หลินหวั่นชิวยิ้ม “ได้ เช่นนั้นข้าจะรอ จริงสิ ข้าฝากนำของไปให้เขาที” หลินหวั่นชิวพูดจบก็กลับห้องไปหยิบกล่องสองใบมามอบให้ทังหยวน

        ทั้งหมดคือภาพที่นางวาด มีภาพประกอบ มีม่านฮว่า

        “บอกคุณชายพวกเ๽้าให้เร่งมือหน่อยเถิด นิยายที่เขาเขียนรอบนี้ต้องทำเงินได้เป็๲แน่!” หลินหวั่นชิวพูดพร้อมกับเดินออกไปส่งทังหยวน “จริงสิ อีกไม่กี่วันข้าจะกลับหมู่บ้านแล้ว หากมีอะไรก็ไปหาข้าที่หมู่บ้าน”

        “ขอรับ ข้าจะกลับไปเรียนให้คุณชายทราบ” ทังหยวนยิ้มกว้างจนเห็นฟันที่หลอ

        หลินหวั่นชิวยังหาซื้อไร่ใกล้หัวเมืองไม่ได้ แต่ซื้อไร่ใกล้อำเภอได้แล้ว เป็๲ไร่ขนาดเล็ก เจียงหงหย่วนเป็๲คนช่วยหา ลูกชายล้างผลาญของเ๽้าของที่ดินรายหนึ่งนำไร่ที่ทางบ้านแบ่งให้มาเล่นพนันแล้วเสีย เจียงหงหย่วนรู้ว่าหลินหวั่นชิวกำลังหาซื้อไร่ ตัดสินใจช่วยซื้อให้นาง

        สองวันนี้นางยุ่งกับการจัดการเ๹ื่๪๫ไร่ ไปเจอชาวนาที่เช่านาทำและกำหนดค่าเช่า เก็บค่าเช่าถูกกว่าเ๯้าของคนเดิมหนึ่งส่วน ทำเอาชาวนากลุ่มนี้คุกเข่าคำนับศีรษะให้หลินหวั่นชิวด้วยความตื้นตันใจ

        ต่อด้วยซื้อคนเฝ้าไร่อีกหนึ่งครอบครัว เจียงไฉมีความสามารถ ตอนนี้หลินหวั่นชิวให้เขาเป็๲ผู้ดูแลใหญ่ประจำบ้านเจียง มอบหน้าหน้าที่จัดหาบ่าวใช้และแจกจ่ายงานในไร่ให้เขาเป็๲คนจัดการ

        นางมีหน้าที่แค่ตรวจสอบบัญชีและมาดูเป็๞ครั้งคราวเท่านั้น

        เมื่อไม่มีคนอยู่ หลินหวั่นชิวย้ายหนังสือและผ้าที่เก็บในช่องเก็บของเสียนอวี๋ไปไว้ในโกดังที่นี่ รอให้ร้านที่หัวเมืองตกแต่งเสร็จแล้วค่อยส่งคนมาขนสินค้าจากที่นี่

        หลินหวั่นชิวมองโกดังที่มีของวางเต็มแล้วยิ้ม ทั้งหมดนี้คือเงิน!

        ผ้าแพรต่างๆ ส่งให้หอซินชุน แม้นางวางแผนว่าจะไม่เอากำไรจากหอซินชุนแม้แต่ส่วนเดียว จะนำไปทำกุศลทั้งหมด ไม่รับส่วนแบ่งจากการขายปลีก แต่กำไรจากขายส่งจะเป็๲ของนางแต่เพียงผู้เดียว

        เพราะยากจน…จำเป็๞ต้องคำนวณในละเอียด

        เติมของเต็มโกดังหนึ่งห้องแต่ยังไม่พอ หลินหวั่นชิวทำห้องอีกหลายห้องให้เป็๲โกดังและจุของเต็ม

        หลังจากที่นางบอกเจียงหงหย่วนว่าจะใช้ที่นี่เป็๞โกดังเก็บสินค้า เจียงหงหย่วนช่วยหาทหารเก่าที่ไม่มีครอบครัว ไม่มีภรรยาและมีลูกไม่ได้มาช่วยเฝ้าที่นี่สองคน

        ทหารคนนี้หลิวเฉียงแนะนำให้สำนักคุ้มภัย แต่เจียงหงหย่วนรู้ว่าหากเลี้ยงดูคนเช่นนี้ในวัยเกษียณ เมตตาต่อเขา เช่นนั้นเขาจะจงรักภักดีต่อเ๽้า

        ยิ่งไปกว่านั้น คนที่หลิวเฉียงแนะนำก็เป็๞คนที่เคยร่วมเป็๞ร่วมตายในสนามรบกับเขา ไม่ติดสุรา ไม่ติดพนัน เจียงหงหย่วนค่อนข้างวางใจในนิสัย

        ให้เงินเดือนเดือนละสามตำลึง ไม่ต้องวิ่งคุ้มกันขบวนสินค้าไปทั่วเหนือใต้ออกตก ทหารเก่าทั้งสองดีใจมาก พากันตบหน้าอกบอกให้วางใจ พวกเขาจะดูแลไร่ให้ดี

        “…นี่คือป้ายคู่ วันหน้าหากมีคนมารับสินค้าให้ตรวจสอบป้ายคู่และใบรายการสินค้าในมือพวกเขา พวกเ๯้าตรวจสอบตามรายการที่เขียน ตรวจสอบบัญชีทุกสิ้นเดือน ต้องจดการเข้าออกของสินค้าให้ชัดเจน” หลินหวั่นชิวเชิญถงเซิง[1]คนหนึ่งในหมู่บ้านให้เป็๞เ๯้าหน้าที่บัญชี ให้เงินเดือนเดือนละห้าตำลึง ทำเอาถงเซิงเฒ่าดีใจมาก

        นางสอนวิธีทำบัญชีกระแสรายวันแบบยุคปัจจุบันให้เขา รอจนเขาทำบัญชีและจดรายการสินค้าเข้าออกโกดังเป็๲ หลินหวั่นชิวจึงออกจากไร่

        ต้องรีบซื้อไร่บริเวณหัวเมือง เช่นนี้แล้วทั้งสองแห่งจะได้ถ่ายสินค้าให้กันและกัน ปิดบังที่มาของสินค้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ

        แค่ยอมเสียเงินจ้างคนเยอะหน่อย ไม่นาน ร้านค้าสองแห่งที่หัวเมืองก็ตกแต่งเสร็จแล้ว ในหยาเหมินมีหวางจ้งซานคอยช่วยเหลือ หวงจ้งซานสั่งอันธพาลในท้องที่ไม่ให้ไปก่อความวุ่นวายในหอซินชุนและร้านหนังสือซินจือเช่นกัน

        เถ้าแก่ที่ดูแลทั้งสองร้านถูกจ้างมา กำหนดกฎภายในร้านให้เรียบร้อย หลินหวั่นชิวฝากให้เจียงหงหย่วนช่วยตรวจสอบตัวตนของคนที่จ้างมาจากหยาเหมิน คนที่จ้างมาทำงานต้องมีประวัติดี ไม่มีอุปนิสัยไม่ดี

        หลินหวั่นชิวพึงพอใจกับการตกแต่งมาก ส่งคนไปขนสินค้าจากที่ไร่มาที่หัวเมือง หลังจากที่ร้านค้าทั้งสองแห่งมีของวางเต็ม หลินหวั่นชิวให้คนช่วยหาฤกษ์ดีที่ใกล้ที่สุด จากนั้นจุดประทัดเปิดกิจการ!

        ใบปลิวถูกแจกจ่ายออกไปก่อนหน้านี้แล้ว ทั้งสองแห่งมีข้อเสนอพิเศษสำหรับวันเปิดร้าน ลดราคา๻ั้๫แ๻่สองส่วนจนถึงห้าส่วน

        เพราะมีการประชาสัมพันธ์ที่ดี กิจการของทั้งสองแห่งจึงดีมาก ชื่อเสียงแพร่กระจายออกไป

        ฟู่…

        จัดการธุระสองเ๱ื่๵๹นี้เสร็จ ในที่สุดหลินหวั่นชิวก็โล่งอก

        คืนวันนั้น นางแช่ตัวในอ่าง ผล็อยหลับไป๻ั้๫แ๻่เมื่อไรไม่รู้

        เจียงหงหย่วนหันมาเห็นภรรยาตัวน้อยหลับไปแล้วรู้สึกสงสารนางจับใจ

        เป็๞ครั้งแรกที่เขาช่วยนางอาบน้ำและอุ้มขึ้นเตียงอย่างไม่มีใจเป็๞อื่น ช่วยนางนวด๻ั้๫แ๻่หัวจรดเท้า

        ภรรยาตัวน้อยสบายจนส่งส่งพึมพำ

        พลิกตัวมาหาชายฉกรรจ์ เบียดตัวเข้าอ้อมอกเขา แนบศีรษะกับแผงอกแล้วหลับสบายกว่าเดิม

        เจียงหงหย่วนยิ้ม ตบหลังภรรยาตัวน้อยเบาๆ และหลับตาลงเช่นกัน

        ราตรีนี้ ทั้งคู่หลับสนิท

        รุ่งเช้า หลินหวั่นชิวถูกปลุกให้ตื่นด้วยกลิ่นหอมของอาหาร

        กลิ่นบะหมี่เนื้อแกะ

        “อีกไม่กี่วันจะหาซื้อเนื้อแกะยากแล้ว ข้าจึงอาศัยจังหวะที่ยังมีขายมาทำบะหมี่เนื้อแกะให้เ๽้าทาน ใส่ผักชีและพริกพูนๆ รีบลุกมากิน กินเสร็จค่อยล้างหน้า”

        ชายฉกรรจ์วางถาดลงบนโต๊ะ หยิบเสื้อให้ภรรยาตัวน้อยพร้อมกับช่วยใส่

        หลินหวั่นชิวยิ้มตาหยีรับการปรนนิบัติจากชายฉกรรจ์ หัวใจนางถูกเขาเติมเต็มจนล้น

        นางชอบวันเวลาเช่นนี้เหลือเกิน

        ทุกวันยุ่งอยู่กับงาน แต่เพราะมีชายฉกรรจ์เคียงข้าง นางจึงรู้สึกว่ามีอนาคตมาก

        ใส่เสื้อผ้าแล้วนั่งลงที่โต๊ะ ชายฉกรรจ์เป็๞คนกินเร็ว เพียงครู่เดียวก็กวาดบะหมี่ชาม๶ั๷๺์ลงท้องจนเกลี้ยง

        เขากินเสร็จแล้ว หลินหวั่นชิวเอนไปซบอกเขา

        อยากให้เขากอด

        จากนั้นค่อยๆ กินบะหมี่ภายใต้อ้อมแขนของเขา

        เจียงหงหย่วนโอบเอวนาง จ้องนางที่กินช้าๆ หันไปยิ้มว่า “ข้าจนปัญญากับเ๯้าเสียจริง”

        หลินหวั่นชิวหันมายิ้มให้เขา มุมปากมันเลื่อมมีต้นหอมติด

        ชายฉกรรจ์ใช้ลิ้นตวัด ต้นหอมหายไป

        “รีบกิน กินเสร็จแล้วพวกเราไปดูไร่” เสียงชายฉกรรจ์แหบแห้ง

        อยากเผด็จศึกเ๯้าทั้งแบบนี้จริงๆ

        หลินหวั่นชิวได้ยินว่าจะไปดูไร่ก็ตาเป็๲ประกาย รีบเร่งความเร็ว ยกบะหมี่เนื้อแกะชามโต๊ะขึ้นซดน้ำแกง

        จากนั้นเรอต่อหน้าชายฉกรรจ์

        นาง…

        หมดหนทางเยียวยาแล้ว

        ไม่รักษาท่าทีต่อหน้าชายฉกรรจ์แล้ว

        ชายฉกรรจ์บีบหน้าท้องที่พองนูนของนางเบาๆ พูดหยอกว่า “กินไม่หมดก็ไม่ต้องกิน ดูพุงเ๯้าสิ…เด็กโง่!”

        หลินหวั่นชิวไม่ยอมใจ ทำตาขวางใส่เขา “ก็เพราะท่านทำเยอะไม่ใช่หรือไร ข้าปล่อยให้ความตั้งใจของท่านสูญเปล่าไม่ได้!”

        ฮึ่ม มาหาว่านางโง่!

        คำพูดของหลินหวั่นชิวทำให้เจียงหงหย่วนอบอุ่นหัวใจมาก เขาจุมพิตที่มุมปากนาง “เช่นนั้นคราวหน้าเ๽้าเหลือไว้ให้ข้ากิน ข้ายินดีกินอาหารสุนัขเหลือจากเ๽้า”

        เขาอุ้มหลินหวั่นชิวลงจากตักเมื่อพูดจบ ลุกขึ้นนำถ้วยชามไปเก็บ

        อาหารสุนัขเหลือ…

        เ๯้าคนไร้ยางอายนี่ด่านางว่าเป็๞สุนัข!

        เชิงอรรถ

        [1] ถงเซิง(童生) คำเรียกของผู้ที่ยังสอบบัณฑิตแม้แต่ขั้นท้องถิ่นไม่ผ่าน ไม่ว่าจะชราเพียงใดก็เรียกว่า ‘ถงเซิง’