บทที่ 128 เก้าสุริยันต่อชีวิต
ไม่มีใครเห็นว่าตลับเข็มสีเงินอันนี้ปรากฏออกมาได้ยังไง เย่จื่อเฉินกางตลับเข็มออก แล้วหยิบเข็มออกมาหนึ่งอัน ก่อนจะปักเข็มลง
“คุณมาจากโรงพยาบาลไหน มีใบรับรองเป็แพทย์หรือเปล่า?”
จู่ๆ นายแพทย์คนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังก็จับไหล่เย่จื่อเฉินเอาไว้ แรงสั่นจากบริเวณไหล่แทบจะทำให้เข็มนั้นแทงลงไปผิดตำแหน่ง
หัวใจกระตุกทันที
เข็มที่เย่จื่อเฉินแทงลงไปจะต้องไม่เกิดความผิดพลาดใดๆ ทั้งนั้น
ถ้าหากแทงเข็มลงไปผิดตำแหน่งแล้วล่ะก็ เขาไม่กล้าที่จะคิดถึงผลลัพธ์ของมันเลย
“ไสหัวไป!”
เกือบจะคร่าเอาชีวิตของหยางอี่ฉือไป หัวใจของเย่จื่อเฉินแทบจะะเิอยู่แล้ว
เขาหันกลับไปชี้หน้านายแพทย์คนนั้น แล้วตะคอกด้วยดวงตาแดงก่ำ
“อย่ามาแตะต้องตัวผม ไม่งั้นผมไม่เอาคุณไว้แน่!”
นายแพทย์คนนั้นนิ่งไปในทันที ครู่หนึ่งเขาถึงได้สติกลับมา แล้วกระชากไหล่เย่จื่อเฉินอีกครั้ง
กึก
มือขวาออกแรงเต็มเหนี่ยว เย่จื่อเฉินก็สะบัดหลุดจากแขนของเขา แทงเข็มในมือลงไปกลางหว่างคิ้วของเขาอย่างไม่ลังเล
หมับ
จู่ๆ มือขวาก็โดนใครคนหนึ่งกระชากเอาไว้ เมื่อเย่จื่อเฉินเงยหน้าขึ้น ถึงได้เห็นว่าคนที่เอื้อมมือมาคือจูซือเหลียง
“คุณคิดจะขวางผมด้วยเหรอ?”
จูซือเหลียงส่ายหน้าด้วยใบหน้าหนักใจ
“คุณเป็แพทย์แผนจีนเหรอ?”
“แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ!”
เย่จื่อเฉินชูเข็มในมือขึ้นมา
“มั่นใจแค่ไหน”
“ไม่ถึงครึ่ง แต่ถ้าฉันไม่ฝังเข็มก็ไม่มีความหวังอื่นแล้ว”
ไม่ถึงครึ่ง!
อัตราความสำเร็จแบบนี้มันต่ำมาก แต่จากสภาพของหยางอี่ฉือ เขาก็เข้าใจดี
ถ้าต้องรอให้ไปถึงโรงพยาบาลคงไม่ทันแน่ๆ
“ได้ คุณฝังเข็มเลย ้าให้ผมช่วยอะไรไหม”
“เหอะๆ” เย่จื่อเฉินเม้มปากหัวเราะเ็า มองไปทางแฟนคลับ และเหล่าสื่อที่ตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก รวมถึงฆาตกรที่ถูกจับกุมเอาไว้ ก่อนจะพูดขึ้น “ทำในสิ่งที่คุณควรทำเถอะ”
พูดจบ เย่จื่อเฉินก็ไม่สนใจจูซือเหลียงอีก สมองเล็กๆ นั้นน่าจะรู้นะว่าสามารถทำอะไรได้บ้าง
รวมสมาธิ ตัดความวุ่นวายทุกอย่างทิ้งไป
ฝังเข็ม!
“เก้าสุริยันต่อชีวิต”
พึมพำเสียงแ่ ก่อนที่เย่จื่อเฉินจะแทงเข็มอันสุดท้ายในมือลงไป
เืบริเวณหน้าอกหยุดไหลทันที สองแก้มที่ซีดขาวค่อยๆ ขึ้นสีเืจางๆ
ผิดกับเย่จื่อเฉินที่ตอนนี้ดูเหมือนอ่อนแรง แต่ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
สำเร็จ!
เข็มเก้าสุริยันต่อชีวิตคือวิธีการฝังเข็มที่ประหลาดที่สุดในตำราแพทย์ของไท่ซางเหล่าจวิน ต้องฝังเข็มทั้งหมดสี่สิบเก้าจุด แต่มีเวลาอยู่แค่สิบกว่าวินาทีเท่านั้น
ในระหว่างการฝังเข็ม จะแทงเข็มลงไปผิดจุดไม่ได้ ต้องเป็ผู้ที่ชำนาญในการฝังเข็มมาก
และแน่นอน ว่าที่สำเร็จได้ก็เป็เพราะเข็มเงินนั่นด้วย
ต้องใช้ถึงสองพันวิทยายุทธ์ในการแลกเอามันออกมาจากเถาเป่า ถึงจะสามารถเพิ่มอัตราความสำเร็จของเข็มได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าอาการของหยางอี่ฉือคงที่แล้ว เย่จื่อเฉินถึงได้ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วะโขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
“จูซือเหลียง!”
“มีอะไร จะให้ผมทำอะไร?”
จูซือเหลียงยังคงคิดว่าเย่จื่อเฉิน้าให้เขาช่วยอะไรอยู่ ที่สำคัญคือตอนนี้เวลาผ่านไปไวมาก เผลอแป๊บเดียวก็ผ่านไปห้านาทีแล้ว
แต่เมื่อเห็นเย่เฉินที่ทำหน้าเหมือนโผล่ขึ้นมาจากน้ำได้ รูม่านตาของเขาก็หดเกร็งทันที
“คุณ…”
“พาหยางอี่ฉือไปส่งโรงพยาบาลเถอะ”
เย่จื่อเฉินหอบหายใจหนัก ก่อนจะออกแรงลุกขึ้นยืน
“ห้ามให้ใครแตะต้องเข็มพวกนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่ได้ แล้วก็งานคอนเสิร์ตนี่…ช่างมันเถอะ ผมไม่อยากพูดมาก คุณน่าจะรู้ดีกว่าผม”
“ผมจะตอบแทนคุณแน่ๆ”
สีหน้าของจูซือเหลียงนิ่งขรึมจนน่ากลัว ความจริงงานคอนเสิร์ตนี้เขาเป็คนจัดมันขึ้นมาเอง แต่ดันมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ภายใต้การควบคุมของเขา…
“ผมไม่้าให้คุณมาตอบแทนผม คุณต้องไปตอบแทนหยางอี่ฉือกับพ่อของเธอ จำไว้นะ อย่าให้ใครแตะต้องเข็มบนร่างกายของหยางอี่ฉือเด็ดขาด”
เย่จื่อเฉินโบกมือให้จูซือเหลียง ก่อนจะขยับตัวออกจากการประคองของซูเหยียน และคนอื่นๆ
“จื่อเฉิน นายเป็อะไรไหม”
ระหว่างทางกลับหอ ซูเหยียนกับเซี่ยเขอเข่อก็แบ่งฝั่งกันนั่งขนาบข้างเย่จื่อเฉิน แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
แค่เอียงหัวลงก็ได้ซบบ่าหอมกรุ่นของหญิงสาวแล้ว
ถ้าคนอื่นรู้คงได้อิจฉากันตายแน่
“ไม่เป็ไรหรอก แค่ออกแรงเยอะไปหน่อย”
“เมื่อกี้นายใช้วิธีฝังเข็มเหรอ ทำไมหลังจากที่ฝังเข็มแล้วถึงได้เป็แบบนี้ล่ะ”
ซูเหยียนทำหน้าเป็ห่วง หยิบเอากระดาษทิชชูในมือเช็ดไปตามหน้าผากและแก้มของเขาไม่หยุด
“ควรตอบยังไงดี” เย่จื่อเฉินเลิกคิ้วถาม “แค่ออกแรงเยอะน่ะก็เลยเหนื่อย เลยหมดแรง”
ซูเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย เซี่ยเขอเข่อที่อยู่ข้างๆ ก็ยู่ปากพึมพำ
“ทำไมถึงเป็แบบนี้ล่ะ หยางอี่ฉือดีขนาดนั้น ทำไมถึงได้มีคนทำกับเธอแบบนั้นในงานคอนเสิร์ต โชคดีนะที่อาเสี่ยอยู่ด้วย ไม่งั้นต่อไปดาราที่ฉันชอบก็คงจะหายไปอีกคน”
เย่จื่อเฉินที่ได้ยินก็มีสีหน้านิ่งขรึมทันที แล้วพูดขึ้นเสียงห้วน “ก็ต้องโทษพ่อของหยางอี่ฉื่อนั่นแหละที่จองหองเกินไป”
“ฮะ อะไรนะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก”
เย่จื่อเฉินพอรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ก็รีบส่ายหน้ากลบเกลื่อน
แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อผู้จองหองของหยางอี่ฉือ เธอจะตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ได้ยังไง
ชอบทำท่าทางเย่อหยิ่ง ไม่เห็นหัวใคร
ศัตรูข้างหลังคนแบบนี้มันจะไปมีน้อยได้ยังไง
เขาดีแต่รู้จักปกป้องตัวเอง แต่กับหยางอี่ฉือนั้น…
ติ๊ง!
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น เย่จื่อเฉินจึงล้วงออกมาดู
ยมทูตขาว
เขารีบเก็บโทรศัพท์ทันที ซูเหยียนกับเซี่ยเขอเข่ออยู่ใกล้ขนาดนี้ ถ้าคุยตรงนี้ความลับต้องโดนเปิดเผยแน่นอน
จนกลับมาถึงหอ เย่จื่อเฉินถึงได้ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วเอาโทรศัพท์ออกมา
ยมทูตขาว : ฉันจะออกไปทำงานอีกแล้วนะ
ยมทูตขาวตนนี้ดูจะสนิทกับเขามากจริงๆ จะออกไปทำงานก็ต้องแชทมาบอกเขาด้วย
เย่จื่อเฉิน : เหนื่อยแย่เลย วันนี้ต้องไปที่ไหน
ยมทูตขาว : ไปโรงพยาบาลเมืองปิงเฉิง
ยมทูตขาวตอบกลับมา
โรงพยาบาลเป็สถานที่ที่เหล่ายมทูตต้องไปรับิญญาอยู่บ่อยๆ ในขณะที่เขากำลังจะตอบกลับไป จู่ๆ โทรศัพท์ก็มีเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรเข้ามา
“ฮัลโหล”
‘เย่จื่อเฉินหรือเปล่า?’
เสียงของคนในสายดูหนักใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ได้ส่งผลต่อการได้ยินของเย่จื่อเฉินว่าอีกฝ่ายคือใคร
“จูซือเหลียงเหรอ คุณโทรมาหาผมทำไม?”
‘คุณจริงๆ ด้วย ตอนนี้คุณรีบมาที่โรงพยาบาลเมืองปิงเฉิงด่วนเลย หยางอี่ฉือเธอ…’
“หยางอี่ฉือเป็อะไร”
เย่จื่อเฉินที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นนั่งทันที คนอื่นในห้องต่างก็หยุดคุยกันไปด้วย และพากันมองมาด้วยสีหน้าหนักใจ
‘มีคนดึงเข็มของคุณออก…’
“เวรเอ๊ย!” เย่จื่อเฉินสบถคำหยาบออกมา “ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าให้ใครแตะต้องเข็มนั่น คุณปกป้องหยางอี่ฉือที่งานคอนเสิร์ตไม่ได้ แม้แต่ปกป้องเข็มไว้ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ยังทำไม่ได้ คุณทำอะไรได้บ้างเนี่ย!”
‘ผม…ขอโทษ’
“ขอโทษ? ขอโทษแล้วมันมีประโยชน์อะไร ผมจะไปเดี๋ยวนี้ คุณรอผมอยู่ที่นั่นแหละ”
เย่จื่อเฉินแทบจะเป็บ้ากับจูซือเหลียง ทั้งๆ ที่บอกเขาแล้วว่าอย่าให้คนอื่นแตะต้องเข็ม
เขายังปล่อยให้คนอื่นดึงเข็มไปได้อีก
ทันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้ยมทูตขาวบอกเขาว่าจะไปโรงพยาบาลเมืองปิงเฉิง
เย่จื่อเฉิน : ยมทูตขาว ิญญาที่คุณจะไปรับคือิญญาของใคร
ยมทูตขาว : เธอถามเื่นี้ทำไม
เย่จื่อเฉิน : เื่นี้สำคัญกับผมมาก คุณรีบบอกมาเถอะ
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ิญญาที่เธอจะไปรับก็น่าจะเป็…
ยมทูตขาว : หยางอี่ฉือ
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้