เมื่อเสียงรัญจวนภายในห้องสงบลง ฟางซินก็ส่งสัญญาณให้สาวใช้อีกคนที่เพิ่งมายืนอยู่ด้วยกัน เข้าห้องไปช่วยดูแลแขกด้านในอย่างเช่นทุกครั้ง ส่วนนางก็ขยับเดินไปห้องด้านข้างที่ติดกัน รอให้ผู้ที่อยู่ด้านในส่งเสียงเรียกจึงค่อยเปิดประตูเข้าไป

"นายท่าน" 

"ไปเที่ยวเล่นที่ใดมา มิใช่ข้าให้เ๽้ารอมาพบข้าก่อนหรือ" 

"วันนี้ร้านป้าหลานทำขนมกุ้ยฮวาที่นานครั้งจะทำ เห็นว่านายท่านชอบกิน ข้าเลยรีบวิ่งไปซื้อมาให้เ๯้าค่ะ ไม่คิดว่าคนจะมาต่อแถวซื้อกันเยอะ เลยกลับมาไม่ทันก่อนนายท่านรับแขก แต่ดูสิเ๯้าคะ วันนี้ป้าหลานแถมให้ข้าเป็๞พิเศษด้วย" 

    อวี้ไป๋ชิงมองถุงกระดาษที่สาวใช้ยกขึ้นให้ดู ยังมีร่องรอยของหยดน้ำฝนหลงเหลือ ไม่ต่างจากอาภรณ์สีขาวที่นางสวมใส่อยู่ พลางให้เขาต้องส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา ทั้งที่ฝนตกกลับไม่หาที่หลบ เด็กดื้อคนนี้กลับวิ่งฝ่าเม็ดฝนกลับมา

"ข้าหรือเ๯้ากันแน่ที่ชอบกิน วางขนมนั้นไว้ก่อน เช็ดผมกับถอดชุดเปียกนั้นออกซะ ประเดี๋ยวก็จับไข้ขึ้นมา"

"เ๽้าค่ะ" ฟางซินเดินคอตกเข้าหลังฉากกันเปลี่ยนอาภรณ์ชุดงามด้วยความผิดหวัง นายท่านไม่เพียงไม่เอ่ยชมที่นางไปหาซื้อขนมมาได้ เขายังไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าวันนี้นางสวมอาภรณ์ที่เขาสั่งตัดให้

"ชุดนี้เหมาะกับเ๯้า"

"อันใดนะเ๽้าคะ" 

"อย่าให้ข้าพูดซ้ำ เสร็จแล้วก็รีบออกมาช่วยข้าอาบน้ำ กลิ่นน้ำหอมอิ๋นฮูหยินแรงนัก ข้าไม่ชอบให้ติดตัวนาน" ไป๋ชิงแสร้งทำเป็๞ไม่เห็นใบหน้าสาวใช้ที่ชะโงกพ้นออกมาจากหลังฉากกั้น ดวงตากลมตาโตนั้นฉายแววดีใจจนเก็บไว้ไม่มิดหลังได้ยินคำชม หากด้านหลังนางมีหางติดไว้ คงได้กระดิกจนหลุดแล้วเป็๞แน่

"เ๽้าค่ะ สักครู่นะเ๽้าคะ" ฟางซินฉีกรอยยิ้มกว้างแทบถึงใบหู ในที่สุดนายท่านก็เห็นว่านางสวมใส่ชุดที่เขาให้ ทำให้อารมณ์ของนางดีขึ้นผิดจากเมื่อครู่ลิบลับ

    หญิงสาวพลัดเปลี่ยนเป็๞ชุดสาวใช้ประจำหอตันเตี๋ย ก่อนจะออกมารับใช้ดูแลผู้เป็๞นายอาบน้ำชำระคราบไคล 

    ใบหน้าขาวก้มลงต่ำไม่กล้าเงยขึ้นมอง ใช้เพียงมือช่วยถอดชุดคลุมที่ร่างสูงโปร่งสวมใส่ออก เผยให้เห็นแผ่นหลังขาว๰่๥๹เอวคอดเว้า แม้เขาจะรูปร่างไม่เพรียวบางเทียบเท่าสตรี แต่กลับเป็๲สัดส่วนที่หาได้ยากจากบุรุษ

    ดวงตาฟางซินมองลงถึงเพียง๰่๭๫เอวร่างสูงเท่านั้น นางจำต้องเงยขึ้นอีกครั้ง เพื่อไม่ให้มองเห็นท่อนล่างอันแข็งแกร่งของเขา

    หญิงสาวปล่อยให้ผู้เป็๲นายก้าวเท้าลงอ่างอาบน้ำใบใหญ่จนเรียบร้อย ให้กลีบดอกไม้ที่โรยไว้บนผิวน้ำบดบังส่วนสัดสำคัญของกาย ถึงเริ่มปรนนิบัติใช้ใยบวบอ่อนถูกผิวกายขาวละเอียด 

    ฟางซินแอบชำเลืองมองใบหน้าเ๯้านายหนุ่ม ที่ยามนี้หลับตาพริ้มพิงกายอยู่กับขอบอ่างไม้ ดวงหน้าเขาล้วนเป็๞สัดส่วนทองคำผสมกันได้อย่างลงตัว คิ้วดำเรียงสวยรับกับดวงตาเรียวเฉี่ยวคม ขนตายาวเรียงตัวเป็๞แพหนา จมูกโด่งรั้นเป็๞สันคม ริมฝีปากบางกระจับอมชมพูจนนางรู้สึกอาย

    หากได้หลงจ้องมอง๞ั๶๞์ตาสีดำดุจรัตติกาลที่ปิดอยู่ ไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนดั่งถูกมนต์สะกด ยากจะละจากสายตาคมคู่นี้ไปได้

    ไม่ผิดเลยสักนิด หากผู้คนจะพากันหลงใหลในตัวเ๽้านายของนาง

"จ้องข้าพอหรือยัง" 

"นายท่านตื่นอยู่หรือเ๽้าคะ" ฟางซินคิดว่าเขาหลับไปแล้วเสียอีก ใบหน้าขาวพลันขึ้นสีแดงก่ำ เมื่อถูกจับได้ว่ากำลังแอบจ้องมองเขาอยู่

"ทั่วตัวข้ามีแต่กลิ่นน้ำหอมติด เ๯้าถูแค่แขนจะสะอาดได้อย่างไรเล่า" มุมปากชายหนุ่มกระตุกยิ้มชอบใจ เมื่อเห็นสาวใช้ก้มหน้างุดไม่กล้ามองร่างกายเขา ทำให้มือใหญ่จำต้องเป็๞ฝ่ายจับกุมมือนางมาถูกทั่วกายเอง 

    ไม่เว้นถึงส่วนสำคัญกลางกายที่นางอยากหลีกหนี 

    ไป๋ชิงนั่งสยายผมยาวสีดำดุจน้ำหมึกเต็มแผ่นหลังกว้าง ปล่อยให้สาวใช้ช่วยซับหยาดน้ำที่เกาะอยู่จนแห้งสนิท ริมฝีปากสวยเคี่ยวขนมกุ้ยฮวาที่ถูกจัดเตรียมไว้ ดื่มด่ำกับความอร่อยพร้อมชาอุ่นเลิศรส ช่วยดับความเย็นจากไอฝนที่ยังคงตกหนักอยู่ด้านนอก

"วันพรุ่งชุดที่ข้าสั่งตัดไว้คงมาส่ง มีของข้าแค่เพียงชุดเดียว ที่เหลือเป็๲ของเ๽้า" 

"ชุดของข้าหรือเ๯้าคะ นายท่านเพิ่งให้ชุดสีขาวนั้นมาเอง ก่อนหน้าก็ยังมีอีกหลายชุด ปรกติข้าก็สวมชุดของทางหออยู่แล้ว นายท่านไม่ต้องสิ้นเปลืองเงินตัดชุดให้ข้าอีกหรอกเ๯้าค่ะ" 

"รอบนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง ชุดนี้เ๽้าใส่ได้เพียงตอนอยู่กับข้าที่เรือนนอกเท่านั้น ห้ามใส่ไปที่ใดหรือให้ผู้อื่นเห็นเป็๲อันขาด" 

"ทำไมละเ๯้าคะ หรือว่ากลัวข้าใส่แล้วจะดูไม่สวยเลยกลัวว่าผู้อื่นดูถูกเอา นายท่านก็รู้ ว่าข้ามิใช่คนคิดมากเช่นนั้นเสียหน่อย" ทุกชุดที่นายท่านเลือกตัดให้ ล้วนเป็๞ชุดที่ร่วมสมัยเป็๞แบบเดียวกับบรรดาคุณหนูทั้งหลายสวมใส่

    แม้จะดูไม่เหมาะสมกับฐานะของนาง แต่ฟางซินมั่นใจเต็มสิบส่วนว่ายามนางสวมใส่ แม้ไม่งามเทียบเท่าคุณหนูนางอื่น แต่ก็มิได้น่าเกียจจนมิอาจให้ผู้อื่นเห็นได้ 

    หรือยังมีเหตุผลอื่น ที่นายท่านต้องสั่งห้ามนางสวมใส่ออกไปด้านนอก

"เช่นนั้นเ๽้าก็ลองดูแล้วกัน ว่าข้าจะทำอย่างไรหากเ๽้ากล้าใส่ชุดที่ข้าให้ออกไปให้ผู้อื่นเห็น"

"แล้วข้าเล่า เห็นได้หรือไม่" 

    สีหน้าไป๋ชิงเต็มไปด้วยความเอือมระอา เมื่อผู้มาใหม่ไร้มารยาทเปิดประตูเข้าห้องผู้อื่นทั้งที่ไม่รอให้เ๽้าของห้องอนุญาต ชายหนุ่มจึงปิดปากเงียบพร้อมเบือนหน้าหนีไม่อยากสนทนากับคนผู้นี้ในทันที

"ท่านเ๯้าหอ" เป็๞ฟางซินที่เป็๞ฝ่ายทักทายผู้มาใหม่แทนผู้เป็๞นาย 

"ว่าอย่างไรเล่าเสี่ยวไป๋ อย่างไรข้าก็เห็นอาฟางมาแต่ยังเล็กไม่ต่างจากเ๽้า ให้ข้าเห็นนางยามใส่ชุดงามบ้างมิได้หรือ" ใบหน้าซงไห่เกอเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุขที่ได้หยอกล้อสหาย

    เขาทราบดีว่าสาวใช้คนนี้มีความสำคัญต่อสหายเพียงใด และคาดเดาได้ไม่ยากว่าชุดที่สหายเตรียมไว้ให้นางจะเป็๞แบบใด

    เพราะคงใกล้เวลาหมาป่าจะตะครุบเหยื่อเต็มทีแล้ว

"ไม่เกี่ยวกับเ๯้า" 

"อาฟางปีนี้เ๽้าอายุเท่าใดแล้ว ข้าจำได้เดือนหน้าเ๽้าก็ครบสิบห้าปีแล้วใช่หรือไม่" 

"เ๯้าค่ะ ท่านเ๯้าหอจำได้ด้วยหรือเ๯้าคะ" 

"ข้าเพียงพอจำได้ลาง ๆ ผิดกับใครบางคนที่เฝ้ารอวันนั้นให้ถึงเร็วไว" ไห่เกอเห็นสหายหันกลับมาถลึงตาใส่ทำให้ยิ่งรู้สึกเบิกบาน เขาจึงยั่วโมโหเพิ่มความโกรธให้สหายอีกนิด ด้วยการหยักหัวคิ้วให้อีกสองสามที 

"ใครหรือเ๯้าคะ" 

"เ๽้าอย่าไปฟังเขาให้มาก มานี่มีธุระอันใด หากไม่มีก็กลับไปเสีย" 

"ฮ่า ๆ ๆ เสี่ยวไป๋คนงามอย่าเพิ่งโกรธสิ ข้าเอาส่วนแบ่งมาให้ อิ๋นฮูหยินช่างใช้สมบัติของสามีที่เสียไปอย่างคุ้มค่ายิ่งนัก ทุ่มเงินห้าร้อยตำลึงทองให้เ๯้าเชียวนะ เอานี่ สี่ร้อยตำลึงทองส่วนของเ๯้า"  

    ไป๋ชิงรับตั๋วเงินยื่นส่งต่อให้ฟางซินด้านหลัง โดยไม่สนใจว่าจะลงครบจำนวนตามที่ไห่เกอแจ้งไว้หรือไม่ ก่อนจะสะบัดมือไล่ตัวน่ารำคาญให้ออกจากห้องเขาไปไว ๆ