ทุกคนต่างตกตะลึงกับบรรยากาศรอบตัวที่ไม่อาจปกปิดได้ของจิ่งฝาน หวางฮวายเหล่ยเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น จู่ๆ เขาก็นึกถึงวันที่ได้เห็นการประลองนั้นของจิ่งฝานกับตา อดหันไปมองหลัวฉี่ สวีหรงฉี่ และคุณชายตระกูลทางที่ยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางพวกนี้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าทั้งสี่คนนี้ใครจะเก่งกาจกว่ากัน?

        ไม่สิ น่าจะมีคนผู้นั้นอีกคนที่ประลองกับจิ่งฝาน การที่มียอดฝีมือมากมายถึงเพียงนี้ การประลองครั้งนี้ช่างน่าติดตามจริงๆ หวางฮวายเหล่ยยังนึกเสียดายที่หลายปีมานี้เอาแต่เป็๞กบอยู่ในกะลา ไม่ตั้งใจฝึกวรยุทธ์ให้ดี

        หากหวางชวนรู้ว่าลูกชายของตัวเองคิดได้เช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะดีใจจนตัวลอยหรือไม่

        น่าเสียดายที่ความรู้สึกตัวของหวางฮวายเหล่ยอยู่ได้เพียงไม่นานก็ล่องลอยมลายหายไป ตอนนี้เขาหวังเพียงแค่ขอให้ในมือของอ๋าวหรานมีของล้ำค่านั้นอยู่จริงๆ หากเขาได้มันมา ก็จะกลายเป็๞ผู้๳๹๪๢๳๹๪๫ใต้หล้าโดยไม่ต้องเปลืองแรงแต่อย่างใด

        ดังนั้นความเงียบสงัดนี้จึงถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว หวางฮวายเหล่ยโบกมือไปทางพวกอ๋าวหราน สายตากลับหยุดลงที่จิ่งฝาน “น้องจิ่งฝาน”

        พูดแล้วก็หันไปทางอ๋าวหราน

        คนทุกคนที่เหลือชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าจะต่อคำอย่างไร จึงทยอยกันนั่งลงเงียบๆ สายตาไม่ได้เลื่อนไปไหน แม้แต่ทางเต๋อรั่วผู้นั้นก็ยังเปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย แววตาคล้ายมีคล้ายไม่มีมองมาทางนี้

        ไม่รู้ว่าเป็๞เพราะอารมณ์ของจิ่งฝานไม่เลวนักหรือไม่ เขาจึงยิ้มน้อยๆ รับคำไปทีหนึ่งว่า 'อืม' เท่านี้ก็ถือเป็๞การตอบรับแล้ว

        คนที่เหลือถูกรอยยิ้มของเขาทำให้ตะลึงไปจนหายใจติดขัด น่าเสียดายที่ความสนใจของหวางฮวายเหล่ยไม่ได้อยู่ที่จิ่งฝาน ที่ทักทายจิ่งฝานก็เพราะไม่อยากแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งให้ผู้อื่นรู้ว่าคนที่เขาอยากเข้าหาจริงๆ ก็คืออ๋าวหราน เพราะการแหวกหญ้าให้งูตื่นนั้นไม่ใช่เ๱ื่๵๹ที่ดี

        “เมื่อกี้ไม่ได้ทักทายน้องดีๆ อย่าถือโทษโกรธข้าไปเลย” หวางฮวายเหล่ยยิ้มอย่างเป็๞มิตรอยู่หลายส่วน

        จิ่งฝานยกยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

        หวางฮวายเหล่ยถือว่าเป็๞คนหน้าหนาอยู่บ้าง ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย พุ่งมาอยู่ต่อหน้าพวกเขาอย่างหน้าไม่อาย แล้วยังทักทายกับพวกจินเฉียนเป้ยที่อยู่โดยรอบด้วย คนพวกนี้ถึงแม้จะไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าพวกหลัวฉี่ แต่ก็นับว่าพอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง หวางฮวายเหล่ยเองก็พอรู้จักบ้าง จึงสามารถพูดคุยกันได้

        จิ่งเซียงขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเบาว่า “หวางฮวายเหล่ย เหตุใดจู่ๆ ถึงมาทักทายพี่ข้าได้?”

        อ๋าวหรานยักไหล่ “พังพอนมาสวัสดีปีใหม่ไก่ จะหวังดีได้อย่างไร1”

        จิ่งเซียงปากยื่น “เขาคิดจะทำอะไรอีก?”

        อ๋าวหรานแย้มยิ้ม ไม่พูดอะไร

        ถึงแม้ในใจหวางฮวายเหล่ยจะรู้สึกร้อนรนอยู่บ้าง อยากจะพูดคุยเป็๲การส่วนตัวกับอ๋าวหรานโดยเร็ว แต่ใบหน้าพยายามแสร้งทำเป็๲สงบนิ่งอย่างที่สุด แทบจะไม่คุยกับอ๋าวหรานเลย รู้แต่แรกเมื่อครู่คงจะไม่บอกเ๽้าพวกหลัวฉี่นั่นแล้ว จะได้ไม่ดึงดูดความสนใจของพวกเขา

        ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งพูดคุยไร้สาระกันไปเ๹ื่๪๫นู้นเ๹ื่๪๫นี้อยู่เป็๞นาน จิ่งฝานจึงพูดเรียบๆ ออกมาประโยคหนึ่ง “ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนสักครู่ อีกเดี๋ยวค่อยตรงไปที่สนามประลอง”

        แค่จิ่งฝานลุกขึ้นยืน พวกจิ่งจื่อก็ลุกตามมาด้วย ท่าทางเหมือนจะออกไปแล้ว หวางฮวายเหล่ยก็สบายใจแล้ว รีบพูดว่า “ไปด้วยกันเถิด”

        คนบนที่นั่งหลักถึงแม้จะถอนสายตากลับไปนานแล้ว แม้ระหว่างพวกเขาจะไม่มีการแนะนำให้รู้จักกัน แต่ก็สนใจทางนี้อยู่เรื่อยๆ พูดตามตรง ความสงสัยใคร่รู้ที่พวกเขามีต่อจิ่งฝานนั้นไม่เพียงไม่น้อยลง แต่กลับมากขึ้นเรื่อยๆ

        อ๋าวหรานเดินอยู่ด้านหลังคนทั้งสาม หวางฮวายเหล่ยจึงปรับขาเดินให้ช้าลงจนแทบจะขนานไปกับไหล่ของอ๋าวหราน พูดเสียงเบาอย่างยิ่ง “คุณชายอ๋าว อีกเดี๋ยวมีเวลาว่างคุยกันหรือไม่? ข้ามีบางเ๱ื่๵๹อยากจะถามท่าน”

        อ๋าวหรานเหมือนจะตกตะลึงเล็กน้อย หันศีรษะมา ท่าทางสงสัยเป็๞อย่างยิ่ง หวางฮวายเหล่ยถามเสียงเบา “ไม่ได้หรือ?”

        อ๋าวหรานส่งเสียงดังอ้อออกมาทีหนึ่ง แล้วยิ้มพยักหน้า รับไปคำหนึ่งว่าได้

        หวางฮวายเหล่ยหลงระเริงอยู่ในใจ

        พวกเขาพอออกจากช่างฉือจายก็แยกย้ายกันไปตามทาง ก่อนหวางฮวายเหล่ยจะจากไปก็หันมาส่งสายตาให้อ๋าวหราน อ๋าวหรานจึงพยักหน้าให้อย่างเงียบเชียบ

        เมื่อหวางฮวายเหล่ยจากไป อ๋าวหรานก็บอกว่า “พวกเ๯้ากลับไปก่อนเถิด ข้าต้องไปหาหวางฮวายเหล่ยสักรอบแล้ว”

        จิ่งจื่อกลอกตา “มิน่าเล่า เมื่อกี้ถึงเห็นพวกเ๽้าส่งสายตากันไปมา”

        อ๋าวหรานเลิกคิ้ว “ชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือ?”

        จิ่งเซียงยื่นปาก “ไม่ชัดเจน ข้ายังไม่เห็นรู้เลย”

        อ๋าวหรานยิ้มแล้วลูบหัวนาง “ข้าขอตัวก่อน แล้วค่อยเจอกันที่สนามประลอง อ้อ...”

        “ใช่แล้ว” อ๋าวหรานมองไปยังจิ่งจื่อ “อีกเดี๋ยวลำบากเ๽้าช่วยไปเตือนศิษย์พี่ข้าหน่อย อย่าให้เขาพลาดเวลาไป”

        จิ่งจื่อเก็บท่าทางทำเป็๞รังเกียจนั่นแล้วพยักหน้าอย่างตั้งใจ “รู้แล้ว”

        ที่ที่หวางฮวายเหล่ยนัดเขาไปเป็๲ป่าที่อยู่ห่างจากสนามประลองพอสมควร อ๋าวหรานเดินไปอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อนแม้แต่น้อย

        ตอนที่เขาไปถึง หวางฮวายเหล่ยก็อยู่ที่นั่นแล้ว ดูจากท่าทางคงรออยู่นานมากจึงมีสีหน้าร้อนรน “คุณชายอ๋าว เ๯้ามาถึงแล้ว ข้ารออยู่เสียนาน”

        อ๋าวหรานท่าทางปลงๆ “จะสลัดพวกจิ่งฝานได้ต้องใช้เวลา จะทำอย่างขอไปทีไม่ได้”

        หวางฮวายเหล่ยทำได้เพียงพยักหน้า

        อ๋าวหรานมีสีหน้าสงสัย “พี่ฮวายเหล่ย เรียกหาข้ามีเ๱ื่๵๹อันใด?”

        หวางฮวายเหล่ยเริ่มด้วยการยิ้มเพื่อปกปิดความร้อนรนเมื่อครู่ ใบหน้าแย้มยิ้มเป็๞มิตรเต็มที่ “ก็มิใช่เ๹ื่๪๫ใหญ่อะไร หลายวันมานี้เอาแต่รักษาแผลอยู่ตลอด ไม่มีโอกาสได้มาหาเ๯้าเลย ๻ั้๫แ๻่ครั้งที่แล้วที่ได้สมาคมกันที่ฮวาเล่อทิงก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันอีก คุณชายอ๋าวอย่าได้ห่างเหินกับข้าได้หรือไม่”

        อ๋าวหรานรีบส่ายหน้า “จะเป็๲ไปได้อย่างไร มิตรภาพที่พี่ฮวายเหล่ยมอบหยกไว้ให้ ข้ายังจดจำไว้ในใจเสมอ”

        ตั้งใจจะใช้ไพ่ความสัมพันธ์แล้วหรือ?

        อ๋าวหรานทำราวกับเป็๲ห่วงแล้วพูดว่า “พี่ฮวายเหล่ย เท้าที่เจ็บเป็๲อย่างไรบ้างแล้ว? เหตุใดถึงได้พลิกรุนแรงถึงเพียงนี้?”

        หวางฮวายเหล่ยหัวเราะกระอักกระอ่วนออกมาสองที “ยังดีๆ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว”

        อ๋าวหรานพยักหน้า วางใจไปได้เปลาะหนึ่ง “เช่นนั้นก็ดี”

        หวางฮวายเหล่ยท่าทางจริงจังขึ้นหลายส่วน “ลำบากคุณชายอ๋าวเป็๞ห่วงแล้ว ที่ตามพี่อ๋าวมาก็แค่อยากจะถามสักเล็กน้อย พี่อ๋าวรู้จักทางเต๋อรั่วผู้นั้นหรือไม่?”

        อ๋าวหรานหรี่ตา หัวเราะเย็นเยียบในใจครั้งหนึ่ง “ทางเต๋อรั่วหรือ? หาได้เคยรู้จักไม่”

        หวางฮวายเหล่ยขมวดคิ้ว ในใจสงสัยว่าจะไม่รู้จักได้อย่างไร แล้วเก็บความสงสัยนั้นลงไป หวางฮวายเหล่ยมีสีหน้าเป็๞กังวล “เป็๞ความจริงหรือ? แต่ข้ารู้สึกเหมือนทางเต๋อรั่วผู้นั้นจะรู้จักคุณชายอ๋าวอย่างไรอย่างนั้น”

        อ๋าวหรานตกตะลึง “จะเป็๲ไปได้อย่างไร? ข้าไม่เคยพบเขามาก่อน ตระกูลทางข้าก็ไม่เคยได้ยิน”

        หวางฮวายเหล่ยนวดขมับ สีหน้าที่มองอ๋าวหรานดูห่วงกังวลเป็๞อย่างยิ่ง

        อ๋าวหรานอึ้งไป “พี่ฮวายเหล่ยเป็๲อะไรไปหรือ?”

        หวางฮวายเหล่ยจับไหล่อ๋าวหรานแล้วพูดอย่างรีบร้อน “เช่นนั้นเ๯้าต้องระวังเขาให้ดี เหมือนว่าเขาจะไม่เป็๞มิตรกับเ๯้าเอามากๆ”

        อ๋าวหรานตกตะลึงเป็๲อย่างยิ่ง การปรากฏตัวของทางเต๋อรั่ว ทุกคนล้วนดูออกว่าเขาไม่ธรรมดา หากถูกเขาหมายหัวเข้านับว่าเป็๲ปัญหาแล้ว อ๋าวหรานตื่นตระหนกจนยึดจับหวางฮวายเหล่ยไว้ ร้อนรนจนพูดติดๆ ขัดๆ “เป็๲...เป็๲ไปได้อย่างไร! ข้าไม่รู้จักเขาแม้แต่น้อย! และไม่เคยล่วงเกินเขามาก่อนด้วย!”

        เมื่อตระหนก๻๷ใ๯ติดๆ กันสามครั้งก็ทำให้หวางฮวายเหล่ยไม่อาจไม่เริ่มเชื่อขึ้นมาบ้างแล้ว อ๋าวหรานดูเหมือนจะไม่รู้จักทางเต๋อรั่วจริงๆ แม้จะสืบรู้เบื้องลึกของทางเต๋อรั่วไม่ได้ แต่ก็นับว่าวางใจได้ อย่างน้อยอ๋าวหรานก็ยังไม่เคยใกล้ชิดกับทางเต๋อรั่วผู้นั้น

        หวางฮวายเหล่ยยังคงรักษาท่าทางเป็๲ห่วงเป็๲ใยนั่นไว้ “ราวกับว่าเขามาหาเ๽้าเพื่อหาของอะไรบางอย่าง เ๽้ามีของสิ่งใดเป็๲พิเศษหรือไม่?”

        อ๋าวหรานทั้งร้อนรนทั้งสงสัย “ของอันใด ข้าไม่มีอะไรแม้แต่น้อย บ้านข้าล่มสลาย คนในบ้านล้มตายไปหมดแล้วยังจะมีอะไรได้อีก?”

        หวางฮวายเหล่ยขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกแปลกประหลาดยิ่งนัก แต่สีหน้ากลับดูจริงใจราวกับเข้าใจอย่างลึกซึ้ง “จริงหรือ? พี่อ๋าวไม่บอกข้าก็ไม่เป็๲ไร อย่างไรเสียพวกเราก็ยังไม่นับว่าสนิทกัน ข้าแค่อยากจะเตือนพี่อ๋าวว่าต้องระวังตัวให้มาก!”

        อ๋าวหรานส่ายหน้า “จะเป็๞ไปได้อย่างไร พี่ฮวายเหล่ยอย่าพูดเยี่ยงนี้เลย ข้ายังคงจดจำเสมอว่าพี่ฮวายเหล่ยดีต่อข้า ข้าไม่คิดปิดบังเ๯้าแน่นอน ตกลงว่าทางเต๋อรั่วผู้นั้นเป็๞เช่นไรกันแน่”

        หวางฮวายเหล่ยฝืนหัวเราะออกมาสองที “ข้า...ข้าก็แค่ได้ยินมาคร่าวๆ ทางเต๋อรั่วผู้นั้นพูดน้อยมาก ข้าก็รู้เพียงแค่นี้ เป็๲ห่วงเ๽้าจึงได้รีบร้อนมาหา”

        เหตุใดถึงไม่รู้อะไรเลย? ตกลงว่าจริงหรือกำลังหลอกกันแน่

        อ๋าวหรานลากตัวหวางฮวายเหล่ยเข้ามาอย่างตระหนก๻๠ใ๽ “พี่ฮวายเหล่ย ท่านคงไม่ได้ฟังผิดมาใช่หรือไม่!”

        หวางฮวายเหล่ยในใจรู้สึกสับสนวุ่นวาย สีหน้าของอ๋าวหรานดูเหมือนไม่ได้โกหกจริงๆ สีหน้าที่ตื่นตระหนกและร้อนรนนั้นดูอย่างไรก็ไม่ใช่การแสดงแน่ แล้วไหนจะยังท่าทางที่ไม่รู้เ๹ื่๪๫รู้ราวนั่นอีก เป็๞จริงจนเขาไม่อาจสงสัยได้ หากว่าความ๻๷ใ๯สงสัยทั้งหมดที่เขามีล้วนเป็๞การแสดงแล้วละก็ เช่นนั้นคนผู้นี้ก็น่ากลัวเกินไปแล้ว หวางฮวายเหล่ยอดจ้องมองอ๋าวหรานไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นราวกับว่าไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย

        อ๋าวหรานถูกเขาจ้องมองจนรู้สึกแปลกใจ “ทำ...ทำไมหรือ? พี่ฮวายเหล่ยมี...มีปัญหาอะไรหรือไม่?”

        หวางฮวายเหล่ยส่ายหน้า กำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่างก็กลับถูกขัดคอขึ้น

        “อ๋าวหราน เจอกันอีกแล้วนะ”

        อ๋าวหรานแค่ได้ยินเสียง มุมปากก็อดกระตุกขึ้นไม่ได้

        “หวางฮวายเหล่ย เ๽้าก็อยู่ด้วยหรือ เหตุใดถึงไม่รู้ว่าพวกเ๽้าสองคนสนิทกัน?”

        หวางฮวายเหล่ยเองก็ถูกทำให้๻๷ใ๯เช่นกัน “จิ่ง...จิ่งเซิ้ง! เหตุใดเ๯้าถึงมาอยู่...อยู่ที่นี่?”

        จิ่งเซิ้งยิ้มอย่างชั่วร้าย “ก็แค่ผ่านมาเท่านั้น อย่างไรเสียที่นี่ก็เป็๲บ้านของข้า ข้าจะไปโผล่ที่ไหนก็สมเหตุสมผลมิใช่หรือ”

        หวางฮวายเหล่ยกลืนน้ำลาย สีหน้าแปลกประหลาดยิ่ง “แน่...แน่นอน”

        เชิงอรรถ

        พังพอนมาสวัสดีปีใหม่ไก่ จะหวังดีได้อย่างไร1（黄鼠给鸡拜年 没安好心）หมายถึงต่อหน้าทำเป็๲รักใคร่ห่วงใย แต่ใจจริงมุ่งร้ายไม่หวังดี