เดิมทีเิหยูเยียนนั้นอยู่ในสมาธิ นางไม่รู้เื่ที่เกิดขึ้นภายนอกเลย
แต่หลังจากที่ิอวี่ดูดแก่นสารพลังงานเปลวไฟในสระเลี่ยนเหยียนจนหมดแล้ว นางจึงไม่สามารถใช้จิตสำนึกในการดูดซับพลังงานได้ นางถึงได้ออกมาจากสมาธิและลืมตาขึ้นมา
วินาทีที่เิหยูเยียนออกจากสมาธิ นางไม่สามารถััได้ถึงความร้อนอะไรเลย แถมร่างกายยังมีความเย็นเล็กน้อยด้วย
มันทำให้เิหยูเยียนนั้นรู้สึกแปลกใจอย่างมาก ดังนั้นนางถึงได้ลืมตาขึ้นมาเพราะอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แล้ววินาทีที่นางลืมตาขึ้นมานั้นก็เห็นิอวี่กำลังมองมาที่นางด้วยความตะลึง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ิอวี่เปลือยอยู่ ไม่มีเสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว!
ในนาทีนี้ สายตาของทั้งคู่จ้องมองกัน ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ขนาดที่ว่าเข็มตกถึงพื้นยังได้ยินชัดเจน
“ว้าย!”
ความเงียบถูกทำลายลงเพราะเสียงกรีดร้องของเิหยูเยียน นางรีบเอามือปิดหน้าอกและหดตัวเข้าทันที สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพร้อมอารมณ์อื่นๆ อีกมากมาย
นางอยู่ที่ราชวงศ์หย่งเิ บริสุทธิ์ผุดผ่อง ัักับผู้ชายน้อยมาก ในเวลานี้เห็นิอวี่เปลือยกายไม่มีเสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ในหัวของนางถึงกับว่างเปล่า!
หากมีใครมาเห็นสภาพอย่างตอนนี้ สายตาคงหลุดลงถึงพื้นแน่
เิหยูเยียนนั้นมีคนมาจีบมากหน้าหลายตา ถึงไม่พูดว่ามีผู้ชายมากแค่ไหนมาจีบ แค่ได้ยินชื่อของนางก็มีศิษย์หลายคนที่อยากเป็ควันไฟที่ล่องลอยเข้าสู่ความฝันของนางแล้ว แต่พวกเขาไม่มีโอกาสได้พบแม้แต่หน้าของนางเลยด้วยซ้ำ
แล้วิอวี่ล่ะ?
เขาไม่เพียงเจอหน้าเิหยูเยียนบ่อย แต่ในเวลานี้ยังเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายของนางจนหมดสิ้น อะไรที่ควรเห็น อะไรที่ไม่ควรเห็น ก็เห็นจนหมด ...
มันเป็ภาพที่หอมหวานชวนหลงใหล ชายหลายคนแค่ฝันยังไม่กล้าเลย แต่ิอวี่กลับได้เห็นด้วยตา ชาติที่แล้วเขาไปช่วยโลกเอาไว้หรืออย่างไร ถึงได้มีบุญวาสนาขนาดนี้!
“เ้า ... เ้าอย่าเข้ามานะ! ไปให้พ้น!”
เิหยูเยียนนั้นเหมือนแมวที่กำลังปีนกำแพงหนี ร่างกายของนางสั่นเครือ ต่อให้นางจะมีความสามารถมากแค่ไหนแต่ก็ยังเป็แค่ผู้หญิงที่ยังไม่ประสา ครั้งแรกก็มาเจอเื่แบบนี้ สิ่งที่นางแสดงออกมาตามสัญชาตญาณนั้นก็คือหวาดกลัวและไร้หนทาง
เห็นเิหยูเยียนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ิอวี่ก็รู้สึกว่าเขาควรจะต้องอธิบายให้นางเข้าใจ
เขาไม่ได้เกร็งเท่ากับเิหยูเยียน แต่พูดอย่างใจเย็นไปว่า “เิหยูเยียน เื่นี้มันไม่ได้เป็อย่างที่เ้าคิดนะ ข้าเองก็เพิ่งออกจากสมาธิ หากข้าจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้เราน่าจะอยู่ในสระเลี่ยนเหยียน แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้อยู่ในหลุมกันแบบนี้ ข้าเองก็รู้สึก ... ”
“พอได้แล้ว!”
เิหยูเยียนแทบไม่ได้ฟังสิ่งที่ิอวี่พูดเลย “เ้าคิดไม่ซื่อแล้วยังมาทำเป็เสแสร้งอีกหรือ ข้า ... ข้าไม่ได้ัักับร่างกายสกปรกของเ้าถือว่าโชคดีมากแล้ว เ้าไปให้พ้นเลย ... ข้าไม่อยากเห็นหน้าเ้า”
ระหว่างที่พูด เิหยูเยียนนั้นก็เริ่มร้องไห้
ถูกคนชั้นต่ำอย่างิอวี่มองเห็นร่างกายจนทั่ว เิหยูเยียนรู้สึกไม่ได้รับความเป็ธรรมเลย!
ิอวี่สูดหายใจเข้า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เขารู้สึกไม่ดีเลยพูดบ่นว่า “พูดเหมือนกับเ้าสูงส่งนักล่ะ”
“ข้าไม่อยากได้ยินเ้าพูดอะไรทั้งนั้น”
น้ำเสียงของเิหยูเยียนเ็ามาก เย็นไปถึงกระดูกเลย นางหันศีรษะไปข้างหนึ่ง น้ำตาแห่งความคับแค้นใจหยดออกจากปลายตา นางมองิอวี่จากทางหางตาและพูดออกมาแค่คำเดียวว่า “ไปให้พ้น”
อารมณ์ที่จะมาคิดบัญชีกับิอวี่นางยังไม่มีเลย นางเกลียดิอวี่ เขากับนางอยู่กันคนละโลก ิอวี่ไม่มีสิทธิที่จะทำให้นางมีอารมณ์อะไรทั้งนั้น
ิอวี่ที่อดทนอยู่ตลอด ถึงแม้เิหยูเยียนจะพูดแค่คำเดียว แต่น้ำเสียงนั้นเ็ามาก มันเหมือนอูฐที่เหยียบหญ้าต้นสุดท้าย ทำให้ิอวี่อารมณ์หลุดทันที
ิอวี่ลุกขึ้นยืนชี้หน้าเิหยูเยียนจากนั้นก็พูดว่า “เ้าไม่อยากสนใจข้าก็ได้ แต่พูดจาให้มันระวังหน่อย ข้าไม่ใช่ขยะสกปรก เ้าเองก็ไม่ใช่เทพธิดาผู้สูงศักดิ์ในสายตาข้า อย่าคิดว่าตัวเองดีเกินไปนัก เ้าไม่คู่ควรเลยสักนิด”
เิหยูเยียนพอได้ยินิอวี่พูดจบ สายตาก็เ็าขึ้นกว่าเดิม นางโกรธมากและกำลังคิดว่าจะหันกลับมาต่อว่าเขา แต่วินาทีที่นางหันมาก็ต้องกรีดร้องด้วยความใอีกครั้ง แล้วรีบเอามือขวาปิดปากเอาไว้!
เพราะบริเวณหน้าท้องของิอวี่ มันมีแท่งที่เด้งโทงเทงมายังสายตาของนาง ...
ิอวี่มองตามสายตาของเิหยูเยียนลงไป เขาถึงนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อครู่ที่เขาฝึกสัจธรรมเพลิง พลังหยางในร่างกายของเขามันพลุ่งพล่านมาก ทำให้ิอวี่น้อยของเขายังคงแข็งโด่จนถึงตอนนี้
ิอวี่เองก็เริ่มเขิน เขาเลยอยากจะอธิบายให้เิหยูเยียนเข้าใจ แต่ว่า ...
“ ... เ้า!”
ิอวี่ยังไม่ทันได้อธิบาย เิหยูเยียนก็พูดขึ้นมา ร่างกายของนางนั้นสั่นเครือ น้ำเสียงสะอื้นหนักมาก “เ้า ... ทำอะไรข้า! เ้าเดรฉานเ้าทำอะไรข้า!”
ถึงแม้เิหยูเยียนจะเพิ่งเคยเห็นเป็ครั้งแรก แต่นางก็เคยได้ยินมาบ้าง ตอนนี้ในใจของนางคิดฟุ้งซ่านไปไกลมาก และนึกเชื่อมโยงไปว่าิอวี่นั้นทำอะไรนาง จนสุดท้ายเิหยูเยียนนั้นแทบอยากจะกรีดร้องออกมา
ิอวี่มองไปที่เิหยูเยียนด้วยความมึนงง เขามองไปที่สีหน้าท่าทางของนางอย่างละเอียด
หากเขาแตะต้องนางจริงๆ นางจะเป็อย่างตอนนี้ ทั้งโกรธ ทั้งสิ้นหวัง ทั้งเ็ป และรู้สึกอัปยศที่สุดแบบนี้หรือ?
นางคิดว่านางเป็ใคร แล้วทำไมข้าถึงไม่คู่ควรกับนาง!
จู่ๆ ิอวี่ก็พบว่า เขาไม่อยากจะไปอธิบายอะไรอีกแล้ว
“ใช่”
ิอวี่จ้องไปที่เิหยูเยียน “อะไรที่เ้าคิดอยู่ข้าทำหมดนั่นแหละ แต่ว่าข้าไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด ผิวก็ไม่เนียนนุ่ม ร่างกายก็แข็งทื่อ เดิมคิดว่ารูปร่างที่งดงามสมส่วนแบบนี้มันจะรู้สึกดี คิดไม่ถึงว่าก็มีแค่นั้น พูดตรงๆ เลยนะ ข้านี่ผิดหวังสุดๆ ไปเลย”
เิหยูเยียนมองไปที่ิอวี่ด้วยความตะลึง ิอวี่ทำอะไรนางจริงๆ อย่างนั้นหรือ เขายังบอกอีกว่ารู้สึกไม่ดี เขาทำให้นางต้องแปดเปื้อนแล้วยังรังเกียจนางอีกอย่างนั้นหรือ?
เิหยูเยียนจะไปคาดคิดได้อย่างไรว่าิอวี่จะพูดแบบนี้ออกมา!
ไม่รู้ว่าทำไม เิหยูเยียนถึงไม่สามารถคงความนิ่งความเ็าเอาไว้ได้ นางโกรธและโกรธมากถึงมากที่สุด!
“ข้าจะฆ่าเ้า!”
เิหยูเยียนออกมาจากอารมณ์ที่เหมือนว่างเปล่า มีเปลวไฟล้อมรอบตัวของนางเอาไว้ ตอนที่เปลวไฟพุ่งขึ้นมานั้นมันมาพร้อมกับชุดกระโปรงสีแดง เวลานี้ในมือของนางก็มีกระบี่เล่มหนึ่งอยู่ด้วย ลมปราณในดวงจิตเทวะของนางมันะเิออกมาและหมุนรอบกระบี่!
ลมปราณหนาแน่นมาก มันอยู่ในระดับขอบเขตอมฤตขั้นที่สอง!
ที่แท้ในขณะที่กำลังดูดซับแก่นสารพลังงานเปลวไฟ เิหยูเยียนก็ทะลวงระดับไปโดยที่ไม่รู้ตัว ในเวลานี้ในใจของนางโกรธมาก ดึงลมปราณให้พุ่งขึ้นมาในกระบี่ และพุ่งแทงไปที่่ล่างของิอวี่!
เมื่อััได้ว่ามีลมปราณกระบี่กำลังบีบเข้ามา ิอวี่ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวมากขนาดนี้มาก่อน เขาใจนรีบะโลอยตัวขึ้น จากนั้นก็หยิบเอาเสื้อตัวใหญ่จากเกราะแขนเฮยจินออกมาคลุมตัวเอาไว้แล้วก็ถอยหลังไป แต่ด้านหลังของเขากลับเป็ผนัง เขาหมดทางหนี!
เิหยูเยียนตามมาในทันที และใช้กระบี่พุ่งแทงไปยัง่ล่างของิอวี่อย่างบ้าคลั่ง ตั้งหน้าตั้งตาจะตัดิอวี่น้อยให้ขาดอย่างเดียว
เิหยูเยียนออกกระบี่เร็วมาก ิอวี่เพิ่งะโออกมาจากสระเลี่ยนเหยียน นางก็ตามมาอีก ร่างกายของนางว่องไวมาก พริบตาเดียวก็ประชิดตัวของเขาเข้ามาแล้ว เดิมทีิอวี่ก็ถูกบีบชิดผนังอยู่แล้ว คิดจะชักกระบี่ออกมาป้องกันก็ยังยาก!
ลมปราณกระบี่กำลังเข้าใกล้ิอวี่มาแล้ว และกำลังจะแทงเข้ามาด้วย!
แต่ในเวลานี้เอง ที่บริเวณหน้าอกของิอวี่นั้นกลับมีเสียงดังขึ้น เกราะแสงสีทองมันสะท้อนออกมาภายนอก ทำให้ทั่วทั้งร่างกายของเขาเป็ประกายสีทองเข้มทั้งหมด!
“แก๊ง!”
เิหยูเยียนตะลึงไป กระบี่ของนางแทงถูก่ร่างของิอวี่ไปแล้ว แต่นางกลับรู้สึกว่าแทงเข้ากับท่อนเหล็ก กระบี่มันบิดและเด้งพุ่งไปที่ผนังด้านหลังแทน
ิอวี่รีบโต้กลับโดยการจับมือขวาที่ถือกระบี่ของเิหยูเยียนเอาไว้ เพื่อไม่ให้นางโจมตีได้อีก
เิหยูเยียนทั้งโกรธและอับอาย นางใช้มือซ้ายมาจับกระบี่และออกแรงอย่างเต็มที่เพื่อดึงกระบี่ออกมา แต่ิอวี่นั้นก็ปฏิกิริยาไวมาก เขายื่นมือซ้ายออกไปแล้วล็อกมือทั้งสองข้างของเิหยูเยียนเอาไว้เพื่อขัดขวางการเคลื่อนไหวของนาง
มือของทั้งคู่นั้นจับอยู่ด้วยกัน ร่างกายของพวกเขาแนบชิดกันแน่น
สายตาของเิหยูเยียนเ็ามาก ดวงตาของนางเริ่มเป็ประกายสีแดงม่วง!
“แย่แล้ว!”
ิอวี่สะดุ้งเมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของเิหยูเยียน นางคิดอยากจะใช้พลังเวททำให้เขาตัวชา หากเขาหลงกลเข้าไป ผลที่ตามมานั้นเขาไม่กล้าคิดเลย! ิอวี่รู้สึกได้เลยว่า่ล่างของเขานั้นมันโหวงเหวง
“พวกเ้าสองคนทำอะไรกัน!”
แต่ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงที่ดุดันเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำลายพลังเวทดวงตาของเิหยูเยียน
ิอวี่กับเิหยูเยียนหันหน้าไปมองพร้อมกัน ก็เห็นผู้ดูแลหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนมองพวกเขาด้วยสายตาที่ดุดันอยู่ที่ปากทางเข้าออก
ในเวลานี้ ิอวี่กับเิหยูเยียนถึงได้สังเกตเห็นว่า มือทั้งสองข้างของิอวี่นั้นมันอยู่บริเวณ่ล่างของเิหยูเยียน และมือของเิหยูเยียนเองก็อยู่บริเวณ่ล่างของิอวี่เหมือนกัน หากมองดูจากด้านข้าง ท่าทางมันดูคลุมเครืออธิบายไม่ถูกเลย ...
เมื่อครู่ ผู้ดูแลคนนี้ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแปลกๆ มาจากสระเลี่ยนเหยียน เดิมทีเขาคิดว่าศิษย์ที่อยู่ด้านในเ็ปจนมีปฏิกิริยาขึ้น แต่ต่อมาเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ หลังจากเสียงเคลื่อนไหวนั้นดังขึ้นก็เลยลงมาตรวจสอบดู
ผลที่ได้ก็คือ พอเขามาถึง สิ่งแรกที่เห็นก็คือชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังกอดกันอยู่ ที่มือยังลูบไปลูบมาอีก!
“ที่นี่คือสระเลี่ยนเหยียน ไม่ใช่ที่ที่จะมาพลอดรักกันนะ”
ผู้ดูแลเดินขึ้นมาตำหนิต่อว่าและจ้องมาที่พวกเขาสองคนด้วยสายตาที่ดุดัน
เิหยูเยียนกัดฟันแน่น นางเคยอับอายแบบนี้ที่ไหนกัน นางรีบผลักตัวิอวี่ออกแล้วชี้ไปที่กระบี่ที่ปักอยู่ที่กำแพงก่อนจะพูดว่า “ท่านผู้ดูแล ข้า ... ข้ากับเขาฝึกประลองฝีมือกัน เมื่อครู่เขาหลบกระบี่ของข้า กระบี่ของข้าเลยปักเข้ากับกำแพง เลยพยายามจะดึงมันออกมาเ้าค่ะ”
พูดจบ เิหยูเยียนก็แสดงท่าทางการแทงและท่าทางการดึงกระบี่ออกมา
ผู้ดูแลเห็นแล้วก็เอามือก่ายหน้าผาก เขามองไปที่เิหยูเยียนและพูดด้วยความจนใจว่า “น้องสาว เ้ากับเขาฝึกประลองฝีมือกัน แล้วเ้าแทงไปที่ไหนกันเนี่ย? แทงได้แม่น แทงได้เหี้ยมจริงๆ เลยนะ เหอะๆ”
ฝึกประลองฝีมือแต่แทงไปจุดสำคัญแบบนี้ ใครเขาทำกัน?
“ ... ข้าไม่ได้ มันไม่ใช่จริงๆ ถ้าท่านไม่เชื่อก็ถามเขาเลย” เิหยูเยียนนั้นแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“ถามเขาหรือ? คนรักของเ้าคลุมเสื้อตัวใหญ่ตัวเดียว แต่งตัวไม่เรียบร้อยแบบนี้ ประลองฝีมือกับเ้าก็ไม่กลัวว่ามันจะหลุดเลยนะ?”
ผู้ดูแลยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่ามันตลก ผู้หญิงคนนี้หน้าตาดีมาก แต่นางกลับใสซื่อเกินไป
เขาเป็ผู้ดูแลมานานหลายปี เจอศิษย์ที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้มาเยอะแยะ อีกอย่างเิหยูเยียนเองก็หน้าแดงมาก พูดจาแทบจะติดอ่าง ดูก็รู้ว่าโกหก
“ข้าไม่ได้ ... ”
“พอได้แล้ว อธิบายก็คือการปกปิด สระเลี่ยนเหยียนคือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ การกระทำของพวกเ้ามันเป็การลบหลู่สถานที่ ถือว่าทำลายกฎระเบียบ”
ผู้ดูแลส่ายหน้าด้วยความจนใจแล้วพูดว่า “ศิษย์ของผู้าุโใหญ่ล้วนแต่สูงส่ง ข้าลงโทษพวกเ้าไม่ได้ ดังนั้น เื่นี้ข้าจะรายงานผู้าุโใหญ่ของพวกเ้า ให้พวกเขาลงโทษพวกเ้าเอง ไหนว่ามาสิ พวกเ้าเป็ศิษย์ของผู้าุโใหญ่ท่านไหนกัน?”
“ไม่ใช่ ... ” เิหยูเยียนรีบส่ายหน้า
นางอยากจะอธิบาย แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร หรือจะต้องบอกไปว่าิอวี่เห็นร่างอันเปลือยเปล่าของนาง มันไม่อับอายมากกว่าเดิมหรือ? แล้วต่อไปนางจะมองหน้าใครได้อย่างไร?
แต่ต่อให้ซ่งหยวนหยวนจะรับรู้เื่นี้โดยใช้คำว่า “คู่รัก” เิหยูเยียนก็รู้สึกว่านางรับไม่ได้
“ท่านผู้ดูแล ข้า ... ”
เิหยูเยียนพยายามสงบใจ นางกำหมัดแน่น ร่างกายสั่นเล็กน้อย น้ำเสียงของนางเบามาก “ครั้งนี้เราผิดไปแล้ว เมื่อครู่ ... พวกเราไม่ดีเอง ขอร้องท่านล่ะ ... อย่าเอาเื่ของเรา ... ไปบอกใครได้ไหม ... ”
