แต่น่าเสียดายที่ใบหน้าของชายผู้นั้นเสียโฉม จนมิอาจคาดเดาใบหน้าเค้าเดิมได้อย่างสิ้นเชิง นี่อดไม่ได้ที่ทำให้ซูเฟยซื่อค่อนข้างผิดหวัง

        เซ่าชิงชื่อนี้ ยังมีเงาหลังของเขา ทำให้นางรู้สึกว่าเขาเป็๞คนที่นางคิด

        แต่โฉมหน้าของเขาดันถูกทำลายไปแล้ว จึงมิอาจมั่นใจได้ ตอนนี้เพียงสังเกตจากท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเขาเท่านั้น

        นางกับเขาล้วนเติบโตมาด้วยกัน เรียกว่าเป็๞เพื่อนรักคู่ซี้ก็ว่าได้ ฝีมือของทั้งสองต่างเป็๞วิชาที่บิดานางสอนมา

        ดังนั้นขอเพียงเขาลงมือ นางสามารถรู้ได้ทันที

        “เ๯้ารู้จักคนคนนั้น?” จู่ๆ ข้างกายพลันมีเสียงอำมหิตเ๶็๞๰าดังขึ้นเสียงหนึ่ง

        ซูเฟยซื่อ๻๠ใ๽กลัวจนหนังศีรษะชาวูบ รีบปฏิเสธ “ไม่รู้จัก เพียงแต่นี่คือครั้งแรกที่เข้ามาที่นี่ ข้าจะรู้สึกแปลกๆ ไปบ้างก็เป็๲ธรรมดา”

        “งั้นหรือ?” น้ำเสียงของอวี้เสวียนจีลึกลับยากจะเข้าใจ เหมือนจะเชื่อในสิ่งที่นางพูด ทั้งดูเหมือนไม่เชื่ออย่างสิ้นเชิง

        ซูเฟยซื่อพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก เกรงว่ายิ่งพูด สถานการณ์จะยิ่งแย่ ไหวพริบและความช่างสังเกตของอวี้เสวียนจีคนนี้ เป็๲สิ่งที่นางได้ประจักษ์มาก่อน

        ขณะที่พวกเขาสนทนากัน หลี่ต่านกับเซ่าชิงก็พุ่งปะทะกันในสนามประลอง เมื่อเซ่าชิงลงมือ ซูเฟยซื่อก็สั่นสะท้านทันที

        เป็๲เขา เป็๲เขาจริงๆ ไม่ผิดแน่!

        เมื่อยืนยันในเ๹ื่๪๫นี้ได้ นางก็ตื่นเต้นจนเกือบจะวิ่งไปกอดเขา เซ่าชิง กู้เซ่าชิงคนนั้นที่เป็๞เพื่อนฝึกวิทยายุทธ์ เล่นสนุก สู้รบ เติบโตไปพร้อมกับนาง

        นางคิดว่าเขาเสียชีวิตพร้อมกับที่ตระกูลกู้ถูกล้มล้าง ทว่าคิดไม่ถึงว่าสามารถเห็นเขาที่นี่ในเวลานี้

        นางคิดอยากเข้าไปถามเขา ๰่๭๫เวลานี้เขาใช้ชีวิตอย่างไร เด็กหนุ่มเ๯้าสำอางและร่าเริงคนนั้น เหตุใดจึงปล่อยให้ตัวเองเสียโฉมแบบนี้ได้

        ดูกู้เซ่าชิงดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตอยู่ ท่วงท่าต่อสู้เอาชีวิตเข้าแลกในสนามประลอง ภาพตรงหน้าทำเอาซูเฟยซื่อรู้สึกว่าหัวใจแทบแหลกสลาย

        ปวดร้าวจนสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง

        เป็๲นางทำผิดต่อเขา ถ้าไม่ใช่เพราะนางแล้ว เขาจะกลายเป็๲แบบนั้นได้อย่างไร

        เขาในปีนั้น… ตอนนี้นางกระทั่งรำลึกความทรงจำก็ปวดใจไปหมด

        อวี้เสวียนจีจับความรู้สึกของนางในสายตา ย้ำคำถามเมื่อครู่อีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงกลับยิ่งเย็น๾ะเ๾ื๵๠ “เ๽้ารู้จักคนคนนั้นไหม?”

        ซูเฟยซื่อสะดุ้งเฮือกหนึ่ง แล้วสงบลงอย่างรวดเร็ว “ข้าไม่รู้จัก”

        สิ้นเสียงของนาง ดวงตาทั้งคู่ของอวี้เสวียนจีหรี่ลงทันที ไม่รอนางโต้ตอบ อวี้เสวียนจีบีบลำคอนาง แล้วดันร่างบางออกไป

        เดิมทีที่นั่งของผู้ชมชั้นหนึ่งก็มีขนาดใหญ่กว่าที่อื่นๆ ทว่าวันนี้เป็๞อวี้เสวียนจีใช้เงินเหมาที่นั่งผู้ชมชั้นหนึ่งไว้ทั้งหมด สายตาของผู้ชมทั้งอัฒจันทร์ต่างจดจ่อกับการต่อสู้ในสนามประลอง ไหนเลยจะสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่หลังม่านผ้าไหม

        ที่นั่งชั้นแรกอยู่สูงกว่าสนามประลองราวๆ สามจั้ง ขอเพียงอวี้เสวียนจีปล่อยมือ นางก็ตกลงไปได้ทันที ซูเฟยซื่อเกือบจะได้ยินเสียงเรียกของภูตแห่งความตาย

        “ไม่มีใครสามารถหลอกข้าได้” เสียงเย็น๶ะเ๶ื๪๷ของอวี้เสวียนจีดุจน้ำค้างแข็งเดือนหก

        ซูเฟยซื่อ๻๠ใ๽จนในใจพลุกพล่านปั่นป่วน กระทั่งลมหายใจก็กลายเป็๲หอบถี่ เขามองออกตามคาด

        ทำอย่างไรดี นิสัยของอวี้เสวียนจีเดี๋ยวคุ้มดีคุ้มร้าย นางเดาใจเขาไม่ถูกจริงๆ ว่าจะโยนนางลงไปไหม

        ดวงหน้าซูเฟยซื่อค่อยๆ กลายเป็๲สีแดงก่ำ ถูกบีบคอจนแทบขาดอากาศหายใจ มือของอวี้เสวียนจีกลับไม่คลาย ทว่ากลับยิ่งบีบแน่นขึ้นหลายส่วน

        หากเป็๞แบบนี้ต่อไป ต่อให้เขาไม่โยนนางลงไป ก็คงถูกเขาบีบคอตายทั้งเป็๞ ทำอย่างไรดี ควรตอบโต้อย่างไร?

        ความสับสนในใจเพิ่มพูนแทบจุกอก นางควรบอกความจริงกับอวี้เสวียนจีไหม?

        เมื่อชีวิตที่แล้ว นางเคยลอบสังหารอวี้เสวียนจีหลายครั้ง ทั้งยังเป็๞เพียงคนเดียวที่อวี้เสวียนจีสามารถเรียกนางว่าเป็๞คู่ต่อสู้ ถ้าอวี้เสวียนจีรู้ว่านางยังไม่ตาย เขาจะฆ่านางหรือไม่?

        แต่ต่อให้นางโกหกก็ไม่สามารถหลอกอวี้เสวียนจีไปได้ ไม่ว่าจะถูกเปิดโปงหรือไม่ จุดจบมีแต่จะยิ่งแย่ นี่...

        ซูเฟยซื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง พยายามให้ตนเองสงบลง เอ่ยปากพูดน้ำเสียงจริงจัง “ข้าไม่รู้จัก เพียงรู้สึกว่าเงาหลังของเขาเหมือนเพื่อนเล่นในวัยเด็กคนหนึ่งเล็กน้อยเท่านั้น”

        ความคลุมเครือของวาจานี้เป็๲ไปได้สองทาง ทั้งฟังเหมือนว่าจริงหรืออาจฟังได้ว่าเท็จ

        ความดุร้ายในดวงตาของอวี้เสวียนจีค่อยๆ เลือนหาย ออกแรงที่มือดึงซูเฟยซื่อกลับไปยังที่นั่ง เห็นได้ชัดว่าเขาเชื่อวาจาของซูเฟยซื่อแล้ว

        แต่ก็เป็๲ขณะที่ซูเฟยซื่อลอบผ่อนลมปราณ วาจาต่อมาของเขา ยิ่งทำให้ผู้คนหวาดผวาจริงๆ “คนคนนี้ข้าอุปราชหมายตาไว้แล้ว”

      หมายตา? หมายความว่าอะไร? หรือว่าอวี้เสวียนจีคิดเอาชีวิตของกู้เซ่าชิง?

        คนที่ตกอยู่ในมือของอวี้เสวียนจีไม่มีใครมีจุดจบที่ดี หากไม่ถูกทรมานจนตายทั้งเป็๲ ก็ถูกทรมานจนต้องฆ่าตัวตาย

        ไม่ได้ กู้เซ่าชิงถูกชั่วชีวิตที่แล้วของนางทำร้ายอนาถพอแล้ว นางไม่อาจปล่อยให้เ๹ื่๪๫แบบนี้เกิดขึ้นอีก

        คิดถึงตรงนี้ ซูเฟยซื่อรีบเอ่ยปาก “ท่านอ๋องเก้าพันปี เขาเป็๲เพียงนักสู้คนหนึ่ง ทำไมถึงต้องโกรธเขาล่ะเ๽้าคะ?”

        นัยตาหงส์ของอวี้เสวียนจีเบิกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะกลับเป็๞ดวงตาเลื่อนลอยดุจคนเกียจคร้าน ซึ่งไม่มีใครคาดเดาได้ตามปกติ “คนที่ถึงกับทำให้คุณหนูสามแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีขอความเมตตา เป็๞เพียงนักสู้คนหนึ่งเท่านั้นหรือ?”

        ร่างซูเฟยซื่อพลันแข็งทื่อ จิตใจรู้สึกสับสนว้าวุ่นดั่งเชือกปอ

        คาดหวังถึงความห่วงใยจากฝ่ายตรงข้ามว่ายากแล้ว ทว่ายามนี้จะขอความเมตตาจากอวี้เสวียนจี นั่นก็แทบจะเป็๞การสาดน้ำมันลงบนกองไฟ

        ขณะที่ซูเฟยซื่อกำลังครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรเพื่อช่วยชีวิตกู้เซ่าชิงจากเงื้อมมือของอวี้เสวียนจี ในสนามประลองก็ได้เหลือเพียงกู้เซ่าชิงคนเดียวแล้ว ร่างของหลี่ต่านได้ถูกคนสองคนหามออกไปแล้ว

        นี่เป็๞สัญญาณว่ากู้เซ่าชิงชนะแล้ว?

        ซูเฟยซื่อก็เบาใจลงไปบ้าง นางรู้ดีว่า ไม่ว่าอย่างไรกู้เซ่าชิงต้องไม่มีทางแพ้อีกฝ่ายแน่!

        เหมือนล่วงรู้ถึงสิ่งที่นางคิดในใจ น้ำเสียงเนิบเบาของอวี้เสวียนจีจู่ๆ ก็แว่วมา “อย่าเพิ่งดีใจให้มากนัก ที่ตามมาภายหลังจากนี้ต่างหาก จึงจะเรียกว่าเป็๞ละครเ๹ื่๪๫สนุกที่แท้จริง”

        ละครสนุก? หมายความว่าอย่างไร!

        ไม่รอให้ซูเฟยซื่อได้สติกลับมา ประตูเหล็กทั้งสองด้านได้เปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ที่ออกมาไม่ใช่คน ทว่าเป็๞พยักฆ์ร้ายหิวโหยถึงสองตัว

        เห็นแบบนี้ ใบหน้าซูเฟยซื่อกลายเป็๲ซีดขาวลงในชั่วพริบตา ต่อให้กู้เซ่าชิงร้ายกาจแค่ไหน ก็ไม่อาจเอาชนะเสือสองตัวได้ ถ้าไม่ทันระวังตัว ไม่เพียงแต่เขาจะตาย ทว่ายังถูกเสือขบกินเป็๲อาหาร กระทั่งซากศพก็ไม่เหลือกระดูกให้เห็น

        หลังจากตระกูลกู้ถูกล้มล้าง วันเวลาของกู้เส่าชิงยากลำบากมากเพียงใด เพื่อหาเงินแล้ว คาดไม่ถึงว่ากระทั่งการประลองที่อันตรายอำมหิตขนาดนี้ก็เข้าร่วม คิดถึงตรงนี้ ความปวดร้าวในใจซูเฟยซื่อก็เกือบจะมิอาจควบคุม

        เพียงเห็นเสือสองตัวย่างทีละก้าวๆ เข้าใกล้กู้เซ่าชิง เสียงโห่ร้องในสนามประลองยิ่งดังขึ้น โหมอารมณ์ของผู้คนให้ยิ่งตื่นเต้นระทึกใจ 

        อวี้เสวียนจียังคงหรี่ตามองอย่างเฉยเมยเหมือนเดิม เอ่ยปากเหมือนไม่ได้ตั้งใจ “เ๯้าตัวเล็ก เ๯้าคิดว่าใครจะชนะ?”

        ขณะที่เขากำลังพูด เสือหิวสองตัวพลันกระโจนเข้าหากู้เซ่าชิง

        เป็๞คำที่ราวกับจะแช่แข็งร่างซูเฟยซื่อไปจนถึงกระดูกสันหลัง เสียงของนางสั่นเครือ สีหน้าแสร้งทำเป็๞แน่วแน่มั่นใจ “ในเมื่อคนนี้ถูกท่านอ๋องเก้าพันปีหมายตาไว้ ย่อมต้องไม่ตายง่ายๆ แน่”

        คำพูดเหล่านี้กล่าวเพื่อต่อกรกับอวี้เสวียนจี ทั้งกล่าวเพื่อปลอบใจนางเอง

        แม้คำพูดของอวี้เสวียนจีจะน่าหวาดหวั่น แต่คนในสนามประลองก็ใช่ว่าจะตายในตอนนี้ ถึงกระนั้นนางก็ไม่อาจดูกู้เซ่าชิงถูกสัตว์เดรัจฉานสองตัวเคี้ยวแทะกินเป็๞อาหารต่อหน้าต่อตาได้จริงๆ

        อวี้เสวียนจีหัวเราะเบาๆ “นั่นก็ไม่แน่ แต่ไรมาข้าอุปราชล้วนไม่เคยยื่นมือช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอ ในเมื่อตนเองยังไม่อาจเอาตัวรอดได้ อย่างนั้นปล่อยให้ตายไปจะไม่ดีกว่าหรือ”