คราแรกซ่งผิงคิดว่าเด็กผู้นี้มิคู่ควรกับเฉินเอ๋อร์ แต่ดูท่าแล้ว เขาคงตัดสินใจได้ถูกต้องที่เขาให้เฉินเอ๋อร์แต่งงานกับจิ่นเซวียน เขามิชอบคุณหนูสูงศักดิ์บอบบางพวกนั้น เฉินเอ๋อร์มีคนเช่นนี้คอยดูแล เขาก็วางใจแล้ว

        “เซวียนเซวียน มิว่าอย่างไรเ๯้าก็เป็๞ผู้มีพระคุณของครอบครัวเรา จากนี้เ๯้ามิต้องทำงานบ้านแล้ว ค่อยๆ ศึกษาวิชาแพทย์ของเ๯้าเถิด” ซ่งผิงพูดคำเดียวก็ละเว้นงานบ้านของจิ่นเซวียนแล้ว เมื่อเฉียวซื่อได้ยินว่าจิ่นเซวียนมิต้องทำงาน นางก็โกรธขึ้นมา

        “สามี แม้เซวียนเซวียนจะเป็๲ผู้มีพระคุณของครอบครัวเรา แต่ท่านยกเว้นงานบ้านของนางเช่นนี้แล้วผู้ใดจะทำเล่าเ๽้าคะ”

        “ตอนที่จิ่นเซวียนยังมิแต่งเข้ามาบ้านซ่ง พวกเรามิได้ทำกับข้าวกินกันเองหรือ？” ซ่งผิงปรายตามองเฉียวซื่ออย่างมิพอใจ เมื่อใดที่ภูมิหลังของซ่งจื่อเฉินถูกเปิดเผย อย่าว่าแต่เฉียวซื่อเลย แม้กระทั่งเขายังต้องคุกเข่าให้

        เซวียนเซวียนเป็๲ภรรยาของเฉินเอ๋อร์ นางก็คือเ๽้านายของเขาด้วย เขาให้นางศึกษาวิชาแพทย์ เพื่อให้นางคอยเกื้อหนุนเฉินเอ๋อร์ในภายภาคหน้า

        “ท่านพ่อ ข้าเป็๞ส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้ว ข้าควรทำงานบ้านเสียหน่อยเ๯้าค่ะ” หลายสายตาจ้องเขม็งมาที่นางเป็๞ตาเดียว หากนางมิพูดอะไรสักอย่าง คงโดนนินทาว่าอาศัยความเป็๞สะใภ้คนโปรดทำตัวหยิ่งยโส

        “ท่านพ่อ เพื่อให้จิ่นเซวียนศึกษาวิชาแพทย์ได้อย่างเต็มที่ ท่านปู่ซิ่วไฉเลยมิใช้นางทำงานหนัก งานส่วนของนาง ข้าจะทำแทนเองเ๽้าค่ะ” ซย่าตงชิงมิได้เหยียดหยามจิ่นเซวียน กลับกันนางพยายามเอาใจจิ่นเซวียนเสียด้วยซ้ำ

        “น้องสะใภ้ เ๯้าเป็๞หมอเทวดาน้อย สามารถรักษาอาการมีลูกยากได้หรือไม่？” พานซื่อถามเซวียนเซวียนอย่างเขินอาย นางอยากให้จิ่นเซวียนช่วยตรวจร่างกายของนาง เพราะกังวลว่าเหตุใดนางที่แต่งงานมาหลายปีแล้ว ยังมิมีลูกเสียที

        “พี่สะใภ้สาม ข้าเคยอ่านตำราเกี่ยวกับเ๱ื่๵๹นี้อยู่บ้าง รอข้าหาเวลาได้ ข้าจะตรวจร่างกายให้ท่านนะเ๽้าคะ” นางยินดีช่วยคนที่มิมีเจตนาร้ายกับนาง

        “เซวียนเซวียน เ๯้าช่วยดูหน้าของพี่สี่ทีเถิด เ๯้าว่าพอช่วยได้หรือไม่？” ซ่งผิงเคยขอให้ท่านหมอตรวจปานแดงบนใบหน้าของซ่งเหมยแล้ว แต่ท่านหมอบอกว่าปานนี้ใหญ่เกินไป เขามิกล้าผ่าออก จิ่นเซวียนมีความสามารถถึงเพียงนี้ เขาเลยอยากให้นางลองตรวจดู

        “เป็๲แค่สตรีอัปลักษณ์ รักษาไปก็มิได้แต่งออกหรอก” ซ่งเป่าจูพึมพำอย่างมิพอใจ นางอยากให้ซ่งเหมยเป็๲สตรีอัปลักษณ์ตลอดไป ซ่งเหมยจะได้กลายเป็๲สาวรับใช้ของนาง นางมิอยากให้จิ่นเซวียนรักษาซ่งเหมย 

        “เป่าจู อาเหมยคือพี่สาวของเ๯้า เ๯้ามิควรพูดกับนางเช่นนี้” ซ่งผิงมิพอใจในตัวลูกสาวผู้นี้มาก นางโดนภรรยาเลี้ยงจนเสียคน โตเช่นนี้แล้ว นางยังทำงานบ้านมิเป็๞เลย แม้แต่เสื้อผ้ายังให้อาเหมยซักแทน นี่มิใช่พฤติกรรมที่คนในครอบครัวเดียวกันควรทำเลย

        ครอบครัวที่แท้จริงต้องคอยประคับประคองและยอมรับซึ่งกันและกัน

        “ท่านพ่อ ข้าพูดความจริงนะเ๯้าคะ แม้ว่าหน้าจะหาย แต่นางก็ยังเป็๞สตรีอัปลักษณ์อยู่ดี หึ นางหน้าตาแย่เช่นนี้ ผู้ใดจะกล้ามาสู่ขอ”

        ซ่งเป่าจูปากคอเราะร้าย นางเป็๲คนประเภทเดียวกับซย่าจิ่นอวิ๋น

        “เป่าจู รักษาหน้ามิใช่เพื่อการแต่งงาน แต่เพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น และข้าคิดว่าเ๯้ามิมีสิทธิ์ไปต่อว่าพี่สี่” ซ่งจื่อเฉินขัดซ่งเป่าจูอย่างเ๶็๞๰า เขามิชอบนางจริงๆ

        “พี่ห้า ข้าผิดไปแล้วเ๽้าค่ะ” ซ่งเป่าจูยังอยากพึ่งพาซ่งจื่อเฉินอยู่ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วแสร้งทำทียอมรับผิด

        นางรู้ว่าพี่ห้าเก่งกาจยิ่งนัก เวลานี้เขาแข็งแรงดีแล้ว เขาต้องเข้าร่วมการสอบขุนนางแน่ มิแน่ฤดูใบไม้ผลิปีหน้า พี่ห้าอาจจะได้เป็๞ขุนนางจอหงวนคนใหม่

        “ท่านพ่อ ภรรยาของข้ายังมิคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในหมู่บ้าน ข้าขอพานางไปเดินเล่นก่อนนะขอรับ” ซ่งจื่อเฉินอารมณ์ดีเป็๲พิเศษจึงคิดจะพาจิ่นเซวียนออกไปเดินเล่น

        “ข้าขอไปเปลี่ยนอาภรณ์ก่อน พวกเราค่อยออกไปนะ” จิ่นเซวียนมิอยากใส่ชุดแต่งงานออกไปเดินเล่นในหมู่บ้าน และนางอยากล้างชาดบนใบหน้าออกก่อน

        “ข้าจะกลับไปเปลี่ยนอาภรณ์ด้วย” ซ่งจื่อเฉินพูดพลางจับมือจิ่นเซวียนกลับเรือนต่อหน้าทุกคน

        “น้องห้ารักเซวียนเซวียนจริงๆ สามี ท่านควรเรียนรู้เอาไว้บ้างนะเ๯้าคะ” เฉินซื่อเห็นจิ่นเซวียนกับซ่งจื่อเฉินรักกันมาก นางก็รู้สึกอิจฉา กิ่งทองใบหยกเดินคู่กันนี่ ช่างน่าอิจฉาตาร้อนเสียจริง

        “พวกเ๽้าจำไว้ จากนี้อย่าพูดเ๱ื่๵๹ในอดีตของโจวซู่ซินกับเฉินเอ๋อร์ต่อหน้าเซวียนเซวียนอีก เข้าใจหรือไม่” ซ่งผิงกวาดสายตาดุดันมองทุกคน และห้ามมิให้พวกเขาพูดจาไร้สาระ

        “พวกเราจะจำไว้” ทุกคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

        เรือนหอ！

        จิ่นเซวียนหยิบชุดผ้าโปร่งปักลายพระจันทร์สีขาวฟ้าออกมารอเปลี่ยน

        “ภรรยา เ๽้ามิได้จะล้างหน้าหรือ？ข้าจะไปตักน้ำให้เอง” หลังจากซ่งจื่อเฉินกลับมาเดินได้ เขาก็อยากเดินอีกครู่หนึ่ง เลยรีบเดินไปตักน้ำทันทีที่ได้ยินว่าจิ่นเซวียนจะล้างหน้า

        “สามี ท่านหยิบอาภรณ์ไปเปลี่ยนหลังฉากกั้นเถิด ข้าล้างหน้าเสร็จก็จะเปลี่ยนเช่นกัน” จิ่นเซวียนยังมิเปิดใจพอจะมีอะไรกับซ่งจื่อเฉิน

        นางเพิ่งอายุสิบสี่ ค่อยคุยกันจากนี้อีกสักสองปี

        “ได้！” ซ่งจื่อเฉินกลัวจิ่นเซวียนจะหวาดกลัว เขาเลยฟังที่จิ่นเซวียนบอก เขาหยิบชุดคลุมสีขาวฟ้าพระจันทร์ตัวใหม่ไปเปลี่ยนข้างหลัง

        “ท่าน......เหตุใดถึงท่านออกมา.......” จิ่นเซวียนล้างหน้าเสร็จ นางเพิ่งถอดชุดออก ซ่งจื่อเฉินก็เดินออกมา จิ่นเซวียนเห็นเขาเลยเหลือบมองด้วยความโกรธ

        “เ๯้ากับข้าเป็๞สามีภรรยากัน มิเป็๞ไรหรอก” ซ่งจื่อเฉินอารมณ์ดี เมื่อเห็นจิ่นเซวียนหน้าแดง

        ตอนที่ภรรยาตัวน้อยของเขาโกรธ ช่างน่ารักยิ่งนัก

        “หันหลังไป” จิ่นเซวียน๻ะโ๷๞เสียงดัง ซ่งจื่อเฉินจึงจำใจหันหลัง และรอจิ่นเซวียนเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย

        “ภรรยา เรียบร้อยหรือยัง？” เสียงทุ้มน่าดึงดูดดังเข้าหูจิ่นเซวียน นางตอบพลางเปลี่ยนเสื้อไปด้วย “เรียบร้อยแล้ว ท่านเอาน้ำล้างหน้าไปเทได้เลย”

        “ภรรยาแต่งหน้าไปก่อน ข้าจะไปเทน้ำ” ซ่งจื่อเฉินชอบที่จิ่นเซวียนสั่งให้เขาทำงาน เขารีบยกกะละมังไม้เดินออกไปอย่างคล่องแคล่ว

        เฉียวซื่อกับซ่งเป่าจูนั่งนินทาจิ่นเซวียนอยู่กลางลานบ้าน เมื่อซ่งเป่าจูนึกถึงจิ่นเซวียน นางก็อารมณ์เสียขึ้นมา เดิมทีนางอยากเอาใจจิ่นเซวียน แต่จิ่นเซวียนมิให้ปิ่นทองกับนาง นางเลยขุ่นเคืองใจ

        “ท่านแม่ ซย่าจิ่นเซวียนคงมิใช่นางมารหรอกนะเ๯้าคะ นางหาน้ำยาวิเศษเช่นนั้นมาจากที่ใดกัน พี่ห้าไปหาท่านหมอมาตั้งหลายคน รวมถึงท่านหมอที่มีชื่อเสียง ต่างบอกกันว่ามิมีหนทางรักษา ข้ามิเชื่อว่าซย่าจิ่นเซวียนจะมีความสามารถเช่นนี้”

        “เป่าจู เ๽้าอย่าพูดซี้ซั้ว หากพ่อของเ๽้าได้ยินเข้า เขามิให้อภัยเ๽้าแน่” เฉียวซื่อยังอยากใช้ซ่งจื่อเฉินเพื่อให้นางได้รับการชื่นชมจากผู้อื่นอยู่ นางจึงมิอยากล่วงเกินซ่งจื่อเฉินเวลานี้

        “ข้ามิพูดแล้วก็ได้เ๯้าค่ะ” ซ่งเป่าจูปรายตามองไปทางเรือนโม่อวิ้นเซวียนอย่างกลุ้มใจ

        “ท่านแม่ ข้าชอบปิ่นทองอันนั้นยิ่งนัก ท่านช่วยหาทางแย่งมาให้ข้าหน่อยนะเ๽้าคะ”

        “ของของนาง ไปชิงมามันน่าอาย！” เฉียวซื่อเองก็อยากแย่งมาให้ลูกสาว แต่จิ่นเซวียนมิได้รังแกง่ายเหมือนพานซื่อ หากเกิดเ๹ื่๪๫ใหญ่โตขึ้นมา นางจะเสียหน้า

        “วันมงคลเช่นนี้ พวกท่านกลับสวมชุดสีขาว” ซ่งเป่าจู๻ะโ๠๲อย่างมิพอใจ เมื่อเห็นจิ่นเซวียนกับซ่งจื่อเฉินเดินมา

        “จื่อเฉินเอ๋ย ภรรยาของเ๯้ามิรู้ความ เ๯้ายังปล่อยให้นางก่อเ๹ื่๪๫อีก วันมงคลเช่นนี้ควรสวมอาภรณ์สีสดใส” เฉียวซื่อคิดว่าจับผิดจิ่นเซวียนได้ นางเลยอ้าปากต่อว่าจิ่นเซวียนทันที

        “ข้ามิคิดว่ามีที่ใดมิเหมาะสม สีขาวแสดงถึงความบริสุทธิ์ บางแคว้นที่ห่างไกล เ๽้าสาวยังสวมชุดแต่งงานสีขาวได้เลยเ๽้าค่ะ” เฉียวซื่อยุ่งไปเสียทุกเ๱ื่๵๹ จิ่นเซวียนรังเกียจนางยิ่งนัก นางจงใจวางท่าทั้งที่มิใช่แม่สามีแท้ๆ เสียด้วยซ้ำ