“อัดมันเสีย!”
พวกสวีตัวเป่าเข้ามาดึงเจียงหงหนิงลงจากร่างหลินจินเป่า บรรดาเด็กๆ พากันรุมเตะต่อยเขา!
“อุตส่าห์ไว้หน้า ยังจะกล้าย้อนคำอีก”
“อัดให้ตาย!”
“มารดามันเถิด ถ้าพี่สะใภ้เ้าไม่ได้ขายตูด เช่นนั้นเ้าจะไปชุดใหม่มาจากที่ใดกัน?”
“เ้าไม่มีชุดใหม่ใส่มาตั้งกี่ปี แต่พอเ้ามีพี่สะใภ้เข้ามาเ้ากลับมีชุดใหม่ใส่ เงินนี่ต้องเป็เงินสกปรกเป็แน่!”
“แม่เ้านั่นแหละที่ขายตูด ทั้งบ้านเ้าขายตูด!”
เจียงหงหนิงกอดหัวขดตัวบนพื้นพร้อมเถียงกลับ ไม่ว่าพวกเขาจะด่าอย่างไรแต่เจียงหงหนิงยังคงกล่าวเพียงประโยคนี้
ท้ายที่สุด เมื่อเสียงของเขาค่อยๆ เบาลง เด็กกลุ่มนี้จึงหยุดมือ
“พวกเราคงไม่ได้อัดเขาจนตายใช่หรือไม่?” จ้าวซานหวาหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ถึงเมื่อก่อนพวกเขาจะเคยอัดเจียงหงหนิงอยู่บ่อยๆ แย่งจูเฉ่ากับผักป่าของเขา แต่กลับไม่เคยลงมือหนักเท่าครั้งนี้
“ไม่ตาย ยังหายใจอยู่” เฉียนโหย่วเกินยื่นมือมาตรวจลมหายใจเจียงหงหนิง ดวงตากลอกไปมาก่อนที่จะกล่าวว่า “หลินจินเป่า พวกข้าแค่ช่วยเ้าอัดเขาเท่านั้น หากเขาเป็กระไรขึ้นมาเื่นี้ไม่เกี่ยวกับพวกข้า! แม่ข้ารอให้ข้ากลับไปกวาดเล้าหมูอยู่ เช่นนั้นข้าไปก่อนล่ะ”
“ใช่ๆ พวกข้าแค่ลงมือเพราะเห็นไอ้เด็กนี่ทำร้ายเ้า…ข้าขอตัวก่อนเช่นกัน ที่บ้านยังมีงานรอข้าอีกเยอะ”จ้าวซานหวาเผ่นหนีเช่นกัน ในใจกลัวว่าจะเผลอลงมือหนักจนเขาเป็กระไรไปแล้วถูกนายพรานเจียงกลับมาคิดบัญชี
จ้าวซานหวากับเฉียนโหย่วเกินกลัวนายพรานเจียง แต่สวีตัวเป่ากลับไม่กลัว ลูกพี่ลูกน้องเขาเป็ถึงมือปราบ!
“พวกเราก็ไปกันเถิด!” สวีตัวเป่าพูด “หากไปสายจะโดนท่านอาจารย์ลงโทษเสีย” ในหมู่บ้านมีพวกเขาแค่สองคนที่ได้ไปโรงเรียนส่วนตัวในหมู่บ้านข้างๆ จึงไปทางเดียวกันเป็ปกติ
“เดี๋ยวก่อน” หลินจินเป่าเข้าไปเตะเจียงหงหนิง เงินสองพวงล่วงออกมาจากอกเสื้อเขา
เขาเอื้อมมือไปคว้า แต่เจียงหงหนิงพยายามจับไว้แน่น
“มาช่วยข้าที ไอ้เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่นี่แรงเยอะไม่เบา” หลินจินเป่าเรียกให้สวีตัวเป่ามาช่วยแยกมือเจียงหงหนิง
“บอกไว้ก่อนนะว่าเงินนี่เป็ของพวกเราสองคน!” ทั้งคู่ค้นตัวเจียงหงหนิง หลังจากแน่ใจว่ามีเงินแค่สองพวงจึงแบ่งเงินกันและเดินจากไป
แม้เงินจะน้อย…แต่สำหรับในหมู่บ้าน เหรียญทองแดงหนึ่งเหรียญสามารถซื้อลูกอมน้ำตาลข้าวได้หนึ่งชิ้น นี่หนึ่งพวงมีถึงสิบเหรียญ ซื้อซาลาเปาไส้หมูได้ตั้งสองลูก!
สวีตัวเป่ายิ้ม “ต้องเป็ของพวกเราอยู่แล้ว ไอ้ยาจกนี่จะไปเอาเงินมาจากที่ใดกัน พูดไปก็ไม่มีผู้ใดเชื่อ”
“รีบไปเถิด หากชักช้าอยู่คงได้สายเป็แน่!”
“เงินของข้า…” เจียงหงหนิงมองสองคนนั้นวิ่งจากไป เขาร้องะโด้วยความเ็ป
จมูกเขากลายเป็สีเขียวช้ำ หน้าบวม มุมปากและรูจมูกมีเืไหล ปวดระบมไปทั้งร่าง
สมองก็วิงเวียน ในใจคิดเพียงอย่างเดียว เงินที่พี่สะใภ้ให้ถูกชิงไปเสียแล้ว
“โอ้ เด็กคนนั้นเป็กระไรไปน่ะ? ถูกคนทำร้ายหรือ?” มีชาวบ้านคนหนึ่งเดินหามจอบผ่านมาพอดี เมื่อเห็นดังนั้นเขารีบวางจอบลงข้างคันนา และอุ้มเจียงหงหนิงกลับบ้านนายพรานเจียง
“ภรรยาหงหย่วน เร็วเข้า น้องสามีเ้าถูกคนทำร้ายเสียแล้ว!” ยังไม่ทันเข้าบ้านตระกูลเจียง บุรุษผู้นี้ร้องะโ
หลินหวั่นชิวกำลังคัดหนังสืออยู่ นางรีบวางปากกาแล้ววิ่งออกมาเมื่อได้ยินเสียง เห็นบุรุษผู้นั้นอุ้มคนเข้ามา
“เด็กคนนี้ถูกคนทุบตี”
“ขอบคุณต้าเกอเป็อย่างมาก” หลินหวั่นชิวประคองเจียงหงหนิง นางตรวจดูร่างกายเขา สีหน้าไม่สู้ดีมาก
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน เ้ามีสิ่งใดให้ช่วยก็บอก”
“อื้ม ข้าขอขอบคุณท่านมาก” เจียงหงหนิงอยู่ในสภาพนี้ หลินหวั่นชิวจึงไม่มีเวลามาต้อนรับใคร ได้แต่จำหน้าอีกฝ่ายไว้ รอให้เจียงหงหย่วนกลับมาค่อยไปขอบคุณอีกครั้ง
“พี่สะใภ้ เหล่าซานเป็กระไรหรือ”
เจียงหงป๋อได้ยินความเคลื่อนไหวจากด้านนอก พยายามประคองตัวเองออกมา
“ถูกคนทำร้าย หงป๋อ เ้ารีบกลับเข้าไป พี่สะใภ้จะไปตามหมอ” หลินหวั่นชิวอุ้มเจียงหงหนิงเข้าห้อง “อย่าขยับ!” เจียงหงหนิงรู้สึกอาย จะลงเดินเองแต่ถูกหลินหวั่นชิวตวาดใส่เลยต้องยอม
“พี่สะใภ้ไม่ต้องลำบากไปตามหมอ ข้าไม่อยากให้หมอแซ่สวีเป็คนตรวจ ในบ้านมีเหล้ายาอยู่ แค่นวดเหล้ายาของต้าเกอนิดหน่อย ข้าก็ไม่เป็ไรแล้ว”
“เ้าไม่เป็ไรจริงหริอ?” หลินหวั่นชิวมองเจียงหงหนิงอย่างเอาจริงเอาจัง
เจียงหงหนิงลงมายืน เขาเดินสองสามก้าวอย่างอดทนต่อความเจ็บ “พี่สะใภ้วางใจเถิด ตอนพวกเขาทำร้าย ข้าเอามือกุมหัวและขดตัว ไม่โดนจุดสำคัญเป็แน่”
บนร่างเจียงหงหนิงมีแต่รอยเท้า แต่หน้าอกไม่มีร่องรอยใดๆ
เพียงแต่…เด็กคนนี้รู้ว่าเวลาโดนทำร้ายต้องป้องกันจุดสำคัญ หรือว่า…
“พวกเขาทุบตีเ้าเป็ประจำหรือ?” หลินหวั่นชิวมองเขาหน้าเครียด เจียงหงป๋อมองเขาด้วยความกังวลเช่นกัน
“ไม่…ไม่ใช่…” เจียงหงหนิงใจฝ่อเล็กน้อย
ท่าทีของเขายังมีสิ่งใดที่หลินหวั่นชิวไม่เข้าใจอีก นางนึกถึงตอนที่ตัวเองเพิ่งมาบ้านตระกูลเจียง เจียงหงหนิงถูกหมอสวีรังแก โดนขู่เอาเงินยังไม่กล้าส่งเสียง…เด็กคนนี้คงถูกรังแกเป็ประจำ
“เ้ารอข้าประเดี๋ยว!”
หลินหวั่นชิวไปห้องครัวเทน้ำร้อนให้เขา นำโอสถชำระไขกระดูกออกมาเม็ดหนึ่ง ใช้มีดหั่นเป็สี่ส่วนและใส่ผสมน้ำให้เจียงหงหนิงหนึ่งส่วน “เ้าดื่มน้ำเสียก่อน!”
โอสถชำระไขกระดูกทำให้อาการป่วยของนางหายดีได้ เช่นนั้นน่าจะทำให้แผลของเจียงหงหนิงดีขึ้นเช่นกัน
อย่างไรก็ดีกว่ายาที่หมอตามชนบทจ่าย
เจียงหงหนิงดื่มน้ำอย่างเชื่อฟัง หลินหวั่นชิวให้เขาพักก่อน นางจะออกไปต้มน้ำ
จังหวะที่นางเพิ่งต้มน้ำเสร็จ เจียงหงหนิงเข้าไปถ่ายในห้องส้วม
หลินหวั่นชิวเตรียมน้ำสำหรับอาบไว้เรียบร้อยแล้ว เจียงหงหนิงเกาะกำแพงเดินออกมา
ทั้งตัวเหม็นไปหมด…
“เ้ามาอาบน้ำ!” หลินหวั่นชิวเรียกเขาอย่างไม่สบอารมณ์ เด็กคนนี้ถูกคนรังแกแล้วเอาแต่ทน ไม่รู้จักกลับมาฟ้อง
“พี่สะใภ้…ข้าอาบเองได้” เจียงหงหนิงพูดอู้อี้เมื่อเห็นหลินหวั่นชิวไม่มีทีท่าจะออกไป
หลินหวั่นชิวหันหนีและเดินออกไป
เจียงหงหนิงถอดเสื้อผ้าลงแช่น้ำในอ่าง ทั้งร่างกายผ่อนคลายมาก
เพียงแต่…
จู่ๆ ประตูก็ถูกผลักออก หลินหวั่นชิวถือเสื้อผ้าชุดหนึ่งเข้ามา
เจียงหงหนิงเอามือปิดนกกระจอกน้อยตามสัญชาตญาณ มุมปากหลินหวั่นชิวกระตุก เ้าเด็กนี่ทำอย่างกับว่านางอยากเห็นถั่วงอกน้อยของเขาอย่างไรอย่างนั้น
“นี่เป็เสื้อผ้าที่ข้าทำให้ หากอาบจนสะอาดแล้วก็เปลี่ยนเสีย”
“ขอรับ” เจียงหงหนิงตอบอายๆ “ขอบคุณพี่สะใภ้”
หลินหวั่นชิวยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ ไม่มีทีท่าจะออกไป “บอกข้ามา วันนี้เกิดสิ่งใดขึ้น ผู้ใดเป็คนทำร้ายเ้า และเหตุใดจึงทำร้าย?”
“พี่สะใภ้…” เจียงหงหนิงรีบก้มหน้าลง เขาไม่อยากพูด
ตอนนี้หน้าเจียงหงหนิงทั้งเขียวทั้งม่วง มิเช่นนั้นตอนนี้คงกลายเป็สีแดงแน่
“เหล่าซาน บอกพี่สะใภ้” เจียงหงป๋อที่นอนเอนบนเตียงพูดขึ้น เสียงเขาไม่ดังแต่เคร่งขรึมมาก
“ต้าเกอไม่อยู่ พี่สะใภ้เป็หัวหน้าครอบครัว เ้าต้องฟังพี่สะใภ้” เจียงหงป๋อเสริมอีกประโยค
“หลินจินเป่ากับสวีตัวเป่าด่าพี่สะใภ้…ข้าโมโหเลยเข้าไปอัดหลินจินเป่า จากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนจึงรุมเตะต่อยข้า สุดท้ายหลินจินเป่ายังแย่งเอาเงินที่พี่สะใภ้ให้ข้าใช้ซื้อผักไป”
เจียงหงหนิงยิ่งพูดก็ยิ่งเสียงเบา กว่าพี่สะใภ้จะหาเงินมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ เหตุใดตอนนั้นเขาไม่ทนเอาอีกหน่อย…ทั้งหมดเป็ความผิดเขาเอง เขาเป็คนหาเื่
“พี่สะใภ้ ข้าผิดไปแล้ว วันหน้าข้าจะไม่ต่อยตีกับพวกเขาอีก ข้าจะเก็บหญ้าจู่เฉ่าไปขายและหาเงินมาคืนให้ท่าน”
“เ้าผิดแล้ว!” น้ำเสียงหลินหวั่นชิวไม่ดีนัก เจียงหงหนิงยิ่งโทษตัวเองกว่าเดิม น้ำตาร่วงหยด
