รถจี๊ปทหารที่มีเล่ยจื่อเป็คนขับจอดที่หน้าบ้านของจ้าวเถี่ยจู้เมื่อทั้งสองลงมาจากรถ จ้าวเถี่ยจู้ก็เดินไปเปิดประตูบ้าน พบว่าซูเยี่ยนนีกับเฉาจื่ออี๋กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก หรือว่าทั้งสองคนกำลังรอเขาอยู่ เขาคิดอย่างยินดี
“เถี่ยจู้ กลับมาแล้วเหรอ” ซูเยี่ยนนีพูดอย่างยินดีพร้อมกับลุกขึ้นยืนส่วนเฉาจื่ออี๋เพียงแค่ส่งยิ้มให้เขาเท่านั้น ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ใช่สิ ถ้าไม่กลับมา คุณคงเหงาแย่” เขาพูดหยอกล้อด้วยรอยยิ้ม
“ใครเหงา นายมากกว่ามั้ง บ้านนายก็ด้วย” ซูเยี่ยนนีทั้งย่นจมูกทั้งน้ำตาคลอเบ้าขณะพูด ที่จ้าวเถี่ยจู้เป็แบบนี้เป็เพราะทำร้ายเ้าหลีจื่อฉีนั่นแท้ๆตอนนี้กลับมาอย่างปลอดภัย เธอก็วางใจ
“นี่ใครเหรอ” ซูเยี่ยนนีถามถึงคนที่อยู่ด้านหลังเขา
“เล่ยจื่อ น้องผมเอง” เขาแนะนำ
“สวัสดีครับพี่สะใภ้ใหญ่” เล่ยจื่อยิ้มพร้อมกับทักทายซูเยี่ยนนี จากนั้นจึงหันไปทักทายเฉาจื่ออี๋ที่นั่งอยู่บนโซฟาต่อ “สวัสดีครับพี่สะใภ้รอง”
“นี่ พูดอะไรเนี่ย” จ้าวเถี่ยจู้ตบไปที่ศีรษะของเล่ยจื่อทีหนึ่งทั้งยังรู้สึกทำตัวไม่ถูก ถึงหญิงสาวทั้งสองจะดูเข้าทีแต่เขาก็ไม่ใช่คนที่อะไรก็ได้นะ
ด้านหญิงสาวทั้งสองเมื่อได้ยินคนตรงหน้าเรียกตัวเองว่าพี่สะใภ้ใหญ่พี่สะใภ้รอง ก็อดหน้าแดงไม่ได้ เฉาจื่ออี๋เลือกที่จะไม่พูดอะไรแต่ก็มองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนส่วนซูเยี่ยนนีทั้งแสดงอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยง ทั้งยังพูดต่อว่า “ห้ามพูดจาพล่อยๆ นะ ฉันไม่ได้เป็อะไรกับจ้าวเถี่ยจู้ทั้งนั้น”
“ใช่ๆ พวกเราไม่ได้เป็อะไรกัน นายอย่าคิดเยอะสิ” เขาพูดรับรองกับเล่ยจื่อ
“อยู่บ้านเดียวกันแล้ว ไม่ใช่พี่สะใภ้แล้วเป็อะไร” เล่ยจื่อถามกลับด้วยรอยยิ้มซื่อๆ
“ฉันแค่เช่าห้องอยู่ที่นี้ แล้วก็จ่ายค่าเช่าด้วย!” ซูเยี่ยนนีเถียงกลับ
“พอเถอะๆ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เย็นนี้ผมอาจจะกลับดึกหน่อยคุณรีบไปพักผ่อนเถอะ” เขาพูดแล้วลากเล่ยจื่อออกจากบ้านไปที่รถ
“ผู้หญิงคนนี้ของพี่นี่หน้าตาใช้ได้นะ” หลังจากที่พวกเขาขึ้นมานั่งบนรถเล่ยจื่อก็พูดขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“แน่นอน เป็ถึงดาวของกรมตำรวจเชียวนะ”
“รสนิยมพี่นี่ยังดีเหมือนเดิม ครั้งนี้เป็คนในเครื่องแบบเสียด้วยข้าน้อยขอคารวะ ฮ่าๆๆ”
“รีบไปเถอะ”
หลังจากนั้นรถจี๊ปคันนี้ก็มุ่งหน้าไปยังบ้านพักในเขตค่ายทหารของเมื่อฝูเจี้ยนโดยที่ภายในรถยังคงเต็มไปด้วยบรรยากาศของความสนุกสนาน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงประตูทางเข้าบ้านพักภายในเขตค่ายทหารที่ด้านหน้าประตูมีหลิวเทียนซื่อซึ่งเล่ยจื่อโทรมาแจ้งว่าจะใกล้ถึงค่ายแล้วรออยู่ที่ด้านหน้าประตูเมื่อเห็นรถของพวกเขา หลิวเทียนซื่อจึงส่งสัญญาณให้ทหารที่เฝ้าประตูเปิดประตูแก่พวกเขา
“เล่ยจื่อ ไปกับลุงหน่อย ซือหลิงกำลังรออยู่ที่ห้องหนังสือ” หลิวเทียนซื่อบอกขณะรับกุญแจรถมาจากเล่ยจื่อ
“พี่เถี่ยจู้ ไปกับผมเถอะ” เล่ยจื่อพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านสองชั้นหลังหนึ่งจ้าวเถี่ยจู้เดินตามหลังเข้าไป ตาก็เหลือบมองไปรอบๆ บ้านเขาเดินเข้าได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับดักถึงห้าจุดแล้วการป้องกันที่บ้านหลังนี้นี่เข้มงวดมากจริงๆ
พวกเขาเดินมาถึงห้องๆ หนึ่งภายในห้องมีหญิงชราคนหนึ่งกำลังนั่งฟังเพลงโอเปร่าอยู่บนเก้าอี้หวายพอเธอเห็นเล่ยจื่อที่เดินเข้ามาก็ยิ้มและพูดอย่างดีใจ “หลานชายที่น่ารักของยายกลับมาหายายแล้ว”
“กลับมาแล้วครับ ยายรู้ไหมว่าผมคิดถึงยายทุกวันเลยผมยุ่งมากจึงไม่ค่อยได้กลับมาอยู่เป็เพื่อนยาย แต่กลับมาครั้งนี้ผมจะได้อยู่เป็เพื่อนยายไปอีกสักพักใหญ่เลยล่ะครับ” เล่ยจื่อเดินเข้าไปหายายทรุดนั่งลงบนพื้นแล้วพูดอ้อน
“ดีๆๆ นี่เพื่อนของหลานใช่ไหม” ยายของเล่ยจื่อชี้มาที่จ้าวเถี่ยจู้ขณะถาม
เมื่อได้ยินหญิงชราถามถึง เขาจึงเดินไปทรุดนั่งลงข้างๆเล่ยจื่อแล้วกล่าวทักทาย “สวัสดีครับคุณยายผมเป็เพื่อนเล่ยจื่อครับ”
“ยายครับ นี่พี่ของผม ชื่อเถี่ยจู้” เล่ยจื่อแนะนำ
“เถี่ยจู้ เรียกยายเฉยๆ เหมือนเล่ยจื่อเถอะ” คุณยายดึงมือเขาไปจับไว้ก่อนจะพูดต่อ “เล่ยจื่อน่ะชอบไปนู้นไปนี่เสมอ...”
เล่ยจื่อมองจ้าวเถี่ยจู้ที่ต้องนั่งฟังยายเขาพูดถึงเขาอย่างช่วยอะไรไม่ได้เขาส่งสัญญาณทางสายตาให้อีกฝ่ายว่าตัวเขาจะขึ้นไปหาตาที่ชั้นบน
ผ่านไปไม่นานเล่ยจื่อก็เดินออกมาจากห้องหนังสือเขามองไปที่จ้าวเถี่ยจู้ที่ยังคงนั่งฟังยายเขาพูดอยู่เขาจึงต้องขัดจังหวะเรียกอีกฝ่าย “พี่เถี่ยจู้ตาของผมเรียกพี่ให้ขึ้นไปหา”
จ้าวเถี่ยจู้นิ่งอย่างใเพียงชั่วครู่ก่อนจะรีบบอกลาหญิงชราแล้วเดินขึ้นไปหาเล่ยจื่อที่ชั้นบน
“ยายของผมพูดเยอะแบบนี้เสมอแหละ” เล่ยจื่อกระซิบบอกเขา
“ไม่เป็ไร ยายพี่ก็เป็แบบนี้เหมือนกัน” เขาพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินตามเล่ยจื่อเข้าไปในห้องหนังสือ
เมื่อเดินเข้ามาในห้องหนังสือจ้าวเถี่ยจู้ก็เห็นชายคนหนึ่งสวมชุดทหารยืนอยู่หน้าชั้นหนังสือเหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่างพอเห็นเขาเดินเข้ามา ชายคนนั้นจึงหยุดกิจกรรมที่ตนทำอยู่แล้วชี้ไปที่เก้าอี้ตัวข้างๆ “นั่งสิ”
เขานั่งลงตามคำสั่งและในทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกราวกับมีพลังอะไรสักอย่างรัดตัวเขาเอาไว้เมื่อมองไปยังแหล่งที่มาของพลังนั้น ก็เจอกับชายแก่หลังค่อมคนหนึ่งกำลังยืนมองเขาอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องหนังสือ
“นี่คือตาของผมเอง เป็ผู้บัญชาการทหาร” เล่ยจื่อแนะนำ
“เื่ของเธอ เล่ยจื่อเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว ว่ายังไงเถี่ยจู้เธออยากจะเข้ากองทัพเพื่อตอบแทนประเทศไหม” คุณตาของเล่ยจื่อเฉินซือหลิง ผู้บัญชาการค่ายทหารเมืองฝูเจี้ยนถามเสียงดังราวกับจะกดดันเขา
“คุณตาครับ ผมมันสมองไม่ค่อยดี คงรับการสั่งสอนไม่ไหวหรอกครับ” เขายิ้มอ่อนๆ ขณะพูดราวกับไม่ได้รับผลกระทบอะไรจากแรงกดดันนั้น
“อายุยังน้อย ทำไมไม่มีจิตสำนึกเลย ตอนนี้ประเทศของเรามีศึกทั้งในและนอกกำลัง้าคนหนุ่มๆ อย่างเธอ เธอไม่อยากประสบความสำเร็จในชีวิตงั้นหรือ” ผู้บัญชาการเฉินพูดดังขึ้นกว่าเดิม
“ที่ประเทศ้าคือคนที่พร้อมจะปกป้องประเทศเช่นท่านผมมันคนขี้กลัวแล้วก็ไม่อยากถูกผูกมัดด้วย”
“ฮ่าๆๆ พวกเธอพี่น้อง นิสัยเหมือนกันจริงๆ เลย” ผู้บัญชาการเฉินพูดพร้อมกับหัวเราะจากนั้นจึงชี้ไปที่หลานชายของตนแล้วพูดว่า “หลานชายฉันถ้าไม่ได้ฉันดึงเอาไว้นะ ป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปทำตัวเหลวไหลที่ไหน”
ฝ่ายเล่ยจื่อเมื่อถูกคุณตาพูดถึงในแง่ลบจึงเอามือลูบผมพร้อมกับรีบพูดแก้ตัวทันที “โธ่ คุณตาก็ไม่เสียหน่อย ผมน่ะรักประเทศ อยากจะตอบแทนประเทศจะตายเรียกได้ว่าเกิดมาเพื่อเสียสละให้ประเทศโดยเฉพาะเลย”
“ไอ้หลานชาย ไม่ต้องมาเสแสร้งเลยอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าตอนที่ไปเป็ทหารรับจ้างน่ะ ทำอะไรไว้บ้าง!”
“คุณตา ผมทำอะไร อย่าใส่ร้ายผมสิครับ” เล่ยจื่อพูดพร้อมกับทำท่าทางราวคนที่ถูกเอารัดเอาเปรียบ
“จะให้ฉันบอกกับปู่นายไหมว่านายทำอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง”
“คุณตาห้ามบอกคุณปู่นะครับ ไม้งั้นผมโดนตีจนขาหักแน่” สีหน้าของเล่ยจื่อเปลี่ยนเป็เศร้าขณะที่พูด
“ฉันไม่พูดก็ได้ แต่นายต้องทำตัวดีตอนอยู่ที่นี่แล้วฉันจะให้คนฝึกนายเป็พิเศษ”
เล่ยจื่อเมื่อฟังคำของผู้บัญชาการเฉินจบก็ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว
ผู้บัญชาการเฉินไม่สนใจหลานชายของตนอีกต่อไปเขาหันกลับมาพูดกับจ้าวเถี่ยจู้ต่อ “ที่จริงแล้วฉันชอบเรียกนายว่าโม่วอิ่งมากกว่า”
รังสีดุดันปรากฏขึ้นรอบตัวเขาทันที แต่เพียงแค่ชั่วครู่มันก็หายไปเื่ที่เขาคือโม่วอิ่ง แม้แต่เล่ยจื่อก็ยังไม่รู้มีแต่อันฉีเอ่อร์คนเดียวเท่านั้นที่รู้เขาคิดไม่ถึงเลยว่าผู้บัญชาการเฉินคนนี้จะรู้ตัวตนนี้ของเขา
“คุณตา เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า พี่เถี่ยจู้จะคือโม่วอิ่งได้ยังไง” เล่ยจื่อถามด้วยสีหน้าตกตะลึง
“ใช่ไม่ใช่ นายถามพี่เถี่ยจู้เอาเองสิ” ผู้บัญชากรเฉินท้า
“พี่เถี่ยจู้ พี่คือโม่วอิ่งจริงเหรอ” เล่ยจื่อถามอย่างไม่แน่ใจส่วนเขาก็ได้แต่พยักหน้า ไม่พูดอะไร
“พี่เถี่ยจู้ ทำไมพี่ไม่เคยบอกผมล่ะ ยังเห็นผมเป็น้องอยู่อีกหรือเปล่า” เล่ยจื่อต่อว่าอย่างโกรธเคือง
“ไม่ใช่ไม่อยากพูด เพียงแต่ตัวตนนี้มันต้องเก็บเป็ความลับ” เขามองเล่ยจื่อที่ต่อว่าตัวเองก็รู้สึกอบอุ่นในใจที่เล่ยจื่อพูดแบบนี้ก็เท่ากับอยู่ข้างเขา จะกลัวก็แต่ผู้บัญชาการเฉิน ที่นี่คือค่ายทหารถ้าคนตรงหน้าคิดจะจับเขา เขาคงหนีออกจากที่นี่ลำบาก
“โม่วอิ่ง ถ้าเธอไม่อยากเข้าร่วมกองทัพงั้นพวกเรามาแลกเปลี่ยนอะไรกันหน่อยไหม” ผู้บัญชาการเฉินพูดขึ้นในที่สุด
“เชิญคุณพูดมาได้เลยครับ”
“ไม่กี่วันมานี้ เทคโนโลยีที่พวกเราวิจัยมานานมีความก้าวหน้าเพิ่มขึ้นแต่ไม่รู้ว่าใครที่นำข่าวนี้ไปบอกพวกญี่ปุ่น สายลับของพวกเราที่อยู่ในญี่ปุ่นรายงานมาว่าญี่ปุ่นได้ส่งสายลับเข้ามาในประเทศเราเพื่อมาขโมยเอาเทคโนโลยีนี้ไปถ้าเกิดว่าพวกมันขโมยไปไม่ได้ ก็คงจะกำจัดบรรดานักวิทยาศาสตร์ของเราเป็แน่ สำนักงานปฏิบัติการพิเศษเพื่อความมั่นคงแห่งชาติได้ส่งคนไปดูแลพวกเขาเรียบร้อยแล้วแต่คนก็ยังไม่พอ ฉันเลยอยากจะให้นายช่วย”
“เอ่อ คุณตาก็รู้ว่าผมไม่ชอบทำงานกับพวกรัฐบาล” จ้าวเถี่ยจู้พูดอย่างจนปัญญา
“ฉันไม่ได้ให้นายเดินเข้าไปปกป้องพวกเขาโดยตรงลูกสาวของหัวหน้าฝ่ายวิจัยหลี ปีนี้เพิ่งได้เข้าเรียนที่มหาลัยฝูเจี้ยนฉันเลยอยากจะให้นายปลอมตัวเข้าไปเรียนที่นั่นเพื่อเป็บอดี้การ์ดให้ลูกสาวของหัวหน้าฝ่ายวิจัยหลี”
“คือ... ทำไมต้องปกป้องลูกสาวของหัวหน้าฝ่ายวิจัยหลีด้วยล่ะครับ” เขาถามอย่างสงสัย
“เพราะเธอเป็หนึ่งในทีมด้วยน่ะสิ แต่เื่นี้เป็ความลับไม่รู้ว่าพวกญี่ปุ่นได้ข่าวนี้ไปด้วยหรือเปล่า เพราะฉะนั้นเพื่อเป็การป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดฉันเลยอยากจะให้เธอปลอมตัวเข้าไปเรียนแล้วคอยเป็บอดี้การ์ดปกป้องเขา”
“เธอเก่งขนาดนั้นเลยหรือครับ อายุเพิ่งจะเท่าไหร่เองก็ได้เข้าร่วมทีมวิจัยแล้ว”
“อันนี้เธอไม่ต้องรู้หรอก ถ้าเธอปกป้องลูกสาวของหัวหน้าฝ่ายวิจัยหลีได้ฉันจะให้เธอเข้าร่วมสำนักงานปฏิบัติการพิเศษเพื่อความมั่นคงแห่งชาติมันจะช่วยลดเื่ยุ่งยากให้เธอได้มากเชียวล่ะ” ผู้บัญชาการเฉินพยายามยื่นข้อเสนอเพื่อดึงดูดเขา
“ผมขอบอกไว้ก่อนนะ ถึงท่านจะให้ผมเข้าร่วมสำนักงานปฏิบัติการพิเศษแต่ผมจะไม่ขอทำงานให้กับสำนักงานปฏิบัติการพิเศษเด็ดขาด” เขาคิดอยู่สักพักก่อนบอก
“แน่นอน ฉันแค่ให้นายเข้าร่วมเฉยๆ ถ้าไม่เห็นแก่ที่นายฆ่าคนที่สมควรจะฆ่าแล้วก็ไม่เห็นแก่ที่นายไม่เคยฆ่าคนชาติเดียวกันกับพวกเราด้วยฉันคงส่งคนไปจับตัวนายนานแล้ว” ผู้บัญชาการเฉินทั้งพูดรับปากทั้งพูดคุกคามเขา
“งั้นก็ตกลงครับ แต่ขอถามคำถามสุดท้ายลูกสาวของหัวหน้าวิจัยหลีเป็สาวสวยไหมครับ” เมื่อถามคำถามนี้ออกไปทุกคนที่อยู่ในห้องก็เงียบอย่างคนพูดอะไรไม่ออก
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น จะให้เริ่มงานเมื่อไหร่ครับ” จ้าวเถี่ยจู้พูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ให้ผ่าน่ของนักศึกษาใหม่ไปก่อน แล้วฉันจะสร้างตัวตนให้นายพอถึงตอนนั้นนายจะได้เข้าไปเรียนในมหาลัยฝูเจี้ยนในฐานะนักศึกษาได้”
เขาไม่คิดเลยว่าคำพูดที่เขาเคยพูดออกไปแบบไม่คิดในตอนที่อยู่กับเฉินหลิงชานจะกลายมาเป็ความจริงเขาจะได้เข้าเรียนที่มหาลัยฝูเจี้ยน
“พรุ่งนี้ลูกสาวของหัวหน้าฝ่ายวิจัยหลีจะมาถึงเมืองฝูเจี้ยนนายไปรับเธอที่สนามบินด้วยละกัน บ้านนายยังมีห้องเหลืออยู่ใช่ไหมงั้นก็ให้เธอพักกับนายด้วย นายจะได้ดูแลเธอได้ตลอด 24 ชั่วโมง” ผู้บัญชาการเฉินพูดจบก็ส่งเบอร์มือถือเบอร์หนึ่งให้เขาแล้วพูดต่อ “นี่คือเบอร์ของเธอ พรุ่งนี้พอนายถึงสนามบินก็ติดต่อเธอตามเบอร์นี้ได้เลย”
“ทำไมไม่ให้รูปด้วยล่ะครับ” จ้าวเถี่ยจู้ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“เป็ความลับของชาติ เธอไม่สามารถเปิดเผยหน้าตาให้คนภายนอกเห็นได้ทั้งหมดนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง” ผู้บัญชาการเฉินตอบหลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันในเื่ทั่วๆ ไปอยู่สักพัก จากนั้นเล่ยจื่อจึงขับรถไปส่งเขาที่บ้าน
ผู้บัญชาการเฉินเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะถาม “เหล่าหลิน คิดว่าคนๆ นี้เป็ยังไง”
“ลึกลับคาดเดาไม่ได้” ชายแก่หลังค่อมที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องตอบกลับมา
