จ้าวอิ้งเสวี่ยจ้องเขม็งมองสตรีผู้นั้น เมื่อคืน...
นางรู้มาั้แ่แรกแล้วว่า ร่างกายของตนเองมีบางอย่างแปลกไป มันคือร่องรอยที่หลงเหลือไว้ของบุรุษ ทว่าบุรุษคนนั้นเมื่อคืนนี้ เป็...เป็เหนียนเฉิงจริงหรือ?
ไม่…
“อุ๊บ...” จ้าวอิ้งเสวี่ยส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว ความจริงที่ร่างกายของนางถูกเหนียนเฉิงทำลายความบริสุทธิ์เมื่อคืนนั้น ยิ่งเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวนางดุจหนามที่ทิ่มแทงอยู่ในใจ ราวกับก้างปลาติดคอ
นางเกลียดความชั่วร้ายและต่ำช้าของเขา และเกลียดััของเขาเมื่อคืนนี้!
นางยอมให้คนนั้นเป็คนอื่นดีกว่าเป็เหนียนเฉิง!
“ฮูหยินของเ้าดูเหมือนจะไม่ดีใจนะ หึ ทว่าคืนนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น” สตรีนางนั้นเอ่ยปาก ถ้อยคำนี้ดึงความคิดของจ้าวอิ้งเสวี่ยกลับมา นางจึงหันไปมองสตรีผู้นั้นอย่างระแวดระวัง เพิ่งจะเริ่มต้น... นางหมายความว่าอย่างไร?
ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม เสียงของสตรีดังขึ้นต่อไป “เด็กๆ เอาของดีนั่นมาให้คุณชายใหญ่เหนียนดื่มเสีย”
ครั้นเอ่ยจบ บุรุษสวมหน้ากากแข็งแกร่งด้านข้างจึงหยิบชามยามา และยื่นมันมาตรงหน้าเหนียนเฉิง
เหนียนเฉิงย่อมรู้โดยธรรมชาติว่ายานั่นคืออันใด ทว่าเหตุการณ์ฉากนี้ยังคงต้องดำเนินต่อไปตรงหน้าจ้าวอิ้งเสวี่ย
“ไม่ ปล่อยข้าไป ออกไป ปล่อยข้าออกไป ข้าไม่อยากดื่มมันอีก!” เหนียนเฉิงะโเสียงดังดุดัน ดิ้นรนขัดขืนพร้อมกับต่อยเตะ พยายามจะทำให้ชามยาชามนั้นตก ท่าทีเช่นนั้นราวกับเกลียดชังของในชามยาชามนั้นอย่างมาก
ทุกสิ่งอยู่ในสายตาของสตรีผู้นั้น นางลอบวิพากษ์วิจารณ์เหนียนเฉิงผู้นี้เสแสร้งทำเหมือนลืมเลือน ใบหน้าพลันหัวเราะเ็า “ไม่ดื่มหรือ? เมื่อคืนนี้มิใช่เ้าหรือที่บอกว่าฮูหยินของเ้ามีใบหน้าอัปลักษณ์ ทำให้เ้าไม่รู้สึกสนใจ? นี่ข้ากลัวว่าเ้าจะไม่มีอารมณ์ จึงคิดหนักให้คนไปเตรียมการมาให้ คืนนี้เ้ากลับดื่มมันไม่ไหวแล้วหรือ? หึ ไม่ดื่มก็ดี ในเมื่อเป็เช่นนี้ เช่นนั้นพวกเ้าสองสามีภรรยาก็เสพสุขร่วมหอร่วมเตียงกันให้ดีเถิด”
"ถุย เ้าเลิกเพ้อฝันไปได้เลย!" เหนียนเฉิงถ่มน้ำลาย
หญิงสาวขมวดคิ้ว ั์ตาฉายแววไม่พอใจเบาบาง “เลิกเพ้อฝันงั้นหรือ?”
“สตรีน่ารังเกียจอย่างเ้า แท้จริงเป็ผู้ใดที่บงการเ้า สตรีอัปลักษณ์นางนี้ ข้ามองแล้วก็ขยะแขยง ต้องทำเื่เช่นนั้นกับนาง ต่อให้เ้าบอกให้พวกเขาไป ข้าก็ไม่มีทางสนใจ!” ทุกถ้อยคำของเหนียนเฉิงแฝงอารมณ์ดูแคลน
ถ้อยคำนี้ ส่วนหนึ่งเป็การแสดง และส่วนใหญ่มาจากจิตใจ
เมื่อคืนเขาบังคับตัวเองให้ทำสิ่งนั้นกับจ้าวอิ้งเสวี่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาแทบจะปิดตาตลอดเวลา ครั้นนึกถึงรอยแผลเป็น่าขยะแขยงบนร่างกายของนาง ความปรารถนาเกือบทั้งหมดแทบจะสลายหายไปในทันที ทว่าเพราะคำสั่งของท่านแม่กับอีหลาน เขาเองก็ทำได้เพียงต้องฝืนอดกลั้น บีบคั้นตัวเองให้ัันาง
วันนี้ต้องชั่งใจมาทั้งวันแล้ว กลางคืนยังต้องทำอีก...
เหนียนเฉิงเหลือบมองจ้าวอิ้งเสวี่ย รอยแผลเป็บนใบหน้านั้น เมื่อประกอบกับท่าทีกัดฟันขบเขี้ยวของนาง และสายตาดุดันก็ยิ่งดูน่ากลัวและดุร้าย ครั้นคิดว่าอีกประเดี๋ยวตนเองจะต้องไปอยู่บนร่างของสตรีนางนั้น ก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา
ท่าทีเช่นนั้นอยู่ในสายตาของจ้าวอิ้งเสวี่ย ในใจก็ยิ่งเกลียดชัง
เหนียนเฉิง…
บุรุษผู้น่ารังเกียจผู้นี้ยังมีสิทธิ์มาดูถูกข้าได้อีกหรือ?
ทุกสิ่งบนร่างกายของนางในยามนี้ต้องขอบใจเขาที่มอบมันให้!
และเมื่อคืนนี้...
รู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่ชัดเจนตรงส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายตนเอง จ้าวอิ้งเสวี่ยกัดฟันแน่น สายตาวาวโรจน์จ้องมองเหนียนเฉิงเขม็ง แทบอยากจะฆ่าบุรุษผู้นี้!
ทว่านางในยามนี้ถูกพันธนาการไว้ ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสได้หลุดพ้นด้วยซ้ำ
จ้าวอิ้งเสวี่ยจมอยู่ในความเคียดแค้นของตนเอง ทว่ากลับไม่ได้สังเกตเลยว่า ดวงตาของสตรีด้านข้างฉายแววพาดผ่านความสำเร็จ และงิ้วฉากนี้ยังต้องแสดงต่อไป...
“ไม่สนใจงั้นหรือ? ก็ไม่แปลกที่เ้าจะรู้สึกไม่สนใจ!” หญิงสาวคำรามในลำคอเย็นเยียบ นางขยิบตาส่งสัญญาณบงการให้จับตัวเหนียนเฉิง “พวกเ้าฟังข้าให้ดี เขาไม่ดื่มยานี้ก็ได้ แต่เื่ที่พวกเขาควรทำคืนนี้ พวกเขาจะต้องทำ ไม่เช่นนั้นก็ตัดขาเขาเสีย!”
ครั้นเอ่ยจบ สายตาหันมองเหนียนเฉิง พลางหัวเราะอย่างเบิกบาน “คุณชายใหญ่เหนียน ข้ามิได้ล้อเล่นกับเ้า ดูด้วยตัวเ้าเองเถิด!”
ครั้นหญิงสาวทิ้งถ้อยคำประโยคนี้ไว้ก็มิได้รั้งรออยู่ในห้องนาน นางทิ้งคำพูดและเดินออกจากห้องไป
ภายในห้อง เหนียนเฉิงถูกผู้ชายสองสามคนผลักลงบนเตียงหลังใหญ่ จังหวะประจวบเหมาะที่ปล่อยมือ ขากะเผลกของเหนียนเฉิงซวนเซ เขามิอาจรักษาความมั่นคงของร่างกายตนเองไว้ได้ และทับลงบนร่างกายของจ้าวอิ้งเสวี่ยอย่างแรง
จ้าวอิ้งเสวี่ยเ็ป ชั่วขณะนั้นเหนียนเฉิงเงยหน้า จ้องมองใบหน้าที่เต็มรอยแผลเป็ของจ้าวอิ้งเสวี่ย แทบจะชั่วขณะนั้น เหนียนเฉิงร้องใ ั์ตาฉายแววหวาดกลัว ประคองตนเองอย่างจนตรอก และถอยหลังไปหลายก้าว
“ฮ่า...ฮ่าๆ...” การกระทำนี้อยู่ในสายตาของผู้อื่น มีเสียงหัวเราะดังขึ้น และหนึ่งในนั้นอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมา “คุณชายใหญ่เหนียน ท่านหวาดกลัวนางเยี่ยงนี้ จะเสพสุขได้อย่างไร...”
“ใช่ เกรงว่าแม้แต่น้องชายน้อยของเ้าก็คงจะไม่อยากตื่นด้วยเช่นกัน ฮ่าๆ...”
“เพียงแต่ข้าได้ยินมาว่า คนผู้นั้นที่อยู่เื้ัก็คือคนที่กลัวคุณชายใหญ่เหนียน! ดูสิ...ดูท่าทีเยี่ยงนี้ของเขา...”
ชั่วขณะหนึ่ง ถ้อยคำสกปรกของบุรุษดังลั่นเต็มแก้วหู ในนั้นเจือมาด้วยเสียงกระตุ้นของผู้คนอีกหลายคน
จ้าวอิ้งเสวี่ยจ้องมองเหนียนเฉิง ในยามนี้นางรู้สึกปรีดาเล็กน้อย เมื่อเห็นความรังเกียจในสายตาของเขาที่มีต่อตนเอง
ตราบใดที่เขารังเกียจข้า บางที...บางทีเขาคงไม่แตะต้องข้า
ทว่าเพียงชั่วครู่ใหญ่เท่านั้น ภายใต้การกระตุ้นของผู้คน เหนียนเฉิงั์ตาแวววาบ ฉายแววลังเลเบาบาง จ้าวอิ้งเสวี่ยจ้องมอง ในใจรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ท่ามกลางสายตาของนาง เหนียนเฉิงเดินไปหยิบชามยาตรงหน้าบุรุษ แย่งชามยานั้นมาและกลืนมันลงไป...
“อึก...”
ไม่!
จ้าวอิ้งเสวี่ยอยากจะะโออกมา เหนียนเฉิง เขา...ดื่มมัน!
นางไม่ได้ขลาดเขลา ย่อมรู้แน่นอนว่ายานั่นคือยาอันใด
“ฮ่า...ฮ่าๆ คุณชายใหญ่เหนียนช่างเป็คนรู้ความ ฤทธิ์กระตุ้นของยา ต่อให้เป็แม่หมูที่อยู่ตรงหน้า เขาก็ต้องยอมเสพสุขทั้งคืนแน่” คนหนึ่งในนั้นเอ่ยปาก จากนั้นบุรุษทั้งห้องพลันส่งเสียงหัวเราะ
ประสิทธิผลของยาตัวนั้นดูเหมือนจะออกฤทธิ์เร็วมาก
เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น ใบหน้าของเหนียนเฉิงแดงก่ำอย่างน่าสงสัย ในดวงตาพร่าเลือน ดูเหมือนกำลังเชื่อฟังความ้าของร่างกาย เขาเดินเข้าไปใกล้จ้าวอิ้งเสวี่ยบนเตียงทีละก้าวๆ...
“อึก...”
ร่างกายของบุรุษกดทับร่างกายนาง จ้าวอิ้งเสวี่ยกำหมัดแน่น ความเกลียดชังในดวงตาลุกโชนแรงกล้า ความเกลียดชัง... ความเคียดแค้น... และััอันน่าอัปยศที่ไม่ว่าอย่างไรก็สลัดไม่หลุด ในใจของจ้าวอิ้งเสวี่ยรู้สึกโกลาหลอย่างรวดเร็ว
มันเป็ใคร?!
แท้จริงแล้วเป็ผู้ใดกันแน่ที่้าทำกับนางเยี่ยงนี้!
ภายในห้อง ไม่รู้ว่าผู้อื่นออกไปั้แ่เมื่อใด ก่อนหน้านี้สติสัมปชัญญะยังคงเหลืออยู่ จ้าวอิ้งเสวี่ยที่ชื่นชมความเ็ปของเหนียนเฉิง ในตอนท้ายทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกฤทธิ์ยาควบคุม และระบายมันใส่ตัวหญิงสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ชั่วขณะที่ความสุขสุดขีดมาถึง เหนียนเฉิงสบตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นของจ้าวอิ้งเสวี่ย...
หึ เป็อย่างที่อีหลานกล่าวมาไม่ผิด
จ้าวอิ้งเสวี่ยเกลียดข้า เพราะเช่นนี้กลับกันจะเป็เขาที่ทำให้จ้าวอิ้งเสวี่ยเป็ทุกข์ได้ และถึงขั้นที่ชีวิตเหมือนตายทั้งเป็...
เหนียนเฉิงครุ่นคิดถึงแผนการของอีหลาน ตั้งครรภ์งั้นหรือ?
เขาคิดก็ยิ่งคาดหวังให้จ้าวอิ้งเสวี่ยสามารถตั้งครรภ์ลูกของเขาได้ เช่นนั้นก็จะเป็การทรมานนางยิ่งกว่า มิใช่หรือ?
ครั้นคิดเยี่ยงนี้ ความปรารถนาที่ลดฮวบไปชั่วขณะก่อนหน้านี้ของเหนียนเฉิงจึงมีร่องรอยการฟื้นตัวขึ้นมาอีกครั้ง
