เซียวจื่อเซวียนเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในห้องผ่านร่องประตูที่ปิดไม่สนิทเห็นจื่อเมิ่งอยู่ในอ้อมกอดเซี่ยยวี่หลัว แย้มรอยยิ้มหวาน สตรีผู้นั้นโอบกอดจื่อเมิ่งไว้กำลังยิ้มเหมือนกัน คิ้วโก่งโค้ง ดวงตาสดใส รอยยิ้มที่มุมปาก ช่างดูหวานหยาดเยิ้ม
เผยให้เห็นถึงความจริงใจไม่เสแสร้ง
เซียวจื่อเมิ่งพิงในอ้อมอกเซี่ยยวี่หลัว สูดดมกลิ่นหอมบนกายพี่สะใภ้ร่างกายอ่อนนุ่ม รอยยิ้มอ่อนหวาน
ทำไมถึงมีคนที่ยิ้มได้น่าดูถึงเพียงนี้!
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเซี่ยยวี่หลัวลุกขึ้นมาล้างหน้าก็ชงน้ำผึ้งให้เด็กสองคนเหมือนเดิม คราวนี้เด็กสองคนไม่ได้ระวังตัวมากเหมือนก่อนหน้านี้เซียวจื่อเมิ่งมารับที่ประตูด้วยตัวเอง ทั้งยังกล่าวขอบคุณพี่สะใภ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
เซี่ยยวี่หลัวเห็นนางไม่กลัวตัวเองแล้ว ภายในใจย่อมรู้สึกดีใจผูกผมทรงซาลาเปาสองข้างให้นาง ก่อนไปเตรียมอาหารที่ห้องครัว
เซียวจื่อเซวียนมองผมทรงซาลาเปาสองข้างบนศีรษะน้องสาวแววตาฉายประกายมืดหม่น
เข้าไปในครัว เห็นของที่เหลือ เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เมื่อวานกินไข่สองฟองสุดท้ายจนหมดเช้านี้ได้แต่กินผักจี้ช่ายกับโจ๊ก แต่เด็กสองคนก็ไม่เลือกกิน ขอเพียงสามารถกินอิ่มท้องได้กินของร้อนๆ พวกเขาก็รู้สึกพึงพอใจแล้ว
หลังทานอาหารเช้า เซี่ยยวี่หลัวนำเงินยี่สิบอีแปะไปหาเซียวจื่อเซวียน
“ในหมู่บ้านมีบ้านไหนขายไข่ไก่หรือ?”เซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถาม
เซียวจื่อเซวียนเงยหน้ามองนางด้วยท่าทีฉงนเซี่ยยวี่หลัวเพิ่งตระหนักว่าไข่ไก่ที่มีย่อมต้องซื้อมา จะให้นางออกไข่เองคงไม่ได้
ทำไมนางถึงเอ่ยคำถามโง่ๆ เช่นนี้ ดังนั้นจึงรีบกล่าว“คือ ไข่ไก่ในบ้านหมดแล้ว ข้าไม่อยากออกไปซื้อ จื่อเซวียน ถ้าอย่างไรเ้าไปซื้อไข่กลับมานี่เป็เงินยี่สิบอีแปะ ซื้อทั้งหมดเลย!”
ไข่ไก่ฟองละกี่อีแปะกัน?
ไม่รู้นี่นา!
เซียวจื่อเซวียนมองเซี่ยยวี่หลัวด้วยสีหน้าฉงนอีกครั้งทว่า เซี่ยยวี่หลัวออกไปแล้ว นางให้เงินตัวเองเยอะขนาดนี้ ทั้งยังให้ตัวเองไปซื้อของ
เมื่อก่อนอย่าหวังจะได้เห็นนางเอาเงินออกมาแม้แต่อีแปะเดียว
เซียวจื่อเมิ่งเดินเข้ามา เห็นเงินในมือเซียวจื่อเซวียนจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “พี่รอง เอาเงินมาจากไหนเยอะขนาดนี้!” เมื่อเห็นแผ่นหลังของเซี่ยยวี่หลัวหายวับไปตรงประตูเซียวจื่อเมิ่งจึงเอ่ยถาม “เงินนี่พี่สะใภ้ให้มาอย่างนั้นหรือ?”
เซียวจื่อเซวียนเก็บเงินอย่างระมัดระวัง“จื่อเมิ่ง เราไปซื้อไข่ไก่ที่บ้านท่านป้าสี่กัน”
เซียวจื่อเซวียนจูงมือน้องสาวไปยังบ้านท่านป้าสี่ที่อยู่ไม่ห่างนัก
ท่านป้าสี่นำน้ำออกมาเทหลังจากเพิ่งล้างชามเสร็จเห็นเซียวจื่อเซวียนมา จึงรีบเปิดประตูใหญ่ให้พวกเขาเข้ามา “จื่อเซวียน จื่อเมิ่ง เหตุใดวันนี้ถึงว่างมาบ้านป้าสี่เล่า?”
เซียวจื่อเซวียนเรียกท่านป้าสี่ ก่อนเอ่ยถาม“ท่านป้าสี่ ท่านยังมีไข่ไก่หรือไม่? ข้าอยากซื้อขอรับ!”
ท่านป้าสี่รีบเช็ดมือจนสะอาด “มีสิมี ข้าเก็บไข่ไก่ไว้ไม่น้อยเ้าจะเอากี่ฟอง?”
เซียวจื่อเซวียนนำเงินออกมายี่สิบอีแปะ ก่อนกล่าว“ข้าจะซื้อยี่สิบฟองขอรับ!”
เมื่อได้ยินว่าเขาจะซื้อยี่สิบฟอง ท่านป้าสี่ก็กล่าวเป็เชิงเกลี้ยกล่อม“ถ้าอย่างไรซื้อไปนิดหน่อยพอ กินหมดแล้ว เ้าค่อยมาซื้อใหม่ อย่างไรเสียข้าก็มีขายให้หากซื้อเยอะเกินไปจนคนผู้นั้นรู้เข้า อาละวาดขึ้นมาจะเป็เื่อีก!”
เซียวจื่อเมิ่งยิ้มหวานพร้อมกล่าว “ท่านป้าสี่พี่สะใภ้ใหญ่เป็คนให้ข้ามาซื้อไข่เอง!”
ท่านป้าสี่มองเซียวจื่อเมิ่งด้วยท่าทีสงสัยรู้สึกใเล็กน้อย “นางให้พวกเ้ามาซื้อไข่? แล้วเงินนี่ล่ะ?”
“พี่สะใภ้ใหญ่ให้มาเ้าค่ะ!” เซียวจื่อเมิ่งอธิบาย
ท่านป้าสี่มองเซียวจื่อเซวียนด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ“ที่จื่อเมิ่งพูดเป็ความจริงหรือ?”
เซียวจื่อเซวียนพยักหน้า “ขอรับ!”
เมื่อท่านป้าสี่เห็นเซียวจื่อเซวียนพยักหน้าก็กล่าววาจาเหน็บแนม “ไอ๊โย พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเป็แน่! นางจะใจดีถึงเพียงนี้เชียว?ให้เงินพวกเ้ามาซื้อไข่ไก่ด้วย?”
เดิมทีท่านป้าสี่ยังอยากกล่าวอะไรอีก คิดอยากด่าเซี่ยยวี่หลัวผู้นี้ให้สาแก่ใจว่ารูปโฉมงดงามเสียเปล่า เหตุใดถึงใจร้ายใจดำนัก
เซียวจื่อเมิ่งดึงชายเสื้อท่านป้าสี่ กล่าวด้วยท่าทางหวั่นๆ“ท่านป้าสี่ ตอนนี้พี่สะใภ้ใหญ่ดีกับพวกเรามาก ทำอาหารอร่อยให้เรากินทุกวัน ท่านดูสิเสื้อใหม่ของข้า พี่สะใภ้ใหญ่เป็คนทำให้เอง!”
ท่านป้าสี่เพิ่งพบว่าเซียวจื่อเมิ่งเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่แล้วเป็เสื้อนวมสีชมพูลายดอกไม้สีฟ้า ทั้งหนาทั้งพอดีตัว มือคู่เล็กก็อบอุ่น
เห็นเด็กน้อยบอกว่าพี่สะใภ้ของนางเป็คนดีวาจาที่เกือบจะหลุดออกจากปากท่านป้าสี่จึงได้แต่กลืนกลับไป
ช่างเถอะ เป็เื่ครอบครัวคนอื่น นางอยากยื่นมือเข้าไปยุ่งก็ยุ่งไม่ได้ อย่าด่าเลย หากเซี่ยยวี่หลัวรู้เข้า ไม่รู้ว่าจะรังแกเด็กสองคนนี้อย่างไรอีก!
ท่านป้าสี่หยิบไข่ไก่มายี่สิบฟอง เมื่อคิดๆดู ก็หยิบเพิ่มมาสองฟอง ส่งให้เซียวจื่อเซวียน กล่าวกำชับด้วยความเอ็นดู “เด็กดี ข้าไม่รู้ว่าพี่สะใภ้ของเ้าตอนนี้เป็อย่างไรแต่หากนางทำดีต่อพวกเ้า ป้าก็วางใจ ไข่สองฟองนี้ เ้าแอบเก็บไว้ หากนางอาละวาดไม่ยอมให้พวกเ้ากินอาหารเ้าก็มาหาป้าสี่ ป้าสี่จะช่วยทวงความยุติธรรมให้พวกเ้าเอง เข้าใจหรือไม่?”
เซียวจื่อเซวียนพยักหน้าด้วยความตื้นตัน“ขอรับ ขอบคุณท่านป้าสี่!”
“เด็กโง่ เ้าจะขอบคุณข้าไปไย ท่านพ่อท่านแม่เ้าจากไปเร็วพี่ชายเ้าแต่งกับสตรีเช่นนางอีก นางแต่งตัวดูดี แต่เ้าดูสิ บ้านเ้าทั้งสกปรกและรกรุงรังเสียยิ่งกว่าอะไร!เฮ้อ บาปกรรมจริงๆ!”
เซียวจื่อเมิ่งคิดอยากกล่าวอะไร เซียวจื่อเซวียนกลับจูงมือนางเดินออกจากบ้านท่านป้าสี่
ระหว่างทาง เซียวจื่อเมิ่งเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามพี่รอง“พี่รอง ท่านป้าสี่ว่าพี่สะใภ้ใหญ่แบบนั้น เหตุใดถึงไม่พูดความจริงล่ะเ้าคะ! ตอนนี้พี่สะใภ้ใหญ่ทำอาหารให้เรากินทุกวันนางยิ้มให้พวกเราตลอดด้วย!”
เซียวจื่อเซวียนลูบศีรษะเซียวจื่อเมิ่ง ผมทรงซาลาเปาที่ผูกไว้ดูน่ารักเสียจริงเพียงแต่ ทรงผมที่ผูกไว้อย่างประณีต วันนี้ช่วยผูก พรุ่งนี้ก็ยุ่งเหยิงอยู่ดี
บางที อาจไม่มีคนช่วยผูกอีกก็เป็ได้
“เด็กโง่ กลับบ้านกัน!”
เซียวจื่อเซวียนไม่รู้ว่าควรอธิบายกับน้องสาวอย่างไรความอบอุ่นที่หาได้ยาก ถึงจะทำให้เ็ปมากที่สุด หากเคยได้รับ แล้วต่อไปไม่ได้รับอีกจะทำอย่างไร?
เซียวจื่อเซวียนถือตะกร้าไข่ไก่ไว้มือหนึ่งอีกมือหนึ่งจูงน้องสาว กลับบ้านด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง
เพิ่งถึงประตูบ้าน ก็ต้องใจนหยุดชะงักเพราะข้าวของที่กองอยู่ภายในลานบ้าน
วันนี้แดดกำลังดี เซี่ยยวี่หลัวนำของภายในห้องของสองพี่น้องออกมาตากแดดปุยฝ้ายที่รื้อออกมาก็ตากแดดอยู่ เสื้อผ้าถูกแขวนไว้ด้านนอก โบกพลิ้วตามสายลมที่พัดผ่าน
เซียวจื่อเซวียนวางไข่ไก่ลงก่อนเข้าไปในห้องเห็นเซี่ยยวี่หลัวถกแขนเสื้อขึ้น กำลังง่วนอยู่กับการเช็ดโต๊ะ เตียง และเก้าอี้ภายในห้องของพวกเขาอย่างทะมัดทะแมงแม้แต่ขาเก้าอี้ก็ไม่เว้น เช็ดแล้วเช็ดอีก
ส่วนใต้เตียง เซี่ยยวี่หลัวหมอบบนพื้น ใช้ไม้กวาดกวาดฝุ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนมั่นใจว่าด้านในสะอาดแล้วจึงเลิกกวาด
“พี่รอง...” เซียวจื่อเมิ่งเห็นเซี่ยยวี่หลัวที่กำลังทำความสะอาดอยู่ในห้องหันมองเซียวจื่อเซวียน กัดริมฝีปาก ก่อนดิ้นหลุดจากมือเซียวจื่อเซวียน เข้าไปภายในห้อง“พี่สะใภ้ใหญ่”
“จื่อเมิ่งกลับมาแล้วหรือ?” หยาดเหงื่อผุดซึมบนหน้าผากเซี่ยยวี่หลัว ง่วนกับงานมาตลอด่เช้านางเหนื่อยแทบแย่ แต่อย่างน้อยก็ทำความสะอาดห้องนี้เสร็จแล้ว เห็นเซียวจื่อเมิ่งกลับมาภายในใจก็รู้สึกดีใจนัก “เ้ากลับมาพอดี ข้ามีเื่จะหารือกับพวกเ้า!”