“ฮวารั่วรั่ว เ้ารีบไปสกัดปีศาจเสือดาวนั่นไว้ กลับไปข้าจะมอบยาพลังปราณหิมะระดับสูงให้เ้าหนึ่งร้อยกระปุก!”
แม้ว่าเย่ชิงหนิวจะต่อสู้อยู่กับเยาเสอย่างดุเดือดเืพล่าน แต่เขาก็ยังปล่อยพลังิญญาออกมาติดตามดูสถานการณ์ทางฝั่งพวกเย่ชิงหานอยู่ตลอด เพราะด้านล่างมีทั้งความหวังของตระกูลและหลานสาวหัวแก้วหัวแหวนของตนเองอยู่ เช่นนี้จะไม่ให้เขาติดตามดูอยู่ตลอดได้อย่างไร? ตอนนี้เห็นเย่ชิงหานสลัดทิ้งเยว่ชิงเฉิงและเย่ชิงอู่แล้วออกวิ่งไปยังทิศทางูเาสุสานทวยเทพ เขาอดไม่ได้ที่จะด่าเย่ชิงหานว่าเป็ไอ้โง่ออกมาในใจ แต่อีกใจก็เคารพเลื่อมใสในการกระทำของเขา
เป้าหมายของเยาเสคือเย่ชิงหาน ถ้าหากเขายังคงอยู่กับพวกเย่ชิงอู่ต่อไปแล้วโชคไม่ดีถูกโจมตีโดนคงจะต้องตายด้วยกันทั้งหมด
แต่เมื่อเขาเห็นปีศาจเสือดาวที่หลังจากเยาเสร้องสั่งออกไปด้วยความไม่พอใจร่างกายของมันสั่นกระตุกขึ้นและเริ่มหดเล็กลงหลายเท่า จากนั้นระดับความเร็วเพิ่มพูนขึ้นอย่างมากเพียงชั่วพริบตาเดียวสลัดหลุดจากการพัวพันของฮวารั่วรั่วพุ่งทะยานออกไปหาเย่ชิงหานอย่างรวดเร็ว
เย่ชิงหนิวเข้าใจได้ทันทีว่าเ้าปีศาจเสือดาวตัวนี้ใช้ไพ่ตายที่เก็บซ่อนไว้เอาชีวิตรอดของตนเองออกมาแล้ว ระดับความเร็วที่เพิ่มพูนขึ้นอย่างมากมายของมัน สำหรับฮวารั่วรั่วที่มีพลังฝีมืออยู่ในระดับขั้นที่สองขอบเขตาาจักรพรรดิคงไล่ตามไม่ทันอย่างแน่นอน เยาเสเมื่อเห็นปีศาจเสือดาวพุ่งทะยานออกไปทางเย่ชิงหานจึงทำการเพิ่มพลังโจมตีให้รุนแรงเพิ่มขึ้นอีกกว่าเก่า ตนเองในตอนนี้จึงไม่สามารถที่จะปลีกตัวออกไปช่วยเหลือได้ ทำได้แค่เพียงร้องบอกฮวารั่วรั่วออกไปเท่านั้น
“มารดามันเถอะ ถ้าอย่างนั้นคงต้องทุ่มสุดตัวแล้วละ!”
ฮวารั่วรั่วถูกปีศาจเสือดาวสลัดหลุดไปได้ในใจร้อนรนเป็ทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้กำลังไล่ติดตามปีศาจเสือดาวออกไปแต่กลับตามไม่ทันระดับความเร็วของมัน ทันใดนั้นพลันได้ยินเสียงร้องบอกของเย่ชิงหนิวถึงยาพลังปราณหิมะมูลค่าสูงลิ่วเช่นนั้น ไม่คิดอะไรมากอีกต่อไปดวงตาปรากฏแววเหี้ยมเกรียมขึ้นทั่วทั้งร่างแผ่พุ่งไอพลังหมอกสีแดงราวกับโลหิตออกมา ดวงตาทั้งคู่ก็เปลี่ยนเป็แดงก่ำขึ้นมาเช่นเดียวกัน จากนั้นระดับความเร็วเพิ่มพูนขึ้นมาจากเดิมมากกว่าหนึ่งเท่าตัว ร่างกายขยับวูบทีหนึ่งพลันแปรเปลี่ยนเป็เงาร่างหลายสายพุ่งทะยานไล่ติดตามปีศาจเสือดาวออกไปอย่างบ้าคลั่ง
“ในเมื่อฮวารั่วรั่วทุ่มสุดชีวิตเช่นนี้ พวกเราก็ทุ่มสุดตัวกันบ้างเถอะ!” เฟิงหั่วผู้มีพลังฝีมือระดับขอบเขตาาจักรพรรดิของตระกูลเฟิง กระบี่บินเล่มเล็กสั้นของเขาพลันเพิ่มระดับความเร็วขึ้นอย่างฉับพลัน กระบี่หมุนวนรอบปีศาจลิงไปมาหาโอกาสแทงเข้าไปที่ดวงตาและจมูกของมัน เมื่อปีศาจลิงทำการปัดป้องก็รีบบังคับกระบี่กลับ เพราะตลอดเวลาทุกวินาทีเขาล้วนต้องใช้พลังและสมาธิแน่วแน่ในการบังคับกระบี่ทำให้สูญเสียพลังกายและจิตไปเป็จำนวนมาก
“อืม!” เยว่เซียงเฟยผู้มีพลังฝีมือระดับขอบเขตาาจักรพรรดิของตระกูลเยว่มองเห็นทั่วทั้งร่างของฮวารั่วรั่วที่ปกคลุมไปด้วยเืรู้ได้ทันทีว่าเขาทุ่มสุดตัวแล้ว เคล็ดวิชานี้นางรู้จักดีว่าเป็เคล็ดวิชาที่มีไว้หนีเอาตัวรอดของตระกูลฮวาซึ่งมีชื่อว่า...วิชาหมอกโลหิตเงาประสาน ทุกครั้งที่ใช้จะสูญเสียพลังฝีมือและพลังทางสายเืไปอย่างมาก แต่สามารถเพิ่มพูนระดับความเร็วขึ้นมาได้มากกว่าหนึ่งเท่าตัวเป็เวลาครึ่งชั่วโมง เพียงแต่เคล็ดวิชานี้เมื่อใช้เสร็จระดับพลังฝีมือของฮวารั่วรั่วจะลดต่ำลงไปเป็อย่างมาก อย่างน้อยต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงไม่ต่ำกว่าเดือนหนึ่งถึงจะฟื้นกลับคืนมาเป็ปกติ สถานการณ์ปกติทั่วไปคนของตระกูลฮวาไม่มีใครใช้เคล็ดวิชานี้กันง่ายๆ
แต่เย่ชิงหนิวบอกจะมอบยาพลังปราณหิมะระดับสูงให้หนึ่งร้อยกระปุกซึ่งมีมูลค่าสูงลิ่วถึงเพียงนี้แน่นอนว่าฮวารั่วรั่วไม่ลังเลแม้แต่น้อย พลังฝีมือที่จะลดต่ำลงไปของเขาใช้ยาพลังปราณหิมะไม่ถึงห้าสิบกระปุกก็บำรุงเสริมกลับคืนมาได้แล้ว การแลกเปลี่ยนที่ได้กำไรตอบแทนงามเช่นนี้จะไม่ให้เขาทุ่มสุดตัวได้อย่างไร?
“เฮ้อ!”
เย่ผิงโจมตีออกไปสุดแรงอีกครั้งแล้วก็ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว ฮวารั่วรั่วเพิ่งจะมาทุ่มสุดตัวเอาตอนนี้แต่เขาทุ่มสุดตัวไปั้แ่แรกแล้ว แม้จะดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสี่คนสามารถสกัดปีศาจลิงเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย แต่ความจริงแล้วมีเพียงเขาที่รู้ดีว่าเพื่อที่จะสกัดปีศาจลิงตัวนี้ให้อยู่ได้เขาทุ่มสุดตัวไปมากแค่ไหนแล้ว กระบี่บินของเฟิงหั่วโจมตีใส่ดวงตาและจมูกของปีศาจลิงอยู่ไม่ขาด แต่ก็ทำได้แค่เพียงสร้างความรำคาญเพียงเท่านั้น การโจมตีทางิญญาของเยว่เซียงเฟยสำหรับปีศาจลิงแล้วมีผลเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นแม้กระทั่งศูนย์จุดหนึ่งวินาทีก็ยังไม่ถึง ส่วนหลงเส้าเซียงแม้จะโจมตีออกไปอยู่ตลอด แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเป้าหมายของพวกเผ่าปีศาจคือเย่ชิงหาน เมื่อเห็นว่าหลงไซ้หนานรอดพ้นจากสถานการณ์อันตรายแล้วเขาก็ไม่ได้ทุ่มสุดตัวแต่อย่างใด
ตอนนี้มีเพียงเขาที่ทุ่มสุดตัวเพื่อสกัดปีศาจลิงเอาไว้ให้ได้ แม้จะมีทั้งสามคนที่คอยก่อกวนสร้างความรำคาญให้แต่ตัวเขาก็ทำการสกัดกั้นอย่างยากลำบากอยู่ดี มีหลายครั้งที่เกือบจะาเ็สาหัสถึงแก่ชีวิต เพียงแต่ว่าเป้าหมายของพวกเผ่าปีศาจของเยาเสคือเย่ชิงหาน เขาในฐานะที่เป็ผู้าุโของตระกูลเย่และเป็เพื่อนรักของเย่เตา แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เขาทุ่มสุดชีวิตเพื่อทำการสกัดกั้นได้อย่างไร?
.................................
เย่ชิงหานกำลังออกวิ่งตะบึง แม้ว่าเขาจะทิ้งทั้งเยว่ชิงเฉิงและเย่ชิงอู่มาแล้วและตนเองกำลังออกวิ่งไปทางูเาสุสานทวยเทพ แน่นอนว่าเขาไม่ได้กำลังคิดจะฆ่าตัวตายตอนนี้ทำเพียงแค่อยากที่จะแยกออกให้ห่างจากพวกหลงไซ้หนาน แต่การออกวิ่งในครั้งนี้ไม่เหมือนกับการออกวิ่งเมื่อตอนที่อยู่บนเกาะแห่งความมืดมิด เพราะในตอนนั้นออกวิ่งตะบึงเพื่อบรรลุพลังฝีมือระดับขอบเขตนักรบ แม้จะเหนื่อยล้าบ้างแต่ก็ออกวิ่งอย่างพอใจและมีความสุข แต่ครั้งนี้ออกวิ่งเพื่อหนีเอาชีวิตรอด เขาไม่อยากที่จะอยู่ยืนรอความตาย พวกเย่เทียนหลงอีกไม่นานก็จะมาถึงกันแล้วตอนนี้ยิ่งหนีได้ไกลเท่าไรยิ่งปลอดภัยเท่านั้น
เพียงแต่...พื้นที่แรงโน้มถ่วงที่น่าอัศจรรย์ของที่แห่งนี้ทำให้เขาออกวิ่งอย่างไม่มีความสุขเป็อย่างมาก ทุกครั้งที่ยกขาขึ้นล้วนต้องใช้พลังทั่วทั้งร่างกว่าจะก้าววิ่งออกไปได้ พลังปราณรบถูกใช้หายไปราวกับสายน้ำไหล กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายต่างเริ่มปวดแสบขึ้นเพราะอาการอักเสบจากการเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง บริเวณหน้าอกรู้สึกอึดอัดหายใจติดขัด ถึงจะเป็อย่างนั้นแต่เขาจะไม่วิ่งก็ไม่ได้
ครืน!
ด้านหลังทุกวินาทีล้วนมีเสียงดังจากการะเิของพลังงานที่ปะทะชนกันเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา พลังฝีมือของเขาในตอนนี้แค่เพียงถูกเยาเสโจมตีใส่อย่างง่ายๆ ธรรมดาสักครั้งร่างกายคงแหลกเละไม่มีชิ้นดีแน่ เยาเสมุ่งโจมตีส่วนเย่ชิงหนิวต้องคอยป้องกันบวกกับสถานที่แห่งนี้ที่กว้างใหญ่ เย่ชิงหนิวสามารถป้องกันการโจมตีได้ครั้งหนึ่งแต่จะสามารถป้องกันได้ตลอดไปอย่างนั้นรึ?
ฟิ้ว! ฟิ้ว!
ด้านหลังปรากฏเสียงแหวกอากาศดังลอยมา เย่ชิงหานเหลือบตามองไปเห็นปีศาจเสือดาวรูปร่างเตี้ยเล็กกำลังวิ่งตรงเข้ามาทางเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาสะดุ้งใจนิญญาแทบจะหลุดออกจากร่าง จากนั้นไม่กล้าคิดอะไรอย่างอื่นอีกรีบก้มหน้าก้มตาวิ่งตะบึงอย่างบ้าคลั่งขึ้นด้วยเช่นกัน ผ่านไปชั่วครู่เขาได้ยินเสียงร้องะโขึ้นของเย่ชิงหนิวพร้อมกับเริ่มมีเสียงแหวกอากาศของบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วดังลอยมาอีก ฮวารั่วรั่วทั้วทั้งร่างล้วนปกคลุมไปด้วยไอหมอกโลหิตสีแดงชนิดหนึ่ง มองดูราวกับภูตผีที่โผล่ขึ้นมาล่องลอยอยู่กลางอากาศทำการแยกร่างออกเป็เก้าสายโอบล้อมปกคลุมปีศาจเสือดาวไปในทันที
“เฮ้อ!”
ปีศาจเสือดาวถูกฮวารั่วรั่วโอบล้อมเอาไว้หากคิดอยากที่จะสลัดให้หลุดเพื่อไล่ติดตามเย่ชิงหานไปอีกสักครั้งคงยากลำบากเป็อย่างมาก ทันใดนั้นดวงตาของมันปรากฏแววของความเหี้ยมโหดขึ้น ใบหน้าเปลี่ยนเป็ดุร้ายพร้อมกับร้องเฮ้อออกมา ฝ่ามือซ้ายพลันขาดหลุดออกไปจนถึงข้อมือ กรงเล็บแหลมคมทั้งห้านิ้วกางออกกลายเป็เงาดำสายหนึ่งพุ่งตรงเข้าไปหาเย่ชิงหานทันที
“เ้าหนูหาน ระวัง!” เดิมทีเย่ชิงหนิวเห็นฮวารั่วรั่วใช้วิชาพลังทางสายเืหมอกโลหิตเงาประสานออกไปทำให้ไล่ตามปีศาจเสือดาวได้ทันภายในใจจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก แต่ไม่คาดคิดว่าเ้าปีศาจเสือดาวคนนี้จะใจเด็ดถึงเพียงนี้ ยอมตัดฝ่ามือของตนเองก็ต้องสังหารเย่ชิงหานให้จงได้ เห็นดังนั้นเขาจึงต้องรีบร้องบอกออกไป
“นายน้อยหาน ระวัง!” ฮวารั่วรั่วเองก็คาดคิดไม่ถึงเช่นเดียวกัน ตนเองยอมสูญเสียพลังฝีมือมากมายเพื่อใช้วิชาพลังทางสายเืหมอกโลหิตเงาประสาน แต่เ้าปีศาจเสือดาวกลับจะใจเด็ดยิ่งกว่ายอมตัดฝ่ามือตนเองเพื่อใช้เป็อาวุธสังหารซัดโจมตีไปยังเย่ชิงหาน
“หืม...?” ความจริงแล้วเย่ชิงหานไม่ต้องให้เย่ชิงหนิวและฮวารั่วรั่วเตือนเขาก็ััได้ถึงเสียงของบางสิ่งบางอย่างที่ลอยแหวกอากาศตรงเข้ามาหาทางด้านหลังอย่างรวดเร็วนั้น ระดับความเร็วของของสิ่งนี้รู้สึกว่าจะรวดเร็วยิ่งกว่าระดับความเร็วของปีศาจเสือดาวและฮวารั่วรั่วเสียอีก ในเวลานี้เขาไม่กล้าแม้แต่ที่จะหันหน้ากลับไปมอง รีบทำการเปลี่ยนพลังปราณรบเป็โล่ป้องกันไว้ทางด้านหลังพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบออกไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว
เพียงแต่ว่าเขาประเมินพลังอานุภาพและระดับความเร็วของฝ่ามือขาดที่ลอยมานั้นต่ำเกินไป ในขณะที่เขากำลังเปลี่ยนพลังปราณรบให้เป็โล่ป้องกันและกำลังทำการเบี่ยงตัวหลบออกไปด้านข้างนั้น ฝ่ามือขาดที่มีขนสีทองพร้อมลายจุดพุ่งโจมตีเข้าใส่แผ่นหลังของเขาอย่างจังพร้อมกับการะเิขึ้นของฝ่ามือ ะเิจนเย่ชิงหานกระเด็นลอยออกไปตกกระแทกลงสู่พื้นอย่างหนักหน่วงข้างๆ ไม่ห่างไกลจากม่านพลังหมอกสีขาวของูเาสุสานทวยเทพมากนัก
“เ้าหนูหาน...”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้