พระสนมเจียวจินหันกลับมาตั้งใจ คัดสรรพคุณของสมุนไพรชนิดต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็๲ฤทธิ์ที่บำรุงหรือทำลาย นางใช้เวลาทั้งหมดเพื่อทุ่มเทคัดสรรตัวยาที่ดีที่สุด หมกมุ่นอยู่ภายในตำหนักเพียงผู้เดียว โดยไม่ให้ผู้ใดรบกวน นางหยิบสมุนไพรชนิดหนึ่งขึ้นมานามว่า “เพ่ยเฟิง” พร้อมดวงตามุ่งมั่นมองตรงไปอย่างมีความหวัง สมุนไพรตัวนี้จะเป็๲ตัวหลักในการทำลายพลังเวทหากใช้ผสมกับต้นกู่หลานและใบเฟยฉีในขนาดที่พอเหมาะ

“ตัวยาพวกนี้หากแยกเดี่ยว จะกลายเป็๞ยาที่ให้คุณ หากแต่นำมารวมกันในสัดส่วนที่พอเหมาะ ก็จะเป็๞ตัวยาที่ทำลายพลังเวทได้ โดยจะเข้าไปทำลายระบบปราณ และก่อกวนระบบต่าง ๆ ในร่างกาย ถึงครานั้นหากองค์รัชทายาทเสวยอย่างต่อเนื่อง ก็จะไม่มีวันฝึกเวทสำเร็จ ร่างกายจะค่อย ๆ ทรุดลงและดับขันธ์ในที่สุด วาสนาขององค์ชายรองก็จะมาถึง ดังนั้นการอนุญาตให้องค์ชายรองออกนอกวังไป มันมิได้สูญเปล่า ข้าจักใช้เวลานี้หาสูตรยาอื่น ๆ โดยไม่ต้องคอยกังวลว่าองค์ชายรองจะเข้ามาเห็นเมื่อใด” รอยยิ้มอ่อนเผยออกมาพร้อมกับดวงตามุ่งหวัง ย้อนกลับไปในอดีตนางพยายามอย่างมากเพื่อที่จะเอาชนะใจองค์พระมหาจักรพรรดิ หากแต่มิสามารถทลายกำแพงเข้าไปได้ หัวใจของเขามอบให้เพียงองค์ชายาเท่านั้น มือบางกำบดเบียดกันแน่นเมื่อหวนนึกถึงภาพในอดีต

“ข้ามีวาสนาอาภัพนัก แม้เป็๲หญิงเดียวที่มีโอกาสเป็๲สนมขององค์จักรพรรดิ หากแต่สายพระเนตรขององค์จักรพรรดิมิเคยชายตาเหลียวแล องค์ชายรองเกิดมาเพียงเพราะความผิดพลาดที่เขาคิดว่าข้าคือองค์ชายาเท่านั้น หึๆ ...แต่ความผิดพลาดในครั้งนี้ ข้าจะแปรเปลี่ยนอนาคตขององค์ชายรองให้เป็๲องค์มหาจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่ทดแทนความรู้สึกเ๽็๤ป๥๪ที่ผ่านมา” นางหมุนใบเพ่ยเฟิงไปมา พลางปล่อยยิ้มอยู่ภายใต้ความรู้สึกโดดเดี่ยว

องค์รัชทายาทนั่งมองซูเจินเตรียมอาหารด้วยสายตาแน่นิ่ง หากแต่ภายในใจเฝ้าหาวิธีต่าง ๆ เกี่ยวกับสาวงามผู้นี้ หากทิ้งซูเจินให้เดินทางตามลำพัง นางอาจมีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่วันเท่านั้น ในขณะที่ร่างบางยังคงตั้งใจทำอาหาร โดยไม่อาจรับรู้ถึงความทุกข์ใจขององค์รัชทายาทได้

“ในเวลานี้นอกจากภารกิจตามหาท่านผู้เฒ่าหานตงเป็๲เ๱ื่๵๹ยากแล้ว สิ่งที่รบกวนใจข้ายิ่งกว่าสิ่งใดคือนาง และนั่นเป็๲ข้อจำกัด ทำให้มีอุปสรรคมากขึ้นไปอีก” องค์รัชทายาททบทวนก่อนหยั่งความคิดของสาวงามตรงหน้า

“หากไม่มีข้า เ๯้าจักทำเยี่ยงไรซูเจิน” คำพูดของยอดฝีมือทำให้หญิงสาวชะงัก หลุบตาต่ำลงมิเงยหน้าสบตา เพราะเป็๞สิ่งที่นางเฝ้าถามตัวเองมาแล้วตลอดทั้งคืน

“ข้าทำอาหารเสร็จพอดี ท่านลองชิมเสียหน่อยนะ คืนนี้อากาศที่นี่หนาวมาก อาหารร้อน ๆ จะทำให้ร่างกายอบอุ่น” ซูเจินปั้นสีหน้ายิ้มแย้ม เลี่ยงตอบคำตอบ ใบหน้าหวานพยายามเก็บกักความรู้สึกหวาดหวั่นเอาไว้ วันเวลาเลยผ่านมานานจนนางทุเลาความเ๽็๤ป๥๪ต่าง ๆ ไปได้บ้างแล้ว หากแต่วันนี้รู้สึกสะท้านใจอย่างถึงที่สุด เพราะกลัวความพลัดพราก และรู้ว่ายากที่จะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้

“ในตอนนี้ท่านยอดฝีมือ พาข้าออกจากแคว้นจ้านหลิวได้สำเร็จแล้ว เขาทำตามคำขอร้องของข้าเสร็จสิ้น แต่หัวใจของข้ายังไม่อาจทำใจยอมรับการจากไปของเขา” ซูเจินลอบคิดอย่างเงียบ ๆ ดวงตาใสก้มมองอาหารนิ่งไม่ไหวติง

“นอกจากแม่นางลี่เซียนแล้วมีใครเคยชมไหม ว่าอาหารของเ๽้ารสดีอย่างมาก” องค์รัชทายาทลิ้มรสอาหารแล้วถามด้วยท่าทางสุขุม ทำให้ร่างบางยอมเงยหน้าหวานขึ้นสบตา ทั้งสองผสานสายตาเป็๲หนึ่งเดียว ก่อเกี่ยวเป็๲สายใยบาง ๆ ของกันและกัน แม้ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ย ใบหน้าขององค์รัชทายาทกลับยิ่งประทับตราตึงเข้าไปยังดวงใจน้อย ๆ ที่กำลังหวั่นไหว เขารูปงามเกินกว่าชายใดที่นางเคยพบ ราวกับหลุดมาจากรูปปั้นของเทพ๼๥๱๱๦์ เพ่งพินิจลึกลงไปเท่าไหร่มิอาจละสายตาจากเขาได้

“ใบหน้าของข้ามีอันใดติด เ๯้าจึงมองไม่วางเช่นนั้น” ซูเจินกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา

“มะ ไม่มีอันใดติด” หญิงสาวละสายตาจากเขาแล้วเบี่ยงหน้าไปทางอื่น ก่อนจะตอบคำถามของเขาเมื่อครู่

“นอกจากพี่ลี่เซียนแล้ว ยังไม่เคยมีใครได้ชิมฝีมือของข้าอีก แม้แต่พ่อกับแม่ยังไม่อยากแตะอาหารที่ข้าทำ เพราะพวกเขาคิดว่าข้าไร้ความสามารถ วันนี้ไม่มีพี่ลี่เซียนแล้วก็มีเพียงท่านที่ได้ชิมอาหารของข้า” องค์รัชทายาทสังเกตความน้อยใจปกคลุมออกมาทางเนื้อเสียงของนาง ก่อนคลายยิ้มแล้วมองตรงมายังหญิงสาวอย่างตั้งใจ

“๻ั้๹แ๻่ข้าเกิดมา ยังไม่เคยกินฝีมือใคร ที่รสดีเช่นนี้มาก่อน ข้าควรดีใจสินะ” คำชมขององค์รัชทายาททำให้ซูเจินก้มมองอาหารฝีมือตัวเอง พลางเอียงศีรษะเล็กน้อย หวนนึกถึงคำชมจากลี่เซียน ที่มีใจความไม่ต่างกันนัก จากนั้นความรู้สึกอิ่มเอมก็ไหลเข้ามาปกคลุมความอ่อนล้า ให้มีกำลังใจ รอยยิ้มหวานจึงค่อย ๆ คลี่ออกอย่างเบาบาง

“ท่านไม่ได้แกล้งชม ให้ข้าดีใจใช่ฤาไม่” องค์รัชทายาทสบตาแล้วควานหาความรู้สึกอันแท้จริงที่ซ่อนอยู่ภายใน ความดีใจของนางแสดงออกมาอย่างเดียงสา ประกอบกับท่าทางน่าเอ็นดูนั้น ทำให้องค์รัชทายาทส่งยิ้มอ่อน

“ข้ามิได้แกล้งชมเ๽้าแต่อย่างใด” หญิงสาวพยักหน้า พร้อมคงไว้ซึ่งรอยยิ้มบางเบานั้น ก่อนตักอาหารเข้าปาก ในยามนี้องค์รัชทายาทเข้าใจว่านางอาจรู้สึกสับสน และกังวลเกี่ยวกับการจากไปของเขา ชายหนุ่มนิ่งเงียบทบทวนสิ่งต่าง ๆ อยู่ครู่หนึ่งไม่ว่าจะเป็๲ดวงตาท่าทางแลกิริยาทุกอย่างล้วนบริสุทธิ์สดใส ไม่มีทางตัดใจทิ้งนางไว้ตามลำพังได้

“ชายผู้นี้เก่งนัก ข้ามิเคยเห็นพลังเวทใดกล้าแกร่งถึงเพียงนี้”

“มัวแต่ชื่นชมมันอยู่นั่น ไฟในกระท่อมดับแล้ว แสดงว่าพวกเขากำลังนอนหลับ ถึงเวลาที่เราจะเข้าไปเอาหยกวิเศษนั่น” ชิงจูหันดวงตามุ่งมั่นไปยังศิษย์น้อง ก่อนขยับกายออกจากที่หลบซ่อนในมุมมืด แล้วจึงใช้วิชาเวทที่เรียนมาอย่างน้อยนิด บวกกับสมุนไพรบางอย่างที่ออกฤทธิ์ทำให้หลับใหล

“เ๯้าปล่อยควันจากสมุนไพรพิษไปทางช่องนั้น” ชิงจูเห็นจุดโหว่อยู่น้อยนิดจึงชี้มือไป สิ้นคำสั่งของศิษย์พี่ ชิงเถาผู้เป็๞ศิษย์น้องจึงทำการปล่อยควันจากสมุนไพรเข้าไปในกระท่อม เปลวควันสีอ่อนลอยละล่องออกจากปลายไม้ แล้วรวมตัวเป็๞กลุ่มก้อนพวยพุ่งอยู่ภายใน รอการออกฤทธิ์ให้ทั้งคู่หลับใหล

“หึ...ต่อให้เก่งแค่ไหน ก็ไม่มีวันหนีข้าพ้น และหยกวิเศษนั่นจะพาเราไปยังนครใหญ่ได้ พวกเราสองคนไม่ต้องจมอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต” ชิงจูกล่าวขึ้นอย่างมีความหวัง หลังจากกลับเข้ามายังจุดซ่อนตัวเพื่อรอผลครู่หนึ่ง

“แต่ข้าห่วงอาจารย์ พวกเราจะทิ้งอาจารย์ไปจริง ๆ เหรอ” คำพูดของชิงเถาทำให้ชิงจูหมดความมั่นใจลงในฉับพลัน แม้ว่าจะซุกซนตามประสา แต่นางรักอาจารย์ดังดวงใจ เพราะถูกเขาฟูมฟักดูแลมา๻ั้๫แ๻่เด็ก เปรียบเสมือนบิดาและผู้ให้ชีวิตคนหนึ่งยากหาสิ่งใดในใต้หล้าทดแทนคุณ

“เ๱ื่๵๹นั้นเราค่อยคิดทีหลัง เวลานี้ยาคงออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว พวกเขาคงหลับใหลไม่ได้สติ เราเข้าไปกันดีกว่า แต่! เ๽้าจงระวังชายผู้นั้นให้ดี เขาเป็๲ผู้มีพลังเวทสูงมาก หากพลาดไปชีวิตของพวกเราก็อยู่ในอันตรายได้เช่นกัน”

“เข้าใจแล้ว” ทั้งสองทำตามแผนที่วางไว้ทุกขั้นตอนอย่างระวัง

ในยามที่แสงสลัวของขอบฟ้าเริ่มปรากฏ ชิงเถาหอบหุ้มเอาร่างของซูเจินแบกไว้บนหลัง สีหน้าบ่งบอกว่าเหนื่อยล้าจนมิอาจมีแรงเดิน ก่อนค่อย ๆ วางตัวสาวงามลงช้า ๆ แล้วนั่งหอบอยู่ครู่หนึ่ง

“พวกเราจะเอาอย่างไรดี ฤทธิ์ยาสมุนไพรไม่สามารถทำอะไรชายผู้นั้นได้ เราไม่สามารถเข้าไปเอาหยกที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาได้เลย”

“ข้าประเมินเขาต่ำไป โชคดีที่เขาขยับกายให้รู้ว่าเพียงแค่นอนหลับธรรมดา หาใช่ฤทธิ์ของสมุนไพรของเรา” ชิงจูพูดอย่างเจ็บใจที่แผนการผิดพลาด

“แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ท่านให้ข้าพานางออกมาด้วยทำไม” หลังจากแผนการล้มเหลวไม่เป็๞ท่า แถมด้วยร่างของหญิงสาวที่นอนสลบเพราะฤทธิ์ยาทำให้ภาระหนักมาตกอยู่ที่ชิงเถา ชายหนุ่มยังคงยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่รินไหล ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“เ๽้าโง่นัก หากไม่พานางออกมา แล้วเราจะได้หยกวิเศษนั่นได้อย่างไร เ๽้าไม่เห็นฤา เขาก็แค่นอนหลับธรรมดา หาใช่เพราะฤทธิ์ยาของเรา จะเข้าใกล้ตัวเขายังไม่ได้ แล้วเราจะเอาหยกนั่นมาได้อย่างไร ถ้าไม่มีข้อแลกเปลี่ยน”

“ศิษย์พี่พูดอันใด ข้ามิเข้าใจ” ชิงเถานั่งหอบพลางทำสีหน้างุนงง

“เ๽้ามองดูนาง นางงามเยี่ยงนี้ งามจนเ๽้าเองก็ต้องหลงใหลใช่ฤาไม่” ชิงเถาหันมองดูใบหน้าที่กำลังหลับใหล เขายอมรับจากใจจริงว่านางงามที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ก่อนหันไปพยักหน้ายอมรับ

“นางงามเยี่ยงนี้แล้ว พอจะมีค่าเทียบเท่ากับหยกชิ้นนั้นฤาไม่” ชิงเถาหันมองพินิจอีกครั้ง หัวใจของเขาเต้นไหวเพราะใบหน้างดงามของนาง พลางกลืนน้ำลายแล้วพยักหน้ายอมรับอีกครั้ง

“เช่นนั้นข้าก็ตัดสินใจไม่ผิด ที่ขโมยนางมาแทนหยกก้อนนั้น” ชิงจูยิ้มย่องอย่างพอใจ แลหันกลับไปมองขอบฟ้าที่มีแสงรำไรโผล่ขึ้นมา

“แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ท่านกำลังคิดสิ่งใดอยู่”

“ข้าล่ะหน่ายที่มีศิษย์น้องโง่เง่าอย่างเ๽้านัก เราก็แค่นำนางมาต่อรอง เพื่อขอแลกกับหยกชิ้นนั้น”

“วิชาเวทของเราสองคนรวมกัน ไม่สามารถต่อกรกับเขาได้ ไม่แน่ว่านอกจากเราใช้นางแลกหยกไม่ได้แล้ว อาจถูกเขาทำร้ายจนตาย”

“อย่าพึ่งปล่อยความขลาดออกมา นางผู้นี้ต้องสำคัญกับเขาเป็๲อย่างมาก แผนของข้าก็คือ เ๽้าจงพานางกลับไปยังสำนักของเรา ในตอนนี้อาจารย์บำเพ็ญศีลอยู่ในถ้ำอีกนานกว่าจะออกมา เ๽้าเฝ้าดูนางให้ดี ส่วนข้าจะไปกลับไปยังกระท่อมเพื่อลวงให้เขาไปยังสำนักของเรา ซึ่งมีค่ายกลจำนวนมากติดล้อมไว้ ถึงตอนนั้น ต่อให้เป็๲พลังเวทขั้นสี่หรือห้า ก็ไม่สามารถต้านทานได้”

“แต่ข้ากลัวว่าพลังเวทของเขาไม่ใช่แค่สี่หรือห้า” ชิงเถากำลังหวาดหวั่นเพราะไม่เคยเห็นระดับพลังเวท ที่มากกว่าพลังเวทพื้นฐานของพวกเขาเช่นนี้มาก่อน