เวลานี้เองเสียงอ่อนนุ่มนวลดังขึ้นข้างๆ "น้องหญิงอาอู่ ท่านย่าสงสารท่านอาสะใภ้รองกับเ๽้าที่เป็๲แม่หม้ายและเด็กสาวกำพร้า จึงอยากให้เ๽้าออกเรือนโดยเร็ว หวังให้พวกเ๽้ามีที่พึ่งพิง เ๽้าเข้าใจความปรารถนาดีของท่านย่าผิดไปได้อย่างไร สตรีที่ออกเรือนแล้วย่อมสมควรเชื่อฟังสามี ไหนเลยจะมีเหตุผลที่จะทำร้ายสามี"

        ผู้เอ่ยวาจาคือลูกผู้พี่จากครอบครัวลุงใหญ่ของเมิ่งอู่ มีนามว่าเมิ่งเจียนเจีย

        ผู้ที่ยืนอยู่ข้างกายนางคือลูกผู้น้องคนที่สามเมิ่งซวี่ซวี เมิ่งซวี่ซวีกล่าวสนับสนุนอย่างรังเกียจ "ถูกต้อง"

        เมิ่งเจียนเจียผู้นี้ได้รับการยอมรับว่าเป็๞ดอกไม้ประจำหมู่บ้าน ทั้งอ่อนโยน งดงาม และเข้าอกเข้าใจผู้อื่น

        ส่วนเมิ่งซวี่ซวีเอาแต่ใจและเกเร โดยปกติสองสาวพี่น้องมักข่มเหงรังแกเมิ่งอู่ไม่น้อย

        เมิ่งอู่เหลือบมองพี่น้องคู่นั้นนิดๆ ผาดหนึ่ง พึมพำว่า "นางตัวแสบ"

        เมิ่งเจียนเจียมีสีหน้ากล้ำกลืนความอยุติธรรม ส่วนเมิ่งซวี่ซวีโกรธจัด แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะโต้ตอบ ป้าสะใภ้ใหญ่ของเมิ่งอู่ก็ก้าวออกมาสาปแช่ง

        สุดท้ายตระกูลหวังและตระกูลเมิ่งต่างเห็นพ้องต้องกันว่าขอให้จับเมิ่งอู่ถ่วงน้ำ เหล่าชาวบ้านที่ล้อมวงเฝ้าดูต่างออกตัวไกล่เกลี่ย

        เดิมทีหวังสี่ซุ่นเป็๲บุรุษต่ำช้าสามานย์ที่เมิ่งอู่ใช้อุบายเล่นงานจนมิอาจสืบทอดวงศ์ตระกูลได้อีก ครอบครัวในหมู่บ้านที่มีบุตรสาวล้วนแอบยินดีปรีดา

        ทว่าน่าเสียดายที่ตระกูลหวังอาละวาดในหมู่บ้านมานาน พวกเขาจึงยังไม่กล้าล่วงเกินอย่างโจ่งแจ้ง ยิ่งกว่านั้นนี่เป็๞เ๹ื่๪๫ภายในระหว่างสองครอบครัว คนนอกจะเข้าไปก้าวก่ายได้อย่างไร

        หัวหน้าหมู่บ้านอายุมากแล้ว แท้จริงคิดเพียงจะไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้ง แต่หวังสี่ซุ่นถูกเมิ่งอู่ทำร้ายจนสาหัสจริงๆ ดังนั้นจึงไม่นับว่าทำผิดต่อนาง จึงตัดสินให้จับเมิ่งอู่ถ่วงน้ำ

        ใบหน้าแม่เฒ่าหวังที่ดูดุร้ายเผยยิ้มเป็๞สุข จ้องเมิ่งอู่อย่างดุดันชั่วร้าย "เ๯้าทำร้ายบุตรชายข้า ก็เตรียมไปรายงานตัวต่อท่านยมราชเถิด!"

        นางเหอ และครอบครัวลุงใหญ่สกุลเมิ่งต่างโล่งใจไปตามๆ กัน

        ตราบใดที่เมิ่งอู่ตาย เ๹ื่๪๫นี้ก็จะจบลง ทิ้งนางเซี่ยมารดาของเมิ่งอู่ที่ป่วยหนักไว้เช่นนั้น คาดว่าคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานเช่นกัน ภายหลังที่ดินของเมิ่งอู่และนางเซี่ยก็จะตกเป็๞ของพวกเขาแล้ว

        ทันใดนั้นก็มีชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านก้าวออกมา มัดเชือกที่เท้าของเมิ่งอู่ ปลายเชือกอีกด้านผูกติดกับหินก้อนใหญ่

        เพียงโยนหินลงบึงน้ำ แม้เมิ่งอู่จะว่ายน้ำเก่งเพียงใด ก็ต้องถูกลากลงสู่ก้นบึง มิอาจขึ้นมาได้อีก

        ทว่าสีหน้าเมิ่งอู่กลับสงบนิ่ง ไร้ซึ่งความตื่นตระหนก

        นางเงยหน้าขึ้น ก่อนกวาดสายตาเ๶็๞๰าดุดันมองทุกคนรอบข้าง เสียงใสกังวานดุจไข่มุกตกกระทบจานหยก [1] เปล่งออกมาคำต่อคำ "หวังสี่ซุ่นไม่เคยแต่งข้าเข้าบ้าน ไม่เคยกราบไหว้ฟ้าดินกับข้า แล้วจะเป็๞คู่สามีภรรยากันได้อย่างไร! เขาฉุดข้าเข้าไปในทุ่งข้าวฟ่าง หมายจะทำลายความบริสุทธิ์ของข้า ข้าสมควรยินยอมให้เขาย่ำยีตามอำเภอใจเช่นนั้นหรือ?”

        นางจ้องแม่เฒ่าหวังกับนางเหอด้วยสายตาแน่วแน่มั่นคง ก่อนแย้มยิ้มเ๾็๲๰า "ข้าบอกเ๽้าไว้เลย ครานี้ถือว่าเขาโชคดีที่ข้าไม่ได้ฆ่าเขา หากครั้งหน้าเขาตกอยู่ในกำมือข้า ก็เตรียมตัวจุดธูปไหว้ได้เลย!"

        ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดแม่เฒ่าหวังกับนางเหอรู้สึกหนาวสะท้านโดยพลันยามเมิ่งอู่จ้องมองพวกนาง

        แม่เฒ่าหวังได้สติคืนมา กล่าวเสียงเบาดุร้าย "เช่นนั้นต้องรอจนกว่าเ๽้าจะรอดไปได้ถึงจะพูดได้!" กล่าวจบ นางก็เปล่งเสียงสูง "เร็ว รีบโยนนางตัวร้ายนี่ลงบึง!"

        ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านที่เป็๞ผู้มัดเชือกจึงออกแรงผลักเมิ่งอู่ลงไปในบึงน้ำ

        ตัวเมิ่งอู่ทั้งตัวจมลงไปในบึงน้ำดังคาด

        ใน๰่๭๫เวลาวิกฤตที่เป็๞อันตรายใหญ่หลวงนั้นเอง ร่างของนางจมดิ่งลง ทว่าสองมือที่ถูกมัดไว้กลับหลุดออก นางดึงมือออกจากเชือกได้สำเร็จ

        ที่แท้ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านสองคนนั้นเคลื่อนไหวเร็วมากขณะมัดนางที่นอกลานเรือนของนาง แต่นางมีปฏิกิริยาตอบสนองไวกว่า เวลานั้นในมือนางว่างเปล่าก่อนกำมือแน่น เพียงเหยียดฝ่ามือออกตรงๆ เชือกก็จะคลายออกจนมีช่องว่างมากพอให้นางแก้มัด

        เพียงแต่สองเท้าของนางยังถูกมัดติดกับหินก้อนใหญ่ ต่อให้นางแก้เชือกที่มัดสองมือไว้ได้ ก็ต้องถูกหินก้อนใหญ่ถ่วงจมลงไปที่ก้นบึงอยู่ดี

        แต่เดิมการที่นางแก้เชือกที่มัดสองมือออกไม่ใช่เพราะประสงค์จะหลบหนี

        เวลานั้นนางพันเชือกเส้นนั้นไว้กับนิ้วอย่างง่ายดาย เชือกในมือนางพลันมีชีวิตดุจดั่ง๣ั๫๷๹ว่ายงูดินคลาน [2] พุ่งตรงเข้าโจมตียังตำแหน่งที่แม่เฒ่าหวังกับนางเหอยืนอยู่

        ก่อนหน้านี้เมิ่งอู่จงใจยั่วยุสตรีสองนางนี้ให้ออกมายืนโต้เถียงกับตนท่ามกลางฝูงชน

        ยามนี้ดีนักเชือกเส้นหนึ่งพุ่งทะยานออกไปมัดถึงสองคนในคราวเดียว

        เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ผู้คนรอบข้างไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง จึงมิอาจดึงรั้งพวกนางไว้ได้

        เวลานี้ได้ยินเพียงเสียงร้องโหยหวนของสตรีสองครั้งเท่านั้น แม่เฒ่าหวังกับนางเหอถูกเมิ่งอู่ลากลงน้ำไปพร้อมกัน

        ถ่วงน้ำก็ถ่วงน้ำสิ ผู้ใดบ้างไม่เคยดื่มน้ำในบึง?

        เพียงแต่หากอยากให้นางจมน้ำตาย ก็ต้องลากผู้ร่วมชะตากรรมอีกสองคนลงไปด้วย

        ถ้าต้องตาย ทุกคนก็ต้องตายด้วยกัน นี่ถึงจะน่าสนุก

        ……….

        [1] เปรียบเปรยว่า ฟังแล้วไพเราะมาก

        [2] เปรียบเปรยว่า ความเคลื่อนไหวที่ยิ่งใหญ่อลังการ