หมื่นสวรรค์ราชันบรรพกาล (จบ)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
กู่ฉินและกู่ฮั่นยันมือทั้งสองข้าง บนราวระเบียงกำแพงสูง แววตาเย็นเยียบมองดูศิษย์สำนักซ่งเจี่ยที่อยู่ไกลออกไป
สายลมโชยพัด ต้นหญ้าโดยรอบเอนราบ ตอนนี้จึงไม่มีสิ่งใดกีดขวางสายตา
“ดูสิ! อาจารย์อาไป๋ พวกเขาก็คือ กู่ฉินและกู่ฮั่น” หนึ่งในศิษย์สำนักซ่งเจี่ยร้องบอกทันที
เมื่ออาจารย์อาไป๋เงยหน้ามอง ก็พบว่าบุตรบุญธรรมทั้งสองของกู่ไห่กำลังยืนอยู่บนกำแพงสูง
“ไปจับพวกมันมาให้ข้า” อาจารย์อาไป๋ะโอย่างเ็า
“ขอรับ!” เหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ยตอบรับเสียงดัง
แม้จะกังวลกับตัวอักษรบนป้ายเตือนนั่นอยู่บ้าง แต่เบื้องหน้าก็ไม่มีอะไรน่ากังวลอย่างที่คิด... ไหนล่ะ ค่ายกลที่ว่านั่น? เมื่อไร้ซึ่งค่ายกลคุ้มกัน ทุกคนจึงรู้สึกผ่อนคลายลง
เมื่อกลุ่มศิษย์สำนักซ่งเจี่ย พุ่งตัวเข้าไปในอาณาเขตจวนสกุลกู่ พร้อมกับอาจารย์อาไป๋ จึงทำให้เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่โดยรอบ เริ่มแน่ใจแล้วว่าคำเตือนบนป้ายนั่น เป็เพียงเื่โกหก
“ดูสิ! พวกเขาเข้าไปแล้ว”
“ไม่มีคลื่นพลังชี่เลยอย่างนั้นหรือ?”
“กู่ฉินและกู่ฮั่นเป็พวกต้มตุ๋น!”
แม้อาจารย์อาไป๋และศิษย์ จะก้าวเข้าสู่จวนสกุลกู่ได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ยังต้องระมัดระวังตัวกันอยู่ มองดูกำแพงสูง ที่ป้องกันมิให้พวกเขายิงลูกธนูเข้าไปได้ ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“ไม่เป็ไร! อาจารย์อาไป๋ ตุ๊กตาน้อยสองตัวนั่น โกหกพวกเรา!”
“ฮ่าๆๆ! อาจารย์อาไป๋ คอยดูเถอะ ข้าจะไปจับพวกมันเอง”
“ข้าต่างหากเล่า!”
เหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ยพากันะเิหัวเราะเสียงดังลั่น
และตอนนั้นเอง สีหน้าของอาจารย์อาไป๋พลันเปลี่ยนไป เมื่อเห็นกู่ฮั่นผู้ยืนอยู่บนกำแพง ทำสีหน้าเย้ยหยัน
แกรกๆ!
ทันใดนั้น ดูเหมือนเหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ย ได้เผลอไปเหยียบบางอย่างเข้า เสียงนั้นดูคล้ายกับหินเหล็กไฟ[1]กำลังจุดไฟก็ไม่ปาน
“หินเหล็กไฟ?”
ตูม!
ตูม...!
เสียงะเิดังขึ้น ท่ามกลางกลุ่มศิษย์สำนักซ่งเจี่ย
ทันทีที่ะเิทำงาน เสียงร้องโหยหวนของกลุ่มผู้บุกรุกก็ดังขึ้น ทำให้เหล่าผู้ฝึกตนที่ยืนรออยู่ด้านนอก เริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไป ร่างของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เหตุใดจึงะเิได้?”
“อา! ศิษย์สำนักซ่งเจี่ย”
ท่ามกลางเสียงร้องอย่างเ็ป ตอนนี้ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยไม่น้อยกว่าสิบคน โดนกับดักะเิ ทำให้ร่างกายมีาแฉกรรจ์ บางคนถึงกับแขนขาขาด เือุ่นๆ สาดกระเซ็น ในจุดที่เป็ชนวนะเิ มีควันลอยหนา เปลวไฟลุกโชน
“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก...!”
ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยตายไปถึงสิบคน าเ็อีกสิบคน คนที่ได้รับาเ็สาหัส ขดตัวอยู่กับพื้น กอดมือและขาที่หักไว้แน่น ใบหน้าแสดงความหวาดกลัวถึงขีดสุด
มาเร็ว!
ดินปืนจำนวนมากตกลงพื้น ตามมาด้วยแรงะเิที่ทำลายล้างทุกสิ่ง
เสียงเอ็ดอึงของเหล่าผู้ฝึกตนทั่วสารทิศ จู่ๆ ก็เงียบลง ทุกคนพากันกลั้นหายใจ มองภาพสยดสยองตรงหน้า แววตาสั่นระริก พลางนึกย้อนไปถึงป้ายเตือนที่หน้ากำแพงนั่นอีกครั้ง
“ผู้ใดบุกรุกค่ายกล มีโทษถึงตาย!”
“ค่ายกลที่ว่าคืออะไร?”
“หรือจะเป็บริเวณที่กำลังเกิดการะเินี่?”
เหล่าผู้ฝึกตนค่อยๆ ถอยห่างไป
อาจารย์อาไป๋และศิษย์คนอื่นๆ ก็ถอยออกไป ด้วยใบหน้าไม่สู้ดี
“อาจารย์อาไป๋ มีค่ายกลจริงๆ!” ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยกล่าวอย่างหวาดผวา
...
ไกลออกไป บนกำแพงสูง
สองพี่น้องกู่ฉินและกู่ฮั่นมีสีหน้าเรียบเฉย
"ดินปืนที่ฝังอยู่ ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ" กู่ฮั่นกล่าว พลางขมวดคิ้ว
“ช่างเถอะ! มีดินปืนจำนวนมากฝังอยู่รอบๆ เดี๋ยวค่อยะเิมันทีหลัง! มาเถอะ... เราควรจะไปกันได้แล้ว!” กู่ฉินกล่าว
กู่ฮั่นพยักหน้ารับ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปในป้อมปราการ หายไปจากสายตาของผู้คน
เหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ยต่างเงียบกริบ ช่วยตรวจดูอาการผู้าเ็ ที่นอนกระจัดกระจาย ซึ่งกำลังร้องโอดโอย แต่ก็ยังไม่กล้าเข้าไปใกล้
จากนั้นไม่นาน หนึ่งในกลุ่มคนใต้อาณัติ ก็หันไปมองอาจารย์อาไป๋อีกครั้งอย่างขอความเห็น
“อาจารย์อาไป๋ พวกเราควรทำอย่างไรดี?” ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยคนหนึ่งเอ่ยถาม ด้วยความสับสน
“เข้าไปอีกครั้ง สร้างเกราะรอบร่าง ดึงพลังชี่ออกมาปกป้องตนเองเสีย เมื่อเข้าไปข้างในแล้ว ก็กระจายกำลังกันออกไป ต้องจับพวกมันสองคนมาให้ได้” อาจารย์อาไป๋พูด พลางถลึงตา
“ขอรับ!”
เหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ยล้อมกำแพงสูงเอาไว้รอบด้าน ตามคำสั่งของอาจารย์อาไป๋
“เข้าไป!”
ฟึ่บๆๆ!
ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยต่างพากันเข้าไปด้านใน
แกรก! ตูม!
แกรก! ตูม!
แกรก! ตูม!
รอบๆ บริเวณจวนสกุลกู่ มีเสียงะเิดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผู้ฝึกตนจากทั่วสารทิศต่างใจสั่นสะท้าน ด้วยความพรั่นพรึง แม้แต่ศิษย์สำนักซ่งเจี่ย ที่ใช้พลังชี่สร้างเกราะป้องกันตนเอง ก็ยังมีเสียงร้องดังออกมาให้ได้ยินเป็ระยะๆ เช่นกัน...
... แขนพวกเขาขาดกระเด็น ด้วยแรงะเิอันมหาศาล ดูน่าสังเวชเหลือทน
เมื่อเกิดการะเิครั้งใหญ่ ทั้งสี่ด้านของจวนโบราณ พลันสั่นะเืในพริบตา พื้นดินสั่นไหว
ซึ่งการสั่นไหวนี้ คล้ายจะไปกระตุ้นดินปืนที่ซุกซ่อนอยู่
แกรก ๆๆ!
หินเหล็กไฟนับไม่ถ้วนขัดสีกัน จนทำให้เกิดประกายไฟ จุดชนวนะเิที่ถูกจัดเตรียมไว้...
... เสียงะเิดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทั่วสารทิศ
ตูม…!
เสียงะเิดังสนั่นทั่วจวนสกุลกู่ แม้จะสร้างพลังชี่ป้องกันร่างกาย แต่เหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ย กลับยังโดนแรงะเิ ทำให้เกิดาแสาหัส ที่สำคัญกว่านั้น ท่ามกลางการะเิเหล่านี้ ยังมีเศษเหล็กนับไม่ถ้วนพุ่งแทงทะลุร่าง
“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก…!”
ท่ามกลางฝุ่นควัน เสียงร้องโหยหวนยังคงดังขึ้น ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
พักหนึ่ง ควันหนาก็ค่อยๆ กระจายหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงซากพังทลายจากแรงะเิที่เกิดขึ้น
ะเินั้นรุนแรงมาก ถึงกับทำให้ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยกว่ายี่สิบคน ไม่สามารถขยับตัวได้อีก
มีเพียงอาจารย์อาไป๋ และศิษย์สำนักซ่งเจี่ยบางคนเท่านั้น ที่ได้รับาเ็เล็กน้อย รวมแล้วแค่ห้าสิบกว่าคน ทั้งหมดวิ่งตรงไปยังกำแพงสูงอย่างขึงขัง
“กู่ฉิน กู่ฮั่น เ้าเด็กเหลือขอ... ข้าจะฆ่าพวกเ้าเสียให้สิ้น!” อาจารย์อาไป๋กู่ก้อง
“ค้นหา! และจับตัวพวกมันมา” อาจารย์อาไป๋ตะเบ็งเสียงอย่างเกรี้ยวกราด
ตูม!
เพียงหมัดเดียวที่อาจารย์อาไป๋ปล่อยออกไป ก็พุ่งเข้าทำลายกำแพงที่เป็ดั่งป้อมปราการของคนทั้งสอง ให้พังทลายลงทันที
แล้วศิษย์สำนักซ่งเจี่ยห้าสิบกว่าคน ก็ปรี่เข้าไปข้างในอย่างโกรธเกรี้ยว
ผู้ฝึกตนทั้งหลายที่ยืนดู ต่างลอบกลืนน้ำลายด้วยความสะพรึงกลัวกับภาพที่เห็น
“จบแล้ว! กู่ฉินและกู่ฮั่นต้องถูกจับแน่”
“หนีไม่พ้นแล้ว!”
เหล่าผู้ฝึกตนราวกับจะคาดโทษปะาให้กู่ฉินและกู่ฮั่นแล้ว อย่างไรเสีย ทั้งสองก็ดูเหมือนจะเพิ่งอยู่ในระดับก่อ์ขั้นต้นเท่านั้น
“อาจารย์อาไป๋ ไม่พบขอรับ!”
“อาจารย์อาไป๋ ตรงที่ข้าหาก็ไม่มีขอรับ!”
“อาจารย์อาไป๋ ข้าก็หาไม่พบเช่นกันขอรับ!”
เสียงะโดังมาจากด้านในป้อมปราการ
อาจารย์อาไป๋แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “เป็ไปไม่ได้! ก่อนหน้านี้ข้ายังเห็นพวกเขาอยู่เลย”
กลุ่มศิษย์สำนักซ่งเจี่ย วิ่งเข้ามารวมตัวกันเป็กลุ่มใหญ่อีกครั้ง
ตามคาด กู่ฉินและกู่ฮั่นหายตัวไปแล้ว ไม่เพียงคนทั้งสอง แต่คนรับใช้ของจวนสกุลกู่ก็หายไปทั้งหมดเช่นกัน
... พวกเขาหายไปไหน?
อาจารย์อาไป๋ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนสั่งให้ทุกคนเร่งค้นหาอีกครั้ง
“ท่านอาจารย์ มีห้องใต้ดิน!” ทันใดนั้น ก็มีคนะโบอก
“ฮึ่ม!”
ทุกคนต่างวิ่งไปรวมตัวกัน ที่หน้าประตูชั้นใต้ดินทันที
ดวงตาของอาจารย์อาไป๋สั่นระริกด้วยความตื่นเต้น “ในที่สุดก็พบแล้ว พวกเ้าจะออกมาเอง หรือให้เราบุกเข้าไป?”
“เ้าเด็กเหลือขอ โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้!” เหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ยตวาดเสียงดัง
อีกด้านหนึ่งของประตูชั้นใต้ดิน ตอนนี้ในห้องถูกอัดแน่นไปด้วยดินปืน ที่กองพะเนินเป็ูเาขนาดย่อม ตรงประตูมีหินเหล็กไฟวางเอาไว้อย่างรอจังหวะ
“เปิดประตู!” อาจารย์อาไป๋ร้องสั่ง
“อาจารย์อาไป๋ เป็ไปได้หรือไม่ว่า...” ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยคนหนึ่งขัดจังหวะ ด้วยความกังวล
“ฮึ่ม!” เมื่อคิดเช่นนั้น พลังชี่จึงถูกดึงออกมา ปกคลุมร่างของทุกคนไว้อีกครั้ง
อาจารย์อาไป๋ก้าวไปข้างหน้า และผลักประตูเบาๆ
แกรก!
เสียงของหินเหล็กไฟดังขึ้นอีกครั้ง
“ท่าจะไม่ดีแล้ว!” อาจารย์อาไป๋ร้องอย่างใ
ตูม…!
เสียงะเิดังสนั่นไปทั่วป้อมปราการ จวนสกุลกู่สั่นไหวเล็กน้อย เศษหินน้อยใหญ่พุ่งกระจายไปทั่วสารทิศ เหล่าผู้ฝึกตนที่รออยู่ข้างนอก แม้จะไม่ได้รับาเ็จากแรงะเิ แต่ก็เจอลูกหลง ได้แผลจากก้อนหินน้อยใหญ่ที่ลอยกระเด็นออกมาเหล่านี้
“อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก...!”
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น
ผู้คนพากันถอยหลังกรูด ด้วยความหวาดผวา
ตอนนี้ บริเวณป้อมปราการมีกลุ่มควันหนา ร่างศิษย์สำนักซ่งเจี่ยนอนแน่นิ่งอยู่เต็มพื้น
เหล่าผู้ฝึกตนต่างเบิกตากว้างกับสถานการณ์ตรงหน้า
“กู่ฉิน กู่ฮั่น และศิษย์สำนักซ่งเจี่ย จบสิ้นแล้วหรือ?”
“จบสิ้นอย่างนั้นหรือ? นี่มัน... โเี้เกินไปแล้ว!”
เหล่าผู้ฝึกตนลอบกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เมื่อฝุ่นควันค่อยๆ จางหาย ก็เผยให้เห็นหลุมขนาดใหญ่
เหล่าศิษย์สำนักซ่งเจี่ย ไม่อาจเคลื่อนไหวร่างกายได้อีกแล้ว คนจำนวนมากเสียชีวิตจากแรงะเิในครั้งนี้ เหลือเพียงอาจารย์อาไป๋ที่มีระดับพลังสูงกว่าผู้อื่น จึงได้รับาเ็เล็กน้อย ร่างกายบางส่วนมีรอยไหม้
“เป็ไปได้อย่างไร? มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน?” อาจารย์อาไป๋เอ่ยขึ้น พลางกวาดตามองทั่วบริเวณด้วยความมึนงง
ลูกศิษย์สำนักซ่งเจี่ยห้าร้อยคนที่ตนเองนำมา ตอนนี้ถูกทำลายจนสิ้นอย่างนั้นหรือ?
“อาจารย์อา ตรงนั้นมีอุโมงค์!” ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยที่าเ็สาหัสคนหนึ่ง ชี้ไปยังอุโมงค์ที่อยู่ไม่ไกล
แน่นอน เพราะเกิดการะเิครั้งใหญ่ขึ้น สถานที่แห่งนั้นจึงถล่มลงมา แต่พื้นซึ่งพังถล่ม กลับกลายเป็ปากอุโมงค์ไปเสียได้
อุโมงค์?
กู่ฉินและกู่ฮั่นหนีไปแล้วอย่างนั้นหรือ?
นี่คือกับดัก ที่พวกมันใช้หลอกทุกคน?
ศิษย์สำนักซ่งเจี่ยหลายร้อยคน ล้วนตกหลุมพรางไปสิ้น
“พวกสารเลว ออกมาเดี๋ยวนี้! กู่ฉิน! กู่ฮั่น! โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้! ข้าจะสังหารพวกเ้าให้หมด” อาจารย์อาไป๋ะโอย่างคลุ้มคลั่ง ราวกับเสียสติ
กุบกับๆ!
ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงควบม้ามาแต่ไกล
หลายคนรีบหันไปมอง จึงพบว่ามีกลุ่มคนมากกว่าสองพันคน กำลังมุ่งตรงมายังจวนสกุลกู่
“มันผู้ใด? ที่บอกว่าจะสังหารบุตรชายข้า?” ท่ามกลางกองกำลังกว่าสองพันนาย จู่ๆ ก็มีเสียงร้องถามอย่างโกรธแค้น
เสียงนั้นแผดกร้าว ราวกับเสียงฟ้าร้อง ดังกึกก้องน่าเกรงขาม เหล่าผู้ฝึกตนต่างหันไปมองต้นเสียง
กุบกับๆ!
ม้ากว่าสองพันตัวควบมาอย่างไม่ลดละ คนบนหลังม้าสวมชุดสีดำ ใบหน้าขึงขัง เปี่ยมไปด้วยรังสีสังหารอันเข้มข้น ดูน่าครั่นคร้ามยิ่ง
บนม้าสีดำด้านหน้า ผู้ที่กำลังควบขี่อยู่ก็คือกู่ไห่ ที่บัดนี้ั์ตาคมดุคู่นั้น กำลังฉายประกายวาวโรจน์ เื้ัของเขา ก็คือฮวางบู เกาเซียนจือ และซ่างกวนเหิน พร้อมกลุ่มคนโฉดกว่าสองพันนาย ที่ตามมาไม่ห่าง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงด่านหู่เหลาแล้ว
กุบกับๆ!
เมื่อม้ากลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา เหล่าผู้ฝึกตนที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างก็รีบหลีกทางให้
ผู้คนต่างจับจ้องกู่ไห่ ซึ่งมีใบหน้านิ่งเฉย ทำให้ยากที่จะคาดเดาความคิดของเขา
เดิมทีทุกคนมาที่นี่เพื่อกู่ไห่ แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครกล้าก้าวออกไปข้างหน้า แม้แต่คนเดียว
เมื่อมองกู่ไห่ที่อยู่ด้านหน้าสุดของกองกำลัง... ระดับก่อ์?
แม้จะมีพลังเพียงระดับก่อ์ก็จริง แต่พวกเขากลับรู้สึกว่าคนตรงหน้านี้ ดูน่าเกรงขามและอันตราย ยิ่งกว่าผู้ฝึกตนระดับหยวนอิงเสียอีก เพราะเห็นพ้องต้องกันเช่นนี้ ทุกคนจึงพยายามหลบ และหลีกเลี่ยงให้พ้นเส้นทางของม้า
กุบกับๆ!
กองกำลังคนโฉดกว่าสองพันนาย เมื่อมาถึงจวนสกุลกู่ ก็ปราดเข้าล้อมอาจารย์อาไป๋และกลุ่มศิษย์ ที่ยังคงรอดชีวิตทันที
อาจารย์อาไป๋ที่ร่างเต็มไปด้วยเขม่าดินปืนและโคลน มองดูเหล่าคนโฉดที่กำลังรุมล้อมเข้ามา สายตาของพวกเขา ราวกับ้าจะฉีกทึ้งร่างของตนออกเป็ชิ้นๆ แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวนี้ มากกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยพบเจอ
กู่ไห่นั่งอยู่บนอานม้าสีดำ กระชับแส้ในมือแน่น ก่อนชี้มันไปตรงหน้าอาจารย์อาไป๋ พร้อมแววตาเย็นะเื
“เมื่อครู่ เ้าบอกว่าจะสังหารบุตรชายของข้า ใช่หรือไม่?” กู่ไห่เอ่ยถามเสียงเย็น พลางจ้องอีกฝ่ายเขม็ง
-----------------------------------------
[1] หินเหล็กไฟ คือ หินที่ใช้เคาะกัน หรืออาจใช้เหล็กตี เพื่อให้เกิดประกายไฟ ใช้สำหรับจุดไฟในสมัยโบราณ
หินที่จะใช้เป็หินเหล็กไฟได้ ต้องมีแร่ซิลิกามากกว่า 60 เปอร์เซ็นต์ มีอยู่หลายสี ั้แ่สีขาว ดำ เทา น้ำเงิน และสีแดงสนิม ซึ่งจะต้องเป็หินที่เมื่อแตกแล้วรอยแตกจะเรียบลื่นคล้ายแก้ว ไม่สาก ไม่หยาบ เป็หินที่มีความแข็งสูง แต่บางครั้งดูภายนอกอาจจะไม่รู้ เพราะเนื้อหินเหล็กไฟอาจถูกเคลือบด้วยหินปูน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
