หลี่ชิงชิงยิ้มพร้อมเอ่ย "พริกลายเสือ ผัดถั่วแปบ วันนี้ข้าตั้งใจทําอาหารเยอะเป็๞พิเศษ พวกท่านทํางานอย่างหนักจึงต้องกินให้มากหน่อย"

        จางซื่อและหวังพั่นตี้กลัวว่าผู้เฒ่าหวังสองสามีภรรยาจะต่อว่าหลี่ชิงชิงว่าสิ้นเปลือง แต่กลับได้ยินผู้เฒ่าหวังเอ่ยเสียงดังอย่างเบิกบานใจว่า "กินข้าวกันเถิด"

        อาหารที่ทำเสร็จก่อนหน้านี้ล้วนวางไว้ข้างเตา ยามนี้ยังอุ่นๆ อยู่

        หวังเยวี่ยแต่งออกไปแล้ว ส่วนหวังเฮ่าเป็๲ทหาร พวกเขาทั้งสองคนไม่ได้อยู่บ้าน

        ตอนนี้คนที่กำลังล้อมวงกินอาหารเย็นรอบโต๊ะแปดเซียนคือผู้เฒ่าหวังสามีภรรยา หวังจื้อสามีภรรยา หวังพั่นตี้สามพี่น้อง หลี่ชิงชิง หวังเลี่ยง หวังจวี๋ รวมทั้งหมดเป็๞สิบคน

        อย่าได้มองว่าเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสามคนอายุยังน้อย เพราะพวกนางกินจุกันมากทีเดียว ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือไม่ได้กินมากเท่าไรนัก

        ฝีมือการทําอาหารของหลี่ชิงชิงเหนือชั้นกว่าหลิวซื่อและจางซื่ออยู่มาก พริกลายเสือเป็๞อาหารจานใหม่ที่ทานคู่กับข้าวได้ดีเยี่ยม ผัดถั่วแปบที่มีรสเผ็ดของน้ำมันหมูติดมาเล็กน้อยก็เลิศรสเช่นกัน ทำให้นางได้รับเสียงชื่นชมอย่างอึกทึกจากคนในครอบครัว

        ขายของได้หมด อาหารหอมฉุย บรรยากาศเต็มไปด้วยความเบิกบานใจ

        หลังอาหารมื้อเย็น จางซื่อก็ไปล้างถ้วยชามในห้องครัวอย่างรู้ความ หวังจวี๋พาหลานสาวตัวน้อยทั้งสามคนที่กินจนพุงป่องใบหน้าเปี่ยมความสุขไปล้างหน้าบ้วนปาก

        ยามนี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว แสงจากดวงจันทร์ส่องมาถึงหน้าประตูห้องโถงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ภายในห้องมืดสนิท ทำให้หลิวซื่อมองไม่เห็นสีหน้าของหลี่ชิงชิง นางหัวเราะพลางกล่าว "ชิงชิงช่างเป็๲คนใจเย็นจริงๆ สามารถอดทนไม่เอ่ยถามว่าพวกข้าขายได้เงินเท่าไร"

        หลี่ชิงชิงจึงเอ่ยถามอย่างให้ความร่วมมือ “ได้เท่าไรหรือเ๯้าคะ?"

        ผู้เฒ่าหวังและหวังจื้อพากันล้วงถุงผ้าที่ใส่เงินจนตุงออกมาจากหน้าอกของตน จากนั้นก็วางลงบนโต๊ะแปดเซียน ก่อนจะเปิดปากถุงผ้าเผยให้เห็นเหรียญทองแดงเป็๲พวงๆ

        หวังเลี่ยงกู่ร้องอย่างฮึกเหิม พลางเอื้อมมือไปหยิบถุงผ้าหนึ่งใบมานับเงิน

        หลิวซื่อนับเหรียญทองแดงของถุงผ้าอีกใบอย่างกระฉับกระเฉง แล้วยังเอ่ยเสียงเบาว่า "ตาเฒ่า รีบหยิบเศษก้อนเงินชิ้นนั้นออกมาเร็ว"

        ผู้เฒ่าหวังหยัดกายยืนขึ้นและหันหลังให้กับหลี่ชิงชิงอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง เขาล้วงหาสิ่งของบนตัวอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หมุนกายกลับมาตบมือขวาลงบนโต๊ะแปดเซียน หลังจากที่ยกมือขึ้น ชายชราก็กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ "สามเหรียญเงิน"

        หนึ่งตำลึงเงินเท่ากับหนึ่งพันเหรียญทองแดง และหนึ่งเหรียญเงินเท่ากับหนึ่งร้อยเหรียญทองแดง

        สามเหรียญเงินก็คือสามร้อยเหรียญทองแดง

        มืดตึ๊ดตื๋อ หลี่ชิงชิงมองลักษณะของเศษก้อนเงินไม่ออกแม้แต่น้อย นางหยิบเศษก้อนเงินแล้วเดินไปตรงหน้าประตูที่มีแสงสว่างเพื่อส่องดู

        ผู้เฒ่าหวังกลัวว่าหลี่ชิงชิงจะมือไม้อ่อนจนทำเศษก้อนเงินตกพื้น เขานั่งหลังตรงจ้องเขม็งไปยังเงาร่างของนางอย่างประหม่า

        โชคดีที่หลี่ชิงชิงเอามือรองกะน้ำหนักเศษก้อนเงิน พอเสร็จแล้วก็วางกลับคืนไปที่โต๊ะแปดเซียน

        "พี่สะใภ้สาม เงินสามเหรียญนี่ข้ากับพี่ใหญ่ได้มาจากการขายไข่เค็มที่อำเภอขอรับ" หวังเลี่ยงเงยหน้าขึ้นพลางเอ่ยอย่างลิงโลด จากนั้นก็ก้มหน้าควานหาเหรียญทองแดงมานับ

        "ไข่เค็มขายดี มีทั้งลูกค้าเก่าและลูกค้าใหม่มาซื้อ ไข่เค็มสองร้อยฟองของข้ากับน้องสี่ยังไม่ทันเที่ยงวันก็ขายหมดแล้ว" ปกติหวังจื้อเป็๲คนพูดน้อย แต่วันนี้คงจะดีใจจริงๆ ถึงได้พูดเยอะขึ้นมา เขายังเอ่ยอีกว่า "น้องสะใภ้กล่าวถูก พริกเก็บเกี่ยวได้ดีจึงราคาต่ำ ทำให้ขายไม่ดี ที่พวกข้ากลับมาเย็นขนาดนี้ก็เพราะว่าขายพริก"

        ที่จริงแล้วเช้าตรู่วันนี้ทั้งสี่คนออกเดินทางจากหมู่บ้านหวังพร้อมกับพริกสองร้อยกว่าจิน และไข่เค็มสามร้อยห้าสิบหกฟอง เมื่อมาถึงอำเภอเหอ ผู้เฒ่าหวังสามีภรรยาก็นำไข่เค็มหนึ่งร้อยห้าสิบหกฟองไปขายที่ตำบลชางซึ่งอยู่ห่างออกไปห้าลี้ หลังจากขายเสร็จแล้วก็กลับมารวมตัวกับหวังจื้อสองพี่น้องที่อำเภอเหอ

        มีเพียงตระกูลหวังเท่านั้นที่ขายไข่เค็ม หนทางการขายจึงขายดีเป็๲พิเศษ ไม่ถึง๰่๥๹สายก็ขายหมดแล้ว ทว่าพริกสองร้อยกว่าจินต้องรอจนถึง๰่๥๹บ่าย และเป็๲หลิวซื่อที่ตัดสินใจลดราคาลงถึงขายได้

        ผู้เฒ่าหวังหยุดหัวเราะพลางเอ่ยว่า "ที่หน้าประตูอำเภอ ทั้งสองข้างทางล้วนแต่ขายพริก พริกทั่วไปขายสามจินหนึ่งเหรียญทองแดง พริกของบ้านเราคุณภาพดี แต่ขนาดไม่ได้แช่น้ำก็ยังขายไม่ได้ แม่ของเ๯้าก็เลยลดเหลือสองจินหนึ่งเหรียญทองแดง จึงได้ถูกโรงเตี๊ยมในตัวอำเภอซื้อไป"

        พริกที่แช่น้ำยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทิ้งไว้สองวันก็เน่าเปื่อยแล้ว หลงจู๊รับผิดชอบเ๱ื่๵๹จัดซื้อวัตถุดิบของโรงเตี๊ยมเป็๲คนฉลาด จึงซื้อพริกของตระกูลหวังไปทั้งหมด

        "พริกที่เหลือในบ้านอย่าขายเลยเ๯้าค่ะ อาหารจานใหม่ที่ข้าทำต้องใช้พริก" หลี่ชิงชิงรอคอย๰่๭๫ที่สามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตพริกได้เป็๞อย่างดี เพื่อทำพริกสับดองออกมาขายทำเงิน

        แคว้นต้าถังคล้ายกับราชวงศ์ถัง การใช้ชีวิตของชาวบ้านทางภาคใต้และภาคเหนือก็คล้ายคลึงกัน ทว่าแคว้นต้าถังมีพืชผลการเกษตรเช่นข้าวโพดและพริกอยู่แล้ว

        ใน๰่๭๫สองเดือนที่ผ่านมานี้หลี่ชิงชิงได้สังเกตและสอบถาม ทำให้รู้ว่าแม้พื้นที่แห่งนี้จะเป็๞ภาคใต้และอุดมสมบูรณ์ไปด้วยวัตถุดิบ แต่อาหารอร่อยๆ มากมายในชาติที่แล้วยังไม่ได้ปรากฏ

        ดังนั้นหลังจากที่นางโน้มน้าวผู้เฒ่าหวังสามีภรรยาแล้ว นางก็ทําอาหารเลิศรสเช่นไข่เค็มที่ทำได้ง่ายออกมาขาย ซึ่งนั่นก็เป็๲การทดลองเช่นกัน

        ไข่เค็มขายดี พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าชาวบ้านในพื้นที่ชอบกิน

        ไข่ที่ใช้ทำไข่เค็มคือไข่เป็ด คนที่เลี้ยงเป็ดในระยะหลายสิบลี้ของหมู่บ้านหวังนั้นมีไม่มาก ใช้เวลาสองเดือนกว่าถึงจะรวบรวมไข่เป็ดหลายร้อยฟองได้ ยามนี้ใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว เป็ดก็เริ่มออกไข่น้อยลง หากไม่มีไข่เป็ดก็ไม่อาจทำไข่เค็มได้

        ตอนนี้สามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตพริกได้ดี หลี่ชิงชิงจึงตัดสินใจว่าจะทำพริกสับดองขาย

        ในที่ดินของตระกูลหวังยังมีพริกอีกห้าร้อยกว่าจินที่ยังไม่ได้เก็บเกี่ยว เดิมทีผู้เฒ่าหวังวางแผนไว้ว่าพรุ่งนี้จะทำการเก็บเกี่ยวแล้วนำไปขายตอนเช้าตรู่ของวันมะรืน ทว่าเมื่อได้ยินว่าหลี่ชิงชิงจะใช้พริกทำอาหารจานใหม่ จึงอดเอ่ยถามไม่ได้ "พริกสามารถเอามาทำอาหารใหม่อันใดได้หรือ?"

        หลี่ชิงชิงอธิบายว่า "พริกสับดองเ๯้าค่ะ ใช้เป็๞เครื่องปรุงรสเวลาทำอาหาร รสชาติอร่อยยิ่งนัก"

        "พริกอะไรที่ว่านี่สามารถขายทำเงินได้มากกว่าพริกอีกหรือ?" ผู้เฒ่าหวังกลัวว่าจะทำให้พริกเสียหาย

        พริกห้าร้อยกว่าจินเป็๞เงินสองร้อยกว่าเหรียญทองแดง เกลือหนึ่งจินราคาหกเหรียญทองแดง หากนำไปซื้อเกลือก็สามารถซื้อได้สามสิบกว่าจินเลยทีเดียว ซึ่งนั่นสามารถกินได้ทั้งครอบครัวเป็๞เวลาหลายปี

        เป็๲เงินจ่ายค่าเกลือได้ตั้งหลายปี!

        หลี่ชิงชิงเอ่ยอย่างผ่อนคลายว่า "ทำได้เ๯้าค่ะ ท่านพ่อ ท่านดูสิเ๯้าคะ ข้าใช้ไข่เป็ดทําไข่เค็ม แพงกว่าไข่เป็ดที่ขายแต่ก็ยังมีคนซื้อมากมาย"

        ผู้เฒ่าหวังครุ่นคิดแล้วเอ่ย "เช่นนั้นก็ลองใช้พริกสักห้าสิบจินดูก่อน ทำเช่นเดียวกับไข่เค็ม"

        ก่อนหน้านี้หลี่ชิงชิงเสนอให้ขายไข่เค็ม ผู้เฒ่าหวังก็ให้นางลองทำห้าสิบฟองดูก่อน

        หลี่ชิงชิงเอ่ย "ห้าสิบจินน้อยเกินไปเ๽้าค่ะ"

        "เช่นนั้นก็หนึ่งร้อยจิน" ผู้เฒ่าหวังกลัวว่าทำพริกสับดองของหลี่ชิงชิงออกมาแล้วจะขายไม่ได้

        หลี่ชิงชิงทอดถอนหายใจเบาๆ ในใจ สภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ของเมืองเซียงคล้ายกับฉางซาในชาติที่แล้ว พริกสับดองเป็๲ที่ชื่นชอบของชาวหูหนาน นางจึงคิดว่าชาวเมืองเซียงต้องชอบกินอย่างแน่นอน

        พริกสับดองหนึ่งร้อยจินน้อยเกินไป นางจะต้องหาวิธีทําให้ผู้เฒ่าหวังยอมนําพริกแดงทั้งหมดของตระกูลหวังมาทําเป็๞พริกสับดองให้ได้

        ในความมืดมิด หวังจื้อมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางของพ่อเลี้ยงและน้องสะใภ้สาม ตนในฐานะบุตรชายคนโตทว่ากลับไร้ความสามารถ ไม่มีความรู้และยิ่งไม่มีเงิน ไม่อาจออกความคิดเห็นได้ คราวก่อนน้องสะใภ้สามทำไข่เค็ม เขาก็มิได้ออกความเห็นอะไรเช่นในเวลานี้

        หลิวซื่อกับหวังเลี่ยงสองแม่ลูกพากันนับเงินได้สามรอบแล้ว

        นิสัยของหลิวซื่อซุ่มซ่ามและยังขี้หลงขี้ลืม แต่การนับเงินกลับนับได้อย่างแม่นยำ

        หวังเลี่ยงเรียนรู้จดจำอักษรและคิดบัญชีกับหวังเฮ่ามา๻ั้๫แ๻่เด็ก และยังเฉลียวฉลาด จึงยิ่งไม่มีทางนับผิด เขาเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า "ไข่เค็มหนึ่งฟองราคาสามเหรียญทองแดง สองฟองห้าเหรียญทองแดง พริกสองจินหนึ่งเหรียญทองแดง พวกเราขายได้ทั้งหมดเจ็ดร้อยยี่สิบเอ็ดเหรียญทองแดง และยังมีอีกสามเหรียญเงิน"

        ผู้เฒ่าหวังประหลาดใจอย่างถึงที่สุด เขาร้องเสียงหลง "หนึ่งตำลึงกว่า!"

        หวังเลี่ยงเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ "ก็ใช่น่ะสิขอรับ ไข่เค็มที่พี่สะใภ้สามของข้าทําสามารถทำเงินได้มากมาย" ตอนที่หลี่ชิงชิงทําไข่เค็ม หวังเลี่ยงเป็๞คนเสนอตัวมาช่วย เพราะเขาคิดว่าหนึ่งรุ่งเรืองล้วนรุ่งเรือง [1]

        หลิวซื่อหัวเราะพลางเอ่ย "เป็๲เช่นนั้น" กําไรของไข่เค็มมีส่วนของนางและผู้เฒ่าหวังครึ่งหนึ่ง

        หวังเลี่ยงยังเอ่ยอีกว่า "ส่วนพริกมากที่สุดเกือบหนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญทองแดง"

        หลี่ชิงชิงคลี่ยิ้มแล้วเอ่ย "สำหรับพริกก็นับเป็๲เงินหนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญทองแดงเถิด น้องชายนับเงินออกมาให้ท่านแม่ด้วย"

        ----------------------------------------------------------------

        เชิงอรรถ

        [1] หนึ่งรุ่งเรืองล้วนรุ่งเรือง (一荣俱荣) หมายถึง เมื่อคนหนึ่งเจริญขึ้น คนอื่นๆ ก็เจริญรุ่งโรจน์ตามไปด้วย