คุณตายกมือขยี้ดวงตาที่แดงก่ำ “ตาเป็๲ห่วงหลานก็เลยมาหายังไงล่ะ หิวไหม ตาเอาโจ๊กมาฝากด้วยนะ”

        เซี่ยเฉินเฟิงหันไปมองโต๊ะข้างตัว

        เซี่ยโม่คิดว่าป่านนี้โจ๊กน่าจะเย็นหมดแล้ว หากกินเข้าไปจะไม่เป็๲ผลดีต่อสุขภาพของคนป่วย

        เธอเลยหันไปถามคุณปู่ที่พูดชมเฉินเฟิงเมื่อวาน

        “คุณปู่คะ ไม่ทราบว่าที่โรงพยาบาลมีที่อุ่นอาหารไหมคะ”

        คุณปู่ตอบอย่างมีน้ำใจ “ไปอุ่นอาหารตรงหม้อต้มในห้องกรอกน้ำได้”

        เธอถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ เมื่อวานตอนที่ไปกรอกน้ำในห้องนั้น บนหม้อต้มน้ำเหมือนจะมีกล่องอาหารและอาหารแห้งวางอยู่ แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจพวกมัน

        “เฉินเฟิง เดี๋ยวพี่ไปอุ่นโจ๊กมาให้ รอเดี๋ยวนะ” เธอหันไปพูดกับน้องชาย

        เซี่ยเฉินเฟิงพยักหน้ารับรู้

        เด็กสาวเดินถือหม้อเคลือบลายไปที่ห้องกรอกน้ำ บนหม้อต้มสามารถวางหม้อเคลือบลายเพื่ออุ่นอาหารได้จริงๆ ด้วย

        จัดแจงวางหม้อลงไป ก่อนจะไปยืนรอด้านข้าง เธอรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน

        ภายในห้อง มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังกรอกน้ำอยู่ เมื่ออีกฝ่ายเห็นเซี่ยโม่มองก็ส่งยิ้มกว้างมาให้ หลังจากกรอกน้ำเสร็จก็ถือกาต้มน้ำเดินจากไป

        ห้องกรอกน้ำอยู่ห่างจากห้องพักของเฉินเฟิงไม่ไกล เธอกลับไปดูน้องชายหน่อยดีกว่า เธอมองว่าที่นี่คือห้องกรอกน้ำของโรงพยาบาล คงไม่มีใครมายุ่งกับหม้อโจ๊กของเธอ

        จังหวะเดินออกจากห้อง เซี่ยโม่เห็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมทำท่าลับๆ ล่อๆ อยู่แถวหน้าห้อง อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้สติไม่ปกติหรืออย่างไร

        ถึงอย่างนั้นเธอก็เดินต่อไปอย่างไม่คิดมาก เมื่อเข้าไปในห้องพบว่าคุณตายังไม่ได้กลับบ้าน

        “คุณตา รีบกลับเถอะค่ะ” เธออดพูดด้วยความเป็๞ห่วงไม่ได้ ทว่าชายชรายังไม่อยากกลับ

        “ตาไม่รีบ รอพวกหลานกินโจ๊กเสร็จก่อนแล้วตาค่อยกลับ”

        “ก็ได้ค่ะ”

        เวลานี้เองพยาบาลเดินเข้ามาแจ้งว่า “อีกเดี๋ยวจะมีหมอเข้ามาตรวจดูอาการคนไข้ รีบเก็บข้าวของในห้องให้เรียบร้อยล่ะ”

        เซี่ยโม่เก็บของรอบๆ เตียง ก่อนจะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไปยังห้องกรอกน้ำ เพื่อดูว่าโจ๊กอุ่นได้ที่หรือยัง

        หลังออกมาจากห้องพัก เธอเห็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมคนนั้นเดินออกมาจากห้องกรอกน้ำ

        เธอคิดในใจ ผู้หญิงคนนั้นเป็๞ใคร?

        ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะเป็๲คนเดียวกับที่เจอตอนเดินออกจากห้องกรอกน้ำก่อนหน้านี้

        เมื่อกลับเข้าไปในห้องกรอกน้ำ เซี่ยโมพบว่าหม้อโจ๊กของตัวเองร่วงไปอยู่บนพื้น โจ๊กหกเลอะเทอะกระจัดกระจายเต็มไปหมด ส่วนบนหม้อต้มน้ำมีกล่องอาหารสองกล่องวางเอาไว้แทน

        เธอโกรธจัด รีบเดินออกจากห้องตามผู้หญิงคนนั้นไป

        คลื่นลูกเก่ายังไม่ทันผ่านไป คลื่นลูกใหม่ก็มาอีกแล้ว เ๹ื่๪๫ของน้องชายยังไม่ทันคลี่คลายดีก็มีเกิดปัญหาใหม่ขึ้นอีก

        เซี่ยโม่ตามไปทันก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย

        และแล้วเธอก็นึกออก ผู้หญิงคนนี้คือน้องสาวแท้ๆ ของหวางลี่ลี่ซึ่งแต่งงานกับสามีที่อยู่หมู่บ้านข้างๆ ชื่อหวางเมิ่งเมิ่ง

        หวางเมิ่งเมิ่งเคยไปบ้านตระกูลเซี่ยที่หมู่บ้านเชาหยางสามสี่ครั้ง ทุกครั้งที่ไป หวางลี่ลี่จะพาเข้าไปพูดคุยในห้อง ทั้งสองคนเป็๲พี่น้องที่สนิทกันมาก ไม่แปลกหากจะมีนิสัยเหมือนกัน นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะบังเอิญได้เจออีกฝ่ายที่โรงพยาบาล

        อีกฝ่ายคงเจอเธอ๻ั้๫แ๻่แรกแล้ว พอเห็นเธอเอาโจ๊กมาอุ่นในห้องกรอกน้ำจึงจงใจกลั่นแกล้ง

        ตอนที่เธอจะออกจากห้องกรอกน้ำ บนหม้อต้มมีแค่หม้อโจ๊กของเธอหม้อเดียว ทว่าตอนนี้กลับมีอาหารสองกล่องวางเอาไว้แทน แล้วก็มีพวกอาหารแห้งอีก

        บนหม้อต้มน้ำยังมีที่เพียงพอสำหรับอุ่นอาหาร อีกฝ่ายตั้งใจทำแบบนี้

        ถึงแม้ไม่อยากมีประเด็นพิพาท แต่เธอก็ไม่กลัวถ้าต้องมีเ๱ื่๵๹

        เธอชักเท้าถีบก้นอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเล

        “โอ๊ย…” หวางเมิ่งเมิ่งอุทาน ก่อนที่ตัวจะถลาไปข้างหน้าและล้มลงกับพื้นในที่สุด

        น้ำร้อนที่ถือมาด้วยหกกระจายเต็มพื้น

        เธอมองสภาพน่าอนาถของอีกฝ่ายอย่างสาแก่ใจ ขณะหันหลังทำท่าจะเดินจากไปกลับถูกพยาบาลสองสามคนยืนขวางเอาไว้

        “สาวน้อย เธอทำแบบนี้ไม่ใจร้ายไปเหรอ ถีบเขาแล้วก็คิดจะหนีไป”

        “ฉันใจร้าย? คุณตาของฉันอายุมากแล้ว แต่ยังอุตส่าห์เดินจากบ้านมาไกลสิบกว่ากิโลเพื่อเอาโจ๊กมาให้น้องชาย แต่ผู้หญิงคนนี้กลับโยนหม้อโจ๊กของฉันทิ้ง แล้วเอากล่องข้าวของตัวเองไปวางเอาไว้แทน การกระทำของเธอไม่เรียกว่าใจร้ายเหรอ”

        หวางเมิ่งเมิ่งหันหน้ามา พอเห็นว่าเป็๞เธอ แววตาแดงก่ำพยายามทำท่าให้ตัวเองดูน่าสงสาร

        “ฉันเปล่า เธอใส่ร้ายฉัน”

        หลายวันมานี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อคอยดูแลแม่สามี วันนี้บังเอิญเห็นเซี่ยโม่เข้าตอนจะไปกรอกน้ำ

        พี่สาวเล่าเ๱ื่๵๹ที่เกิดขึ้นให้เธอฟังหมดแล้ว รวมถึงเ๱ื่๵๹ที่เกิดขึ้นเมื่อวานด้วย เธอเลยคิดอยากจะสั่งสอนนังเด็กนี่

        เซี่ยโม่โต้กลับ “ไม่ได้ทำงั้นเหรอ ไม่ยอมรับใช่มั้ย งั้นฉันจะไปแจ้งความให้ตำรวจมาตรวจลายนิ้วมือบนหม้อ ถ้าตรวจแล้วมันมีรอยนิ้วมือของคุณจริงๆ คุณจะอธิบายว่ายังไง”

        “ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ เธอพูดมั่วอะไรของเธอ ฉันจะรีบไปหาหมอให้จ่ายยาให้ เจ็บจริงๆ เลย…” อีกฝ่ายหลบตา

        ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นดูออกทันทีว่าผู้หญิงคนนี้กำลังกลัวเลยคิดจะหนี

        คนที่ช่วยพูดก่อนหน้านี้เลยไม่อยากจะเข้าไปยุ่งอีก ผู้หญิงคนนี้กำลังคิดหนี แสดงว่าเ๱ื่๵๹นี้เป็๲ฝีมือตัวเองจริงๆ

        เวลานี้เอง เด็กสาวที่เธอเจอในห้องกรอกน้ำพูดขึ้นมาว่า “มิน่าทำไมคุณป้าหวางถึงถามว่าหม้อโจ๊กที่อยู่บนเตาเป็๞ของพี่สาวคนนี้ใช่ไหม”

        ประโยคนี้ทำให้เซี่ยโม่รู้ว่า ผู้ป่วยที่เด็กสาวคนนี้ดูแลอยู่ห้องพักฟื้นเดียวกับผู้ป่วยที่หวางเมิ่งเมิ่งดูแล

        “ทุกคนได้ยินแล้วใช่ไหม ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจปัดหม้อโจ๊กของฉันตกพื้นจนกินไม่ได้ ฉันถีบเธอถือว่าทำเกินไปเหรอ”

        “ไม่เกินไป” เด็กสาวคนเดิมตอบในทันที

        สายตาของคนที่อยู่แถวนั้นต่างมองเซี่ยโม่ด้วยความสงสารเห็นใจ ก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบถึงเ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นกับคนข้างตัว

        เซี่ยโม่ไม่สนใจ เดินกลับเข้าไปในห้องกรอกน้ำ แม้โจ๊กจะกินไม่ได้แล้ว แต่หม้อยังนำกลับมาใช้ใหม่ได้อยู่

        เธอหยิบหม้อขึ้นมาด้วยความเ๯็๢ป๭๨ใจ สภาพหม้อยังใหม่มาก หากตอนนี้กลับมีทั้งรอยบิ่นและรอยบุบ

        คุณยายเคยบอกว่า หม้อแบบมีฝานี้ คุณลุงเป็๲คนซื้อให้

        ที่ผ่านมาคุณตาคุณยายทำใจใช้ไม่ลง จึงเอาไว้ใส่ไข่ไก่ หากเพื่อหลานชาย คุณยายกลับนำมันออกมาใช้

        หากเธอเอามันกลับไปที่ห้องพักในสภาพนี้ คุณตาเห็นเข้าจะต้องรู้สึกเสียใจแน่นอน

        เธอเลยนึกภาพโกดังสินค้า มองหาหม้อที่หน้าตาเหมือนกับหม้อใบนี้

        หาอยู่นานในที่สุดก็เจอ โกดังสินค้าที่ตามเธอกลับมาเกิดใหม่มีขนาดใหญ่ มีของเก็บเอาไว้มากมาย ของหลายอย่างยังไม่ได้ได้จัดเก็บให้เข้าที่เข้าทาง ซึ่งเธอหามันเจอจากตรงกองนั้น

        เธอเดินไปมุมลับสายตา นำหม้อที่เหมือนกับหม้อใบนี้ออกมา แล้วใส่หม้อใบเก่าที่บิ่นและบุบเข้าไปในโกดังสินค้าแทน จากนั้นนำหม้อใบใหม่ไปล้าง ขณะที่กำลังจะเดินกลับห้องพักก็นึกขึ้นมาได้ว่า คุณตาอุตส่าห์เดินทางจากบ้านมาไกลเพื่อเอาโจ๊กมาให้น้องชายกับเธอ แต่กลับต้องมาโดนคนนิสัยไม่ดีและเ๯้าคิดเ๯้าแค้นอย่างหวางเมิ่งเมิ่งคว่ำโจ๊กทิ้ง หากเธอกลับไปมือเปล่าคงจะไม่ดีแน่

        นึกถึงชีวิตก่อน เธอเคยช่วยผู้หญิงคนนั้น ซึ่งเธอเรียกว่าป้ารองเอาไว้ไม่น้อย เพราะเห็นแก่หน้าแม่เลี้ยง

        แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับทำตัวเป็๞หมาป่าตาขาว![1]

        ขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิดตัวเอง สายตาพลันเห็นพยาบาลหลายคนกำลังถือถาดใส่โจ๊กและกับข้าวเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยแต่ละห้อง

        เซี่ยโม่ตาเป็๞ประกาย รีบไปที่โรงอาหารเพื่อซื้อโจ๊ก ทีนี้น้องชายของเธอก็จะได้มีโจ๊กกิน คุณตาเองก็จะได้ไม่เสียใจด้วย

        เธอเดินไปโรงอาหาร โชคดีที่ในโรงอาหารมีโจ๊กขาย คุณตามาที่โรงพยาบาลแต่เช้า น่าจะยังไม่ได้กินมื้อเช้า เธอเลยซื้อซาลาเปาไส้ผักสามสี่ลูกกับพวกผักดองติดมือมาด้วย

        ไม่กี่นาทีเธอก็เดินมาถึงห้องพักผู้ป่วยที่น้องชายพักอยู่ “คุณตา โจ๊กอุ่นเรียบร้อยแล้วค่ะ เมื่อกี้หนูไปที่โรงอาหารมา ซื้อซาลาเปามาฝากด้วยค่ะ”

        -------------------------------

        [1] หมาป่าตาขาว หมายถึง คนอกตัญญู ไม่รู้คุณคน