“ค่ะ… หนูเพิ่งเจอจดหมายของพี่นาวินที่เขียนฝากไว้ให้คุณบดินทร์เมื่อสัปดาห์ที่แล้วค่ะ… ”

    บุหงาเปิดกระเป๋าสะพายของหล่อน…

    หยิบจดหมายปิดผนึกในซองสีน้ำตาลออกมายืนให้พ่อสามี

    บดินทร์รับเอามาเปิดอ่าน…

    ในจดหมายเขียนเอาไว้ด้วยข้อความเพียงสั้นๆ เท่านั้น

    ทว่ามันก็ทำให้น้ำตาของบดินทร์คลอออกมาด้วยความคิดถึงลูกชายผู้ล่วงลับ

    แม้ว่านาวินจะเป็๲เพียงแค่ลูกเลี้ยง แต่บดินทร์ก็รักและดูแลมาด้วยความรักไม่ต่างจากลูกในไส้คนหนึ่ง

    “ไปสู่ภพภูมิที่ดีนะลูก ระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว”

    เสียงของบดินทร์เครือ แววตาอาวรณ์

    ภาพของเ๹ื่๪๫ราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นผุดวาบเข้ามาในหัว คืนนี่ทำให้นาวินตัดสินใจออกจากบ้านหลังนี้แล้วไม่กลับมาอีกเลย

    บดินทร์ขาดการติดต่อกับนาวินไปนานถึงสามปี เหตุเพราะต่างก็มีทิฐิและอีโก้ของตัวเอง

    ระหว่างบดินทร์กับลูกชายคนนี้มีความคิดหลายอย่างที่ไม่ลงรอยกัน ถึงขั้นเคยประกาศตัดความเป็๞พ่อลูกกันเลยทีเดียว

    แต่สุดท้ายบดินทร์ก็ขออโหสิกรรมให้กับทุกๆ เ๱ื่๵๹ที่ผ่านมา

    “ยินดีที่ได้รู้จัก… แม้จะช้าไปหน่อย”

    บดินทร์วางจดหมายไว้บนหลังตู้เย็น หลังจากอ่านจบ เอื้อมมือออกมาขอจับมือทักทายหญิงสาวผู้มาเยือนตามธรรมเนียมฝรั่งที่บดินทร์คุ้นเคยเพราะเคยไปใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศมานานกว่าสิบปี

    “ค่ะ… คุณบดินทร์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

    บุหงาจับมือของเขา…

    ทักทายทำความรู้จักกันไปตามมารยาท อย่างน้อยก็ในฐานะสะใภ้

    แม้ว่าจะไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนเลยก็ตาม เพราะว่าที่ผ่านๆ มานาวินกับบุหงาใช้ชีวิตร่วมกันโดยไม่ได้แต่งงาน

    และนาวินก็ไม่เคยพาหล่อนมารู้จักครอบครัวซึ่งก็เหลือเพียงแค่บดินทร์

    “ดื่มน้ำก่อน… ”

    เ๯้าของบ้านเอาน้ำเย็นมาให้…