กูเฟยเยี่ยนนำกระดาษและพู่กันมาเพื่อต้องจะการวาดรูป
ป่าเขาใหญ่ถึงเพียงนั้น นางไม่ได้โง่เขลาเบาปัญญาขนาดที่จะไปหาสมุนไพรเพียงคนเดียว
สิ่งที่นางวาดนั้นไม่ใช่อะไร แต่เป็หมาหวางสามชนิดที่ไม่เหมือนกัน แบ่งออกเป็มู่เจ๋อ [1] หมาหวาง จงหมาหวาง และหญ้าหมาหวาง
ประสิทธิภาพของหมาหวางทั้งสามชนิดนั้นมีเพียงมู่เจ๋อหมาหวางเท่านั้นที่อยู่ในระดับชั้นยอด รองลงมาคือจงหมาหวาง สุดท้ายคือหญ้าหมาหวาง
นางไม่มีเวลาอธิบายมากนักจึงวาดไปด้วย พลางกล่าวอย่างตั้งใจกับเฉิงอี้เฟยไปด้วยว่า “ทั้งสามชนิดนี้ล้วนเป็หมาหวางทั้งสิ้น เ้ารีบหาคนมาลอกภาพวาด ลอกเอาไว้เยอะหน่อย หลังจากนั้นให้ระดมคนมาจำนวนหนึ่งไปหาบริเวณป่าเขา ทุ่งหญ้า และทุ่งนาบริเวณใกล้เคียง จำไว้ว่าหมาหวางชอบดินปนทรายหันหน้าเข้าหาพระอาทิตย์ ไม่ชอบที่ชื้น หากพบเจอดินปนทรายให้หาให้ดี ให้ละเอียดรอบคอบ หากเป็ที่ชื้นก็ไม่ต้องไปเสียเวลาหาแล้ว ไม่มีอย่างแน่นอน นอกจากนี้เวลาจากค่ายทหารไปยังหมู่บ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดไปกลับใช้เวลาเพียงแค่สองชั่วยาม เ้าสามารถส่งคนไปหาดูที่หมู่บ้าน บางทีชาวบ้านอาจจะมีหมาหวางเก็บเอาไว้ในบ้านได้”
เมื่อแพทย์ทหารกัวได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าชายชราพลันแดงก่ำ ภายในใจลอบนับถือกูเฟยเยี่ยนที่มีอากัปกิริยาจริงใจต่อคนไข้เช่นนี้
เฉิงอี้เฟยฉวยโอกาสตัดสินใจดำเนินการอย่างฉับพลัน ออกคำสั่งให้รองแม่ทัพโจวทำตามวิธีที่กูเฟยเยี่ยนเอ่ยออกมา ในสายตาของสวี่ปินและทหารงานหุงหาอาหารอีกสองสามคนที่อยู่ด้านข้าง แววตาของพวกเขามีน้ำตาล้นเอ่อมาั้แ่แรก พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตของตนเองจะถูกให้ความสำคัญขนาดนี้
ในไม่ช้าทหารแต่ละกลุ่มก็ได้ยกคบเพลิงออกเดินทาง
ก่อนที่กูเฟยเยี่ยนจะออกไป นางจงใจหันหน้ามามองยังแพทย์ทหารกัวด้วยอารมณ์ที่แตกต่างจากเมื่อครู่ที่โต้แย้งฉอดๆ ไม่ยอมถอยสักก้าวให้อย่างลิบลับ ในเวลานี้ั์ตาของนางจริงจังนอบน้อมเต็มไปด้วยความจริงใจ นางเอ่ยว่า “แพทย์ทหารกัวเวลาที่เหลือนับต่อจากนี้ล้วนอยู่ที่ท่านแล้ว! โปรดยืนหยัดต่อไปนะเ้าคะ! ”
แพทย์ทหารกัวเกิดความตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าไม่เต็มใจ ทว่าไม่รู้เกิดเหตุใดขึ้น เขาถึงเอ่ยตอบกูเฟยเยี่ยนอย่างไม่รู้ตัวว่า “เ้าวางใจได้! ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เหล่าฟูจะพยายามให้ถึงที่สุดจะรอข่าวดีจากพวกเ้า! ”
กูเฟยเยี่ยนจึงได้ออกมาพร้อมกับเฉิงอี้เฟย และทันทีที่มาถึงหน้าประตู นางก็ได้พบเจอกับหลินฟูเหรินผู้เฒ่า
หลินฟูเหรินผู้เฒ่าได้ยินมาว่าบุตรชายลักพาตัวกูเฟยเยี่ยนกลับมา จึงมาดูเพื่อสอบถามถึงมูลเหตุ ทว่ากลับมีผู้ใต้บังคับบัญชารายงานว่าห้องงานหุงหาอาหารด้านนี้เกิดปัญหาขึ้นมาแล้ว นางยืนอยู่บริเวณหน้าประตูมาสักระยะหนึ่งแล้ว เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดในค่ายทหารล้วนตกอยู่ในสายตาของนาง เมื่อเห็นว่ากูเฟยเยี่ยนเดินออกมา เดิมทีนาง้าจะไปหลบซ่อน น่าเสียดายที่ไม่ทันการจึงได้ถูกพบเจอเข้าเต็มๆ
กูเฟยเยี่ยนเพียงแค่โน้มกายแสดงความเคารพ ก่อนจะเดินออกไปด้วยความกระวนกระวายใจไร้ซึ่งคำพูดใดสักคำ หลินฟูเหรินผู้เฒ่ามองดูภาพเงาเื้ัของนาง กลับรู้สึกจิตใจหดหู่อย่างไม่ทราบสาเหตุขึ้นมาทันที ไม่นึกเลยว่าแม่นางผู้นี้จะเป็คนที่เริ่มแสดงความเคารพต่อนางก่อน? ไม่จดจำความแค้นในครั้งที่แล้วไว้หรือ? ในเมื่อไม่อาฆาตแค้นแล้วเหตุใดถึงไม่ทักทายกับนาง พูดคุยกับนางสักคำ?
เมื่อเห็นว่าบุตรชายกำลังจะตามนางไป หลินฟูเหรินผู้เฒ่าก็รีบร้อนดึงเขากลับมาแล้วเอ่ยถามเสียงเบา “อี้เฟย เ้าลักพาตัวนางกลับมาทำไม? ”
“ช่วยชีวิตคนขอรับ ท่านไม่เห็นหรือ? เหนียง [2] ค่ายทหารของพวกเราขาดผู้ส่งยาหนึ่งคน ลูกได้ให้คนเข้าไปในเมืองเพื่อแจ้งศาสตราจารย์แพทย์ของห้องยาสำนักหมอหลวง เพื่อขอคนเพิ่มแล้ว”
ภายในความจริงจังของเฉิงอี้เฟยนั้นยังมีความตื่นตื่นตระหนกอยู่ด้วยเล็กน้อย เขากำลังจะเดินจากไปแล้ว แต่สุดท้ายก็หวนกลับมาอีกครั้งแล้วเอ่ยเสริมว่า “ลูก้านาง! ”
“หา? ”
หลินฟูเหรินผู้เฒ่าเกิดความงงงวยและ้าจะไล่ถามต่อ แต่เฉิงอี้เฟยได้สาวเท้าเก้าใหญ่เดินไล่ตามกูเฟยเยี่ยนไปแล้ว
หมาหวางมีลักษณะเป็พืชก้านอ่อนพุ่มไม้เตี้ย แม้ว่าในป่าเขาจะมีต้นไม้ใบหญ้าเหี่ยวแห้งไม่น้อยแต่ว่าก็ยังมีต้นไม้ใบหญ้าที่แข็งแกร่งมั่นคงทนความหนาวได้อยู่ ในกลางดึกกลางดื่นต้องหาพืชสมุนไพรต้นหนึ่งที่ทั้งเล็กทั้งแคระนั้นเป็เื่ที่ยากมากจริงๆ
กูเฟยเยี่ยนและเฉิงอี้เฟยออกค้นหาทางด้านตะวันออกอยู่เป็นานแต่ก็ยังไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง
ฟ้าสว่างอยู่เป็นาน ถึงมีทหารมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ แพทย์หญิงกู ทางด้านทิศใต้บนเนินเขาพบเจอเข้าหลายต้นทีเดียว ลักษณะเหมือนกับในรูปภาพทุกประการ พวกท่านรีบไปดูเร็วเข้า”
กูเฟยเยี่ยนและเฉิงอี้เฟยล้วนเกิดความปีติจึงรีบตามไปด้วยความรวดเร็ว
ทันทีที่เฉิงอี้เฟยไปถึงเขาได้เปรียบเทียบต้นที่อยู่ตรงหน้ากับรูปภาพ ทำท่าจะตรงเข้าไปเด็ด ทว่ากูเฟยเยี่ยนกลับส่ายหัวออกมา “นี่ไม่ใช่หมาหวาง นี่คือหญ้าเจี๋ยเจี๋ย! ”
“อะไรนะ? ”
เฉิงอี้เฟยและเหล่าทหารล้วนบังเกิดความคาดไม่ถึง
หญ้าเจี๋ยเจี๋ยกับหนึ่งในชนิดของหมาหวาง “มู่เจ๋อหมาหวาง” นั้นมีรูปร่างลักษณะคล้ายคลึงกันยิ่งนัก เพียงแต่ว่าทั้งสองยังไงก็ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน ประสิทธิภาพยิ่งไม่เหมือนกันเลยสักนิด
ในยามนั้น กูเฟยเยี่ยนอธิบายออกมาทุกคนถึงจะเข้าใจ ไม่อยากจะบอกเลยว่าทุกคนล้วนเกิดความท้อแท้ขึ้นมาเล็กน้อย เป็เพราะว่าเวลาเหลือเพียงไม่มากแล้ว ทว่าตัวกูเฟยเยี่ยนเองกลับไม่ปรากฏท่าทางท้อแท้ใดๆ นางให้กำลังทุกคนแทน “ทุกท่านรีบใช้เวลาในการค้นหาต่อไป ผู้ใดพบเจอหมาหวาง ชีวิตของพี่น้องพวกท่านก็คือได้คนผู้นั้นช่วยเอาไว้! ”
แม้ว่าเป็ทหารงานหุงหาอาหารแต่ก็สนิทสนมเหมือนเป็พี่น้อง! เหล่าทหารส่งเสริมให้กำลังใจกันและกันใหม่ ก่อนจะเริ่มต้นค้นหากันต่อไป
เฉิงอี้เฟยพบว่าใบหน้าน้อยๆ ขาวเนียนของกูเฟยเยี่ยนแดงก่ำจากความหนาวเย็นและพบว่าเสื้อนวมปุยฝ้ายของนางทั้งเก่าทั้งชำรุดและบางเบา ภายในใจเกิดความรู้สึกเ็ปอย่างไม่รู้ตัว เขารีบร้อนถอดเสื้อคลุมของตนเอง ออกมายื่นให้นาง “สวมเสียเถิด”
กูเฟยเยี่ยนชำเลืองมองก่อนจะส่งเสียง “เหอะ” ออกมา จากนั้นก็หันหลังกลับเดินออกไปโดยไม่รับน้ำใจแม้แต่นิด!
เหล่าทหารที่อยู่บริเวณโดยรอบยังไม่ได้เดินแยกออกไป ยามที่ได้ยินเสียงจึงหันหลังกลับมามอง เฉิงอี้เฟยนั้นเรียกได้ว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในที่สุดก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองกับกูเฟยเยี่ยนยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน!
กูเฟยเยี่ยนเห็นว่าด้านหน้ามีแมกไม้ขนาดเล็กอยู่จึงได้ละทิ้งฉีอวี้แล้วก้าวเท้าสวบๆ ตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว
โดยไม่คาดคิดทันทีที่นางเดินเข้ามาก็เห็นชายสวมชุดสีดำคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้า มองนางมาจากที่ไกลๆ!
นางหยุดเดินอย่างฉับพลัน ใจนแทบจะกรีดร้องออกมา
์!
เป็เขา…
ไม่นึกเลยว่าจะเป็เขา!
นักฆ่าเ็าในคืนวันนั้น!
ศาลต้าหลี่กับรองแม่ทัพโจวกำลังสืบสาวราวเื่ถึงที่อยู่ของคนผู้นี้มาโดยตลอด เพียงแต่ว่านอกจากเบาะแสจากฝั่งด้านห้องยาสำนักหมอหลวงแล้ว นอกนั้นก็ไม่มีเบาะแสอย่างอื่นอีกเลย และจนถึงปัจจุบันนี้ทางด้านห้องยาสำนักหมอหลวงก็ดูเหมือนว่าจะตรวจสอบไม่เจอมูลเหตุสักอย่าง
ป่าเขาแห่งนี้ครึกครื้นมาเป็เวลาหนึ่งคืนแล้ว ในทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยทหาร ทว่าคนผู้นี้กลับกล้าที่จะปรากฏตัวขึ้นที่นี่?
เขามาทำอะไร?
เขาไม่เพียงแต่มาแล้ว แต่ยังเจตนาปรากฏตัวขึ้นให้นางเห็นด้วย เขาไม่เกรงกลัวว่านางจะเรียกเฉิงอี้เฟยเเละเหล่าทหารทั้งหมดมาจับตัวเขาหรือ? ด้านล่างของูเาก็เป็ค่ายทหาร ด้วยความแข็งแกร่งของค่ายทหารฝั่งตะวันออกเฉิงอี้เฟย ที่มีความสามารถในการล้อมรอบป่าเขาแห่งนี้ ที่แม้แต่นกหนึ่งตัวก็ไม่สามารถบินออกไปได้!
ระยะห่างค่อนข้างไกล กูเฟยเยี่ยนจึงมองเห็นสีหน้าท่าทางของเขาไม่ชัด ทว่าภายในใจยังคงมีความตื่นตระหนกใออกมาถึงสามส่วนอยู่ นางเคยกลัวเพียงแค่ท่านอาจารย์ผู้เดียวจริงๆ ทว่าในตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะมีความกลัวต่อชายผู้นี้อยู่เล็กน้อยเช่นกัน
ต้องรู้ไว้ว่าโดนพิษที่ทำให้ถึงแก่ชีวิตของนาง ทว่ากลับไม่ตาย คนผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดาๆ อย่างแน่นอน
กูเฟยเยี่ยนใจเต้นรัว ั้แ่ไหนแต่ไรมานางหาได้มีความสะทกสะท้านไม่ หญิงสาวสงบนิ่งอยู่เสมอ ทว่าในเวลานี้สมองกลับว่างเปล่า นางถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตามจวินจิ่วเฉินไม่ได้ก้าวเข้ามา เขาเพียงแค่ยืนมองนางจากที่ไกลๆ ไม่นานเขาก็หันหลังเดินไปทางถนนบนูเาที่อยู่ด้านหลัง
ในตอนนี้เองกูเฟยเยี่ยนถึงได้สติกลับมา ไม่รู้ว่าเป็เพราะเหตุใด นางถึงไม่ะโเรียกผู้ใดเลย อาจเป็เพราะว่าตนเองไม่ได้พูดความจริงเื่ของเขาเลยใจฝ่อ หรืออาจเป็เพราะว่านางใ? ตัวนางเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
จวบจนกระทั่งเฉิงอี้เฟยไล่ตามมาถึง นางจึงได้สติกลับคืนมา จู่ๆ นางก็วิ่งไล่ไปยังทิศทางที่นักฆ่าได้หายตัวไป จิตใต้สำนึก้าที่จะล่อให้เฉิงอี้เฟยตามนางไปพบด้วยตนเอง
“เฮ้ย เ้าวิ่งทำไม? ”
“เดี๋ยวก่อน เ้าหาหมาหวางเจอแล้วใช่หรือไม่? ”
เฉิงอี้เฟยก้าวเท้าก้าวใหญ่ไล่ตามไป ในไม่ช้าก็ตามมาถึงตัวของกูเฟยเยี่ยน กูเฟยเยี่ยนไม่ได้สนใจไยดีเขา นางพยายามอย่างสุดชีวิตวิ่งไปตามทางเส้นเล็ก ที่ตรงนั้นทั้งสองข้างล้วนเป็กำแพงหินสูงชันมีเพียงทางเส้นเล็กนี้เท่านั้น นักฆ่าผู้นั้นจะต้องหลบหนีไปด้วยเส้นทางนี้อย่างแน่นอน
น่าเสียดายที่กูเฟยเยี่ยนวิ่งมาจนถึงจุดสิ้นสุดของทางแต่ก็ยังไม่เจอภาพเงาด้านหลังของนักฆ่าผู้นั้นอีก
คนล่ะ?
———————
เชิงอรรถ
[1] มู่เจ๋อ หมายถึง อีควิซีตัม (Equisetum) ชื่อพืชตระกูลหญ้าชนิดหนึ่งมีลักษณะเหมือนกับปลายปากกา
[2] เหนียง หมายถึง มารดา
