัลแล้วหรือ
หากเป็เมื่อก่อนนางคงขึ้นไปจัดการเขาแล้ว
แต่ครั้งนี้นางไม่กล้า
หลงเยียนหรันผู้ไม่มีความกลัว ในตอนนี้นางกลัวหลัวเลี่ยจริงๆ
หลงเยียนหรันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากรักษาใบหน้าให้เ็า และระงับความโกรธของนาง “ตามกฎของเผ่าั รางวัลต่อไปคือขวดเืัระดับทลายยุทธ์ หากเ้า้ารางวัล เ้าต้องท้าทายผู้แข็งแกร่งของเผ่าัที่มีชัยชนะห้าร้อยครั้ง และต่อสู้ชนะเขาสิบครั้งติดต่อกัน”
“ง่ายเช่นนี้เลยหรือ” หลัวเลี่ยกล่าว “ใครก็ตามของเผ่าัที่ได้รับชัยชนะห้าร้อยครั้ง จงออกมา”
หลงเยียนหรันเห็นว่าหลัวเลี่ยไม่สนใจสิ่งใด ราวกับเขาแน่ใจว่าจะชนะอีกสิบครั้งติดต่อกันได้ นางกัดฟันด้วยความเกลียดชัง แต่นางเองก็เป็ผู้แพ้จึงพูดอะไรมากไม่ได้ ดังนั้นนางจึงหัวเราะเยาะ “ยังมีข้อกำหนดเบื้องต้นอีก ผู้ที่ได้ชัยชนะห้าร้อยครั้ง สามารถท้าทายใครก็ได้ พวกเขาจะทำอะไรก็ได้ ดังนั้นหากเ้า้าท้าทาย เ้าต้องชนะสองร้อยครั้งก่อนจึงจะท้าทายเขาได้ ตอนนี้เ้าได้ชัยชนะแค่สิบครั้งจากข้า ยังต้องชนะอีกกว่าร้อยครั้งจึงจะสามารถท้าได้”
“ชิ! น่าเบื่อ ไม่น่าสนใจเลย”
หลัวเลี่ยหันหลังกลับและจากไป
ร้อยชัยชนะ? แม้ว่าเขาจะมีเวลา แต่เผ่าัจะส่งคนจำนวนมากมาอย่างง่ายดาย เพื่อให้เขาชนะการประลองร้อยครั้งหรือ?
“หากเ้าอยากได้เืัระดับทลายยุทธ์ ข้ามีวิธี” ดวงตาของหลงเยียนหรันเป็ประกาย และรอยยิ้มน้อยๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง
“วิธีอะไร?” หลัวเลี่ยถาม
หลงเยียนหรันกล่าวว่า “ข้ามีขวดเืัระดับทลายยุทธ์อยู่ในมือ หากเ้าสามารถเอาชนะบุคคลที่ข้าเลือกมาได้ สิ่งนี้จะเป็ของเ้า”
หลัวเลี่ยยิ้ม “ข้าคิดเสมอว่าองค์หญิงสามนั้นหยิ่งยโส แต่ข้าไม่คิดว่าท่านจะมีด้านที่ใจกว้างเช่นนี้ ท่าน้าให้ขวดเืัระดับทลายยุทธ์แก่ข้า ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไร?”
ให้?
บังอาจนัก!
เ้าเด็กน่าเกลียดนี่ถึงกับกล้าดูิ่องค์หญิง
หลงเยียนหรันเต็มไปด้วยความโกรธ นางพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่าทะนงตนให้มากนัก เอาชนะหลงนู่ได้แล้วค่อยพูดเถิด” นางหันไปและะโว่า “หลงนู่ เอาเลย แก้แค้นให้ข้าที!”
ท่ามกลางกลุ่มัที่เฝ้าดูการต่อสู้ ชายหนุ่มที่ดูไม่โดดเด่นก็เดินออกมา เขาคือหลงนู่เป็ผู้นำในหมู่ัรุ่นใหม่ในโลก
สถิติของหลงนู่คือ มีการประลองสองร้อยเจ็ดสิบเก้าครั้ง ชนะสองร้อยเจ็ดสิบเอ็ดครั้ง และแพ้แปดครั้ง
ความพ่ายแพ้ในแปดครั้งนั้น คือแปดการต่อสู้ครั้งแรกเมื่อเขาก้าวเข้าสู่โลกภพจิตั และได้เข้าสู่สนามประลองั สิ่งนี้ทำให้เขาตระหนักว่า เส้นทางการต่อสู้นั้นห่างไกลจากความเรียบง่าย ั้แ่นั้นมา เขาก็ได้ควบคุมจิตใจของตนเอง อุทิศตนเปลี่ยนแปลงตัวเองและฝึกฝนอย่างหนัก หลังจากนั้นเขาก็ชนะการประลองสองร้อยเจ็ดสิบเอ็ดครั้ง ซึ่งนับจากที่เปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาก็ไม่เคยพ่ายแพ้อีกเลย
นอกจากนี้เหตุผลที่หลงเยียนหรันเลือกหลงนู่ เป็เพราะอีกความลับเกี่ยวกับหลงนู่ที่นางเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้
ความลับนี้เป็กุญแจที่ทำให้นางเชื่อว่า จะสามารถเอาชนะหลัวเลี่ยได้
หลงนู่ไม่ได้เข้ามาที่สนามในทันที แต่เขาพูดเรียบๆ ว่า “ถ้าข้าเอาชนะเขาได้ องค์หญิงจะให้ขวดเืัระดับทลายยุทธ์แก่ข้าได้หรือไม่”
“ได้!” หลงเยียนหรันกัดฟัน และพูดว่า “ยิ่งเ้าข่มเหงเขามากเท่าไร ข้าก็จะยิ่งให้เ้ามากเท่านั้น หากเ้าทำให้เขาคุกเข่าลง เพื่อร้องขอความตายและขอยอมแพ้ได้ ข้าให้เ้าสามขวดก็ยังได้”
“ถ้าอย่างนั้นองค์หญิงเตรียมไว้สามขวดเถิด”
หลงนู่ยืดตัวขึ้น และเดินไปยังสนามที่เจ็ดของสนามประลองัแท้จริง
ท่าทางธรรมดาของเขาเปลี่ยนไปเช่นกัน ผมของเขาปลิวไสวแม้ไม่มีลม ดวงตาเปล่งประกาย สายตาเฉียบแหลมดั่งคมดาบ เขาเดินด้วยกลิ่นอายเหมือนัรวมกับเสือ อากาศขับเคลื่อนเป็รูปัร้องและเสือคำรามพร้อมกันทั้งซ้ายและขวา
ความแข็งแกร่งนั้นน่าใ
นี่คือัอัจฉริยะ เป็อัจฉริยะที่แท้จริง
“องค์หญิงสามช่างน่าทึ่ง ดึงเอาความโลภของเด็กคนนั้นออกมาเพื่อใช้ตอบโต้เขา”
“หลงนู่ออกโรงแล้ว เขาแพ้อย่างแน่นอน”
“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของหลงนู่ คือพลังของเขาในสถานะร่างมนุษย์ไม่แตกต่างจากสถานะร่างันัก โดยทั่วไปแล้วพลังโจมตีและพลังป้องกันของร่างัจะมากกว่าร่างมนุษย์สามถึงห้าเท่า และอาจมากถึงสิบเท่า ด้วยเหตุนี้เท่ากับว่า หลงนู่ใช้พลังจากร่างจริงต่อสู้ได้เลย เ้ามีัอยู่ในเป้านั่นเกรงว่าครั้งนี้จะต้องแพ้แล้ว”
“เอ๊ะ? ดูสิ ดูเร็วๆ”
“ท่าทางของเ้ามีัอยู่ในเป้านั่นผิดเพี้ยนไป”
เสียงอุทานดึงดูดผู้คนให้หันไปมอง
น่าแปลกที่เมื่อหลัวเลี่ยรู้สึกได้ถึงไอพลังที่ไม่ธรรมดาของหลงนู่ และใช้ไอพลังนี้เพื่อทำความเข้าใจความดุร้ายในการต่อสู้ของหมัดพญาัประจัญบาน ที่เดิมทีอยู่ในระดับรวบรวม แต่จู่ๆ ก็พุ่งไปที่ระดับถ่องแท้อย่างกะทันหัน
ไม่มีการฝึกฝน แต่อาศัยแรงกดดันและความรู้สึกว่าทำได้
ในขณะเดียวกัน ผู้คิดค้นทักษะหมัดพญาัประจัญบานก็ปวดหัวแล้ว “ให้ตายเถอะ ข้าเป็ผู้คิดทักษะพญาัประจัญบาน หรือเ้าเป็ผู้คิดค้นกันแน่?”