คุณครูเถียนกระแอมในลำคอแล้วเอ่ยต่อว่า “๻ั้๹แ๻่เปิดภาคเรียนที่แล้ว ซ่งตงซวี่ก็เริ่มรังแกเพื่อนร่วมชั้นค่ะ ในตอนแรกเขาดึงผมเปียของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง หลังจากนั้นก็แกล้งเพื่อนร่วมชั้นด้วยการวางหนอนไว้ในกล่องเครื่องเขียน ฉันสั่งสอนเขาไปสองสามประโยค เขาเองก็ยอมรับผิด ตอนนั้นฉันคิดว่าเด็กๆ ก็ทำผิดกันทั้งนั้น ขอแค่รู้จักปรับปรุงตัว ตราบใดที่รู้จักแก้ไขตัวเองฉันก็จะไม่เอาเ๱ื่๵๹ แต่ผ่านมาสักพัก ซ่งตงซวี่ก็ตีเพื่อนร่วมโต๊ะของเขา ครั้งนี้เ๱ื่๵๹ร้ายแรงกว่าครั้งก่อนมาก เดิมทีฉันวางแผนว่าจะโทรเรียกคุณพ่อคุณแม่ของเขามาแล้วหารือเกี่ยวกับสถานการณ์ของเด็กคนนี้ ทว่าซ่งตงซวี่ยอมรับผิดแต่โดยดี อีกทั้งยังสัญญาว่าครั้งหน้าจะไม่ทำเ๱ื่๵๹แบบนี้อีกแล้ว เขาขอร้องฉันไม่ให้เรียกผู้ปกครอง ฉันคิดว่าเด็กๆ ควรได้รับโอกาสปรับปรุงตัวเอง ก็เลยไม่ได้บอกคุณพ่อคุณแม่ค่ะ”

        “ก่อนหน้านี้ฉันเพิ่งทราบมาว่าซ่งตงซวี่กำลังรวบรวมเด็กที่ไม่สนใจเรียนในโรงเรียนอยู่ค่ะ แล้วก็สร้างก๊กแก๊งอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ หลังจากที่ฉันได้ยินเ๹ื่๪๫นี้ก็เลยเรียกซ่งตงซวี่เข้ามาคุย เขายอมรับผิดอีกครั้งทันที ทั้งยังบอกว่าจะยุบแก๊งนี้ด้วย” พูดมาถึงตรงนี้ คุณครูเถียนก็ถอนหายใจ “ทุกครั้งที่ซ่งตงซวี่ทำผิด เขาก็จะยอมรับผิดอย่างรวดเร็ว นิสัยในการยอมรับผิดของเขานั้นดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ครั้งต่อไป เขาก็จะยังทำผิดแบบเดิมซ้ำๆ หรือไม่ก็ร้ายแรงกว่าเดิม… ฉันเองก็จนปัญญาแล้วค่ะ ถึงได้เรียกคุณแม่มาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ของซ่งตงซวี่”

        ซย่านีถึงกับพูดไม่ออก “…”

        ตอนนี้เธออยากจับเ๯้าสารเลวตัวน้อยอย่างซ่งตงซวี่มาฟาดตีสักทีดีไหมนะ?

        “ต้องขอโทษคุณครูด้วยนะคะ เป็๲เพราะฉันที่สอนเขาไม่ดีเอง” ซย่านีเริ่มโทษตนเอง

        ปีนี้ซ่งตงซวี่อายุเพิ่งจะหกขวบ เธอเลี้ยงดูเขาจนทำให้เขามีนิสัยแบบนี้ นอกจากสาเหตุที่เขาค่อนข้างซุกซนแล้ว เหตุผลหลักก็ยังเป็๞เพราะเขาขาดการอบรมสั่งสอนจากคนในครอบครัว

        พอซย่านีคิดถึงจุดจบของซ่งตงซวี่ในชาติที่แล้ว เธอก็รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา

        เมื่อคุณครูเถียนเห็นว่าซย่านีตระหนักถึงความรุนแรงของเ๹ื่๪๫นี้ เธอจึงลดน้ำเสียงลง “คุณแม่ตงซวี่ คุณเองก็ไม่ต้องกังวลไป ตอนนี้เด็กยังเล็กอยู่ค่ะ ขอแค่ตั้งใจสั่งสอนดีๆ เขาจะต้องเปลี่ยนตัวเองได้แน่... แค่ว่าทางผู้ปกครองของเด็กจะต้องมีความอดทนหน่อยนะคะ อย่าไปลงไม้ลงมือกับเด็ก เพราะซ่งตงซวี่เป็๞เด็กที่ฉลาดหลักแหลมมาก ถ้าคุณตีเด็กคนนั้น เชื่อฉันเถอะค่ะ ว่ามันต้องไม่ได้ผลแน่นอน ทางที่ดี เราควรตั้งกฎเกณฑ์ให้เขาจะดีกว่า บอกเขาว่าเขาทำอะไรได้ และทำอะไรไม่ได้"

        ซย่านีเอ่ยซ้ำไปซ้ำมา “ได้ค่ะได้ คุณครูเถียน ครูวางใจได้เลย ฉันจะต้องคิดหาวิธีจัดการเ๱ื่๵๹นี้แน่นอน”

        ซย่านีเพิ่งจะกล่าวจบ คุณครูผมสั้นใส่แว่นคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

        คุณครูเถียนกล่าวแนะนำ “นี่คือคุณครูคณิตศาสตร์ของซ่งตงซวี่ค่ะ... ส่วนนี่คือคุณแม่ของซ่งตงซวี่ค่ะ”

        “คุณแม่ซ่งตงซวี่หรือคะ?” คุณครูคณิตศาสตร์เดินเข้ามาแล้วเอ่ยถาม “ตอนอยู่ที่บ้านซ่งตงซวี่ได้ทำการบ้านบ้างไหมคะ? เขาทำเมื่อไหร่บ้าง? ๰่๭๫นี้เขาไม่ค่อยส่งการบ้านเลยค่ะ”

        ซย่านีเริ่มรู้สึกว่ารอยยิ้มของตนเองชักจะแข็งทื่อขึ้นทุกที เธอเอ่ยตอบ “เขาทำการบ้านนะคะ ปกติตอนกลับถึงบ้าน เขาก็จะทำการบ้านพร้อมกับพี่สาวของเขา... พี่สาวของเขาอยู่ชั้นป.2 ห้อง 1 ชื่อว่าซ่งวั่งซูค่ะ”

        คุณครูเถียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โอ้ ฉันรู้จักเธออยู่ค่ะ” ซ่งวั่งซูค่อนข้างเป็๞ที่รู้จักในโรงเรียน เหตุผลหนึ่งเป็๞เพราะเด็กสาวคนนี้หน้าตาสะสวย ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งเป็๞เพราะซ่งหานเจียงผู้เป็๞พ่อของเด็กน้อยคนนี้ ก่อนหน้านี้ที่เขามางานประชุมผู้ปกครองของเด็กหญิงตัวน้อย ซ่งหานเจียงอาศัยใบหน้าอันหล่อเหลา และความเพียบพร้อมทางด้านวุฒิการศึกษา เพียงแค่การปรากฏตัวครั้งนั้นก็สามารถทำให้คุณครูผู้หญิงทั้งโรงเรียนจดจำเขาได้ในทันที

        ทว่าตอนนี้พอลองมองไปที่ซย่านีแล้ว คุณครูเถียนก็พลันมีประโยคหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ช่างเป็๲ ‘ดอกไม้ปักบนมูลวัว’ จริงๆ เลยเชียว บิดาของซ่งวั่งซูหล่อมากขนาดนั้น แต่กลับแต่งภรรยาสภาพนี้ได้ลงคอ

        แน่นอนว่าคนเราไม่อาจตัดสินผู้อื่นจากรูปลักษณ์ภายนอกได้ บางทีเธออาจจะมีข้อดีอย่างอื่นก็ได้ใช่ไหมล่ะ?

        คุณครูเถียนทำได้เพียงปลอบใจตนเองไปแบบนี้

        “คุณแม่ตงซวี่ คุณเคยตรวจการบ้านของตงซวี่บ้างไหมคะ?” คุณครูคณิตศาสตร์เอ่ยถามขึ้น

        ซย่านียิ้มอย่างเก้ๆ กังๆ “ขอโทษด้วยค่ะคุณครู ฉันไม่เคยเรียนหนังสือ...”

        ในชาติที่แล้วซย่านีได้ตระหนักถึงความสำคัญของการเรียนรู้แล้ว การอยู่ในสังคมที่พัฒนาอยู่ตลอดนั้น แทบจะเป็๞ไปไม่ได้เลยที่เธอจะมีโอกาสก้าวไปข้างหน้าโดยที่ตนเองไม่รู้หนังสือ น่าเสียดายที่ตอนนั้นเธออายุสี่สิบกว่าแล้ว แถมยังตัวคนเดียวอีก เธอเลยไม่มีกำลังใจจะร่ำเรียนเท่าไหร่นัก เพราะเหตุนี้พอเธอกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง เธอถึงจำคำศัพท์ได้แค่ไม่กี่คำ

        ซย่านีแอบสาบานกับตัวเองว่าในชาตินี้ เธอจะต้องตั้งใจเรียนและยกระดับการศึกษาของตัวเองให้ได้ หากเป็๲ไปได้ล่ะก็ เธอก็หวังว่าตนเองจะได้เป็๲นักศึกษามหาวิทยาลัยกับเขาบ้าง

        ในใจคุณครูเถียนสับสน เธอลอบคิดในใจว่าพ่อของซ่งวั่งซูคงจะตาบอดเสียแล้ว ถึงได้ตกหลุมรักแม่ของเด็กน้อยคนนี้

        คุณครูคณิตศาสตร์กล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไร คุณแม่ก็ควรตรวจการบ้านของลูกหน่อยนะคะ ถึงจะไม่รู้หนังสือ แต่อย่างน้อยก็เห็นว่าเด็กเขียนหนังสือมากหรือน้อย และดูว่าตอบคำถามครบทุกข้อไหม เ๱ื่๵๹พวกนี้คุณแม่ก็น่าจะสามารถตรวจได้นะคะ”

        ซย่านีพยักหน้ารัวๆ และกล่าวคำสัญญาอย่างจริงใจ “ได้ ได้ค่ะๆ ต่อไปฉันจะให้ความสำคัญกับการเรียนของเด็กๆ เพิ่มอย่างแน่นอนค่ะ”

        หลังจากออกจากโรงเรียนมา ซย่านีก็ถอนหายใจยาว เธอรู้สึกว่าการรับมือกับหลี่เสวี่ยหรูยังไม่เหนื่อยขนาดนี้เลย

        แม้ว่าซย่านีจะกังวลเ๹ื่๪๫ที่จะทำให้ซ่งตงซวี่กลับมาสู่เส้นทางที่ถูกต้อง แต่การศึกษานั้นเป็๞เ๹ื่๪๫ระยะยาว ไม่อาจรีบร้อนได้ สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการรีบหาเงินแล้วพัฒนาชีวิตของเด็กๆ ให้ดีขึ้น

        หลังจากนั้นซย่านีก็เดินทางไปที่ห้างสรรพสินค้า

        ห้างสรรพสินค้าในยุคสมัยนี้ย่อมไม่อาจเทียบกับห้างใน๰่๭๫สองสามทศวรรษให้หลังได้ แต่ที่นี่ก็มีสินค้าหลากหลายประเภทให้ผู้คนได้เลือกสรร

        หลังจากที่ซย่านีมาถึง ก็รีบตรงไปที่ตู้ขายหนังยางและกิ๊บติดผมทันที

        “สหาย [1] หนังยางนี่ราคาเท่าไหร่หรือ?” ซย่านีเอ่ยถาม

        พนักงานขายหยิบหนังยางออกมาจากตู้แสดงสินค้าเพื่อให้ซย่านีดู “ห่อนี้ราคาสองเหมาค่ะ”

        ซย่านีกวาดตามอง ก็พบว่าในหนึ่งถุงมีหนังยางอยู่อย่างน้อยหนึ่งร้อยเส้น  หนังยางรัดผมราคาถูก แถมยังไม่ต้องใช้ตั๋วในการซื้ออีก เธอน่าจะทำธุรกิจนี้ได้แหละ!

        “แล้วกิ๊บนั่นล่ะ?” ซย่านีชี้ไปที่กิ๊บติดผมที่อยู่ในตู้แสดงสินค้า กิ๊บติดผมชนิดนี้เป็๲สีเงิน ไม่ได้ลงสีดำเลยแม้แต่น้อย

        พนักงานขายกล่าวว่า “อันละสองสตางค์ค่ะ หนึ่งเหมาได้ห้าชิ้น”

        ซย่านี๲ั๾๲์ตาเป็๲ประกาย นี่มันถูกมาก แบบนี้ธุรกิจน่าจะทำกำไรได้!

        ซย่านีวางแผนไว้แล้ว เธอจะทำยางรัดผมวงดอกไม้กับกิ๊บติดผมถักลาย เธอไม่ได้เก่งกาจด้านศิลปะอะไร แต่ชาติก่อนเธอหาเงินได้จากการทำงานด้วยสองมือของตนเองจึงเคยเรียนรู้งานฝีมือมาไม่น้อย และเธอยังสามารถถักไหมพรมเป็๞รูปต่างๆ ได้อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็๞กิ๊บติดผมหรือกระเป๋า เธอก็ถักได้ทั้งนั้น

        ซย่านีหยิบเงินสองหยวนออกมา แล้วกล่าวว่า “ฉันเอาหนังยางยี่สิบห่อก่อน”

        พนักงานขายมองดูซย่านีด้วยความประหลาดใจ เธอคิดไม่ถึงว่าซย่านีจะซื้อสินค้าจำนวนมากขนาดนี้

        ยังดีที่พนักงานขายมีความเป็๲มืออาชีพพอ ไม่ต้องสั่งอะไรมาก เธอก็นำสินค้าจากตู้แสดงสินค้าออกมาให้ซย่านีแล้ว

        ซย่านีเตรียมจะทำหนังยางรัดผมวงดอกไม้ก่อน เพราะมันใช้แค่หนังยางกับเศษผ้า ก็สามารถทำได้แล้ว

        ซย่านีเหลือเงินในมือเพียงเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ค่าใช้จ่ายในการทำกิ๊บถักนั้นราคาค่อนข้างสูง เธอจะทำได้ก็ต่อเมื่อมีรายได้จากการขายหนังยางวงดอกไม้แล้วเท่านั้น

        ซย่านีเก็บหนังยางลงกระเป๋า ก่อนจะหันหลังแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงงานทอผ้าทันที

        แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งต่างๆ ก็ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เธอคิด

        เชิงอรรถ

        [1] สหาย 同志 (ถงจื้อ) แปลว่า สหาย ในยุคที่ทุกคนต่างมีความเท่าเทียมกัน คนจีนจะใช้คำว่า สหาย เรียกกันในหมู่เพื่อนฝูงแทนชื่อของทุกๆ คน หมายถึงคนที่มีอุดมการณ์ปณิธานเดียวกัน