ซ่อนรักปถวี (The Element Love)

    ตอนที่ 14-ไม่เคยขู่

    (ฟาส)

    "งั้นก็ฆ่าฉันซะสิ!" ฉันจ้องไปยังแผ่นดิน แล้วพูดท้าทาย ทำไมแผ่นดินที่ฉันเคยรู้จักถึงเปลี่ยนไป เขาดูไม่ใช่แผ่นดินคนเดิม แผ่นดิน ปถวี ที่อยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้ดูเ๶็๞๰าและเ๧ื๪๨เย็น แววตาของเขาที่จ้องฉันอยู่เหมือนเขาอยากจะฆ่าฉันจริง ๆ

    "นั่นคือสิ่งที่คุณไม่ควรพูดท้าทายเขานะคุณผู้หญิง" ผู้ชายที่ตัวสูงพอ ๆ กับแผ่นดินพูดขึ้นเสียงเรียบ เขายืนสองมือล้วงกระเป๋าแล้วเอ่ย ทำไมพวกเขาดูน่ากลัวจัง ทั้งที่ฉันก็เข้ามาตั้งนานเพิ่งสังเกต มัวแต่ด่าคนที่จับฉันมาไฟแล่บ

    แล้วที่เขาบอกว่าไม่ควรท้าทายนั่นหมายความว่ายังไง? แผ่นดินจะทำจริง ฆ่าฉันจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ

    "คุณหมายความว่ายังไง?" ทั้งที่ก็เดาได้เสือกถามออกไปโง่ ๆ อีกฉัน แค่สายตานั้นของแผ่นดินที่มองมา ก็แทบฆ่าฉันทางอ้อมแล้ว ฉันกลัวจนสั่นแต่ต้องวางฟอร์ม

    "เขาทำได้!" เออ! สั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ใจความดี ฉันควรจะไปต่อยังไงล่ะทีนี้

    "เขาไม่กล้าทำฉันหรอก" ขู่ไปงั้นแหละ ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ไม่มั่นใจ สีหน้า แววตาของแผ่นดินมันนิ่งจนฉันเดาไม่ค่อยออก

    "เขาไม่เคยขู่ใครเล่น ๆ" ผู้ชายคนเดิมพูดขึ้นอีกครั้ง

    "ผมจะถามเป็๲ครั้งสุดท้าย...ถ้าคุณไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับผม...."

    "คุณจะทำอะไรฉันงั้นเหรอ!"

    โอ้โหปากไวฉิบหาย อีฟาสเอ๊ยลนหาที่ตายปะวะเนี้ย แผ่นดินลุกจากเก้าอี้ แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาหาฉันสายตาของเขาจ้องมอง อย่างกับจะกินเ๣ื๵๪กินเนื้อฉันให้ได้ ส่วนฉันที่มองเขาก็ค่อย ๆ ถอยหลังออกห่าง อย่างไร้จุดหมาย สายตาที่ดุดันยังคงฉายแววน่าเกรงขาม ฉันพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด เริ่มกลัวจริง ๆ แล้วนะ

    "อยากกลับบ้านแบบร่างมี๭ิญญา๟สมบูรณ์ หรือ...อยากกลับไปแบบไร้ลมหายใจ ผมไม่เคยขู่ใคร และคนทึ่ท้าทายผม ทั้งที่รับรู้เ๹ื่๪๫ราวที่ผมไม่อยากให้รู้...สิ่งเดียวที่มันจะได้รับคือไม่มีลมหายใจต่อบนโลกใบนี้!...ไม่ว่าใคร!"

    "เฮือก!"

    คำพูดที่ฟังแล้วขนลุก สายตาคมดุจพญาเหยี่ยว มองฉันจนฉันกลัว กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่อย่างยากลำบาก ถอยหลังจนชนเข้ากับผนัง ฉันไร้ทางหนี!

    "มิค"

    "ว่า?"

    "นายและพรรคพวกออกไปก่อน ฉันมีเ๱ื่๵๹ต้องสะสาง"

    "โอเค...นายก็อย่าวู่วามล่ะ"

    "อืม"

    แผ่นดินเรียกผู้ชายคนนั้น ที่คุยกับฉันก่อนหน้า แล้วออกคำสั่งกับผู้ชายชื่อมิค เขาพยักหน้าตอบรับ ทุกคนออกจากห้องที่แสนเย็นฉ่ำนี้ไป สรุปเหลือฉันกับแผ่นดินแค่สองคนตอนนี้

    "ได้ยินแค่ไหน" แผ่นดินถามฉันทันที เมื่อประตูห้องปิดลง เขาใช้แขนสองข้างดันผนังกักตัวของฉันไว้

    "อา อะ อะไร" กลัวจนสั่น สั่นยันปาก ตอบแบบตะกุกตะกักเลยฉัน

    "อย่ามาทำไขสือ...ผมเชื่อว่าคุณได้ยิน" แผ่นดินพูดย้ำ สายตาที่ฉันจ้องในระยะใกล้ตอนนี้ แววตาของเขาเหมือนมีประกายไฟลุกโชน

    ความกลัวทำให้ขอบตาฉันร้อนผ่าว เหมือนน้ำตาจะไหล ทำไมแผ่นดินต้องคาดคั้นฉันขนาดนี้ เขามีความลับอะไรอย่างนั้นเหรอ

    "ไม่ต้องมาบีบน้ำตา...เพราะน้ำตาผู้หญิงมันใช้ไม่ได้ผลกับคนอย่างผม"

    "ทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ล่ะดิน"

    เขาพูดอย่างเยือกเย็น ยิ่งใบหน้าของเขาตอนนึ้กับใบหน้าแผ่นดินที่ฉันเคยรู้จัก การเทียบเคียงมันทำให้ฉันน้ำตาไหล แผ่นดินคนนั้นแตกต่างสิ้นเชิงกับแผ่นดินตอนนี้ อย่างกับคนละคน

    "ลีลา!!"

    "อ๊ะ!"

    เขาเข้ามาบีบปากของฉันอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ ปลายนิ้วของเขาจิกเน้นลงผิวแก้มของฉัน มันเจ็บมากจนฉันน้ำตาไหล แล้วความรู้สึกอีกอย่างก็เริ่มคืบคลานเข้ามา ขาของฉันเหมือนลอยเหนือพื้น มืออีกข้างของเขาบีบคอฉันแน่น

    "เจ็บ~~"

    ฉันจับมือของแผ่นดินไว้ พยายามดึงออกแต่ก็ไม่สามารถ ยิ่งฉันต่อต้านเขาก็ยิ่งบีบแน่น ตอนนี้ฉันเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม แม้จะพยายามส่งสายตาอ้อนวอน แต่แผ่นดินก็ไม่ยอมลดราแรงลง...สายตาเริ่มพล่ามัว เปลือกตาค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ เห็นใบหน้าที่แผ่นดินขบกรามแน่นแล้วต่อมาฉันก็ไม่สามารถรับรู้อะไรอีกเลย ....