เสียงสายกีตาร์ของเซนะยังดังก้องในหัวรินะ แม้ซ้อมจะเลิกไปแล้วก็ตาม เธอนั่งเงียบอยู่หลังห้องพักศิลปินที่ไฟสลัว เหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมเริ่มเย็นจนหนาว แต่หัวใจยังเต้นแรงเหมือนเพิ่งเสร็จจากเวทีจริง

เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน การปะทะระหว่างยูกะกับเซนะทำให้ห้องซ้อมแทบแตก โคโตะที่ปกติคึกคักกลับเงียบกว่าที่เคย มิยูเอาแต่กอดตุ๊กตาไม่พูดอะไร ส่วนยูกะเองหลังจากเถียงกับเซนะก็นั่งนิ่งไม่สบตาใคร รินะมองภาพทั้งหมดแล้วรู้สึกเหมือนแบก๺ูเ๳าทั้งลูกอยู่บนบ่า

“รินะ กลับห้องกันเถอะ” 

เสียงผู้จัดการดังขึ้นเ๤ื้๵๹๮๣ั๹

เธอสะดุ้งเบา ๆ ก่อนยิ้มกลบเกลื่อน “ค่ะ เดี๋ยวตามไป”

ห้องพักโรงแรม

ไฟห้องพักติดขึ้น ร่างทั้งห้าทรุดลงกับโซฟาเหมือนตุ๊กตาที่โดนปล่อยลม

“เหนื่อยว่ะ…”

 โคโตะบ่นพร้อมทิ้งตัวลงไปนอนราบ ยกขาโยกไปมาอย่างหมดแรง

มิยูนั่งเบียดมุมโซฟา เงียบและก้มหน้ากอดตุ๊กตา รินะยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบา ๆ 

“ไม่เป็๲ไรนะ พรุ่งนี้จะดีกว่านี้”

มิยูพยักเบา ๆ แต่ไม่กล้าสบตา

ยูกะนั่งตรงข้าม เธอวางไมค์ลงบนโต๊ะแล้วถอนหายใจแรง

 “เราต้องจริงจังกว่านี้ ไม่งั้นคอนเสิร์ตใหญ่จะพังแน่”

เซนะที่นั่งใกล้ ๆ สวนทันที 

“อย่าคิดว่าทุกอย่างอยู่ที่เธอคนเดียวสิ พวกเราก็มีมาตรฐานของตัวเอง”

บรรยากาศเงียบลงทันที รินะรีบเอื้อมมือไปวางบนเข่าของเซนะ

 “พอแล้ว วันนี้เราทุกคนเหนื่อยมากแล้ว อย่าทะเลาะกันเลยนะ”

เซนะเม้มปาก หันหน้าไปอีกทาง ยูกะก็ก้มลงหยิบขวดน้ำขึ้นดื่มโดยไม่พูดต่อ

รินะยิ้มบาง แต่ในใจเหมือนถูกบีบ เธอรู้ว่าถ้าปล่อยแบบนี้ไป วงอาจจะไม่เหลืออะไรเลย

กลางดึก

ห้องมืดสงัด เสียงกรนเบา ๆ ของโคโตะดังมาจากอีกมุม เสียงหายใจสม่ำเสมอของมิยูสื่อว่าเธอหลับสนิทแล้ว รินะลุกขึ้นนั่งกลางความมืด ลมหายใจสั่น

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความแฟนคลับ

“รินะคือพี่สาวของพวกเรา”

“ถ้าไม่มีรินะ วงคงไม่มั่นคงแบบนี้แน่ ๆ”

“ดูแลทุกคนนะ รินะคือเสาหลักจริง ๆ”

น้ำตาเอ่อขึ้นมาทันทีโดยไม่รู้ตัว เธอกัดปากแน่น พึมพำกับตัวเอง

 “แล้วใครจะดูแลฉันล่ะ…”

เธอลุกขึ้นเบา ๆ เดินไปที่ห้องน้ำ เปิดไฟนีออนสีขาวซีด ภาพเธอสะท้อนในกระจก ผมสีน้ำตาลไวน์เปียกชื้น ดวงตาบวมแดงจากน้ำตา รอยยิ้มอบอุ่นที่แฟน ๆ รู้จักไม่มีเหลือ

รินะพิงอ่างล้างหน้า หายใจหอบ มือกุมอกเหมือนจะกดความเจ็บแน่นไว้ 

“ฉัน…จะต้องเข้มแข็งไปถึงเมื่อไหร่”

น้ำตาไหลพรากลงมากับแก้ม เธอปล่อยเสียงสะอื้นที่ไม่เคยให้ใครได้ยิน เสียงนั้นสะท้อนก้องอยู่ในห้องน้ำแคบ ๆ ราวกับความลับต้องห้าม

เช้าวันถัดมา

กลิ่นขนมปังปิ้งหอมอบอวลไปทั่วห้อง รินะยืนอยู่หน้าเตาเล็ก ๆ ที่โรงแรมเตรียมไว้ เธอจัดขนมปังใส่จาน ราดน้ำผึ้งบาง ๆ ต้มซุปอุ่นไว้ในหม้อเล็ก

“อรุณสวัสดิ์ทุกคน” เธอหันไปยิ้ม

โคโตะที่เพิ่งตื่นเดินตาปรือมาพร้อมผมยุ่งฟู 

“หอมจัง พี่รินะทำเหรอ”

“อืม กินก่อนนะ จะได้มีแรงซ้อมต่อ”

 รินะยกชามไปวางตรงหน้า

มิยูเดินออกมาเงียบ ๆ เมื่อเห็นซุปที่รินะจัดไว้ เธอยิ้มเล็ก ๆ 

“ขอบคุณค่ะ…”

ยูกะก้าวออกมาจากห้องด้วยสีหน้ายังเครียด แต่เมื่อเห็นรินะวางแก้วน้ำผลไม้ให้ เธอก็รับไปโดยไม่พูดอะไร รินะยิ้มบาง 

“ดื่มหน่อย จะได้สดชื่น”

เซนะนั่งที่โต๊ะเงียบ ๆ รับจานอาหารเช้าไป เธอพึมพำเสียงเบา 

“ขอบคุณนะ”

ทุกคนกินอาหารด้วยกัน เสียงหัวเราะค่อย ๆ กลับมา โคโตะเล่าเ๹ื่๪๫ฝันเมื่อคืนจนมิยูขำพรืด บรรยากาศคลายลง

ไม่มีใครรู้เลยว่าเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อน รินะยืนร้องไห้อยู่คนเดียวหน้ากระจก

ค่ำวันนั้น ห้องซ้อม

เสียงกลองดังอีกครั้ง ทุกคนซ้อมตามตาราง รินะคอยส่งสัญญาณให้โคโตะปรับจังหวะ คอยกระตุ้นมิยูให้กล้าเล่นเสียงดังขึ้น คอยเป็๞คนกลางระหว่างยูกะกับเซนะ

ร่างเธอเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า แต่เธอยังคงยิ้มอุ่น และพูดคำเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ไม่เป็๞ไรนะ เราจะไปด้วยกัน”