บทที่ 52 ห่าวเหวินออกจากคุกแล้ว
เย่จื่อเฉินแสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ได้อยากเป็พ่อหมา แล้วก็ไม่อยากมีลูกชายอย่างเสี่ยวไป๋ด้วย
ยื่นมือออกไปตบหัวของเสี่ยวไป๋เล็กน้อย เย่จื่อเฉินก็เลิกคิ้วพูด
"อย่ามาตีสนิทกับฉัน เดี๋ยวฉันจะให้แกกินอาหารของสุนัข์ ถึงตอนนั้นแกจัดการธุระให้ฉันดีๆ ก็พอแล้ว"
ทันใดนั้นหัวของเสี่ยวไป๋ก็สั่นเหมือนกับของเล่นป๋องแป๋ง
ไม่ต้องให้หลิวฉิงแปลเย่จื่อเฉินก็เข้าใจ มันตกลงแล้ว
เปิดวีแชทดูรายชื่อเพื่อน เย่จื่อเฉินเลือกที่จะคุยกับยี่หนึงจินกุน เขาจะไม่ทักไปหาสุนัข์โดยตรงแน่นอน ใครจะไปเข้าใจว่าไอ้ที่มันเห่าโฮ่งโฮ่งมันหมายความว่าอะไร
"สหาย"
เย่จื่อเฉินทักทายไปอย่างสนิทสนม แถมท้ายประโยคก็ยังมีสติกเกอร์ทหารสูบบุหรี่อีกสามอัน
ติ๊ง!
เวลาผ่านไปประมาณห้านาที ตรงรูปโปรไฟล์ของยี่หนึงจินกุนถึงมีเลข 1 ปรากฏขึ้น
ยี่หนึงจินกุน : มีอะไร
ถึงแม้จะเป็ข้อความง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้นเย่จื่อเฉินก็ยังรู้สึกได้ถึงความเฉยเมยจากเพื่อนร่วมสาบานคนนี้
เย่จื่อเฉิน : ทำไมถึงเ็าขนาดนี้ล่ะ?
ยี่หนึงจินกุน : อย่าพูดเลย ข้าเองก็ไม่อยากพูด
เย่จื่อเฉินเข้าใจทันที ก่อนหน้านี้ซุนหงอคงบอกกับตนว่าเขาตียี่หนึงจินกุน
ดูจากท่าทางแล้ว เห็นทีจะเป็เื่จริง
ความรู้สึกหดหู่แบบนี้ เย่จื่อเฉินไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากขออาหารหมากับยี่หนิงจินกุนยังไง
แต่คิดไม่ถึงว่ายี่หนิงจินกุนจะฉลาดขนาดนี้ เปิดประเด็นขึ้นมาเองเลย
ยี่หนึงจินกุน : สหาย ที่ทักมาหาข้านี่ต้องมีธุระแน่ใช่ไหม
เย่จื่อเฉิน : ก็มีธุระจริงๆ นั่นแหละ (ท้ายประโยคมีสติกเกอร์หน้ายิ้มแฉ่งเห็นฟันเรียงเป็แถว)
ยี่หนึงจินกุน : มีธุระอะไรก็ว่ามาเลย ตราบใดที่ข้าสามารถจัดการได้ข้าจะช่วยเ้าแน่นอน
นี่แหละคือข้อดีที่ได้มาจากระดับความสนิทแบบไว้ใจ อีกฝ่ายจะมีความเชื่อใจในตัวเขา
เลียริมฝีปากเล็กน้อย เย่จื่อเฉินก็ไม่ใช่คนชอบพูดมาก ชอบเข้าประเด็นเลย
เย่จื่อเฉิน : ก่อนหน้านี้ที่มีสุนัข์สั่งอั่งเปามา ที่ส่งหมามาหลายตัวเ้ายังจำได้ไหม
ยี่หนึงจินกุน : เื่นี้เองเหรอ
เย่จื่อเฉิน : ตอนนั้นข้าแย่งมาได้หนึ่งตัว แต่ว่าเ้าก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้ข้าอยู่ที่ดินแดนลึกลับ ที่นี่ไม่มีอะไรที่หมากินได้เลย ั้แ่ที่มันมาอยู่กับข้าก็ได้กินแค่รำแค่เศษผัก ผอมหมดแล้ว
ยี่หนึงจินกุน : เข้าใจแล้ว
ติ๊ง!
ไม่ต้องพูดให้มากความ ก็มีอั่งเปาส่งมาถึงทันที
คุณได้รับอั่งเปาของยี่หนึงจินกุน
เพ็ดดีกรี์ x5
เปิดหีบสมบัติในวีแชท เย่จื่อเฉินกดที่เพ็ดดีกรี์แล้วเลือกถอนออกมา
บนพื้นหินมีกระดูกส่องแสงเป็ประกายวางอยู่
โฮ่งโฮ่ง...
เสี่ยวไป๋แสดงสีหน้าตื่นเต้น ทั้งเห่าทั้งหอนแล้วจึงพุ่งเข้าไปหากระดูกชิ้นนั้น
"ว้าว...เย่จื่อเฉิน นายทำได้ยังไง"
หลิวฉิงที่ลอยอยู่กลางอากาศเบิกตากว้าง กระดูกนี่โผล่ออกมาทันทีอย่างกับเสกออกมา
โดยเฉพาะตอนที่เธอเห็นเย่จื่อเฉินกับยี่หนึงจินกุนคุยกัน แล้วยังเห็นว่าเขาเปิดไอคอนหีบสมบัติในวีแชท
ดูเหมือนว่าในสมัยของเธอ ในวีแชทจะยังไม่มีฟังก์ชันนี้นะ
"บอกแล้วไงว่าพี่รู้จักคนบน์นะน้อง เธอไม่เชื่อเอง"
เย่จื่อเฉินหันไปค้อนใส่หลิวฉิง พูดได้เลยว่าเื่นี้เป็ความลับส่วนตัวที่สุดของเขาเลยนะ แม้แต่เย่หรงเขาก็ไม่ได้บอก
ที่บอกให้หลิวฉิงรับรู้โดยที่ไม่ลังเลแบบนี้ก็เพราะว่าเธอเป็ผี นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครสามารถพูดคุยกับเธอได้
แล้วอีกอย่างก็คือ เธอน่ารัก
กลับมาที่แชทของยี่หนึงจินกุน เย่จื่อเฉินกำลังจะขอบคุณแต่กลับเห็นว่าข้างบนมีข้อความของยี่หนึงจินกุนอยู่
ยี่หนึงจินกุน : ่นี้การเงินข้าก็ค่อนข้างขัดสน เลยมีเพ็ดดีกรีอยู่ไม่มาก แต่ก็น่าจะพอให้ใช้ไปได้สักพัก รอให้ข้าได้เงินก่อนถึงตอนนั้นข้าจะส่งไปให้นะสหาย
เื่นี้เขาไม่ได้โกหกเย่จื่อเฉิน ตอนที่เข้ากลุ่มแชทวันแรก เขาก็เห็นแล้วว่าเพื่อนคนนี้จนจริงๆ
ยี่หนึงจินกุนต้องมีตำแหน่งบน์ และจะต้องเป็ตระกูลใหญ่บน์แน่นอน
แต่เขาดันมาบอกว่าการเงินของตัวเองค่อนข้างขัดสนเนี่ยนะ
เย่จื่อเฉินกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ดูท่าว่าเกมกระดานหมากรุกของเขาจะได้ไปเปิดตัวบน์แล้ว!
พอคิดมาถึงตรงนี้ เย่จื่อเฉินก็ส่งข้อความไปให้ยี่หนึงจินกุนทันที
เย่จื่อเฉิน : สหาย ไม่ต้องกลัว อีกเดี๋ยวข้าจะสอนวิธีหาเงินให้เ้า ถึงตอนนั้นเ้าจะได้กำไรกลับมาอย่างแน่นอน
เพิ่งจะส่งข้อความนี้กลับไป ทางยี่หนึงจินกุนก็แทบจะตอบกลับมาทันที
ยี่หนึงจินกุน : เ้าก็บอกข้ามาเลยสิ ทำไมยังต้องรออีกล่ะ
เย่จื่อเฉิน : ยังไม่ถึงเวลา
เย่จื่อเฉินยิ้มร้ายไม่สนใจที่ยี่หนึงจินกุนถาม แล้วจึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า
ไพ่นกกระจอก เกมหมากรุก ทอยลูกเต๋า...
เขาจะส่งเสริมสิ่งเหล่านี้เข้าไปใน์แน่นอน แต่เขาต้องได้รับผลประโยชน์สูงสุด
หยิบยื่นให้ง่ายขนาดนี้ ยังมีอะไรที่เขาเอามาทำกำไรได้อีกบ้าง
เขาต้องดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย เมื่อถึงเวลาค่อยพูดกันอีกที...
เปลืองแรงน้อยแต่ได้ผลคุ้มเกินคุ้มแน่นอน
เมื่อเลื่อนสายตามาหยุดที่เสี่ยวไป๋ กระดูกชั้นนั้นก็โดนมันแทะจนเกลี้ยงแล้ว
ตอนนี้มันกำลังนอนกรนอยู่บนพื้น แต่เย่จื่อเฉินรู้สึกได้ว่าพลังของเสี่ยวไป๋กำลังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ดูท่าว่ามันจะกำลังดูดซับพลังจากกระดูกชิ้นนั้นอยู่
สุนัข์เป็หมาวิเศษ อาหารที่กินได้จะต้องเป็สินค้าระดับไฮ-เอ็นด์แน่นอน เสี่ยวไป๋เป็หมาที่แม้แต่ในการคัดเลือกสุนัข์ก็ยังโดนคัดออก ถ้ามันจะดูดซับพลังสักหน่อยหลังจากที่กินก็เป็เื่ปกติ
สิ่งที่เย่จื่อเฉินต้องทำในตอนนี้ ก็คือรอให้เสี่ยวไป๋ตื่น
สามวันผ่านไป
ตลอดสามวันมานี้ พอเย่จื่อเฉินเรียนเสร็จก็จะกลับมาที่บ้าน
อย่างแรกเลยคือเขาเป็ห่วงความปลอดภัยของเย่หรง อย่างที่สองคือเขาเป็ห่วงอาการของเสี่ยวไป๋
ในระหว่างนี้ เย่หรงก็ว่าจะพาเสี่ยวไป๋ไปหาหมอที่โรงพยาบาลสัตว์หลายครั้งแล้ว ยังดีที่โดนเย่จื่อเฉินห้ามเอาไว้ได้
"จื่อเฉิน เสี่ยวไป๋เอาแต่หลับทุกวันแบบนี้ เราไม่ต้องพามันไปหาหมอจริงๆ เหรอ?"
เย่หรงมองดูเสี่ยวไป๋ที่นอนหลับอยู่ในฟูกนอนแบบพิเศษ คิ้วของเขาขมวดด้วยความเป็กังวล
ถ้าบอกว่าเป็ห่วง เย่จื่อเฉินก็เป็ห่วงเหมือนกัน
เสี่ยวไป๋คือตัวแทนของเขาในการที่จะปกป้องเย่หรงนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมันเย่จื่อเฉินไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะต้องทำยังไง
ตอนนี้ เย่จื่อเฉินเริ่มจะรับรู้ได้ถึงอาการบางอย่างของเสี่ยวไป๋แล้ว อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เป็อันตรายอะไร
ตรู๊ดดด
โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น เย่จื่อเฉินมองไปยังหมายเลขผู้โทรที่ปรากฏขึ้น แล้วจึงกระตุกยิ้มมุมปาก หลังจากที่ทักทายเย่หรงแล้วก็เดินออกมาจากบ้าน
"อะไร คิดถึงผมเหรอ?"
คนที่โทรมาหาเขาคือเซียวอี้เหม่ย เธอคือคนที่ตัดสินใจเดินหน้าความสัมพันธ์แบบคู่รักกับเขาเลยนะ ดังนั้นคำพูดของเย่จื่อเฉินจึงค่อนข้างมีความนัยคลุมเครือ
"หึ คิดว่าเธอลืมฉันไปแล้วซะอีก ตั้งนานแล้วไม่เห็นจะติดต่อฉันมาบ้างเลย"
"อ่า..."
เย่จื่อเฉินทำหน้าลำบากใจ เื่ที่ไม่ได้ติดต่อเซียวอี้เหม่ยนั้นเป็ความผิดของเขาจริงๆ เขาสลัดไม่หลุด
จับโทรศัพท์ไว้โดยไม่พูดอะไรอยู่นาน แต่เสียงของเซียวอี้เหม่ยในสปีกเกอร์โฟนกลับหลุดเสียงหัวเราะขำออกมา แล้วพูดอย่างสบายใจ
"โอเค รู้ว่าเธอยุ่ง ไม่โทษเธอหรอก ความจริงฉันก็ไม่อยากรบกวนเธอด้วยซ้ำ แต่ว่า..."
เซียวอี้เหม่ยอึกอัก ฟังจากน้ำเสียงของเธอเย่จื่อเฉินก็รู้แล้วว่าเธอต้องมีเื่สำคัญที่ต้องบอกเขาแน่นอน
"แต่ว่าอะไร?"
"ห่าวเหวินออกมาแล้วนะ" น้ำเสียงของเซียวอี้เหม่ยแฝงไว้ด้วยความหนักใจ แต่อาจจะด้วยกลัวว่าจะทำให้เย่จื่อเฉินเป็ห่วง จึงพูดออกไปอีกหนึ่งประโยค "เขาไม่ได้มาหาเื่ฉันหรอก"
"ว่าไงนะ!"
เย่จื่อเฉินทำหน้าใแล้วพูด
"คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้"