ให้ตายเถอะ…

    เสียงของลูกสาวที่ยังเล็ดลอดมาจากอีกห้องที่อยู่ติดกัน ถึงกับทำให้เรียมรู้สึกปวดมวนในช่องท้องขึ้นมาอย่างประหลาด

    น้ำขิงยังคงร้องว่าแน่น… แน่น… แน่น… ราวกับว่าทั้งชีวิตของหล่อนพูดเป็๲อยู่คำเดียว คลอไปกับเสียงหายใจถี่กระชั้นของแซม เสียงกระแทกกระทั้น เสียงของเนื้อกระทบเนื้ออย่างหน่วงหนักก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง…

    ที่เหลือไว้ก็เป็๞เพียงเสียงสะอื้นไห้ของน้ำขิงและง่ามขาของเรียมที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำเสียว หลั่งไหลออกมาอาบชุ่มกลีบสาวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

    ตอนแรกเรียมคิดเองว่าเ๱ื่๵๹แบบนี้น่าจะต้องใช้เวลา เพราะว่าน้ำขิงตัวเล็กๆ มาก อีกทั้งยังสดยังซิงไม่เคยต้องมือชาย ครั้งแรกก็ต้องมาเจอของใหญ่จึงเกิดปัญหาเป็๲ธรรมดา

    แต่นี่ก็เป็๞สัปดาห์มาแล้วที่ลูกสาวของหล่อนยังร้องคำเดิมออกมาซ้ำๆ

    และสิ่งที่ทำให้เรียมรู้สึกผิดจนไม่อาจให้อภัยตัวเองก็เพราะตอนรุ่งเช้าหล่อนเห็นลูกสาวถึงกับเดินขาถ่างออกมาให้เห็น

    “น้ำขิง… ไม่ไหวก็ไปนอนเถอะลูก ไม่ต้องช่วยงานครัวเดี๋ยวแม่ทำเอง… ”

    ขณะกำลังยืนทำกับข้าวอยู่ในครัว เรียมหันมามองลูกสาวที่เดินขาถ่างอย่างเห็นได้ชัด น้ำขิงกำลังจะเข้ามาช่วยงานครัวเหมือนเช่นทุกเช้า

    “ถ้างั้นหนูขอไปพักนะคะ… ”

    ขณะพูดน้ำขิงเอื้อมมือข้างหนึ่งมาเท้าประตูช่วยพยุงกาย สีหน้าบ่งบอกว่าเจ็บจนเรียมรู้สึกสงสาร นึกในใจว่านี่ถถึงขั้น ‘ฉีก’ เชียวหรือ

    “จ้ะ… ไปนอนพักเถอะลูก… ”

    เรียมกล่าว…

    แววตาเห็นใจ แม้ในใจนั้นอยากถามว่าน้ำขิงเป็๞อะไรกันแน่

    แต่สุดท้ายประโยคที่ติดอยู่เพียงริมฝีปากก็ถูกกลืนลงคอกลับเข้าไปเหมือนทุกครั้ง จึงไม่กล้าจะเอ่ยถามเพราะกลัวว่าคนถูกถามก็คงอายที่จะต้องอธิบายเ๱ื่๵๹ราวบนเตียงระหว่างผัวเมีย

    ในเวลาต่อมา