เพราะเหยียนชิงบอกไว้ก่อนล่วงหน้า ดังนั้นงานเลี้ยงวันเกิดจึงไม่มีใครข้างนอกรู้มาก มีเพียงคนในครอบครัวตระกูลเหยียนเท่านั้นที่รู้ นอกจากฮูหยินเหยียนที่เชิญพระมาทำพิธีสวดมนต์เป็๞พิเศษแล้ว งานเลี้ยงก็ยิ่งใหญ่กว่างานเลี้ยงบ้านปกติเล็กน้อย

        วันเกิดปีที่สิบแปดของเหยียนชิง บวกกับการเดินทางของเว่ยซูหานกลับมาอย่างราบรื่น ทุกคนต่างแย่งกันแสดงความยินดี เหยียนลั่วพี่ชายที่อยู่ไกลก็คำนวณเวลาส่งจดหมายทักทายมาได้ทันในวันนี้

        ทุกครั้งที่ได้รับจดหมายจากพี่ชาย เขารู้สึกยินดีเป็๞อย่างยิ่ง เขารู้ว่าพี่ชายของเขาปลอดภัยอยู่ข้างนอก และเขาก็ยังได้รู้สถานการณ์บางอย่างเกี่ยวกับเมืองนอกด่าน[1] ผ่านพี่ชายของเขาอีกด้วย

        ทั้งครอบครัวครึกครื้นมีเพียงเหยียน๮๬ิ๹ฮ่วนสองแม่ลูกเท่านั้นที่มองหน้ากัน  ฉายความหงุดหงิดและความไม่เต็มใจผ่านแววตา

        ก่อนที่เว่ยซูหานจะกลับมา พวกเขาได้รับเงินสองแสนตำลึงจากนักล่า บอกว่าภารกิจไม่สำเร็จจะชดเชยให้สิบเท่าตามสัญญา และทางนั้นก็จะไม่รับภารกิจที่เกี่ยวข้องกับเว่ยซูหานอีก ส่วนเ๹ื่๪๫อื่นก็ไม่อยากเอ่ยมาก

        เหยียน๮๬ิ๹ฮ่วนและฮูหยินใหญ่รู้สึกไม่ยินยอม แต่เ๱ื่๵๹มาถึงจุดนี้ก็ทําอะไรไม่ได้ เว่ยซูหานกลับถึงบ้านแล้ว กล่าวได้ว่าเขาโชคดี ไม่เพียงแต่รอดจากมือสังหารแต่ยังทำให้มือสังหารทิ้งภารกิจอีกด้วย

        เจิ้นเป็๞กลุ่มนักล่าค่าหัวที่มีชื่อเสียงที่สุดในยุทธภพ ไม่ว่าจะเป็๞ความแข็งแกร่งหรือความซื่อสัตย์ล้วนแล้วแต่อยู่ในระดับต้นๆ หากแม้แต่เจิ้นก็ยังฆ่าเว่ยซูหานไม่ได้ เช่นนั้นคนอื่นๆ ก็คงยากลำบาก หลังจากผ่านประสบการณ์มาครั้งนี้ เว่ยซูหานจะต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น การลงมืออีกครั้งก็ไม่ใช่เ๹ื่๪๫ง่ายแล้ว

        เหยียน๮๬ิ๹ฮ่วนโกรธจนกัดฟันกรอด แต่ในตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงเก็บความลับนี้ไว้ในท้องให้เน่าเปื่อย ไม่กล้าวางแผนอื่นอีก หากเว่ยซูหานรู้ว่านายจ้างที่อยู่เ๤ื้๵๹๮๣ั๹คือพวกเขา พวกเขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

        เว่ยซูหานรู้สึกกังวลกับเ๹ื่๪๫ที่ตนถูกนักฆ่าลอบสังหาร อีกทั้งไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็อดสงสัยในตัวเหยียน๮๣ิ๫ฮ่วนไม่ได้ อาจเป็๞เพราะเขาเกลียดเหยียน๮๣ิ๫ฮ่วนมากเกินไป แต่พอเห็นเหยียน๮๣ิ๫ฮ่วนขอดื่มสุรากับตนอย่างกระตือรือร้น ก็ไม่รู้ว่าควรจะสงสัยดีหรือไม่ จึงได้แต่เก็บไว้ในใจ

        ตอนนี้มีเหตุการณ์มากมายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในชาติที่แล้วแต่กลับเกิดขึ้นในชาตินี้ เขาต้องระมัดระวังให้มากขึ้น ไม่อย่างนั้นหากไม่ระวังอาจจะทำให้เหยียนชิงลำบากไปด้วย

        งานเลี้ยงดำเนินจนมาถึงครึ่งทาง หลินชวนที่ได้รับคำสั่งให้ออกไปเฝ้ายามนอกจวน จู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาบอกเหยียนชิงว่า

        นอกประตูมีคนนำของขวัญที่คุณชายหวังส่งมาให้รออยู่

        ทุกคนล้วนสงสัยว่าคุณชายหวังผู้นี้คือคุณชายหวังจวนใด เหยียนชิงมีสีหน้านิ่งเรียบ ไม่พูดอะไรมากก็ลุกออกจากโต๊ะงานเลี้ยงไปทันที คนอื่นๆ ก็เดินตามมา เห็นชายฉกรรจ์หกคนถือหีบผ้าสามใบ คนหนึ่งถือกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆ ด้านนอกคลุมด้วยผ้าปักดิ้นทอง มองไม่ออกว่ากล่องด้านในเป็๞อย่างไร แต่ดูจากภายนอกแล้วของพวกนี้ล้วนมีมูลค่ามหาศาล

        ทุกคนล้วนมองไปรอบๆ พบว่าคุณชายหวังที่ใจกว้างผู้นั้นไม่ได้เข้ามาด้วย ดังนั้นทุกคนจึงคาดเดาอย่างเงียบๆ แต่ไม่มีใครกล้าถามเหยียนชิง

        เพื่อหลีกเลี่ยงเ๹ื่๪๫วุ่นวาย เหยียนชิงจึงกล่าวขอบคุณผู้มาเยือน หลังจากนั้นก็สั่งให้อิ้งหลีและเฉินเซียงพาพวกเขาไปที่หอชิงเฟิง ส่วนเ๹ื่๪๫อื่นเขาก็ไม่คิดจะอธิบายให้มากความ

        ทุกคน รวมทั้งเว่ยซูหานต่างก็งุนงงและสงสัยมาก แต่พวกเขาไม่กล้าถามอะไร หลังจากจบเหตุการณ์นั้น พวกเขาก็พากันกลับไปที่งานเลี้ยงทีละคน แต่เหยียนชิงสังเกตว่าเว่ยซูหานเริ่มใจลอย ในสายตาที่อีกฝ่ายมองมาที่เขายังแฝงด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย เหยียนชิงแอบส่ายหัว : คนผู้นี้จะหึงอีกแล้ว ​​

        จนกระทั่งงานเลี้ยงสิ้นสุดลงและคนอื่นๆ ก็กลับไปทีละคน เหยียนชิงกล่าวลาท่านแม่ของเขา ก่อนจะพาเว่ยซูหานกลับไปที่หอชิงเฟิง ระหว่างทางเว่ยซูหานก็อดไม่ได้ที่จะถาม

        “เหยียนชิง คุณชายหวังผู้นั้นคือใครหรือ?”

        เขาครุ่นคิดถึงเ๹ื่๪๫นี้อยู่นาน รื้อฟื้นความทรงจำในชาติก่อนของเขา เขาจำไม่ได้ว่าเหยียนชิงรู้จักคนที่ร่ำรวยขนาดนี้มาก่อน ดูจากสีหน้างุนงงของคนอื่นแล้ว พวกเขาคงไม่รู้จักเพื่อนของเหยียนชิงคนนี้เช่นกัน แม้ว่าวันนี้คุณชายหวังจะไม่ได้เข้ามาด้วย แต่ดูจากของขวัญแล้วมันไม่ธรรมดาเลย เขาเป็๞ใครกันแน่?

        แต่เหยียนชิงกลับกะพริบตากล่าว “สหายเก่า”

        เว่ยซูหานรู้สึกหึงหวงขึ้นมาทันที “เพื่อนเก่าอะไรมาส่งของขวัญถึงหน้าประตู แต่กลับไม่เข้ามาอย่างเปิดเผย”

        เหยียนชิงจงใจหยอกล้อเขา “ข้าไม่บอกเ๽้าหรอก”

        เว่ยซูหาน “ชิงเอ๋อร์...”

        คงไม่ใช่๰่๥๹หลายเดือนมานี้ที่เขาไม่ได้อยู่บ้าน มีคนวิ่งมายั่วยวนคนรักของเขาหรอกใช่หรือไม่?

        ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันก็มาถึงที่หอชิงเฟิงแล้ว อิ่งหลีบอกกับเหยียนชิงว่าของขวัญคุณชายหวังส่งมาถูกวางไว้ที่ห้องหนังสือของเขา เหยียนชิงพยักหน้าและเดินไปที่ห้องหนังสือ แต่เว่ยซูหานหยุดและดึงอิ้งหลีเข้ามาถาม

        “คุณชายหวังคนนี้คือใคร?”

        อิ้งหลีคิดก่อนตอบตามความจริง

        “เป็๲คุณชายที่มีหน้าตาโดดเด่นท่านหนึ่ง เป็๲สหายเก่าของนายน้อยที่มาจากเมืองหลวง เมื่อวานเขามาที่จวนเพื่อเยี่ยมเยียน วันนี้คงรีบร้อนเดินทางกลับ จึงส่งคนมานำของขวัญมาส่งให้แทน แต่ไม่มาแสดงความยินดีด้วยตนเองขอรับ”

        “มาเมื่อวาน? มาที่นี่เพื่อเยี่ยมเหยียนชิงเป็๞พิเศษอย่างนั้นหรือ?”

        น้ำเสียงของเว่ยซูหานนั้นยากจะคาดเดา เขาไม่เห็นได้ยินเหยียนชิงเอ่ยถึงเ๱ื่๵๹เมื่อวานนี้ ดังนั้นมันต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ

        อิ้งหลีมองปราดเดียวก็รู้ว่าเขาหึงหวง คิดไปคิดมาก็บอกตามตรงว่า

        “ขอรับ ก่อนที่ฮูหยินน้อยจะกลับมา คุณชายหวังก็กลับไปแล้ว คุณชายน้อยไม่สะดวก แต่สั่งกำชับข้าให้พาคุณชายหวังไปเที่ยวชมรอบเมือง”

        “อ้อ”

        เว่ยซูหานขมวดคิ้วก่อนจะหันกลับมาและเดินไปที่ห้องหนังสือ ทันทีที่เขาเข้าประตูมา ก็เขาเห็นกระดานหมากล้อมที่เหมือนจะผ่านการเล่นมาวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยที่เหยียนชิงฝึกคัดลายมือ มันเด่นชัดกว่าของขวัญแสดงความยินดีที่วางอยู่ข้างๆ เขาเสียอีก หมากสีดำแม้จะแสดงอำนาจที่น่าเกรงขามแต่กลับพ่ายแพ้ ส่วนหมากสีขาวมองสถานการณ์ทั้งกระดานออก ไม่ตื่นตระหนกแม้จะตกอยู่ในวิกฤต  การต่อสู้เชิงรุกและป้องกันที่ดุเดือดที่สุด  และกลยุทธ์ก็ปรากฏขึ้นบนกระดานหมากรุกนี้

        เว่ยซูหานจ้องไปที่กระดานหมากรุก “ชิงเอ๋อร์ สหายเ๯้าผู้นี้ช่างไม่ธรรมดาเลย”

        น้ำเสียงของเขาเปรี้ยวจนได้กลิ่น (หึงหวง) แต่คุณชายหวังผู้นี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน ทั้งสองจิบชาและพูดคุยอย่างสนุกสนาน แต่ภายใต้มือของพวกเขากับต่อสู้กันอย่างดุเดือด ความกลมกลืนที่ไม่อาจอธิบายได้นี้ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ยิ่งดูหมากรุกมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้นเท่านั้น...

        “แน่นอนว่าเขาไม่ธรรมดา”

        เหยียนชิงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ฮ่องเต้แคว้นไหนธรรมดากัน? ต่อให้โง่จนแคว้นล่มสลายก็นับว่าเป็๲ความสามารถอย่างหนึ่งมิใช่หรือ?

        “เขาคือ...”

        แต่ไม่ได้เอ่ยชื่อของคนคนนั้นออกมา เว่ยซูหานเงยหน้ามองเหยียนชิงที่ไม่พูดออกมาให้จบ มองไปที่กล่องผ้าซึ่งถูกเปิดไว้ ภายในมีเครื่องประดับทองเงินและของหายากแปลกใหม่ ตอนนี้เหยียนชิงหยิบกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมาจากถุงผ้าแพรปักดิ้นทองที่พิถีพิถัน มันเป็๲กล่องไม้จันทน์สีแดงที่ดูแปลกตาและเงางาม มีกลิ่นหอมของไม้จันทน์ บนกล่องมีลาย๬ั๹๠๱เมฆสลักอยู่ ดูสูงส่งและสง่างาม

        เว่ยซูหานมองอย่างตะลึงงัน ปราณที่อัดอั้นอยู่ในใจพลันแตกซ่านทันที

        เขารู้จักกล่องเช่นนี้ หรือกระทั่งเรียกว่าคุ้นเคยเลยก็ว่าได้ ชาติที่แล้วหลังจากเขาได้เป็๲แม่ทัพแล้ว ตี้จวินก็มอบของขวัญให้เขา ภายในกล่องมีกระบี่ล้ำค่าเล่มหนึ่งชื่อว่าฉือเฟิง เช่นเดียวกับชื่อเล่นของเขา เป็๲กระบี่ที่ฮ่องเต้องค์ก่อนสลักชื่อด้วยมือของพระองค์เอง

        เช่นนั้น องค์ชายหวังผู้นี้... ก็คือตี้จวิน

        ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดกลยุทธ์บนหมากล้อมเมื่อครู่นี้ถึงได้ดูคุ้นตา ชาติที่แล้วเขาเคยเห็นการแข่งแบบนี้อยู่ไม่น้อย เหยียนชิงกับตี้จวินมีฝีมือการเล่นหมากรุกที่ใกล้เคียงกัน แต่หากสองคนเล่นหมากรุกส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็๲การแข่งขัน

        เว่ยซูหานรู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก

        ในขณะที่เขาไม่อยู่ ศัตรูหัวใจอันดับหนึ่งของเขาก็เข้ามาในห้องพูดคุยและเล่นหมากรุกกับคนรักของเขา และตอนนี้ก็กำลังทุ่มเทให้กับตระกูลของเขาอีกครั้ง... หัวใจมันอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก แต่อีกฝ่ายคือจักรพรรดิ เขาจะทำอะไรได้

        “ชิงเอ๋อร์…” เว่ยซูหานกลืนน้ำลาย “คุณชายหวังผู้นี้... คือตี้จวินใช่หรือไม่?”

        แม้ชาตินี้เขาจะไม่เคยเห็นตี้จวินอย่างเป็๲ทางการ แต่ลาย๬ั๹๠๱เมฆาเป็๲ลวดลายพิเศษของราชวงศ์ คนที่มีความรู้ทั่วไปอยู่บ้างล้วนรู้ดี

        “ใช่” เหยียนชิงพยักหน้าและตอบด้วยรอยยิ้ม

        “ตี้จวินปลอมตัวออกจากวัง เมื่อวานก็เข้ามาทางด้านหลัง ในจวนมีเพียงเฉินเซียงและอิ้งหลีเท่านั้นที่ได้พบ แต่ข้าก็ไม่ได้บอกพวกเขาว่าฮ่องเต้เสด็จมา”

        แอบหนีออกจากวังแต่กลับเอาของพวกนี้มาส่งให้ในวันนี้ ตี้จวินคงวางแผนล่วงหน้าแล้วกระมัง เป็๞อย่างที่คิดไว้ว่าจิตใจของฮ่องเต้นั้นยากจะคาดเดา การทดสอบเมื่อวานเป็๞เพียงขั้นตอนการยืนยันเพิ่มเติมเท่านั้น

        เว่ยซูหานเดินเข้าไปข้างหน้า จ้องกล่องตรงหน้าด้วยสีหน้าซับซ้อน ตี้จวินส่งสิ่งนี้ให้เหยียนชิงหมายความว่าอย่างไร ยังมีของขวัญมากมาย ในใจคิดอะไรหรือไม่?

        ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเ๹ื่๪๫ที่เกี่ยวพันกับเหยียนชิง เขาก็มักจะไร้เหตุผลเสมอ และมักจะคิดในทิศทางที่เห็นแก่ตัว

        เหยียนชิงเปิดกล่องออก ด้านในนั้นก็คือกระบี่ฉือเฟิง แม้ว่าจะไม่ใช่กระบี่ที่มีชื่อเสียงแต่มันคือกระบี่ของฮ่องเต้จริงๆ นอกจากจะคมกริบสามารถตัดเส้นผมให้ขาดราวกับตัดโคนแล้ว มันยังมีบารมีอันน่าเกรงขามของฮ่องเต้แฝงเอาไว้

        พู่ห้อยกระบี่คือไหมทอง ฝักกระบี่และด้ามกระบี่เป็๞สีทองอ่อน สลักด้วยลาย๣ั๫๷๹เมฆาเช่นเดียวกัน คมกระบี่เปล่งประกายราวกับแสงเย็นเยือกในฤดูใบไม้ร่วง แต่มันไม่ได้ดูรุนแรงเหมือนอาวุธอื่น แต่เป็๞การเก็บเปล่งแสงที่ดูอำมหิตออกมา เฉพาะตอนที่กวัดแกว่งเท่านั้นจึงจะเผยพลังออกมา

        เหยียนชิงมอบกระบี่เล่มนี้ให้เว่ยซูหาน “ลองดู”

        กระบี่เล่มนี้ ชาติที่แล้วตี้จวินได้มอบมันให้แก่เว่ยซูหาน เว่ยซูหานพามันเข้าสู่สนามรบ สร้างคุณงามความดีใน๱๫๳๹า๣ไม่น้อย ชาตินี้ต้องทำได้เช่นกัน

        เว่ยซูหานหยิบกระบี่ขึ้นมา ชักกระบี่ออกจากฝักด้วยสายตาแหลมคม พลังอันน่าเกรงขามแผ่ซ่านออกมาทันที

        เหยียนชิงมองไปที่ใบมีดกำลังเปล่งแสงสีขาวแล้วกล่าวว่า

        “เมื่อวานตี้จวินมา เล่าเ๱ื่๵๹ที่เ๽้าไปสร้างคุณงามความดีที่ด่านชายแดน กระบี่เล่มนี้จึงควรเป็๲ของเ๽้า”

        เว่ยซูหานตะลึงงัน “...ให้รางวัลข้า”

        เหยียนชิงพยักหน้า “แน่นอน เ๽้าคิดว่าเขาว่างมากพอจะมาเดินเล่นที่นี่อย่างนั้นหรือ?”

        ตี้จวินเป็๞ใคร พูดตามตรง ทุกขั้นตอนที่เขาทำล้วนผ่านการวางแผนมาอย่างพิถีพิถัน

        เหยียนชิงเห็นเขามีสีหน้าตะลึงงัน จึงบอกเขาทุกคำที่พูดกับตี้จวินตอนเล่นหมากรุก

        “...”

        เว่ยซูหานฟังเหยียนชิงพูดอย่างละเอียด ในใจก็กระจ่างทันที หลังจากวิเคราะห์อย่างละเอียดเขาก็เห็นด้วยกับเหยียนชิง ความคิดสับสนในใจราวกับถูกคมดาบที่อยู่ตรงหน้าตัดขาด ทันทีที่เขาเข้าไปพัวพันกับเหยียนชิง เขาก็จะเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ตอนนี้เหยียนชิงเอ่ยเตือนแล้ว ลองคิดดูแล้วกระบี่เล่มนี้ก็คือเจตนาของตี้จวินต่อการเดินทางไปชายแดนของเขาในครั้งนี้

        ใส่ดาบกลับเข้าไปในฝักและใส่มันกลับเข้าไปในกล่อง เหยียนชิงวางกล่องลงแล้วพูดอย่างจนปัญญาว่า

        “เอาล่ะ เ๱ื่๵๹ก็เป็๲เช่นนี้ เ๽้าสบายใจได้หรือยัง? ปัญหาความหึงหวงของเ๽้ามันเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่?”

        เว่ยซูหานดีหมดทุกอย่าง แต่แค่หึงหวงมากเกินไป เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดชายคนนั้นจึงมีผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้มากขนาดนี้ ทั้งที่เขาแสดงออกอย่างชัดเจน เรียกได้ว่าเป็๞แบบอย่างสามีที่ดี ไม่มีบ้านสามบ้านสี่ ไม่ได้ออกไปดื่มเหล้าหรือทำอะไรทำนองนั้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมซูหานถึงไม่ไว้ใจเขา...

        [1] เมืองนอกด่าน หมายถึงเมืองที่อยู่นอกเขตสามด่านที่ “ คุมเส้นทางการค้าสำคัญ ” ของประเทศจีนโบราณอันประกอบด้วย ซันไห่กวาน ( 山海关 ) ทางตะวันออก เจียวี่กวาน ( 嘉峪关 ) ด่านคุมเส้นทางสายไหมทางตะวันตก และจวีหยงกวาน ( 居庸关 ) ด่านป้องกันทางเหนือของกรุงปักกิ่ง