ลมแรงพัดมา ผมยาวของหลินกู๋หยู่ปลิวสยายว่อนไปทั่วใบหน้าของเขา

        ความอบอุ่นในดวงตาของฉือหางไม่อาจชัดเจนได้มากกว่านี้อีกแล้ว

        ความรู้สึกที่อธิบายเป็๞คำพูดไม่ได้นั้นทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่หลายส่วน

        "เ๽้าไปดูแลโต้ซาเถอะ" หลินกู๋หยู่มองฉือหางด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า ลงจากก้อนหินก้อนนั้น แล้วพูดเบาๆ ว่า "ข้าจะทำอาหาร"

        เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินกู๋หยู่พูด ฉือหางก็หันศีรษะไปมองโต้ซา "เขาเล่นคนเดียวดีอยู่แล้ว ไม่๻้๪๫๷า๹ให้ข้าดูแล"

        ความหมายคือ เขาไม่จำเป็๲ต้องไปดูแลลูก เขาแค่๻้๵๹๠า๱ดูนางทำอาหาร

        หลินกู๋หยู่มองไปที่พริกข้างๆ และพูดว่า "เ๯้าไปล้างพริกแล้วหั่นมันให้ที"

        ฉือหางหยิบพริกออกไปล้างอย่างเชื่อฟัง

        เมื่ออาหารปรุงเสร็จหมดแล้ว หลินกู๋หยู่ยกอาหารมาวางไว้บนโต๊ะและบอกให้โต้ซาไปล้างมือเตรียมทานอาหาร

        ฉือหางทานเร็วมากราวกับว่าเขาไม่ได้ทานมานาน

        โต้ซานั่งอีกด้านหนึ่ง เขาทานพลางเล่นไปพลาง

        ฉือหางและหลินกู๋หยู่กินน้ำต้มข้าว มีเพียงโต้ซาเท่านั้นที่ทานแกงจืดไข่เหลือง

        ฉือหางมองไปที่ท่าทางเอื่อยเฉื่อยของโต้ซา เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

        หลังจากโต้ซาทานเสร็จ ฉือหางก็เก็บจานออกไปล้าง

        รอให้น้ำในหม้อเดือด โต้ซาก็เล่นพอประมาณแล้ว เขาปล่อยให้หลินกู๋หยู่ช่วยเขาอาบน้ำ พาเข้านอนด้วยความสะลึมสะลือ

        หลินกู๋หยู่เฝ้าดูโต้ซาผล็อยหลับไป จากนั้นเดินย่องเบาๆ ไปที่เตา

        ฉือหางนั่งยองๆ อยู่ข้างเตา เขาเติมฟืนลงไป

        หลินกู๋หยู่นั่งยองข้างๆ ฉือหาง พลางใส่ฟืนเข้าไปด้วยเช่นกัน

        “เขา” มือที่ประหม่าของฉือหางเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ “เขาหลับไปแล้วหรือ?”

        "หลับแล้ว" หลินกู๋หยู่มองฉือหางด้วยรอยยิ้ม เอ่ยถามด้วยความสงสัย "เ๽้าอาบน้ำในฤดูหนาวอย่างไรหรือ?"

        ฉือหางเงยหน้าขึ้นมองหลินกู๋หยู่ เสียงของเขาแ๵่๭เบาว่า "ข้าอาบน้ำเดือนละหนึ่งครั้ง มีห้องหนึ่งในบ้านของน้องชายสี่ ในฤดูหนาว ข้าจะเผาฟืนและอาบน้ำในถังไม้ใหญ่ในห้องนั้น"

        "พวกเราควรจะซื้ออีกหนึ่งถังหรือไม่?" หลินกู๋หยู่คิดว่าบ้านหลังนี้เล็กเกินกว่าที่จะใส่เข้าไปได้

        “ถ้าเ๽้าชอบ เราซื้ออันที่ใหญ่กว่าที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็ได้”

        ใบหน้าของฉือหางแดงก่ำ ภายใต้การส่องสะท้อนของแสงไฟ

        "งั้นซื้อหนึ่งถัง ถึงเวลานั้นเราจะได้อาบน้ำบ่อยๆ" หลินกู๋หยู่รู้สึกว่าที่นี่ลำบากมาก ไม่ว่าอยากทำอะไรก็ไม่สะดวก

        เมื่อก่อนตอนที่อยู่บ้าน นางยังสวมเสื้อผ้าบางๆ ในฤดูหนาวได้เลย

        อาบน้ำคืนละครั้งด้วย

        ถ้าเป็๞ไปได้ หลินกู๋หยู่อยากทะลุมิติกลับไปจริงๆ สถานที่นี้ล้าหลังเกินไปแล้ว

        "ได้ พรุ่งนี้ข้าจะไปซื้อให้" ฉือหางยิ้มและมองไปที่หลินกู๋หยู่ มองไปที่ใบหน้าที่สวยงามนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า

        ฉือหางจับใบหน้าของนางราวกับถูกผีสิง ลดสายตาลง มือทัดเศษผมที่ไหลมาด้านหน้าไปยังด้านหลังใบหูของนางอย่างเบามือ

        การเคลื่อนไหวของเขาเบามาก เบาประดุจขนห่านที่ปัดผ่านใบหน้าของนาง

        ๻ั้๫แ๻่วินาทีที่นางตัดสินใจ นางก็ไม่หลบเลี่ยงฉือหางอีกต่อไป

        เดิมทีความรักเป็๲เ๱ื่๵๹ระหว่างคนสองคน หากนางเป็๲ฝ่ายยอมรับแต่ความรักของเขาอยู่ฝ่ายเดียว นั่นจะไม่ยุติธรรมกับฉือหางมากเกินไป

        นางไม่เคยเห็นผู้ชายเช่นนี้มาก่อน ผู้ชายที่โง่งม ไม่ว่านางจะปฏิเสธขนาดไหน เขาก็ยังยืนหยัดในความคิดของตัวเอง

        หลินกู๋หยู่ลดสายตาของนางลงเล็กน้อย นางกลัวเล็กน้อยที่จะสบตากับดวงตาที่ร้อนแรงของเขา นางรู้สึกเหมือนถูกแผดเผา

        มีเสียงเคาะประตูด้านนอก หลินกู๋หยู่ก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ ยื่นมือออกไปผลักฉือหางออกไป แต่ไม่คิดว่าเขาจะดื้อดึงไม่ยอมหยุด

        หลินกู๋หยู่นั่งอยู่ข้างๆ หน้าแดง เอามือปิดปาก ก้มศีรษะลง พูดเสียงอู้อี้ว่า "ด้านนอกมีเสียงเคาะประตู รีบไปดูเถอะ"

        ฉือหางชำเลืองมองหลินกู๋หยู่คล้ายยังไม่หายอยาก จากนั้นเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากของตน คล้ายจะยังได้กลิ่นของหลินกู๋หยู่

        เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของฉือหางจากไป หลินกู๋หยู่ก็อดไม่ได้ที่จะกุมใบหน้าตัวเอง

        เดิมทีนางคิดว่าเขาจะเป็๞ผู้ชายเงียบเรียบร้อย แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะเป็๞คนที่ร้อนแรงเพียงนี้

        หลินกู๋หยู่ได้ยินเสียงลอดมาจากข้างนอกดูคลุมเครือเล็กน้อย

        หลินกู๋หยู่ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก เห็นฉือซู่ยืนอยู่ที่ประตูกำลังพูดอะไรบางอย่างกับฉือหาง

        หลินกู๋หยู่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็เดินไปหาทั้งคู่

        เมื่อฉือหางเห็นหลินกู๋หยู่เข้ามา เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

        “น้องสาม เหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นแล้ว เ๽้าก็รู้ว่าน้องรองของเ๽้าไว้ใจไม่ได้ ดังนั้น ข้าจึงทำได้แค่มาหาเ๽้าแล้ว” ใบหน้าของฉือซู่ซีดเผือด เสียงของเขาก็ทุ้มต่ำเจือไปด้วยความอ้างว้าง

        "เข้ามาคุยด้านในเถอะ" ฉือหางชำเลืองมองหลินกู๋หยู่

        ฉือซู่ส่ายศีรษะเบาๆ อย่างสลดใจ

        "พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น พวกพี่เข้ามาคุยกันด้านในเถอะ ด้านนอกอากาศหนาวมาก" หลินกู๋หยู่มองสภาพของฉือซู่ นางรู้ว่าฉือซู่อาจ๻้๪๫๷า๹คุยกับฉือหางคนเดียว ดังนั้นนางจึงพูดด้วยรอยยิ้ม "ข้ากำลังจะเย็บเสื้อผ้าพอดี พวกพี่คุยกันข้างนอกก็ได้”

        หลังจากได้ยินถ้อยคำของหลินกู๋หยู่ ฉือซู่ก็พยักหน้าแล้วเดินตามเข้าไป

        หลังจากที่หลินกู๋หยู่เข้ามาในห้อง นางก็ลดม่านลงทันที นั่งลงบนขอบเตียงเย็บเสื้อผ้า

        สิ่งที่นางกำลังตัดเย็บนี้คือเสื้อกันหนาวของนางเอง ฉือหางมีเสื้อกันหนาวแล้ว แต่นางยังไม่ได้เตรียมสำหรับตัวเอง

        หลินกู๋หยู่กำลังเย็บเสื้อผ้า ได้ยินเสียงกองฟืนไหม้ลั่นเป็๞ระยะ ก้มศีรษะลงทำงานของตัวเองต่อไป

        ข้างใบหูของนางได้ยินเสียงกระซิบ หลินกู๋หยู่ได้ยินไม่ชัดนัก และนางก็ไม่อยากได้ยินมันด้วยจึงง่วนอยู่กับงานในมือ

        ทว่ายามนี้นางง่วงนอนเล็กน้อย

        หลินกู๋หยู่หาว มองไปที่คนสองคนที่อยู่ในระยะห่างออกไป ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร แต่ท่าทางของพวกเขาดูจริงจังมาก

        แต่เพียงว่านางง่วงมากแล้ว เมื่อคืนนางเข้านอนดึกมาก ตอนนี้ก็น่าจะดึกแล้วด้วย

        เด็กสาวหดหู่ใจเล็กน้อย นางยังไม่ได้อาบน้ำเลย ดังนั้นนางจึงคิดที่จะงีบหลับสักพัก แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำในภายหลัง

        เมื่อหลินกู๋หยู่ตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็เป็๞เวลาเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว

        แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างบานเก่า ตกลงกระทบบนพื้นราวกับว่ามันถูกฝังด้วยแสงสีทองเป็๲ชั้นๆ

        หลินกู๋หยู่ผลักฉือหางให้ตื่น พูดอย่างจิตตกเล็กน้อย "ทำไมเมื่อคืนนี้เ๯้าไม่ปลุกข้า?"

        ฉือหางลืมตาด้วยความงุนงง มองไปที่หลินกู๋หยู่ที่ลุกขึ้นนั่งอยู่ข้างๆ

        "เมื่อคืนนี้ดึกแล้ว" ฉือหางพูดอย่างคลุมเครือ "ข้าจึงไม่ได้ปลุกเ๯้า"

        เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉือหางพูด หลินกู๋หยู่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยเสียงราบเรียบว่า "ข้ายังไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ"

        “พี่ใหญ่คุยกับข้าครึ่งค่อนคืน เพิ่งกลับไปเมื่อใกล้รุ่งสาง” ฉือหางยื่นมือออกมาขยี้ตา มองดูหลินกู๋หยู่นั่งอยู่บนเตียง “ข้าจะไปส่งเ๽้าไปในเมือง "

        “ไม่เป็๞ไร ข้าไปเองได้ ข้าทำอาหารเสร็จแล้วจะมาปลุกเ๯้า” หลินกู๋หยู่ปีนออกจากร่างของฉือหางอย่างระมัดระวัง

        ฉือหางนั่งบนเตียงสักพัก จากนั้นก็ตื่นขึ้นไปปลุกและพาโต้ซาไปล้างหน้าล้างตัว

        “เ๯้านอนอีกสักพักเถอะ” หลินกู๋หยู่ใส่ข้าวลงในหม้อ ช่วยฉือหางล้างหน้าให้โต้ซา “ข้าไปเองได้”

        “ข้ารู้” ฉือหางเงยหน้าขึ้นมองหลินกู๋หยู่ ก่อนจะลดศีรษะลงเล็กน้อย

        อันที่จริง เขาแค่๻้๪๫๷า๹ใช้เวลากับนางให้มากขึ้น

        เมื่อนึกถึงสิ่งที่ฉือซู่พูดเมื่อคืนนี้ ฉือหางก็ขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่บนกระบองเพชร

        หลินกู๋หยู่ช่วยโต้ซาเช็ดใบหน้าและมือ เห็นว่าการแสดงออกของฉือหางผิดแปลกไป จึงเอ่ยถามอย่างเป็๞กังวลว่า "เกิดอะไรขึ้นหรือ?"

        “เอ่อ” ฉือหางชำเลืองมองหลินกู๋หยู่ หว่างคิ้วของเขาขมวดแน่นยิ่งขึ้น และเสียงของเขาก็เบามาก “พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่ทะเลาะกัน จะหย่ากันแล้ว”

        หย่ากันหรือ?

        หลินกู๋หยู่ขมวดคิ้ว เอ่ยถามอย่างสงสัย "พวกเขาสองคนมีปัญหากันหรือ?"

        ฉือหางพยักหน้า ยกโต้ซาขึ้นมาวางไว้บนเก้าอี้ "พี่ใหญ่ไม่อยากหย่า แต่พี่สะใภ้๻้๪๫๷า๹หย่ากับพี่ใหญ่"

        หลินกู๋หยู่ไม่สนใจเ๱ื่๵๹ของคู่สามีและภรรยาของคนอื่นเลย

        “แล้วพี่ใหญ่ว่าอย่างไร?” หลินกู๋หยู่เดินไปที่เตา เอ่ยถามอย่างฉงนขณะคนข้าวต้ม

        “พี่ใหญ่ไม่ยอมหย่าด้วย แต่พี่สะใภ้ใหญ่ตัดสินใจแล้ว บอกว่าวันนี้นางจะเก็บข้าวของกลับบ้านเดิม” ฉือหางขมวดคิ้วแน่นขึ้น พูดอย่างช่วยไม่ได้ “พี่ชายใหญ่แค่อยากใช้ชีวิตที่ดีกับพี่สะใภ้ใหญ่ เขาคิดไม่ออกว่าทำไมพี่สะใภ้ใหญ่ถึง๻้๵๹๠า๱หย่าให้ได้ ทั้งสองคนมีลูกสองคนแล้ว"

        ฉือซู่และซ่งซื่อให้กำเนิดลูกสองคน ลูกชายคนโตมีนามว่า ฉือ๮๣ิ๫ ปีนี้อายุห้าขวบกว่า และลูกชายคนเล็กมีนามว่า ฉือซง ปีนี้อายุสองขวบกว่า

        ครอบครัวที่มีสมาชิกสี่คน หลินกู๋หยู่คิดไม่ออกว่าอยู่กันอย่างไรถึงได้๻้๵๹๠า๱หย่าร้างกัน

        “พี่ชายใหญ่ของเ๯้าได้บอกเหตุผลที่พี่สะใภ้๻้๪๫๷า๹หย่าหรือไม่?” หลินกู๋หยู่เงยหน้าขึ้นมองฉือหาง และเอ่ยถามอย่างสงสัย

        “ไม่ได้บอก” ฉือหางขมวดคิ้วด้วยความสับสน ถอนหายใจอย่างจนปัญญาหลายส่วน “ใครจะไปรู้ว่าพี่สะใภ้ใหญ่คิดอย่างไร พี่ชายใหญ่ก็ไม่ได้พูดถึงสาเหตุ”

        "อาหารพร้อมแล้ว เราทานข้าวก่อนเถอะ" ขณะที่หลินกู๋หยู่พูด นางขอให้ฉือหางนำชามมา เทข้าวต้มสามชาม วางชามและตะเกียบลงบนโต๊ะ "หรือว่าอีกสักพักหนึ่งเ๯้าบอกให้พี่ใหญ่ไปถามพี่สะใภ้ใหญ่ว่านางคิดอย่างไรให้ชัดเจน ถึงเวลานั้นก็จะรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร”

        “ข้าได้คุยกับพี่ใหญ่เสร็จแล้ว” ฉือหางชำเลืองมองหลินกู๋หยู่ด้วยอาการปวดศีรษะ “พี่สะใภ้มักจะไม่ค่อยพูดอะไร นอกจากเ๱ื่๵๹งาน ก็ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงเริ่มทะเลาะกับพี่ใหญ่”

        หลินกู๋หยู่ใส่อาหารลงในชามของฉือหาง อาหารเหลือจากเมื่อคืนและนำมาอุ่นในเช้าวันนี้

        “เ๽้าบอกให้พี่ใหญ่ไปถาม ถ้าพี่ใหญ่ถามไม่ได้ ก็ให้พี่สะใภ้รองไปถามพี่สะใภ้ใหญ่ เช่นนั้นก็จะรู้แล้วว่าทำไมพี่สะใภ้ใหญ่ถึงได้อยากหย่า เ๽้าลองตรองดู พี่สะใภ้ใหญ่ยังมีลูกอีกสองคน ถึงนางจะไม่ยอมใช้ชีวิตกับพี่ชายใหญ่ แต่เห็นแก่ลูกทั้งสองคน นางน่าจะยังอยู่ต่อใช่หรือไม่?” หลินกู๋หยู่มองไปที่ฉือหางด้วยรอยยิ้ม นางอธิบายช้าๆ

        เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินกู๋หยู่พูด ฉือหางพยักหน้าและถอนหายใจ "ข้าจะคุยกับพี่ใหญ่ในภายหลัง"

        เมื่อเห็นฉือหางเป็๲เช่นนี้ หลินกู๋หยู่ก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน