เสียงของเจียงหงหนิงดังขึ้นในเวลาเดียวกับเสียงร้องโอดครวญของหลินฟาไฉ “ต้าเกอ…ท่านกลับมาแล้วหรือ?”
เจียงหงหนิงวิ่งเข้ามาในลานบ้านภายใต้สายตาของทุกคน ด้านหลังมีหมอหนุ่มแปลกหน้าตามมาด้วย
ชาวบ้านทุกคนทำหน้าเหมือนเห็นผี ที่แท้เจียงหงหนิงก็ยังไม่ตาย
บางคนเริ่มบ่นอย่างไม่พอใจ “เ้าเด็กคนนี้หายไปไหนมา? ทำเอาทุกคนเป็ห่วงกันหมด”
“นั่นน่ะสิ เชิญหมออะไรนานขนาดนี้ ระหว่างทางมัวแต่ติดเล่นใช่ไหม?”
“เ้านี่นะ ในหมู่บ้านก็มีหมอ เหตุใดไปเชิญใครที่ไหนก็ไม่รู้มา?”
เจียงหงหนิงวิ่งจนเหงื่อชุ่มศีรษะ เขายกมือเช็ดเหงื่อไปด้วย มองเจียงหงหย่วนอย่างใจฝ่อไปด้วย หอบหายใจอธิบายว่า “หมอสวีไม่ยอมเปิดประตูให้ข้า ข้าไม่มีทางเลือกจึงต้องไปเชิญหมอจากนอกหมู่บ้านแทน”
หลินหวั่นชิวรีบดึงตัวเขา “รีบพาท่านหมอเข้าไปดูอาการเอ้อร์เกอของเ้าเถอะ”
“เหอะ เ้าจงใจใช่ไหมหลินหวั่นชิว? จงใจให้คนทั้งหมู่บ้านขายหน้า สนุกที่ได้หลอกพวกเราใช่หรือไม่?” หลินซย่าจื้อโมโหั้แ่วินาทีที่เห็นเจียงหงหนิงปรากฎตัวแล้ว
นางไม่มีกะจิตกะใจมาสนความเ็ปของตัวเอง ลุกขึ้นชี้หน้าด่าหลินหวั่นชิว
สีหน้าทุกคนในหมู่บ้านไม่สู้ดี การปรากฏตัวของเจียงหงหนิงไม่ต่างอะไรกับตบหน้าพวกเขา เพราะก่อนที่อีกฝ่ายจะปรากฎตัว พวกเขายังด่าหลินหวั่นชิวว่าฆ่าหงเจียงป๋อกับเจียงหงหนิงอยู่เลย
“คนทั้งหมู่บ้านมาที่นี่กันหมด เหตุใดเ้าไม่อธิบายให้ชัดเจน? นังคนใจดำ อยากเห็นทุกคนขายหน้าใช่หรือไม่?”
หลินซย่าจื้อกุมท้องด่าอย่างเดือดดาล
ชาวบ้านหลายคนเห็นด้วย ถือเป็การหาทางลงให้กับการกระทำของพวกเขาก่อนหน้า
หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน “บ้านหงหย่วน เ้าจะทำเกินไปแล้ว เหตุใดไม่อธิบายให้ชัด”
เขาส่งสายตาให้หลินหวั่นชิวในขณะที่พูด เป็สัญญาณให้นางพูดตามตัวเอง แบบนี้ทุกคนจะได้ไม่เสียหน้า
หลินหวั่นชิวหัวเราะ “ข้าพูดั้แ่ตอนที่พวกเ้าเข้ามาแล้วว่าไม่ได้ฆ่าคน ต่อมาพวกเ้าใส่ร้ายว่าข้าฆ่าหงหนิง ข้าก็ปฏิเสธอีกเช่นกัน บอกว่าหงหนิงไปตามหมอ ไม่ทราบว่าหูทุกคนมีปัญหาหรือเปล่า? แย่แล้วสิ ถ้าเป็โรคต้องรีบรักษานะ! แต่นี่หูมีปัญหากันทั้งหมู่บ้าน…หรือจะเพราะหมู่บ้านเค่าซานของเราฮวงจุ้ยไม่ดี? หรือไม่ก็เพราะ…ดวงชะตาหัวหน้าหมู่บ้านชงกับหมู่บ้านเค่าซาน?”
“หลินหวั่นชิว นี่เ้า…” หัวหน้าหมู่บ้านฟังจบก็โมโห เขาคิดไม่ถึงว่าหลินหวั่นชิวจะกล้าเล่นงานเขาผู้เป็ถึงหัวหน้าหมู่บ้าน พูดจาไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อย
ไม่อยากอยู่หมู่บ้านนี้แล้วใช่หรือไม่?
หลินหวั่นชิวไม่ยอมอ่อนข้อ “เ้าอะไร? ข้าพูดผิดหรือ? หรือพวกเ้าคิดว่าผู้ชายของข้าไม่อยู่บ้านแล้วจะรังแกข้าอย่างไรก็ได้? คนทั้งหมู่บ้านแห่มารังแกหญิงอ่อนแออย่างข้า พวกเ้าที่เป็คุณลุงคุณป้าไม่รู้สึกละอายกันเลยหรือ?” หลินหวั่นชิวไม่กลัวว่าจะล่วงเกินชาวบ้านคนใดทั้งสิ้น
ให้เลือกระหว่างล่วงเกินชาวบ้านกับยอมประนีประนอม นางขอเลือกล่วงเกินชาวบ้าน นางอยากให้ทุกคนรู้ว่าหลินหวั่นชิวผู้นี้ไม่ใช่จะรังแกกันได้ง่ายๆ
คนเราก็เป็แบบนี้ เ้ายิ่งยอม คนบางคนก็จะยิ่งรังแก แต่หากเ้าลุกขึ้นสู้ คนที่จะรังแกเ้าต้องคิดถึงผลลัพธ์ก่อนทำ
เหมือนที่เมื่อก่อนเ้าของร่างนี้เอาแต่ยอม อ่อนแอจนเคยชิน ใครอยากรังแกอย่างไรก็ได้
คนในหมู่บ้านเห็นหลินหวั่นชิวโดนหลินซย่าจื้อรังแกแต่ไม่เคยตอบโต้จึงรังแกนางตาม เวลาไปเก็บจูเฉ่าแล้วเจอนางก็จะแย่งจูเฉ่าของนาง เก็บฟืนแล้วเจอนางก็แย่งฟืน บางครั้งมีเด็กนิสัยไม่ดีขว้างปาก้อนหินใส่ หรือไม่ก็ยุ่งกับงานที่นางกำลังทำจนเละเทะ หัวเราะด้วยความได้ใจเมื่อเห็นนางร้องไห้…
แต่บัดนี้เ้าของร่างคือนาง นางย่อมคว้าโอกาสแสดงความเปลี่ยนแปลงให้ทุกคนเห็น
แม้จะถูกมองเป็ปีศาจร้ายก็ไม่เป็ไร ขนาดกระต่ายที่ถูกยั่วจนโมโหยังกัดตอบ
แน่นอนว่านางอ้างชื่อของเจียงหงหย่วนมาขู่ทุกคนด้วย นางมองว่าคนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านค่อนข้างกลัวเจียงหงหย่วน ลำพังแค่ใบหน้าที่มีแผลเป็กับร่างกายกำยำเหมือนผู้ร้ายก็เพียงพอให้…เด็กหยุดร้องตอนกลางคืนได้แล้ว
และแล้วก็เป็ไปตามคาด คำพูดของหลินหวั่นชิวทำให้ทุกคนมองนางอย่างใเหมือนไม่รู้จักนางมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น
ครุ่นคิดในใจว่าหลินหวั่นชิวเป็อะไรไป เหตุใดจึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้?
เมื่อก่อนเป็คนขี้ขลาด ขนาดเด็กสามขวบรังแกยังไม่กล้าส่งเสียง
แต่เมื่อพวกเขาเห็นเจียงหงหย่วนที่เดินออกมาก็เข้าใจทันที
เพราะมีที่พึ่งแล้วสินะ
ดังนั้นถึงได้กล้าอวดดี
เมื่อก่อนเวลารังแกหลินหวั่นชิว นางเคยกล้าส่งเสียงที่ไหน
“หลินหวั่นชิว เ้าอย่าเพิ่งได้ใจไป ถึงเจียงหงป๋อจะไม่ตายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเ้าไม่ได้ฆ่าเขา! รอให้เจียงหงป๋อฟื้นก่อนเถอะ ข้าจะคอยดูว่าเ้าจะได้ใจไปถึงเมื่อไร?” หลินซย่าจื้อพ่นคำด่า นางไม่ยอมใจ เื่ราวกลายเป็แบบนี้ได้อย่างไร?
รอให้เจียงหงป๋อฟื้นก็ดีเหมือนกัน นางไม่เชื่อหรอกว่าเจียงหงหย่วนไม่อยู่บ้าน เด็กตัวเล็กแบบเจียงหงหนิงจะเป็คนฆ่าเจียงหงป๋อได้ คนที่ฆ่าเจียงหงป๋อเป็ได้แค่หลินหวั่นชิว
ถึงเวลานั้น ดูซิว่าเจียงหงหย่วนจะปกป้องนางอย่างไรอีก
“เจียงหงหย่วน ข้าขอแนะนำให้เ้าพิจารณาหญิงชั่วช้าคนนี้ให้ดี ตอนนี้เ้าปกป้องนาง แต่ไม่แน่ว่าในอนาคตนางฆ่าเจียงหงป๋ออย่างไร นางก็จะฆ่าเ้าแบบนั้นเช่นกัน” หลินซย่าจื้อกล่าวต่อ สีหน้านางเต็มไปด้วยความเกลียดชังในขณะที่พูดประโยคนี้ ความเจ็บที่ท้องยังไม่หายไป ตัวงอกุมท้องแน่น
ความยึดมั่นที่อยากให้หลินหวั่นชิวตายทำให้หลินซย่าจื้อยอมอดทนต่อความกลัวเพื่อยุยงต่อ
ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็อย่างไร นางก็ย่อมไม่ยอมให้หลินหวั่นชิวมีชีวิตที่ดี
ต่อให้เจียงหงหย่วนจะปกป้องแล้วอย่างไร?
เขายังจะดีกับนางอีกหรือ?
ไม่แน่ว่าหลินหวั่นชิวจะถูกตบตีทุกวัน
อีกอย่าง หลังจากที่ผ่านวันนี้ไป ชื่อเสียงในทางไม่ดีของหลินหวั่นชิวจะถูกรู้กันทั่วหมู่บ้าน คงไม่มีใครสนใจนางแล้ว
ไม่ใช่แค่ไม่สนใจนาง แต่เดินไปที่ไหนมีแต่จะถูกจับผิดนินทา หลินซย่าจื้อจำได้ว่าในหมู่บ้านเคยมีแม่ม่ายคนหนึ่ง มีข่าวลือว่านางเป็ขโมย ท้ายที่สุดก็ทนการจับผิดนินทาไม่ไหว แขวนคอตายบนต้นไม้หน้าหมู่บ้าน
นางจะคอยดูว่าหลินหวั่นชิวเจอเื่แบบนี้แล้วยังจะกล้ามีชีวิตอยู่ต่ออีกหรือไม่!
