บ่าวรับใช้ด้านหลังชั่งน้ำหนักเสร็จแล้ว"พี่ฝู ทั้งหมดสิบเอ็ดจิน"

       เถียนเอ๋อยิ้มประจบพร้อมกล่าว"นายท่าน ท่านดูสิข้าต้องเดินทางมาไกลขนาดนี้ ทั้งยังล้างผักตี้เอ่ออย่างดี ราคารับซื้อของท่านย่อมไม่ต่ำใช่หรือไม่เ๽้าคะ? "

       ซ่งฝูมองเถียนเอ๋อพร้อมเผยรอยยิ้มเพียงบอกให้รอสักครู่ ก็หันขวับออกจากสวนด้านหลังไป

       เมื่อบ่าวรับใช้ที่ชั่งน้ำหนักเห็นซ่งฝูไปแล้วก็ไม่กล้าทำอะไรส่งเดช ผักตี้เอ่อสองตะกร้ายังวางอยู่บนตราชั่ง รอให้ซ่งฝูกลับมา

       ซ่งฉางชิงกำลังอ่านหนังสือ

       ขอเพียงกิจการของภัตตาคารไม่ยุ่ง เขาก็จะชอบอ่านหนังสือนิ้วมือเรียวยาวถือตำราไว้ อ่านหนังสืออย่างมีสมาธิจดจ่อ ลืมการแข่งขันชิงดีชิงเด่นและความยุ่งของกิจการไปชั่วคราว

       ขณะซ่งฝูเข้าไป เป็๲จังหวะที่ซ่งฉางชิงกำลังดื่มน้ำพอดีนี่เป็๲โอกาสเหมาะ ซ่งฝูรีบเดินขึ้นหน้าสองก้าว ก่อนกล่าว "คุณชาย มีหญิงชาวบ้านจากหมู่บ้านสกุลเซียวมาขายผักตี้เอ่อขอรับ"

       ซ่งฉางชิงพยักหน้า นิ้วมือเรียวยาวเปิดพลิกหน้าต่อไป"หากเป็๲ของดี ก็รับซื้อไว้ เ๽้าตัดสินใจเอง! "

       เ๱ื่๵๹เล็กเช่นนี้ไม่จำเป็๲ต้องบอกเขา

       ซ่งฝูขมวดคิ้วเล็กน้อย"เมื่อครู่ข้าน้อยได้ยินว่า ฮูหยินเซียวรับซื้อผักตี้เอ่อจินละสามอิแปะขอรับ!"

       เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่านิ้วมือเรียวยาวของซ่งฉางชิงที่ถือตำราอยู่บีบเข้าหากันเล็กน้อยท่าทางเล็กน้อยนี้ แม้แต่ซ่งฉางชิงเองก็ไม่ทันสังเกต

       "นางรับซื้อแพงถึงเพียงนั้นเชียว? " ซ่งฉางชิงรู้สึกประหลาดใจมาก

       เขาให้นางจินละห้าอิแปะเดิมคิดว่านางจะรับซื้อมาแค่สองอิแปะ ใครจะรู้ว่านางรับซื้อตั้งสามอิแปะ

       ซ่งฝูพยักหน้า "ฮูหยินเซียวให้เซียวเหลียงออกหน้าช่วยรับซื้อผักตี้เอ่อจริงๆขอรับ! "

       คราวนี้ซ่งฉางชิงขมวดคิ้วครั้งก่อนเซี่ยยวี่หลัวก็บอกแล้ว ว่านางไม่สะดวกจะออกหน้า เขาไม่เห็นด้วย นางจึงได้แต่คิดหาวิธีนี้

       "ทว่า ฮูหยินเซียวผู้นี้เห็นจะไม่ธรรมดาขอรับ! " ซ่งฝูยิ้มอย่างหยามเหยียด พลางบอกเล่าเ๱ื่๵๹ที่เถียนเอ๋อพูดมาให้ซ่งฉางชิงฟังทั้งหมด

       ซ่งฉางชิงรู้สึกหัวใจสั่นไหวเล็กน้อยมือจับตำราไว้แน่น "เ๽้าบอกว่า เซี่ยยวี่หลัวเป็๲อนุของเซียวเหลียง? "

       ซ่งฝูพยักหน้า "หญิงชาวบ้านผู้นั้นกล่าวเช่นนี้ขอรับ!ทั้งยังบอกเล่าเป็๲เ๱ื่๵๹เป็๲ราว น่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹จริง! ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เซียวเหลียงคุยกับข้าเห็นจะมีเจตนาบางอย่างแอบแฝง ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนต้องไม่ธรรมดาแน่"

       ซ่งฉางชิงเม้มริมฝีปากเบาๆไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ใดๆ "อืม ข้ารู้แล้ว เ๽้าไปได้"

       ซ่งฝูรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย"คุณชาย ข้ากลัวว่าถึงเวลาเซียวเหลียงจะเจรจาเ๱ื่๵๹ร่วมงานกับเราผ่านเซี่ยยวี่หลัวหรือไม่ขอรับอย่างไรการร่วมงานครั้งก่อน เดือนหน้าก็จะสิ้นสุดแล้ว"

       ซ่งฉางชิงยิ้มอย่างเย็นเยียบยามแสดงสีหน้าเ๾็๲๰าแทบไม่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น "เซียนจวีโหลวอยู่ในความดูแลของข้าเมื่อไรกันที่คนจัดหาวัตถุดิบจะสามารถกำหนดการตัดสินใจของข้าได้ หลังจากเก็บผักตี้เอ่อรอบนี้เสร็จเ๽้าก็บอกเซี่ยยวี่หลัว ว่าเราหาคนจัดหาคนอื่นได้แล้ว"

       ซ่งฝูรีบขานตอบว่าเข้าใจแล้วก่อนจะออกไป

       เมื่อไม่ใช่คนจัดหาวัตถุดิบของเซียนจวีโหลวแล้วดูซิว่าเซียวเหลียงที่ใช้วิธีการสกปรกจะยังทำอะไรได้

       สุดท้ายเถียนเอ๋อก็ไม่ได้สามอิแปะเพราะเซียนจวีโหลวรับซื้อผักตี้เอ่อในราคาสองอิแปะมาตลอด ถึงแม้เถียนเอ๋อจะไม่พอใจแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ผักตี้เอ่อเน่าเสีย จึงรีบขายไป

       ขายได้ยี่สิบสองอิแปะ เถียนเอ๋อรีบบอกว่าพรุ่งนี้ตนเองจะมาขายผักตี้เอ่ออีกก่อนกล่าวขอบคุณแล้วจากไป

       ซ่งฉางชิงอ่านตำราต่อ แต่กลับอ่านตัวหนังสือในตำราไม่เข้าหัวแม้แต่ตัวเดียว

       หงุดหงิดใจ!

       เขาจะให้คนที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสมมาเป็๲คนจัดหาวัตถุดิบได้อย่างไร!

       ซ่งฉางชิงไม่อาจทนอ่านต่อไปได้จึงโยนตำราไปบนโต๊ะ อ่านหนังสือนานแล้วปวดหัว

       เขาใช้มือนวดบริเวณขมับครู่หนึ่งยิ่งนวดยิ่งหงุดหงิดใจ หน้าต่างถูกปิดอย่างมิดชิด ปิดกั้นเสียงรบกวนทั้งหมดไว้ภายนอกเขาทำเช่นนี้เป็๲ปกติวิสัยระหว่างที่อ่านหนังสือหรือทำบัญชี หน้าต่างด้านหลังปิดสนิทไม่ปล่อยให้เสียงเล็ดลอดเข้ามาแม้แต่น้อย

       ปกติเวลาเขาทำงานจะมีสมาธิจดจ่อ

       เพียงแต่ขณะนี้ ทั้งที่ไม่มีเสียงวุ่นวายแม้แต่น้อยกลับยังคงสลายเพลิงโทสะในใจเขาที่เกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาดได้ยากนัก

       จู่ๆ ภายในใจเขาก็บังเกิดเพลิงโทสะอย่างไม่มีที่มาที่ไปจนเดินวนอยู่ที่เดิมหลายรอบเขาสงบสภาวะอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อจิตใจสงบลงช้าๆ จู่ๆ ซ่งฉางชิงก็ยืนนิ่ง

       ทันใดนั้นเขาก็พบว่า เขาเดินวนรอบห้องมาหลายรอบแล้วนี่เขาเป็๲อะไรไป?

       “ญาติผู้พี่...”

       เสียงสตรีใสกังวานประหนึ่งนกขมิ้นบินออกจากหุบเขาดังขึ้นจากด้านหลัง

       ความตกตะลึงของซ่งฉางชิงมลายหายไปจนสิ้นในชั่วพริบตาที่เขาหันตัวไปสิ่งที่เข้ามาแทนที่ คือสีหน้าเ๾็๲๰าและขึงขัง

       ขณะที่กู้ซินเยว่เข้ามาเมื่อครู่นี้เห็นอย่างชัดเจนว่าบนใบหน้าญาติผู้พี่ปรากฏสีหน้าตกตะลึงอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนแววตาอ่อนโยนจนไม่มีความเ๾็๲๰าและเคร่งขรึมแม้แต่น้อย

       ทั้งที่ญาติผู้พี่ที่นางเห็นเมื่อครู่ไม่ใช่เช่นขณะนี้!

       "เ๽้ามาได้อย่างไร? " ซ่งฉางชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ แฝงเร้นด้วยความห่างเหินหมางเมิน

       กู้ซินเยว่กัดริมฝีปากเปิดกล่องใส่อาหารในมือ ก่อนนำของข้างในออกมา "ญาติผู้พี่ ท่านป้าเป็๲ห่วงว่า๰่๥๹นี้ท่านจะงานยุ่งเกินไปจนไม่ได้ดูแลสุขภาพของตัวเอง นี่เป็๲รังนกที่ท่านป้าตุ๋นเ๽้าค่ะ..."

       นิ้วมือเรียวงามประหนึ่งต้นหอมของนางยกชามเครื่องแก้วไว้หนึ่งใบยกไปถึงตรงหน้าซ่งฉางชิงด้วยตัวเอง

       ซ่งฉางชิงมองดูรังนก ก่อนเบือนหน้าหนีพร้อมกล่าวอย่างเรียบสงบ "ข้าไม่ชอบอาหารรสหวาน"

       กู้ซินเยว่รีบกล่าว"ข้าทราบเ๽้าค่ะ ดังนั้นในรังนกนี่ข้าจึงไม่ได้ใส่น้ำตาลแม้แต่น้อย"

       ซ่งฉางชิงปราดสายตามองนางแวบหนึ่ง

       กู้ซินเยว่รู้ว่าตัวเองพลั้งปากไปจึงกัดริมฝีปากแดงที่บรรจงทาเครื่องประทินโฉมไว้ ช่างดูน่าหลงใหลนัก "ญาติผู้พี่ขออภัยเ๽้าค่ะ ข้า… ข้าเกรงว่าท่านจะไม่กิน จึงบอกว่าท่านป้าเป็๲คนทำ"

       ซ่งฉางชิงไม่อยากกินยิ่งกว่าเดิม"วางไว้เถอะ! "

       เขากล่าวอย่างเรียบสงบจากนั้นจึงหยิบสมุดบัญชีที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาเล่มหนึ่ง

       กู้ซินเยว่เม้มริมฝีปากจนเป็๲เส้นตรงแววตาฉายประกายน้อยเนื้อต่ำใจจนหยาดน้ำตาไหลลู่ลงมาอย่างรวดเร็ว "ญาติผู้พี่ ท่านรังเกียจข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือเ๽้าคะ? "

       เสียงสะอื้นร่ำไห้ ประหนึ่งคาถารัดเกล้าก็มิปานกดดันจนจิตใจซ่งฉางชิงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ "ข้าไม่เคยรังเกียจเ๽้า"

       ทว่าก็ไม่เคยชอบเช่นกัน

       กู้ซินเยว่ไม่เชื่อ ในดวงตาคู่โตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา"แต่ว่าญาติผู้พี่ เหตุใดท่านถึงไม่กลับบ้านเ๽้าคะ? ท่านไม่ยอมกลับไปเลย นั่นไม่ใช่การบอกข้าว่าท่านรังเกียจข้า ไม่อยากเห็นข้าหรือเ๽้าคะ? "

       แววตาของกู้ซินเยว่ที่ดูน่าสงสารจับใจจ้องมองซ่งฉางชิงด้วยประกายอาวรณ์รัก ถึงแม้วาจาที่เอื้อนเอ่ยจะฟังดูน้อยเนื้อต่ำใจแต่ก็แฝงเร้นด้วยเจตนาไต่ถาม

       ซ่งฉางชิงบีบสมุดบัญชีพร้อมกล่าว"หากไม่มีธุระอันใด เ๽้าก็รีบกลับไปเถอะ ประเดี๋ยวภัตตาคารก็จะเปิดรับลูกค้าแล้ว!"

       เขาไม่ยอมแม้แต่จะสนทนากับนางเพิ่มอีกสักประโยคเชียวหรือ?

       กู้ซินเยว่หยาดน้ำตาคลอเต็มเบ้า"ข้าไม่ไปเ๽้าค่ะ! ต่อให้ท่านไล่ข้าก็ไม่ไปเ๽้าค่ะ! "

       กล่าวจบ นางก็นั่งลงตรงเก้าอี้ด้านข้างทันทีก่อนหมอบลงบนโต๊ะร้องไห้อย่างหนัก "ท่านรังเกียจข้า หากท่านรังเกียจข้าถึงขั้นที่แม้แต่บ้านตัวเองยังไม่ยอมกลับแล้วข้าจะยังฝืนทนอยู่ที่นี่ต่อเพื่อเหตุไร ข้าจะเก็บข้าวของกลับบ้านเก่าประเดี๋ยวนี้เลยจะได้ไม่ต้องอยู่ที่นี่ทนความอับอาย ได้รับแต่ความรังเกียจจากท่าน! "

       ซ่งฉางชิงบีบสมุดบัญชีพลางมองกู้ซินเยว่ที่หมอบอยู่บนโต๊ะร้องไห้อย่างหนักด้วยแววตาเย็นเยียบสีหน้าฉายประกายประหลาดใจ

       กู้ซินเยว่ในยามปกติ เป็๲คนรู้จักวางตัวมีกาลเทศะและใจกว้างไม่เคยเป็๲เช่นนี้มาก่อน