ในวินาทีถัดมา...
ตูมมมม!!
หมัดของเล่ยเฉินะเิหัวของอู๋จ้าวทันที! ร่างที่ขาดครึ่งและอาบไปด้วยเืของอู๋จ้าวนอนแน่นิ่ง พร้อมหัวที่หายไป เืและเศษเนื้อสาดกระเซ็นไปทั่วลานประลอง เงียบ... เย็น... ตายสนิท
"สามี!!"
เสียงกรีดร้องของจางฟู่ดังลั่น สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความใสุดขีด
แต่ก่อนที่นางจะได้ทันทำอะไร ฮ่าวหยางก็ะโขึ้นมาจากด้านหลัง เตะก้านคอของนางอย่างแรง!
"อ๊าาาา!"
เสียงร้องสุดท้ายหลุดจากปาก ก่อนที่ร่างของจางฟู่จะสิ้นใจในทันที
ทว่า...
ร่างของนางกลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!
"แก! ตายซะ!" จางฟู่ะโออกมาอย่างแค้นเคือง
ยังไม่ทันที่นางจะได้ขยับตัว เคียวสีดำของซูไป๋หนิงก็ฟันเข้าที่คอของนางอย่างแม่นยำ หัวของจางฟู่ขาดกระเด็น ร่างทรุดลงอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันถึงอึดใจ ร่างของนางก็ฟื้นขึ้นมาอีกเป็รอบที่สอง!
ครั้งนี้ หรงหลี่เซียนไม่รอช้า พุ่งเข้าใส่ด้วยพลังทั้งหมด ะเิหัวใจและศีรษะของจางฟู่ในพริบตา
แต่...
นางฟื้นอีกครั้ง!!
"ไม่ตายอีกเรอะ..." เฟิ่งหวงจุนขมวดคิ้ว ก่อนจะสะบัดมือแยกร่างของนางออกเป็หมื่นส่วนกลางอากาศ
"น่าจะจบชีวิตแล้วรึเปล่า" ฮ่าวหยางพูดขึ้นเสียงเรียบ ขณะเช็ดเืของจางฟู่ออกจากหน้าผาก
ทันใดนั้น
เปรี้ยงงง!!
สายฟ้าสีฟ้าขาวเส้นหนา พุ่งฟาดลงใส่ทั้งสี่คนทันที! พลังทำลายล้างมหาศาลปะทะลงกลางลานประลองอย่างรุนแรง
แต่ผู้าุโของดินแดนศักดิ์สิทธิ์รีบสร้างรูปแบบป้องกันขึ้นมาทันเวลา แสงสีทองห่อหุ้มร่างของพวกเขาไว้พอดี
ทว่า... รูปแบบนั้นก็แตกกระจายทันทีที่สายฟ้าฟาดใส่ แต่สายฟ้าก็สลายไปด้วยเช่นกัน
"นี่งั้นเหรอ... ลูกรักของ์? ช่างน่ารังเกียจจริงๆ ..." ฮ่าวหยางสบถออกมาอย่างหัวเสีย
พวกเขาทุกคนรู้ดี เพราะเคยได้ยินเื่ของ บุตรแห่งโชคชะตา และ ธิดาแห่งโชคชะตา จากหานิมาก่อน จึงไม่แปลกใจที่จางฟู่จะได้รับการช่วยเหลือจาก์
"ขอบคุณผู้าุโไป๋!" ทั้งสี่คนกล่าวพร้อมกัน
ไป๋จิงเซินที่ยืนอยู่ด้านข้างเพียงยิ้ม ก่อนจะชูสองนิ้วให้พวกเขาอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ
ในขณะนั้นเอง เล่ยเฉินกลับรู้สึกถึงบางอย่างผิดปกติในร่างของอู๋จ้าว เขารีบหยิบยาที่อาจารย์ของเขาเคยมอบไว้ขึ้นมากินในทันที
เพียงพริบตาเดียว พลังการบ่มเพาะของเขาก็พุ่งทะลุไปยังระดับนักบุญขั้นที่ 9 ทันที! ซึ่งเป็ระดับที่ร่างกายของเขาสามารถรับไหวโดยไม่ต้องเสียเวลาฟื้นฟูนานนัก หลังฤทธิ์ยาหมด
แม้อาจารย์ของเขาจะมีเม็ดยาที่ทำให้ทะลุถึงระดับกึ่งจักรพรรดิได้ แต่ก็ห้ามใช้ยกเว้นอยู่ในสภาพใกล้ตายจริงๆ
เล่ยเฉินไม่รอช้า เขาพุ่งเข้าใส่ร่างไร้ิญญาของอู๋จ้าวในทันที ก่อนจะใช้กระบี่ตัดมันออกเป็ชิ้นๆ
แต่ทันใดนั้น
ตูมมมมมม!!
ออร่าพลังปีศาจมหาศาลพรั่งพรูขึ้นสู่ท้องฟ้า ร่างของอู๋จ้าวที่ถูกตัดเป็ชิ้นๆ ค่อยๆ รวมตัวกันอีกครั้ง!
"พี่ชายอู๋!" หนิงซินเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
แต่ก่อนที่นางจะได้มีความสุขไปมากกว่านี้
ตูม!!
คลื่นพลังแห่งความว่างเปล่าพุ่งเฉียดหัวของหนิงซินไปเพียงเส้นผม! โชคดีที่พลังศักดิ์สิทธิ์ของเต๋า์สามารถป้องกันเอาไว้ได้ทันเวลา
เปรี้ยง!!
สายฟ้าอีกเส้นฟาดลงใส่เฟิ่งหวงจุนทันที แต่ไป๋จิงเซินก็สร้างรูปแบบป้องกันขึ้นมารับไว้ได้พอดีเช่นกัน
แต่ขณะนั้นเอง...
ออร่าของอู๋จ้าวพลันพุ่งทะยานขึ้นไปอย่างบ้าคลั่ง จากระดับรวบรวมชี่ พุ่งทะลุไปยังการสร้างรากฐาน แกนทองคำ ิญญาแรกเริ่ม ก่อตั้งิญญา
เล่ยเฉินไม่รอช้า พุ่งเข้าไปมุ่งหมายจะสังหารอู๋จ้าว แต่กลับถูกเงาดำประหลาดบางอย่างขัดขวางไว้ กลิ่นอายของมันแผ่กระจายราวกับปีศาจ
ในตอนนั้นเอง ออร่าปีศาจของอู๋จ้าวก็แผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจน มันล้นทะลักจนทำให้ทั่วทั้งท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยพลังอันมืดมิดระดับการบ่มเพาะของอู๋จ้าวเพิ่มขึ้น การรวมร่าง นิพพาน ถ้ำ์ นักบุญ และในพริบตาเดียว... ทะลุขึ้นสู่ระดับาานักบุญขั้นที่ 9!
คนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะที่เห็นฉากนั้น... กลับยิ้มออกมาพร้อมกันจนปากแทบจะฉีกถึงหู
แต่ในจังหวะที่พวกเขากำลังจะรีบเข้าไปช่วยเล่ยเฉินจากจุดที่ค่อนข้างอันตราย
ตูม!
ออร่าความตายที่เย็นะเืพลันพุ่งเข้าใส่พวกเขาอย่างรุนแรง พลังนั้นมาจาก... พ่อของเล่ยเฉิน และด้านหลังเขา ยังมีเงาของบรรพบุรุษตระกูลอู๋อีก 25 คน ที่ล้วนอยู่ในระดับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ พุ่งทะยานออกมาจากเบื้องบนของท้องฟ้า
ไป๋จิงเซินหัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงเรียบ
“ทุ่มหมดตัวเลยงั้นเหรอ”
“ว่าแต่ยัยหนู...หยุนเจินอิง เห็นอะไรกันแน่ ถึงได้มั่นใจนักว่าเราจะชนะ โดยไม่เสียใครไปเลย?”
หลัวหยุนไห่พูดขึ้น
“บางที... ยัยหนูหยุนอาจจะไม่เห็นค่าการตายของเ้าก็ได้ เราเลยไม่ได้เสียใครไป”
ไป๋จิงเซินหัวเราะแล้วด่ากลับไปทันที
“พูดไม่ดูเงาหัวตัวเองเลยนะ ไอ้หงอกเอ๊ย...”
ทันใดนั้นเอง!
ตูมมม!!
ออร่าของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อีก 20 คน พลันพุ่งขึ้นมาจากด้านของดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ สั่นะเืทั้งฟากฟ้า ก่อนที่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง 2 ฝั่งที่เป็กำลังเสริมจะเริ่มต่อสู้กันในทันที
เหนือท้องฟ้าของดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะ พายุพลังิญญาพัดกระหน่ำบิดเบี้ยวไปทั่ว กลางเวหากลายเป็สมรภูมิเื พื้นฟ้าแยกออกเป็เส้นดำ พลังแห่งการบ่มเพาะระดับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ปะทะกันจนแม้แต่ผืนฟ้ายังไม่กล้าโค้งตามแรงลม
ที่นี่... ไม่มีที่ยืนสำหรับ กึ่งจักรพรรดิระดับต่ำกว่าขั้นที่ 9 แม้แต่ จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ ที่อ่อนแอ... ยังถูกฉีกทิ้งราวกับใบไม้
แค่เพียงกะพริบตาครั้งเดียวและลดการป้องกันลงแม้แต่นิดเดียว ก็อาจจะถูกลบหายไปจากโลกใบนี้ได้โดยไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองตายอย่างไง
ตูมมม!!
คลื่นน้ำขนาดมหึมาฟาดใส่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่จากตระกูลอู๋ร่างหนึ่ง จนร่างฉีกกระจายกลางอากาศ เืปนกับหยดน้ำฝนร่วงหล่นราวน้ำตก
อาวุธจักรพรรดิเปล่งพลังอัดกันระลอกแล้วระลอกเล่า แสงของคมดาบ รูปแบบของอักขระ ออร่าระดับสูง พลังแห่งธาตุ สาดใส่กันทุกวินาที
พลังทำลายล้างมากมายซัดเข้าหากันจนเมฆเหนือฟ้าแยกตัวออกในรัศมีหลายล้านกิโลเมตร พื้นดินนอกขอบเขตรูปแบบของดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำแตกร้าว พังทลายเป็ทางยาวราวกับแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ แรงกระแทกที่ทะลุออกจากสนามรบ ดึงดูดสายตาของผู้คนมากมายจากทั่วโลก
“บ้าเอ๊ย! เกิดบ้าอะไรกันที่นี่ ทำไมถึงมีจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ต่อสู้กันเยอะขนาดนี้!”
“ใครต่อสู้กับใครกัน!”
“ฝั่งหนึ่งต้องเป็ดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะแน่ แต่ฝั่งตรงข้ามคือใครกัน... ข้าไม่รู้เลย!”
เสียงร้องะโ ความแตกตื่น และเสียงะเิดังก้องไปทั่ว
ตูมมมมมมมม!!
เสียงะเิพลังขนาดใหญ่ะเืฟ้า เรือเหาะนับพันลำที่ลอยอยู่รอบดินแดนศักดิ์สิทธิ์ร่วงหล่นอย่างไร้การควบคุม เศษเหล็กและศพมนุษย์ปะปนกันตกลงสู่พื้นราวกับห่าฝนเื
แม้แต่คนที่อยู่ห่างจากสนามรบหลายล้านกิโลเมตร แค่ััแรงสั่นะเืของคลื่นพลัง ยังแทบจะกระอักเืตายคาที่
“ศิษย์พี่! เราควรแจ้งท่านผู้นำหรือไม่!” เสียงชายคนหนึ่งร้องถามอย่างตื่นตระหนก “ข้าััได้ถึงออร่าของตระกูลอู๋อย่างชัดเจน!”
หญิงสาวข้างๆ สะบัดหน้า รีบพูด “แจ้งเร็วเข้า! ถ้าดินแดนศักดิ์สิทธิ์สายน้ำะพัง เราก็อาจเป็รายต่อไปได้!”
ไม่นานนัก กองกำลังจากนิกายต่างๆ ที่ไม่ได้อยู่ใต้อำนาจของตระกูลอู๋ รีบส่งข้อความกลับไปยังกองกำลังของตัวเอง บางคนถึงกับเปิดรูปแบบเคลื่อนย้ายฉุกเฉินทันที
แต่ในเวลาเดียวกัน บนท้องฟ้า...
ตูม! ตูม! ตูม!!
เสียงะเิของเรือลำแล้วลำเล่าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
หานิเพียงยกมือ ชี้ไปที่กลุ่มเรือเหาะของราชวงศ์หยินหยาง แสงสว่างสีทองน้ำเงินพุ่งออกจากปลายนิ้ว แปรเปลี่ยนเป็สายฟ้าแสงทำลาย
เรือเหาะนับพันลำถูกทำลายอย่างรวดเร็วด้วยการชี้นิ้วเพียงครั้งเดียว กลางอากาศ เหนือร่างกายของม้าที่าเ็สาหัส... หญิงสาวผมขาวดำร่างสะบักสะบอมลอยอยู่กลางฟ้า เืไหลจากปาก ร่างของนางสั่นไหวเหมือนจะตายได้ทุกเมื่อ
“เ้า... เ้าเป็ตัวบ้าอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้!”
หานิไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของนางแม้แต่คำเดียว ดวงตาของเขาไร้อารมณ์ เขาชี้ปลายนิ้วไปที่กลางหน้าผากของนางทันที
แสงสีทองพุ่งตรงเป็เส้นแหลมคม ไปที่หัวของแม่ของเล่ยเฉิน
แต่...
เปรี้ยงงงง!!
สายฟ้าสีทองประหลาดจากท้องฟ้าฟาดลงใส่หานิพอดี จนผืนฟ้าะเื เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องจนกลบเสียงทุกอย่าง ระบบในตัวหานิแทรกขึ้น ป้องกันพลังสายฟ้าเอาไว้ทั้งหมดทันที
หานิเอียงหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามอย่างเรียบเฉย “ข้าสามารถฆ่านางได้ไหม?”
[ฆ่าได้ โฮสต์... แต่จิติญญาของนางจะรอดไปได้ โดยการช่วยเหลือของเต๋า์ และจะกลับมาพร้อมความแข็งแกร่งที่มากกว่าเดิม]
หานิพยักหน้าเบาๆ จากนั้น…
ฉึบ!
ความว่างเปล่าถูกแหวกออก ชายชราในชุดคลุมม่วงเืพร้อมหน้ากากทองก้าวออกมาจากความว่างเปล่า จ้าวหงหลง
“รูปแบบการเคลื่อนย้ายระยะไกล พร้อมแล้ว”
หานิพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปมองที่อีกฝั่งของสนามรบ
ที่นั่น... มู่หนานซือกำลังใช้คลื่นน้ำสังหารจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่คนที่ 7 ลงอย่างง่ายดาย สายน้ำรอบตัวนางเปลี่ยนเป็กระแสดาบล่องหน ฟันทะลุขอบฟ้าเป็เส้นยาวอย่างน่าสยดสยอง
หานิส่งเสียงภายในไปหามู่หนานซือพร้อมส่งคำสั่งควบคุมหุ่นเชิดระดับกึ่งจักรพรรดิจำนวนหนึ่งพันกว่าตัวให้นาง
“ฝากดูแลศิษย์ของข้าด้วยอย่าให้พวกเขาตายละท่านเ้าสำนัก”
มู่หนานซือพยักหน้าอย่างเงียบๆ แววตาของนางไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย
เมื่อทุกอย่างพร้อม หานิก็เปิดประตูแห่งความว่างเปล่าขึ้น ก้าวหายไปพร้อมกับจ้าวหงหลง โดยปล่อยแม่ของเล่ยเฉินไว้ในความมึนงง