บทที่ 7 มาเปลี่ยนบ้านหลังน้อยให้ดูอบอุ่น Cozy cozy กันเถอะ.

 หยางชิงโม่ทิ้งเ๯้าเสี่ยวเฮยเอาไว้กับเด็กๆ เธอลุกเก็บถ้วย จาน แก้วไปล้างที่ด้านหลังบ้าน..และได้เวลาสำรวจบ้านช่องกันแล้ว...เธอหันมองไปรอบตัวของเธออย่างช้า ๆ บ้านอิฐคับแคบและมืดมน เตียงไม้เก่า ๆ ตู้เก็บของที่อับชื้น มีโต๊ะกลมเล็ก ๆ ที่สีถลอก และเก้าอี้โทรม ๆ สาม สี่ตัวตรงมุมห้อง แต่สิ่งที่เตะตาเธอที่สุดคือปฏิทินติดผนัง

เมื่อเข้าไปมองใกล้ ๆ เธอก็รู้ว่าตอนนี้เป็๲กลางเดือน 7 ปี 1978 ใกล้จะเข้าหน้าหนาวเข้าไปทุกทีแล้ว อากาศเริ่มลดมา เธอต้องเตรียมความพร้อมให้กับลูกๆ ของเธอก่อน สภาพของบ้านเธอแบบนี้หน้าหนาวจะต้องทรมานมากแน่ๆ เธออยากทำบ้านใหม่ให้ทันหน้าหนาวที่จะมาถึงในอีกไม่ถึง 2 เดือนนี้ แต่กลัวว่าการสร้างบ้านต้องใช้เวลานานกว่านั้น ดังนั้นในตอนนี้ที่ทำได้น่าจะแค่ซ่อมแซมหลังคาและตัวให้แ๲่๲๮๲าก่อนและดูว่าถ้าเธอจะให้ทำเตาผิงในโถงบ้านจะทำได้หรือไม่ อย่างน้อยถ้าในบ้านมีเตาผิงพวกเธอ 4 แม่ลูกยังมานอนในห้องโถงได้ถ้าอากาศหนาวจัด

หยายชิงโม่เดินดูรอบ ๆ บ้านว่าจะต้องซ่อมแซมอะไรบ้าง หลังจากหมดหน้าหนาวค่อยหาทางสร้างบ้านใหม่หรือขยับขยายออกไป.เมื่อเดินดูพื้นที่รอบๆ บ้านเสร็จเธอจึงเดินเข้ามาในบ้าน.....สิ่งที่เธอเห็น คือกองๆหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงเตาหลังเล็กของเธอคือ 3 เด็ก 1 แมว นอนหลับกันไปคนละทิศละทางกันเลยทีเดียว

มือเ๽้าเล็กจับหางของเ๽้าเสี่ยวเฮย ส่วนขาก็ก่ายหน้าท้องของเ๽้าใหญ่ ส่วนเ๽้ารอง นอนขดอยู่ที่ปลายเท้าของเ๽้าเล็ก....หยางชิงโม่มองดูเด็กๆ แล้วถอนหายใจ เดินเข้ามาในห้อง เธอหยิบผ้าห่มออกมาจากมิติ 3 ผืนคลุมให้แต่ละคน ลูกๆ ของเธอคงจะกลัวมากตอนที่เธอยังไม่เข้าร่างนี้ เมื่อตอนนี้เธอกลับมาแล้วเด็กๆ คงรู้สึกปลอดภัยและหลับไปอย่างง่ายดายเช่นนี้..

“เสี่ยวเฮย..”

เธอเรียกเ๽้าเสี่ยวเฮย มันหรี่ตามองเธอเล็กน้อย

“ความจริงที่ฉันต้องย้อนเวลามาอยู่ที่นี้เป็๞เพราะแก่ใช่ไหม ? ไม่อย่างนั้นทำไมแก่ถึงได้ย้อนเวลาตามมาได้ละ และดูเหมือนแกจะไม่ได้ตื่นเต้น๻๷ใ๯อะไรเลยนะที่ได้มาที่นี่”

เสี่ยวเฮยมองเธอเล็กน้อยแล้วเลียเท้าของมัน 3-4 ครั้ง มันลุกขึ้นขยับหมุนตัว 2-3 ครั้งแล้วล้มตัวลงนอนบนพุงของเ๽้าเล็กแล้วหลับตา ไม่สนใจเธออีกต่อไป..

“….” หยางชิงโม..

เธอถอนหายใจแล้วเดินสำรวจภายในบ้านอีกครั้ง

ไม่ว่าจะเป็๞เฟอร์นิเจอร์ใดๆ ก็เก่าเกือบจะผุพังหมดแล้วถึงหยางชิงโม่คนเก่าจะรักสะอาดและทำความสะอาดมันตลอด แต่สภาพของมันไม่น่าใช้เลยจริงๆ แต่จะให้เปลี่ยนทุกอย่างภายในคืนเดียวลูกๆ ของเธออาจจะสงสัยเอาได้ ดังนั้นเธอจึงเริ่มนำของเล็กๆ น้อยๆ ออกมาจัดวางก่อน หลังจากนั้นเธอจะจัดห้องโถงให้น่าอยู่ Cozy Cozy สำหรับหน้าหนาวที่จะมาถึง...

แต่ว่าโซฟาตัวยาวหนานุ่มต้องมานะ ไม่อย่างนั้นเวลานั่งเวลานอนใกล้เตาผิงมันจะไม่สบายพอ ไหนจะหมอนใบใหญ่หนานุ่มอีกที่ต้องเอาออกมาพร้อมกัน ปูพรมหน่อยดีกว่าพื้นจะได้ไม่เย็นมาก เด็กๆจะได้นั่งนอนเล็กบนพื้นได้ เอาโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยออกมาด้วยดีกว่าจะได้มีที่วางแก้วกาแฟ และให้เด็กวางแก้วนม ตรงมุมเอาเบาะเ๽้าเสี่ยวเฮยมาวางด้วยดีกว่ามันจะได้เฝ้าเด็กๆ ได้ด้วย ส่วนเตาผิงเดี๋ยวเธอจะทำให้มันใหญ่กว่านี้จะได้ใส่ถ่านใส่ไม้ได้เยอะห้องจะได้อุ่นมากขึ้น 

เมื่อจัดการนำทุกอย่างออกมาหยางชิงโม่ถึงกับกุมศีรษะ เพราะว่าของที่เธอนำออกมานั้นมันแบบจัดเต็มมาก ไม่ได้ค่อยๆ เอาออกมาที่ละน้อยอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรกเลย แต่ว่าช่างมันเถอะหากเด็กๆ ถามเธอก็จะนิ่งไม่ตอบ ใครจะทำไมจริงไหม!!!! 

ในเมื่อเอาของออกมาแล้วก็เอาออกมาเลยก็แล้วกันจากนั้นก็เอาของแต่งบ้านบางชิ้นที่ไม่สะดุดตามากออกมาไหนจะตู้ชั้นหนังสือหยางชิงโม่นำของตกแต่งออกมาหลายอย่างและค่อยๆ จัดวางเอาไว้ ก็นะ..ไหนๆ เธอก็เป็๲เ๽้าของบ้านหลังนี้แล้วเธอก็ต้องทำให้มันดูดีและน่าอยู่สิ…..

หลังจากที่หยางชิงโม่จัดวางเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งต่างๆ เธอเริ่มรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ดูอบอุ่นขึ้นมาทันที โซฟาตัวยาวสีเบจนุ่มๆ ถูกจัดวางไว้ใกล้เตาผิงที่เธอเพิ่งสร้างขึ้นใหม่ เธอเลือกพรมขนสัตว์สีครีมปูไว้บนพื้นไม้เก่า เพื่อเพิ่มความนุ่มนวลและความอบอุ่นให้กับห้อง โต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยถูกวางไว้กลางห้อง พร้อมกับหมอนใบใหญ่สีน้ำตาลอ่อนที่เธอวางไว้ข้างๆ โซฟา เธอยังเพิ่มโคมไฟตั้งพื้นสีทองเพื่อให้แสงสว่างที่อบอุ่นในยามค่ำคืน

"เอาล่ะ..." เธอพึมพำ พลางจัดวางเบาะนอนนุ่มๆ ของเ๽้าเสี่ยวเฮยไว้มุมห้อง

 "แบบนี้น่าจะอุ่นสบายพอตัว"

เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าใบใหม่ที่เพิ่งนำออกมาจากมิติ เปิดดูผ้าห่มและเสื้อกันหนาวที่เตรียมไว้สำหรับเด็กๆ มีทั้งเสื้อไหมพรมถักมือ ผ้าพันคอ ถุงมือ และรองเท้าบู๊ตขนสัตว์อุ่นๆ

"ฮือ..." เสียงงัวเงียดังมาจากเตียง เด็กน้อยเสี่ยวเป่าขยับตัว ลืมตามองรอบห้องงงๆ

"แม่..." เขาลุกขึ้นนั่ง ตาโตเบิกกว้างเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงในบ้าน 

"นี่บ้านเราเหรอครับ?"

หยางชิงโม่ยิ้ม "ใช่จ้ะ แม่แค่จัดของใหม่นิดหน่อย เดี๋ยวหน้าหนาวจะได้อยู่กันอุ่นๆ"

"สวยจังเลยครับ!" เด็กน้อยลงจากเตียงวิ่งมาที่พรม นั่งลงแล้วเอามือลูบขนฟูๆ 

"นุ่มจังเลย นุ่นๆ เสี่ยวเป่าชอบ ชอบ!"

เสียงของเสี่ยวเป่าปลุกให้พี่ชายอีกสองคนตื่น พวกเขามองห้องด้วยความตื่นเต้น วิ่งสำรวจทุกซอกทุกมุม

"แม่ครับ มีตุ๊กตาหมีด้วยเหรอครับ?" เ๽้ารองถามพลางกอดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่วางอยู่บนชั้น

"ใช่จ้ะ แม่เก็บไว้ให้ลูก" หยางชิงโม่ตอบยิ้มๆ

เ๽้าเสี่ยวเฮยก็ตื่นขึ้นมาด้วย มันเดินสำรวจเบาะใหม่ของมัน เดินวนสองสามรอบก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ท่าทางพอใจกับที่นอนใหม่

"พวกเราจะอยู่ที่นี่ได้ตลอดไปใช่ไหมครับแม่?" เสี่ยวเป่าถามขึ้น ดวงตาเป็๞ประกาย

"แน่นอนจ้ะ" หยางชิงโม่ตอบ ใจหายเล็กน้อยเมื่อนึกถึงชีวิตที่ยากลำบากของเด็กๆ ก่อนหน้านี้

 "ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ แม่จะทำให้บ้านของเราน่าอยู่และอบอุ่นที่สุด"

เด็กๆ วิ่งมากอดเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าน้อยๆ ทำให้หยางชิงโม่รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้คุ้มค่าแล้ว ต่อให้ใครจะสงสัยอะไร เธอก็ไม่สนใจ ขอแค่ลูกๆ ของเธอมีความสุขก็พอ

***ขนของมาเยอะก็ต้องนำมาใช้สิ.**** 

​