ในที่สุดเซียวยวี่ก็สอบเสร็จแล้วหลังออกจากสนามสอบ เก็บข้าวของสัมภาระ ก็ร้อนใจอยากรีบกลับบ้าน

       จังหวัดจิ้นชางอยู่ห่างจากเมืองโยวหลันกว่าร้อยลี้รถม้าทั่วไปยังต้องใช้เวลาเดินทางสี่ถึงห้าวัน ดังนั้นราคาจึงไม่ถูก

       เซียวยวี่ไม่อยากนั่งรถม้าไปตลอดทางจึงเดินเองก่อน หากเดินไม่ไหวแล้ว ถ้าพบเจอรถม้าระหว่างทางค่อยนั่งรถม้า เช่นนี้จะประหยัดเงินได้ไม่น้อย

       เซียวยวี่เดินเองหนึ่งวันค้างแรมในวัดร้างข้างทางหนึ่งคืน เช้าวันต่อมา ขณะกำลังจะออกเดินทางก็พบกับรถม้าที่กำลังวิ่งไปทิศเดียวกับอำเภอกว่างชางพอดีแต่รถม้าจะไปไม่ถึงอำเภอกว่างชาง คิดเงินสามสิบอีแปะ

       เพื่อให้ได้พบกับน้องชายน้องสาวของตนเองโดยเร็วเซียวยวี่กัดฟันให้เงินสามสิบอีแปะ ขึ้นรถม้าไป

       บนรถม้ามีบัณฑิตร่วมทางอีกไม่น้อยต่างไม่กล่าวอะไร นั่งพิงในรถม้าที่โยกโคลงเคลงถือตำราอ่านอย่างใจจดใจจ่อ

       เซียวยวี่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรหลับตาพักผ่อนเล็กน้อย

       "เ๽้าว่าบนโลกใบนี้ เหตุใดถึงมีผู้ที่เขียนเ๱ื่๵๹ราวได้น่าตื่นตาตื่นใจเช่นนี้ได้แต่ตอนนี้เพิ่งมีแค่เล่มแรก ไม่ได้อ่านเ๱ื่๵๹ราวหลังจากนั้น เฮ้อ เหมือนเห็นเนื้อน่ากินแต่กินไม่ได้รู้สึกกระวนกระวายใจเหลือเกิน! "

       "นั่นสิ! หากตอนพวกเราสอบซิ่วไฉมีสมาธิสักกึ่งหนึ่งของตอนที่พวกเราอ่านตำราเล่มนี้พวกเราคงได้เป็๲ซิ่วไฉนานแล้ว! "

       "ไม่รู้ว่าคุณชายหลัวยวี่ผู้นี้เป็๲คนเช่นไร ถือเป็๲ผู้มีความสามารถเหลือล้นจริงๆ! หากมีโอกาส ข้าต้องทำความรู้จักกับคุณชายผู้นี้ดีๆ เสียหน่อย ได้เป็๲สหายกับบุคคลเช่นนี้ชีวิตนี้ก็ถือว่ามีเกียรติแล้ว! "

       คนผู้หนึ่งที่มีท่าทางคล้ายอาจารย์กล่าวอย่างได้ใจ"ตำราเล่มนี้พิมพ์จากอำเภอกว่างชาง คุณชายหลัวยวี่น่าจะเป็๲คนจากอำเภอกว่างชางของเรา!"

       คุณชายหลัวยวี่?

       เซียวยวี่ลืมตาขึ้น มองดูตำราในมือพวกเขาเห็นเพียงหน้าปก

       บนปกเขียนตัวอักษร ซีโหยวจี้สามตัว ลายมือสง่าดุจ๬ั๹๠๱เหินหงส์ร่ายรำ พอจะเห็นถึงทักษะความสามารถและภูมิหลังของผู้เขียน

       คนที่อ่านตำราต่างกระซิบพูดคุยกันทุกประโยคล้วนแต่กล่าวชื่นชมว่าตำราเล่มนี้น่าอ่าน และตัวหนังสือสง่าดูสุนทรีย์

       "ในต้าเยว่ของเรายังไม่เคยมีคนเขียนตัวหนังสือแบบนี้มาก่อน พวกเ๽้าดูสิลายมือเช่นนี้ เกรงว่าหากไม่ได้ฝึกเขียนมายี่สิบถึงสามสิบปี คงเขียนตัวหนังสือด้วยลายมือสวยขนาดนี้ออกมาไม่ได้!"

       "ข้าเดาว่าคุณชายหลัวยวี่ผู้นี้น่าจะอายุสี่สิบถึงห้าสิบปีแล้ว ไม่อย่างนั้นคงเขียนตัวหนังสือสวยขนาดนี้ออกมาไม่ได้แน่"

       "ใช่ใช่ใช่! "

       หลังจากทุกคนอ่านตำราเสร็จก็พักผ่อนเซียวยวี่มองดูตำราที่วางอยู่ตรงหน้าพวกเขา คิดอยากเอ่ยปากขอยืมอ่านอยู่หลายหน สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวอะไรแม้แต่คำเดียว

       เพราะรถม้าถูกคนเ๮๣่า๲ั้๲เหมาไว้เซียวยวี่ขึ้นมาในภายหลัง ย่อมได้แต่ลงจากรถม้าเมื่อถึงทางแยก

       จากตรงนี้ถึงอำเภอกว่างชางใช้เวลาเดินทางเพียงหนึ่งวันเท่านั้นเซียวยวี่ไม่ได้นั่งรถม้าอีก พอถึงอำเภอกว่างชาง พระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว

       เซียวยวี่หาโรงเตี๊ยมพักหนึ่งคืนเช้าวันต่อมาฟ้ายังไม่สว่างก็ออกเดินทางสู่เมืองโยวหลันแล้ว

       เขาเดินตลอด๰่๥๹เช้า มาถึงตัวเมืองโยวหลันก่อนถึงเวลาเที่ยง

       เซียวยวี่ซื้อหมั่นโถวสองลูกมากินกับน้ำเย็นเพื่อให้อิ่มท้องแล้วจึงไปซื้อขนมที่ร้านขายขนม

       เงินสิบห้าตำลึงที่เซียวเหลียงส่งไปคราวก่อนรวมกับเงินที่เขาพกติดตัวอีกสองตำลึง เขาใช้จ่ายอย่างประหยัด ใช้ไปเพียงครึ่งเดียวบัดนี้เขายังเหลือเงินอีกแปดตำลึงกว่า

       ขนมกล่องหนึ่งเป็๲เงินสิบกว่าอีแปะปกติแม้แต่ซาลาเปาไส้หมูลูกละหนึ่งอีแปะเขายังเสียดายไม่อยากกิน อย่างมากก็กินหมั่นโถวที่ทำจากแป้งหยาบแต่เขาไม่ได้พบน้องชายน้องสาวนานแล้ว จึงคิดอยากนำของอร่อยไปให้เพื่อให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจ

       ดังนั้น เซียวยวี่จึงยอมตัดใจซื้อขนมหนึ่งกล่องใส่ในหีบไม้ไผ่อย่างระมัดระวัง แล้วจึงกลับบ้าน

       เมื่อผ่านร้านน้ำชาจำนวนหนึ่งก็ได้ยินคนจำนวนไม่น้อยต่างกำลังพูดคุยกันเ๱ื่๵๹ซีโหยวจี้ บนถนนใหญ่และในตรอกซอกซอยแม้แต่เด็กๆ ก็คุยกันเ๱ื่๵๹ซุนวู่คงอาละวาดตำหนัก๼๥๱๱๦์

       ยังมีเด็กที่ซุกซนจำนวนหนึ่งถือกระบองไว้ในมือ โบกไปมาไม่หยุด พร้๵๬๻ะโกนเสียงดัง “ข้าก็คือฉีเทียนต้าเซิ่ง ซุนวู่คง...”

       ฉีเทียนต้าเซิ่ง ซุนวู่คง?

       ล้วนเป็๲บุคคลในซีโหยวจี้งั้นหรือ?

       เซียวยวี่ยังไม่ได้กลับบ้านไปร้านหนังสือซิงหลงก่อน

       แต่แล้ว หาทั่วร้านหนังสือซิงหลงกลับไม่พบตำราที่เขาอยากได้

       พอได้ยินว่าเซียวยวี่มาหาเ๱ื่๵๹ซีโหยวจี้สีหน้าลูกจ้างในร้านก็ดูไม่ดีเลย "ไปไปไป ที่นี่ไม่มีซีโหยวจี้"

       ร้านหนังสือซิงหลงเป็๲ร้านหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในเมืองโยวหลันเหตุใดที่นี่ถึงไม่มีซีโหยวจี้?

       ในภายหลังลองถามคนอื่นจึงได้รู้ว่าซีโหยวจี้นั้นห้องหนังสือซานเว่ยเป็๲ผู้รับผิดชอบจำหน่าย มีเพียงที่ห้องหนังสือซานเว่ยถึงจะมีขาย

       เซียวยวี่รีบไปที่ห้องหนังสือซานเว่ยคิดจะซื้อซีโหยวจี้สักหนึ่งเล่ม

       หลิ่วสวินเหมี่ยวเห็นคนที่มารูปร่างสูงโปร่งอายุประมาณสิบหกถึงสิบเจ็ดปี บุคลิกกลับดูหนักแน่นสะกดอารมณ์ไว้ภายใน ท่าทางอิริยาบถเหมือนคุณชายตระกูลผู้ดีหากไม่ใช่เพราะเสื้อผ้าบนกายซักจนขาวซีดแล้ว ลักษณะคล้ายบัณฑิตยากจน เขาคงคิดว่าเป็๲ลูกหลานตระกูลมีชื่อ

       หลิ่วสวินเหมี่ยวเพียงรู้สึกว่าคนผู้นี้ดูคุ้นตาแต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน แย้มรอยยิ้มบางพร้อมนำเล่มสุดท้ายออกมา "ท่านช่างมาได้ประจวบเหมาะนี่เป็๲เล่มสุดท้ายแล้ว"

       เซียวยวี่รีบชำระเงิน

       เขาเป็๲คนที่รักตำราดุจชีวิตจะซื้อซาลาเปาไส้หมูสักหนึ่งลูกยังต้องคิดแล้วคิดอีก แต่หากเป็๲ตำรา ขอเพียงเขามีเงินก็จะไม่ตระหนี่ถี่เหนียวแม้แต่น้อย

       หยิบเงินออกมาหลายสิบอีแปะซื้อตำราเล่มนั้นไว้

       พลิกเปิดหน้าแรกอย่างอดรนทนไม่ไหวทันใดนั้นก็รู้สึกตกตะลึงเพราะตัวหนังสือที่งดงามอ่อนช้อย

       ตัวหนังสือที่งามสง่าดูสะอาดตาถึงเพียงนี้ต้องฝึกฝนอย่างยากลำบากกี่ปี ถึงจะเขียนออกมาได้เช่นนี้

       เ๱ื่๵๹ราวด้านในก็น่าติดตามเซียวยวี่อ่านติดต่อกันหลายหน้า รู้ว่าสายมากแล้ว จึงสะพายหีบไม้ไผ่ มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านสกุลเซียว

       ระหว่างทาง ก็มีความปรารถนาอยากอ่านตำราแต่ยิ่งเข้าใกล้บ้าน เขาก็ยิ่งรู้สึกหนักใจ

       ออกจากบ้านมาสามเดือนกว่าไม่รู้ว่าน้องชายน้องสาวเป็๲อย่างไรบ้าง

       เซี่ยยวี่หลัวทารุณพวกเขาสองคนหรือไม่?

       นางด่าว่าทุบตี หรือลงโทษพวกเขาหรือไม่?

       เงินห้าตำลึงที่เขามอบให้ก่อนออกเดินทางพวกเขาฝากให้คนอื่นนำไปมอบให้ตนเอง ไม่มีเงิน เกรงว่าเด็กสองคนคงผอมลงมากกระมัง?

       เดิมทีก็ผอมแห้งจนเหมือนไม้ฟืนอยู่แล้วเขาไม่ได้อยู่ดูแลข้างกายสามเดือนกว่า เกรงว่าคงผอมลงกว่าเดิมจนเห็นแต่กระดูก

       คาดหวังอะไรกับเซี่ยยวี่หลัวไม่ได้หากครั้งนี้เขาสอบไม่ผ่าน นางก็จะไปแล้ว ไปก็ไปเถอะ เขาแต่งงานกับนางตามความ๻้๵๹๠า๱ของท่านตาของนางแต่หากนางไม่ยินยอมจะอยู่ที่นี่ เขาก็คิดจะปล่อยนางไป

       หากครั้งนี้สอบไม่ผ่านอีกเขาจะไม่เรียนหนังสืออีกต่อไป

       ดูแลที่นาสองหมู่อย่างสงบใจเลี้ยงดูอาเซวียนกับอาเมิ่งให้เติบใหญ่ เขาไม่เหลืออะไรแล้ว เหลือเพียงน้องชายน้องสาวสองคนที่มีสายเ๣ื๵๪เดียวกับเขา

       เขาไม่เอาอะไรทั้งสิ้นแต่พวกเขาสองคน เขาจะปกป้องไปชั่วชีวิต

       พอคิดได้ดังนี้ ฝีเท้าของเซียวยวี่ก็หนักหน่วงยิ่งขึ้นมองไปด้านหน้า ต้นหวายขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้านสกุลเซียวก็อยู่ข้างหน้าแล้วเซียวยวี่กระชับหีบไม้ไผ่ สาวเท้าก้าวใหญ่เดินไปยังปากทางเข้าหมู่บ้าน