วรวลักษณ์ไม่สนใจเสียงกระแนะกระแหน เธอกอดตัวเองแน่น พลางทำสีหน้าเคลิบเคลิ้มแบบสุดทาง

"ความหล่อเกินเบอร์ขนาดนั้นกับหุ่นแบบนั้น...กูยอมค่ะ ยอมหมดใจเลย!"

เพื่อนทั้งสองสบตากัน แล้วส่ายหน้าเบา ๆ อย่างรู้กัน พวกเธอชินกับอาการเพ้อเจ้อของวรวลักษณ์เสียแล้ว

"อิพิม" มนธวิทย์หันไปเรียก

"อะไร?" พิมรดามองตอบอย่างงง ๆ

"กูเสียดายความสวยของมันจริง ๆ นะ ถ้ากูสวยแบบมันนะ กูจะอ่อยให้เรียบทั้งตึกเลย ไม่มัวเพ้อหาโอปป้าเหมือนมันหรอก มึงว่ามะ"

สายตาทั้งสองหันไปยังวรวลักษณ์ที่ทำทองไม่รู้ร้อน

ดวงหน้าสวยหวาน ตาโตขนตางอนยาว จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางได้รูป ผิวขาวเนียนราวน้ำนม สมชื่อมิลค์ หุ่นก็สะโอดสะองอย่างที่ใครเห็นต้องเหลียวตาม ไม่แปลกใจที่ไม่ว่าเดินไปไหนก็ตกเป็๞เป้าสายตา

แต่...ทำไมนะ เพื่อนสนิทคนนี้กลับไม่เคยแยแสความสนใจนั้นเลยสักนิด

"บุญมึงน้อยไง" พิมรดาเอ่ยเบา ๆ ราวกับสรุปทุกอย่างได้ในประโยคเดียว

มนธวิทย์ค้อนขวับ ส่งปากขมุบขมิบด่าในลำคออย่างหมั่นไส้

"ก็อย่างว่าล่ะมึง แข่งอะไรก็แข่งได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนาไม่ได้จริง ๆ" วรวลักษณ์ปรายตามาอย่างเหนือชั้น พร้อมยักคิ้วให้หนึ่งที

"คร่าาาาา!" มนธวิทย์ลากเสียงยาวแบบประชด "นี่ขนาดเป็๲คนพูดไม่ทันนะ ถ้าพูดทันกูไม่อยากจะคิดเลย..."

แล้วก็วกกลับเข้าเ๹ื่๪๫เดิมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"แต่...กูว่านะ พี่เมฆแม่งขาวหล่อตี๋สไตล์โอปป้าอยู่นะมึง!"

"กูก็บอกแล้วไงว่า ของ กู หล่อ ที่สุด" วรวลักษณ์เน้นทีละคำ พร้อมกับหันมาจ้องด้วยดวงตาวาววับ "ไม่มีใครหล่อเกินโอปป้าของกูได้เลย! ใจมะ?"

"เอ่อ ๆ หล่อที่สุดเลยจ้ะ ตามใจมึงละกัน!" พิมรดายอมแพ้ ยกมือสองข้างยอมจำนน มองเพื่อนสาวที่กำลังเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ อย่างปลงตก

มิลค์หันกลับไปมองกลุ่มหนุ่มหล่ออีกครั้ง ก่อนเบือนหน้ากลับมาอย่างเฉยเมย

ก็อย่างที่บอกไปแล้วนั่นแหละ...

สำหรับเธอ ไม่มีใครหล่อเกินโอปป้าได้จริง ๆ

อีกฟากหนึ่งใต้ตึกเรียน สามหนุ่มหล่อที่กลายเป็๞หัวข้อเมาท์สนั่นเมื่อครู่ นั่งทอดกายอยู่ใต้ร่มเงา รอเวลาเรียนด้วยท่าทีสบาย ๆ

เมธพนธ์ หรือ เมฆ หนุ่มหล่อสูง 185 เ๢๲๻ิเ๬๻๱ หน้าคมจัดจ้านตามฉบับโอปป้า คิ้วเข้มตัดกับผิวขาวเนียนแบบเกาหลี จมูกโด่งสวย กำลังนั่งก้มหน้าเล่นเกมมือถืออย่างไม่สนต่อโลกภายนอก แม้จะรู้ดีว่ามีสายตาอีกหลายคู่จับจ้อง

“เปลี่ยนบรรยากาศแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะมึง” คุณัชญ์ (ณัชญ์) หนุ่มหล่อสูงโปร่ง โครงหน้าคมเข้ม สายตาคมกริบ พูดขึ้นพลางเหลือบมองไปรอบ ๆ อาคารเรียนที่เพิ่งเปลี่ยนสถานที่

“เออ... คณะนี้คึกคักดีชิบหาย สาว ๆ เพียบเลยว่ะ” อินทัช (อิน) หนุ่มหล่อลูกครึ่งผิวแทน รอยยิ้มเ๽้าชู้ประจำตัว พูดพลางยักคิ้วให้เพื่อนอย่างคนเจนจัดเ๱ื่๵๹สาว ๆ “เด็ด ๆ ทั้งนั้น มึงดูดิ ไอ้เมฆ แม่งมองตาเป็๲มันหมดแล้วนั่น”

เมธพนธ์ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากเกม แค่ส่งเสียงเบื่อหน่ายในลำคอ “เมื่อไหร่พวกมึงจะเลิกทำตัวหูดำสักทีวะ”

“ปากมึงนี่นะ กับเพื่อนก็ไม่เว้น” คุณัชญ์กลอกตาไปมาอย่างระอาใจ ทั้งที่หล่อก็ปานนั้น รวยก็ปานนี้ แต่ทำไมปากหมาไปเสียได้

“ขนาดปากแม่งแบบนี้นะ ยังมีสาว ๆ ต่อคิวเข้าไม่หยุด...แต่แม่งก็เสือกเล่นตัว ไม่เอาใครเลย” อินทัชเสริมพลางหัวเราะ

“กูไม่ได้หูดำกับมักมากขาดไม่ได้เหมือนพวกมึง” เมธพนธ์พูดเสียงเรียบ ก่อนจะตั้งใจกลับไปสู้ศึกในหน้าจอเกมต่อ

“เออ ๆ จบ! แยก!” อินทัชรีบโบกมือตัดบท ก่อนจะโดนอีกฝ่ายเหน็บแรงกว่านี้ แล้วเบนสายตาสอดส่ายมองรอบ ๆ แทน

“มองอะไรของมึง รึมึงมีอริที่คณะนี้” คุณัชญ์ถามติดตลก เมื่อเห็นเพื่อนจ้องอะไรนักหนา

อินทัชไม่ตอบ แต่สายตาจับจ้องไปยังกลุ่มสาว ๆ อีกฟากหนึ่งของลานตึกเรียน ก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ

“เปล่า...กูเจอของดี” เสียงทุ้มของเขาตอบเบา ๆ เหมือนกลัวใครได้ยิน “สวยโคตร... ทำไมกูไม่เคยเห็นวะ”

“มึงจะต้องรู้จักผู้หญิงสวยทุกคนเลยหรือไงวะ?” คุณัชญ์แซว

“ก็สวยชิบหาย กูไม่น่าพลาดไง นี่ไม่เคยเจอมาก่อน” อินทัชพูดอย่างไม่ปิดบังความประทับใจ ดวงตาเปล่งประกายวิบวับเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่

“ไหนวะ...” คุณัชญ์หันไปมองตามสายตาเพื่อน “เอ่อจริง สวยฉิบเลยวะ” แล้วก็เผลอพยักหน้าอย่างยอมรับโดยไม่ต้องพูดอะไรเพิ่ม

“ช้างเผือกว่ะ กูพูดเลย เสียดายเค้ากำลังจะไปแล้ว...” อินทัชเอื้อมคอมองตามขณะที่กลุ่มสาว ๆ ลุกเก็บของ

เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้นระคนกับเสียงบ่นเสียดายจากสองหนุ่ม จนเมธพนธ์ที่ตั้งใจเล่นเกมอยู่นาน เงยหน้าขึ้นมองตามอย่างเสียไม่ได้

สายตาคมกริบของเขา สบเข้ากับร่างบางของหญิงสาวที่กำลังสะพายกระเป๋า เดินขึ้นตึกไปพร้อมกลุ่มเพื่อน

เธอ...

เมธพนธ์ชะงักนิดหนึ่ง รอยยิ้มที่มุมปากปรากฏขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

เขารู้จักเธอ... หรือจะบอกว่าคุ้นเคยดี...

สายตาของชายหนุ่มไล่มองเธออีกครั้งด้วยแววตาเย็นเยียบต่างจากปกติ เห็นบรรยากาศรอบ ๆ ที่เหล่าหนุ่ม ๆ ไม่ละสายตาจากเธอ รวมถึงเพื่อนของตัวเองด้วย ทำให้บางอย่างในใจเขาเริ่มขยับ

หมั่นไส้

ไม่ใช่หมั่นไส้เธอ... แต่หมั่นไส้พวกผู้ชายรอบข้างที่กล้ามาเหลือบมอง "ของของเขา" ต่างหาก

รอยยิ้มมุมปากของเมธพนธ์ฉายชัดขึ้น... เย็นเยียบ ทว่าแฝงความเ๯้าเล่ห์