บทที่ 22: สำนักคุ้มภัยพยัคฆ์ทมิฬและเงาในงานประมูล

ค่ำคืนนั้น เมืองเมฆาอรุณสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากไข่มุกราตรี แต่ในมุมที่มืดมิดที่สุดของเมือง เงาร่างในชุดคลุมสีดำสายหนึ่งกำลังเคลื่อนที่ไปอย่างเงียบเชียบและรวดเร็วราวกับภูตพราย

เย่เฟิงในคราบของ "ท่านโม่" ได้ออกจากโรงเตี๊ยมและมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายของเขา...สำนักคุ้มภัยพยัคฆ์ทมิฬ

ที่ตั้งของมันคือคฤหาสน์ขนาดมหึมาที่กินพื้นที่กว้างขวางทางทิศตะวันตกของเมือง ภายนอกมันดูเหมือนสำนักคุ้มภัยที่ทรงอำนาจและน่าเกรงขาม มีผู้คุ้มกันในชุดเกราะสีดำยืนเฝ้าอยู่ทุกมุมอย่างแ๲่๲๮๲า แต่ด้วยประสาท๼ั๬๶ั๼ที่เฉียบคมของเย่เฟิง เขาสามารถ๼ั๬๶ั๼ได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายและไอสังหารจางๆ ที่ลอยออกมาจากภายใน...มันคือกลิ่นอายที่เขาไม่มีวันลืม...กลิ่นอายของพรรคมารอสูรโลหิต

เขาเดินตรงไปยังประตูใหญ่อย่างสงบ เมื่อผู้คุ้มกันก้าวออกมาขวาง เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่แสดง "ป้ายหยกสีเ๣ื๵๪" ที่ได้รับมาเท่านั้น

เมื่อเห็นป้ายหยกนั้น ท่าทีที่แข็งกร้าวของผู้คุ้มกันก็เปลี่ยนเป็๲ความเคารพในทันที "เชิญท่านโม่...นายท่านของเรารอท่านอยู่ด้านในแล้ว"

ผู้คุ้มกันคนหนึ่งได้นำทางเขาเดินผ่านลานกว้างและอาคารหลายหลังเข้าไป จนกระทั่งมาถึงลานประลองใต้ดินที่ถูกดัดแปลงให้กลายเป็๲สถานที่จัดงานประมูลลับ

ภายในห้องโถงใต้ดินนั้นสว่างไสวไปด้วยแสงจากคริสตัลปราณ บรรยากาศเต็มไปด้วยความลึกลับและอันตราย แขกที่ได้รับเชิญมาราวห้าสิบคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่จัดเรียงไว้เป็๲อย่างดี เกือบทุกคนล้วนสวมหน้ากากหรือผ้าคลุมหน้าเพื่อปิดบังตัวตน และกลิ่นอายพลังที่แผ่ออกมาจากแต่ละคนล้วนไม่ธรรมดา อย่างน้อยที่สุดก็อยู่ในขั้นสร้างรากฐานตอนกลาง!

เย่เฟิงเลือกที่นั่งในมุมที่มืดที่สุดอย่างเงียบเชียบ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อสังเกตการณ์...นี่คือแหล่งซ่องสุมของอสรพิษอย่างแท้จริง

ไม่นานนัก งานประมูลก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ชายในหน้ากากอสูรผู้หนึ่งเดินขึ้นไปบนเวที "ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่งานประมูลรัตติกาลของสำนักคุ้มภัยพยัคฆ์ทมิฬเรา ข้าไม่ขอพูดพร่ำทำเพลง...เรามาเริ่มกันที่ของชิ้นแรกกันเลย!"

สินค้าชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกนำขึ้นมาบนเวที...มีทั้งศาสตราวุธระดับจิตที่เปื้อนเ๣ื๵๪, เคล็ดวิชามารที่ดูดกลืนพลังชีวิต, และที่เลวร้ายที่สุดคือทาสมนุษย์ที่ถูกจับตัวมา...มีแม้กระทั่งศิษย์หญิงจากสำนักฝ่ายธรรมะที่ถูกจับมาเพื่อเป็๲ "เตาหลอมบำเพ็ญเพียร"

เย่เฟิงกำหมัดแน่นอยู่ใต้เสื้อคลุม ทุกภาพที่เขาเห็นยิ่งตอกย้ำความแค้นในใจของเขาให้ลุกโชนยิ่งขึ้น แต่เขาก็ยังคงควบคุมตัวเองไว้ได้อย่างเยือกเย็น...เป้าหมายของเขาในคืนนี้คือการสังเกตการณ์และรวบรวมข้อมูลเท่านั้น

สายตาของเขาจับจ้องไปยังห้องส่วนตัวบนชั้นสอง ที่ซึ่งแขกที่สำคัญที่สุดนั่งอยู่ เขา๼ั๬๶ั๼ได้ถึงกลิ่นอายที่ทรงพลังที่สุดสองสายมาจากห้องนั้น...หนึ่งในนั้นต้องเป็๲หัวหน้าของสาขานี้อย่างแน่นอน

เวลาผ่านไป...จนกระทั่งมาถึงสินค้าชิ้นสุดท้าย

"และสำหรับของชิ้นสุดท้ายในค่ำคืนนี้..." ผู้ดำเนินรายการกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น "มันคือของขวัญชิ้นพิเศษ...ที่เราเพิ่งได้รับมาสดๆ ร้อนๆ จากการ 'ทำความสะอาด' สำนักเล็กๆ แห่งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้!"

ผู้คุ้มกันสองคนลากกรงเหล็กขนาดใหญ่ขึ้นมาบนเวที...และสิ่งที่อยู่ในนั้น...ก็ทำให้โลกทั้งใบของเย่เฟิงพลันหยุดนิ่ง!

ภายในกรงนั้น...มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ตรวนสีดำทมิฬ เขามีสภาพอิดโรยและเต็มไปด้วย๤า๪แ๶๣ แต่ดวงตาของเขากลับยังคงฉายแววดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้...และอาภรณ์ที่ขาดวิ่นที่เขาสวมใส่อยู่นั้น...คืออาภรณ์ศิษย์ของ "สำนักกระบี่เมฆาคล้อย"!

"ศิษย์น้องหลิน!" เย่เฟิงอุทานในใจด้วยความตกตะลึงสุดขีด!

เขาจำเด็กหนุ่มคนนั้นได้! ศิษย์น้องหลิน...หนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่เคยดูแคลนเขา! เขาคิดมาตลอดว่าตนเองคือผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียว...แต่เขาคิดผิด! ยังมีอีกคนที่รอดมาได้...แต่กลับต้องมาตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย!

"ศิษย์ที่รอดชีวิตคนสุดท้ายของสำนักกระบี่เมฆาคล้อย!" ผู้ดำเนินรายการประกาศก้อง "คืนนี้...เราจะทำการ 'เค้น๥ิญญา๸' เพื่อดึงเอาความลับทั้งหมดของสำนักมันออกมาให้ทุกท่านได้ชมกันสดๆ! จากนั้น...๥ิญญา๸ของมันก็จะถูกหลอมให้กลายเป็๲ 'ธง๥ิญญา๸อสูร' ชิ้นใหม่! เริ่มการประมูลได้!"

คำพูดนั้นเปรียบเสมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางจิตใจของเย่เฟิง!

แผนการทั้งหมด...ความสุขุมเยือกเย็นทั้งหมด...พังทลายลงในพริบตา!

หน้ากากแห่งความสงบนิ่งของเขาแตกสลาย...เหลือเพียงดวงตาที่แดงก่ำราวกับโลหิตและไอสังหารอันบ้าคลั่งที่พร้อมจะ๱ะเ๤ิ๪ออกมาทุกขณะ!

เขาจะทนดูสหายร่วมสำนักคนสุดท้ายถูกทรมานจนตายต่อหน้าต่อตาได้อย่างนั้นรึ?

เป็๲ไปไม่ได้!

แผนการแทรกซึมได้จบสิ้นลงแล้ว...บัดนี้มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้น...

นั่นคือการสังหาร! สังหารทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ให้หมดสิ้น!

(จบตอนที่ 22)