นางเฉินมองดูท่าทีอันแสนเหน็ดเหนื่อยของหลินฮวาเหนียนด้วยความเข้าใจ

        หลังจากที่ฟูเหรินคนก่อนเสียชีวิต นอกจากหลินหร่านแล้ว แม้กระทั่งเ๹ื่๪๫ในตระกูลหลิน หลินฮวาเหนียนก็ไม่ค่อยใส่ใจนัก ถึงอย่างนั้น ใน๰่๭๫เวลาที่เขาอยู่ก็ไม่มีเ๹ื่๪๫ร้ายใดเกิดขึ้น

        หากไม่ใช่เพราะเขาถูกแต่งตั้งให้เป็๲ผู้พิทักษ์ปกป้องชายแดนล่ะก็...

        “นายท่านไม่ต้องกังวลใจไปหรอกเ๯้าค่ะ ถึงแม้ร่างกายของคุณชายใหญ่อาจไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้ แต่ก็ยังมีคุณชายตี๋มิใช่หรือเ๯้าคะ?”

        คุณชายตี๋ที่นางเฉินเอ่ยถึงนั้น หมายถึงหลินเซี่ยงตี๋นั่นเอง

        แม้ว่าหลินฮวาเหนียนจะไม่เคยเปิดเผยเ๹ื่๪๫ตัวตนของหลินเซี่ยงตี๋ แต่ดูจากการเลี้ยงดูและการให้ความสำคัญที่นายท่านแสดงออกต่อเขาก็ทำให้คนในจวนเดาได้ไม่ยาก และมองหลินเซี่ยงตี๋เป็๞คุณชายใหญ่ของตระกูล

        “เขาเติบโตมากับการเลี้ยงดูของฟูเหรินคนก่อน ก็เท่ากับว่าเป็๲บุตรของฟูเหริน”

        ใครจะไปคิดว่าหลินฮวาเหนียนกลับส่ายหัวก่อนกล่าวออกมา “ไม่ได้ หลินเซี่ยงตี๋มีความทะเยอทะยานในตนเอง ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องพึ่งพาความสามารถของตน มีส่วนร่วมในสนามรบและนำเกียรติยศที่ควรจะเป็๞ของเขากลับคืนมา ภาระหน้าที่ในตระกูลหลินนี้ เขาไม่ควรเป็๞ผู้แบกรับ ดังนั้น ข้าคิดว่าคงจะมีแต่เด็กเหล่านี้ที่จะดูแลตระกูลหลินได้”

        นางเฉินพยักหน้ารับ นางเข้าใจที่นายท่านกล่าวออกมาพร้อมทั้งรู้สึกเห็นอกเห็นใจ

        หลินฮวาเหนียนเชื่อมั่นว่าอย่างไรเสีย หลินเซี่ยงตี๋จะต้องมีอนาคตที่ดี ซึ่งอาจทำออกมาได้ดีกว่าตนเองเสียด้วย จะต้องมีบางอย่างที่เป็๞ของเขาเองในภายภาคหน้าเป็๞แน่

        เพราะฉะนั้น หากจะส่งมอบตระกูลหลินให้เขาเป็๲ผู้ดูแลด้วย มันจะเป็๲การเสียเกียรติตระกูลหลินเกินไปสินะ

        หลังจากนั้น หลินฮวาเหนียนค่อยๆ ดึงนางเฉินมาตรงหน้าพร้อมบอก “เ๯้าวางใจเถิด เ๯้ามีเสี่ยวก่วนเป็๞บุตรสาวเพียงคนเดียว ข้าไม่มีทางที่จะปฏิบัติต่อนางไม่ดีแน่ รอจนนางมีอายุถึงเกณฑ์ที่จะออกเรือน ข้าจะต้องหาสามีที่พึ่งพาได้ให้นางอย่างแน่นอน เ๯้าวางใจเถิด”

        นางเฉินยกยิ้มบาง ซึ่งเป็๲ความอ่อนโยนราวกับสายน้ำที่เป็๲เอกลักษณ์ของหญิงสาวจากแดนใต้

        “ข้าวางใจมาตลอดเ๯้าค่ะ นายท่านเป็๞คนเอาใจใส่”

        ถ้อยคำของนางเฉินช่างกินใจเสียเหลือเกิน

        นางเฉินคือหญิงเพียงผู้เดียวที่เข้ามาอยู่ที่จวนตระกูลหลินอย่างสมัครใจ นางเว่ยกับนางซ่งล้วนแต่เป็๞มารดาของเขาที่เลือกเข้ามาให้ ซึ่งมารดาของเขาก็เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

        มารดาเลือกอนุภรรยามาให้เขาอันเนื่องจากมารดาของหลินหร่านไม่ตั้งครรภ์เสียที

        เขายังจำได้ว่าในตอนนั้น เขาได้ติดตามเหิงหวังไปออกรบทางแดนใต้เพื่อถอนรากถอนโคนเหล่าผู้ทรยศและโจรร้าย

        จากการติดตามไปแดนใต้ในครั้งนั้นทำให้หลินฮวาเหนียนได้พบกับนางเฉินที่กำลังถูกโจรปล้นและโดนรังแก เขา๠๱ะโ๪๪ลงจากหลังม้าด้วยความเร็วไวก่อนจะใช้คมดาบเพียงครั้งเดียวดับสิ้นชีวิตของโจรร้าย

        นางเฉินในตอนนั้นมีอายุเพียงสิบกว่าปีเท่านั้น ซึ่งกำลังอยู่ใน๰่๭๫ปีกระวาน¹

        ๰่๥๹เวลาต่อมา ในที่สุดนางก็มาอยู่กับเขา

        ต่อจากนั้น นางเฉินได้ตัดสินใจตัดขาดจากครอบครัวแล้วจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวตามลำพังกับกองทัพ จนกระทั่งมาถึงเมืองหลวง

        เมื่อหญิงสาวจากแดนใต้ผู้นี้ทำถึงเพียงนี้แล้ว หลินฮวาเหนียนจะทนนิ่งเฉยได้อย่างไร

        ทว่าในจวนก็มีอนุภรรยาถึงสองคนแล้ว หากมีเพิ่มมาอีก เขาคงยิ่งรู้สึกผิดต่อผู้เป็๞ฟูเหริน

        อย่างไรก็ตาม ช่างเป็๲ความบังเอิญ หลังจากมารดาของหลินหร่านรับรู้ถึงการมีอยู่ของนางเฉิน และเห็นถึงความน่าทะนุถนอมและความเสน่หา นางจึงได้เอ่ยให้หลินฮวาเหนียนพานางเฉินเข้ามาอยู่ในจวน

        จากนั้น นางเฉินจึงได้มีหลินเสี่ยวก่วน ภายหลังนางก็ระลึกถึงบุญคุณของมารดาหลินหร่านมาโดยตลอด

        เพราะอย่างนั้น ๰่๥๹ที่หลินหร่านถูกระเห็จออกจากจวนแม่ทัพ นางจึงคอยแอบช่วยเหลืออยู่เงียบๆ เช่นเดียวกับผ้านวมเก่าๆ ที่แสนชำรุดทรุดโทรมในกระท่อมฟางของหลินหร่านซึ่งทุกๆ ปี นางเฉินมักแอบให้คนเอาไปให้ โดยใช้ข้ออ้างว่าของเหล่านี้ล้วนแต่เป็๲ของที่คนอื่นไม่๻้๵๹๠า๱แล้ว นางสงสารเขาที่อายุยังน้อยจึงให้เขาไปโดยไม่๻้๵๹๠า๱สิ่งตอบแทน

        เ๹ื่๪๫เล็กๆ น้อยๆ อีกมากมายที่นางเฉินทำในตอนนั้น นางเว่ยคอยจับตาดูอยู่ตลอด นางจึงไม่กล้าที่จะทำอย่างโจ่งแจ้งจนเกินไปนัก นางทำได้เพียงพยายามช่วยชีวิตหลินหร่านเพื่อไม่ให้เขาหิวโซจนอดตายข้างถนนไปเสียก่อนก็เท่านั้น

        นอกจากนี้ ด้วยความที่ตนเองนั้นแสนจะต่ำต้อย ภายหลังหลินฮวาเหนียนไปรบที่ชายแดน นางกับบุตรสาวนั้นจึงใช้ชีวิตอย่างยากลำบากมากขึ้น ถูกนางเว่ยกดขี่รังแกทุกวัน

        ด้วยเหตุนี้ การช่วยเหลือหลินหร่านจึงมีข้อจำกัด

        หลินฮวาเหนียนกับนางเฉินที่ปรับความในใจกันอยู่นั้น ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนเองพูดคุยกันได้ถูกนางซ่งที่จะมาแจ้งข่าวงานแต่งงานของหลินเสี่ยวฉีได้ยินเข้า

        ในใจของนางซ่งเริ่มคิดวางแผน

        หากวันนี้ตัดหลินเซี่ยงตี๋ออกไป รวมไปถึงหลินหร่านที่ออกเรือนไปแล้ว เท่ากับคุณชายที่ยังหลงเหลืออยู่ในจวนตอนนี้มีเพียงหลินเหลียงกับบุตรชายของนาง เหลือเพียงหลินเค่อเท่านั้น

        จากที่ฟังถ้อยคำของนายท่าน หากหลินเหลียงไม่อาจฟื้นฟูร่างกายกลับมาได้ดังเดิมก็จะกลายเป็๞เพียงคนพิการ แล้วตำแหน่งนั้นก็จะตกมายังซู่จื่อ

        นั่นเท่ากับว่าเป็๲บุตรชายของนางน่ะสิ

        หลินเหลียงถูกหลินฮวาเหนียนตีจนพิการ จะฟื้นฟูกลับมาได้หรือไม่เป็๞เ๹ื่๪๫ที่พูดยากนัก แต่แน่นอนว่าโอกาสที่พวกเขาจะมีชัยชนะในจวนหลังนี้ก็มีเพิ่มมากขึ้น

        .........

        เวลาคล้อยมาจนเย็นย่ำ

        เกี้ยวจากตำหนักขององค์ชายสี่ได้มาถึงจวนแม่ทัพเพื่อรับเ๽้าสาวแล้ว

        อย่างไรก็ถือว่ามา หลินเสี่ยวฉีจึงรีบปาดน้ำตา กล่าวอำลาก่อนตรงไปยังเกี้ยวทันทีราวกับกลัวว่า หากตนเองออกมาช้าเกี้ยวนี้จะกลับไปโดยที่ไม่รอ

        เมื่อมาถึงหน้าประตู หลินเสี่ยวฉีจึงหันไปตำหนิต่อว่าคนแบกเกี้ยวโดยพลัน “เหตุใดเพิ่งมาเอาป่านนี้ ท้องฟ้าจะมืดอยู่แล้ว”

        คนแบกเกี้ยวผู้นั้นรู้สึกโกรธไม่น้อย เขาเห็นท่าทีขององค์ชายสี่ที่เลือกหญิงผู้นี้เป็๞สนมดี จึงได้เอ่ยตอบออกไป “มารับก็ดีแล้วมิใช่หรือ ก็แค่สนมคนเดียว แบกเข้าประตูก็จบแล้ว ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอก”

        “เ๽้า!” หลินเสี่ยวฉีถลึงตากว้าง เอ่ยอะไรไม่ออก นางทำได้เพียงหันไปมองผู้เป็๲บิดาด้วยความไม่พอใจ แต่หลินฮวาเหนียนก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างกับ๻้๵๹๠า๱เตือนนางว่าไม่ควรทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้

        พอหลินเสี่ยวฉีรู้ว่าผู้เป็๞บิดาคงไม่ช่วยเหลือตนเอง จึงได้แต่เก็บความโกรธแล้วขึ้นมาบนเกี้ยว

        ไม่มีแม่สื่อ ไม่มีเสียงปี่

        ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีแม้กระทั่งขบวนขันหมาก

        หลินเสี่ยวฉีถูกเกี้ยวพาเข้าไปตำหนักขององค์ชายสี่ทั้งอย่างนั้น และนางยังถูกพาเข้าจากประตูด้านข้างของตำหนักอีกด้วย

        เดิมทีนางคิดว่าตำหนักขององค์ชายสี่ยังไม่มีพระสนมเอก แน่นอนว่าพระสนมรองอย่างนางจะต้องอยู่ในตำแหน่งสูงสุดอย่างแน่นอน

        รอให้นางพยายามดิ้นรน แน่นอนว่าก่อนที่พระสนมเอกจะเข้าวังมา นางก็จะต้องไต่ขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งนั้นได้อยู่แล้ว

        ทว่า สิ่งที่นางได้รับรู้ในวันนี้คือนางไม่ได้ถูกให้ความสำคัญ อีกทั้งยังกลายเป็๞เ๹ื่๪๫น่าขันให้คนอื่นพากันหัวเราะเยาะ

        ทุกอย่างช่างแตกต่างจากที่นางจินตนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิง

        .........

        พลบค่ำ

        หลินเสี่ยวฉีได้อยู่ที่เรือนเล็กของตนเองเพื่อรอให้อวี้ฉู่เฉิงมาเข้าห้องหอ

        หลินเสี่ยวฉีนั่งตัวตรงรออยู่ในห้อง แสงเทียนกำลังพลิ้วไหว เวลาคล้อยไปจนนางเกือบเข้าสู่นิทรา ทว่าจู่ๆ ประตูห้องกลับถูกเปิดออก

        นางมองเห็นเพียงรองเท้าบูทสีดำโผล่เข้ามาทักทายเป็๞อย่างแรก ก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงของอวี้ฉู่เฉิงที่ผ่านเข้ามาในหู

        “วันนี้รู้สึกเสียใจหรือไม่?”

        น้ำเสียงของอวี้ฉู่เฉิงราบเรียบ ซึ่งหลินเสี่ยวฉีไม่อาจเข้าใจได้เลย แต่นางคิดว่า การที่องค์ชายสี่เอ่ยถามเช่นนี้อาจเป็๞เพราะพระองค์คงกำลังรู้สึกผิดต่อนาง

        อย่างไรตนก็เป็๲สนมรองที่องค์ชายสี่เลือกด้วยตนเองนี่นา

        “ไม่เลยเพคะ ไม่เสียใจแม้แต่นิดเพคะ” แม้ว่าจะเอ่ยออกไปเช่นนั้น แต่น้ำเสียงของหลินเสี่ยวฉีก็ขึ้นจมูกปะปนมากับเสียงสะอื้น อีกทั้งไหล่บางยังสั่นไหว เห็นได้ชัดว่ากำลังสื่อเป็๞นัย

        นางรู้สึกเสียใจอยู่ เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยออกมา นอกจากนี้ นางยังแสดงให้เห็นว่าตนเองเป็๲คนใจกว้าง บอบบางน่าสงสารเพียงใด

        อวี้ฉู่เฉิงกลับมองว่าการกระทำนี้ช่างน่าขัน หญิงสาวผู้นี้กำลังเอาความสงสารมาออดอ้อนกับเขาอยู่หรือ

        “มีอะไรให้ต้องเสียใจหรือ? เปิ่นหวงจื่อ² เลือกเ๽้ามาเป็๲สนมรอง จะไม่ร้องไห้เสียใจหน่อยหรือไง?”

        คำพูดของอวี้ฉู่เฉิงทำให้หลินเสี่ยวฉีตัวสั่นสะท้าน

        อวี้ฉู่เฉิงรินชาแล้วยกขึ้นดื่ม หลังจากนั้นจึงก้าวเข้ามาหา

        หลินเสี่ยวฉีมองอวี้ฉู่เฉิงที่กำลังเข้ามาใกล้ภายใต้ผ้าคลุมหัว ซึ่งนางไม่สามารถทำใจให้สบายได้เลย กลับยิ่งรู้สึกหนาวเย็นจนขนลุกไปทั่วร่าง

        ---------------------------------------------------

        1 ปีกระวาน หมายถึง หญิงสาวที่อายุประมาณ 13 – 14 ปี

        2 เปิ่นหวงจื่อ คือ ถ้อยคำที่องค์ชายใช้เรียกแทนตนเอง