เจียงเฉินขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกไม่ดีนี่มัน เขาอยู่มาถึงสองชีวิต ในชีวิตที่แล้วเขาเป็ถึงยอดนักบุญอันดับหนึ่งในใต้หล้า จิตใจของเขาหนักแน่นมั่นคงดั่งหินผา ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะเทียบได้ แม้แต่่เวลาที่ชีวิตเขาตกอยู่ในอันตราย เขายังสามารถที่จะสงบเยือกเย็น ไม่มีหวั่นไหวแม้แต่น้อย
แต่เมื่อครู่ ในใจของเขารู้สึกร้อนรน อารมณ์เช่นนั้นได้หายไปจากใจของเจียงเฉินนานมากแล้ว
"ข้าล่ะไม่ชอบความรู้สึกเช่นนี้เลยจริงๆ"
ดวงตาของเจียงเฉินส่องประกายเ็า เขาเตรียมที่จะค้นหาราชันย์จันทราโลหิตระหว่างการเดินทางคืนนี้ แต่อารมณ์ของเขาในตอนนี้แย่มาก ความรู้สึกร้อนใจได้ทำให้เขาสงสัยว่าอาจมีเื่เลวร้ายเกิดขึ้น หรือหากมันเกิดขึ้นไปแล้วละก็...
"เ้าหนู เกิดอะไรขึ้นกับเ้า?"
หวงต้ารู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเจียงเฉิน หลังจากที่ได้ติดตามเจียงเฉินมาเป็เวลานาน มันยังไม่เคยเห็นเจียงเฉินเป็เช่นนี้มาก่อน ในใจของมัน เจียงเฉินเป็จิ้งจอกเฒ่าเ้าเล่ห์ที่สามารถคงความเยือกเย็นไว้ได้ทุกสถานการณ์ ไม่ว่าจะอันตรายแค่ไหน เขายังคงเยือกเย็น แต่จู่ๆมันก็เกิดขึ้น อารมณ์ของเขาเปลี่ยนเป็ร้อนรน นี่ทำให้มันงุนงงอย่างมาก
" ไม่มีอะไร จู่ๆข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย "
เจียงเฉินส่ายหัว
"เ้ากำลังกังวลเกี่ยวกับราชันย์จันทราโลหิตรึ? ข้ามั่นใจว่าจ้าวจันทราโลหิตนั้นไม่ง่าย เช่นเดียวกับหุบเขาิญญาเมฆาซึ่งถูกทิ้งไว้เื้ัคนทรงจันทราโลหิต หากข้าคาดเดาถูกต้อง ราชันย์จันทราโลหิตจะต้องได้รับสืบทอดทักษะเฉพาะจากคนทรงจันทราโลหิตเป็แน่ ดังนั้น หุบเขาิญญาเมฆาก็เปรียบเหมือนถิ่นของมัน ราชันย์จันทราโลหิตเสมือนปลาที่อยู่ในน้ำ ยากที่จะจัดการ"
หวงต้าพูด
"ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คืนนี้พวกเราต้องพบราชันย์จันทราโลหิต มิฉะนั้นพวกเราจะไม่มีโอกาสอีก"
เจียงเฉินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเ็า ในหลายวันมานี้ราชันย์จันทราโลหิตไม่ได้ปรากฎตัวที่ไหน เขาแน่ใจว่ามันกำลังเตรียมการสำหรับพิธีสังเวยโลหิตในคืนนี้ หากว่ามันทำสำเร็จ มันก็จะทะลวงเข้าสู่ขอบเขตแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ และหากเป็เช่นนั้น เจียงเฉินก็ไม่อาจโค่นมันลงได้ และเขตหวงฉีก็จะกลายเป็โรงฆ่าสัตว์สำหรับราชันย์จันทราโลหิต คืนนี้เป็เพียงโอกาสเดียวสำหรับเจียงเฉินเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ความร้อนรนภายในใจของเขาตอนนี้ ยากที่จะทำให้เขาเยือกเย็นไว้ได้ แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะราชันย์จันทราโลหิต เจียงเฉินไม่เคยหวาดกลัวต่อศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าเขา
ความรู้สึกร้อนใจยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่ไปไหน
"ข้าเจียงเฉินสามารถเดินทางได้ทั่วทั้งโลก ไม่มีสิ่งใดที่ข้าเกรงกลัว ไม่เว้นแต่เวลานี้ก็ตาม"
แววตาของเจียงเฉินเผยความโเี้ ด้วยทักษะยอดิญญาต้าเหยี่ยน สามารถขจัดความว้าวุ่นใจได้ และมุ่งความสนใจไปที่เื่เกี่ยวกับการจัดการราชันย์จันทราโลหิตในคืนนี้
เจียงเฉินคาดไม่ถึงว่าที่นิกายเซวียนอี้ในตอนนี้ได้เกิดเื่ใหญ่ขึ้น ความร้อนรนในใจของเขาเป็เพราะเยี่ยนเฉินหยวี่และฮันหยานที่ไม่รู้ว่าเป็ตายร้ายดีอย่างไร
่บ่าย เจียงเฉินและหวงต้าได้ติดตามอี้จื่อฮันบินตรงไปยังทางเมืองหวงฉี ด้วยความเร็วของพวกเขา ใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีเท่านั้นในการเดินทางจากเมืองหงหยางไปยังเมืองหวงฉี
ภายในเมืองหวงฉี ตระกูลอี้
อี้เทียนหรงเดินไปมาอย่างร้อนรนในโถงหลักพร้อมกับใบหน้ามืดมน เขากำลังรอบางสิ่งอย่างใจจดใจจ่อ ถัดจากเขาเป็าุโทั้งสองที่เป็ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ซึ่งพวกเขากำลังร้อนรนเช่นเดียวกัน
"ท่านผู้นำ นายน้อยกลับมาแล้วขอรับ! นายน้อยได้พาคนมากับเขาด้วยขอรับ"
ในเวลานี้ยามได้เดินเข้ามาและพูดรายงาน
"นั่นจะต้องเป็คุณชายเจียงเป็แน่! รีบเชิญพวกเขาเข้ามา!"
ดวงตาของอี้เทียนหรงส่องประกายขึ้น และเขาไม่กล้าแสดงท่าทีปฏิเสธ ในเวลานี้ ชื่อของเจียงเฉินได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเขตหวงฉี และตระกูลอี้้าความช่วยเหลือจากเจียงเฉินหากพวกเขา้าช่วยเหลืออี้จื่อเหยียน
เวลาต่อมา อี้จื่อฮันได้พาเจียงเฉินและหวงต้าเข้ามา อี้เทียนหรงและาุโอีกสองคนรีบยืนขึ้นและต้อนรับพวกเขาอย่างรวดเร็ว
"ท่านพ่อ คนผู้นี้คือเจียงเฉิน ส่วนนี่คือหวงต้า"
อี้จื่อฮันแนะนำพวกเขาต่อบิดาของเขา
"ข้าได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของท่านทั้งสองมานาน อี้เทียนหรง ขอคารวะคุณชายเจียง"
อี้เทียนหรงประสานมือและคารวะต่อเจียงเฉิน ด้วยสถานะของเขา เป็เื่ยากที่จะได้เห็นเขาสุภาพต่อหน้าชายหนุ่ม แต่อี้เทียนหรงรู้ถึงความแข็งแกร่งของเจียงเฉินดี ในโลกแห่งการฝึกตน อายุหรือสถานะไม่สำคัญเมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งที่แท้จริง อี้จื่อฮันได้บอกอี้เทียนหรงเกี่ยวกับทุกเื่ของเจียงเฉิน และสิ่งที่เขาได้ทำทั้งหมดเกี่ยวกับปีศาจโลหิต รวมถึงเื่ที่เขาได้สร้างความวุ่นวายในนิกายเซวียนอี้อีกด้วย
นอกจากนี้ เจียงเฉินยังเป็ผู้ชนะเลิศการแข่งขันประจำปีแคว้นฉี อีกทั้งยังได้ตกลงประลองกับหนานเป่ยเฉาในอีกหนึ่งปี ชื่อของเขาได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งแคว้นฉี อี้เทียนหรงได้ยินเื่เกี่ยวกับเขามานานแล้ว
ส่วนเ้าหมาที่อยู่กับเจียงเฉิน ไม่อาจที่จะดูถูกได้เช่นกัน ในข้อมูลที่อี้จื่อฮันเล่ามา ในการต่อสู้กับพวกปีศาจโลหิตที่เมืองหงหยาง อี้จื่อฮันได้พูดถึงเ้าหมานี่เป็พิเศษ ดังนั้น อี้เทียนหรงจึงไม่กล้าที่เสียมารยาทต่อมันเช่นกัน
"ท่านผู้นำอี้ข้าขอเข้าเื่ล่ะนะ เกี่ยวกับเื่ที่อยู่ของราชันย์จันทราโลหิต ตระกูลอี้แน่ใจไหมว่าเป็ของจริง?"
เจียงเฉินถามออกมา
"แน่นอน ราชันย์จันทราโลหิตจะทำพิธีสังเวยโลหิตในค่ำคืนนี้ภายในหุบเขาิญญาเมฆา บุตรสาวของข้า อี้จื่อเหยียนอยู่ในกลุ่มเด็กสาวที่จะถูกมันเซ่นสังเวย ข้าหวังว่าคุณชายเจียงลงมือช่วยเหลือนาง!หากบุตรสาวข้าปลอดภัย ตระกูลอี้ทั้งหมดจักขอบคุณความช่วยเหลือของคุณชายเจียง และในอนาคตไม่ว่าคุณชายเจียง้าสิ่งใด พวกเราก็ยินดีทำตามคำขอของคุณชายเจียงขอรับ!"
อี้เทียนหรงมีท่าทางจริงจัง เขาเป็กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของบุตรสาวของเขา แทบรอไม่ได้ที่จะบุกเข้าไปยังหุบเขาิญญาเมฆา เขาไม่รู้ว่าเจียงเฉินจะสามารถจัดการราชันย์จันทราโลหิตได้หรือไม่ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เจียงเฉินเป็เพียงความหวังเดียวของพวกเขา
"ข้าคิดว่ามีปีศาจโลหิตหลงเหลืออีกไม่มากนัก ข้าสังหารพวกมันที่เมืองหงหยางไปเป็จำนวนหนึ่ง พวกมันที่เหลืออยู่คงรวมตัวกันที่หุบเขาิญญาเมฆานี่ ไปกันเถอะ ข้า้าพบราชันย์จันทราโลหิต และกวาดล้างพวกมันให้สิ้นในวันนี้"
พลังปราณของเจียงเฉินได้แผ่ออกมา ในขณะนั้นเอง อี้เทียนหรงและาุโอีกสองคนััได้ถึงกลิ่นอายของจอมราชันย์จากร่างของเจียงเฉิน ในใจของพวกเขาอดที่จะใไม่ได้ พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มผู้นี้ถึงมีกลิ่นอายของผู้ทรงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ได้
"ดี พวกเ้าทุกคนจงฟังและปฏิบัติตามคำสั่งคุณชายเจียง ออกเดินทางได้!"
อี้เทียนหรงรอคอยเวลานี้มานาน ท้องฟ้าเริ่มมืดลง เมื่อพวกเขาไปถึงที่หุบเขาิญญาเมฆาก็คงมืดค่ำพอดี ไม่มีใครรู้ว่าพิธีสังเวยโลหิตจะเริ่มขึ้นเมื่อไร ดังนั้นชีวิตของอี้จื่อเหยียนตกอยู่ในความเสี่ยงตลอดเวลาจนกว่าจะช่วยนางจากราชันย์จันทราโลหิตได้
อี้เทียนหรงคุ้นเคยกับเขตหวงฉี ภายใต้การนำของเขา กลุ่มของพวกเขาได้เดินทางมุ่งหน้าไปยังหุบเขาิญญาเมฆา
เจียงเฉิน หวงต้า อี้จื่อฮัน อี้เทียนหรง และาุโทั้งสองจากตระกูลอี้ รวมทั้งสิ้น หกผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ มุ่งหน้าไปยังหุบเขาิญญาเมฆา หากเป็เพียงคนทั่วไปก็ไม่ต่างอะไรจากการไปตาย ั้แ่ที่เจียงเฉินและหวงต้าอยู่ในกลุ่ม มันแตกต่างออกไป
หุบเขาิญญาเมฆาตั้งอยู่ใกล้ชายแดนของเขตหวงฉี มันปกคลุมพื้นที่โดยรอบเกือบหนึ่งร้อยลี้ ภูมิประเทศโดยรอบหุบเขานั้นขรุขระ และหุบเขาได้ถูกปกคลุมไปด้วยิญญาชั่วร้ายตลอดทั้งวัน ไม่มีสัตว์อสูรอาศัยอยู่ มันกลายเป็ดินแดนร้างผู้คน ไม่มีใครต้านทานการกัดกร่อนของิญญาร้ายภายในหุบเขานี้ได้
เมื่อเจียงเฉินและคนอื่นๆมาถึงที่หุบเขาิญญาเมฆา เวลากลางคืนได้มาเยือน เมื่อเวลาผ่านไปิญญาร้ายชุกชุมยิ่งขึ้น แม้จะอยู่ไกลๆทุกคนยังััความรู้สึกที่น่าขนลุกจากข้างในหุบเขาได้
นี่เป็ดินแดนร้าง ไม่มีต้นไม้ใบหญ้าเจริญเติบโตอยู่ ไม่มีสัตว์อสูรหรือนกอาศัยอยู่ได้ กลิ่นอายที่น่าสยดสยองและหนาวะเืเป็เอกลักษณ์ของที่นี่
"คุณชายเจียง ที่นี่เต็มไปด้วยิญญาชั่วร้าย ยิ่งลึกเข้าไปมันยิ่งชุกชุม ข้าได้ยินมาว่าสุดทางของหุบเขานี้ ิญญาร้ายชุกชุมมากแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้์ขั้นปลายก็ไม่อาจทนได้"
อี้เทียนหรงอธิบาย ฟังจากคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความกลัวต่อหุบเขาิญญาเมฆา
เจียงเฉินมองลึกเข้าไปก็พบว่าสถานที่นี้อันตรายอย่างแท้จริง จิตสังหารเข้มข้นจนสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า หากผู้เชี่ยวชาญทั่วไปได้ถลำลึกเข้าไปในหุบเขา ิญญาร้ายจะต้องกัดกร่อนเขาในทันที จนอวัยวะภายในทั้งหมดหายไป
แต่เจียงเฉินไม่เกรงกลัวิญญาร้าย เขาได้บ่มเพาะทักษะร่างแปลงั ลมปราณและโลหิตของเขาแข็งแกร่งดุจั กล้ามเนื้อและลมหายใจของเขาเป็ตัวแทนของพลังหยางบริสุทธิ์ ในอีกความหมาย เจียงเฉินเป็ศัตรูโดยธรรมชาติสำหรับพวกิญญาชั่วร้าย
"หวงต้า เ้าเข้าไปสำรวจสถานการณ์ด้านในทีสิ"
เจียงเฉินขอให้ความช่วยเหลือของหวงต้า วันนี้เป็วันสำคัญของราชันย์จันทราโลหิต ดังนั้นหุบเขาิญญาเมฆาจะต้องเต็มไปด้วยปีศาจโลหิต ยิ่งไปกว่านั้นหุบเขาิญญาเมฆาแห่งนี้เป็แหล่งกบดาลของปีศาจโลหิต และด้วยความสามารถของหวงต้า เป็ตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับการสืบข่าวว่าเกิดอะไรขึ้นโดยไม่ต้องเข้าไปสำรวจ
ฟิ้ว...!
หลังจากที่เจียงเฉินพูดจบ หวงต้าได้เปลี่ยนร่างกายของมันเป็ลำแสงและหายเข้าไปในหุบเขา หลังจากนั้น อี้เทียนหรงและคนอื่นๆเบิกตากว้าง ใอย่างมาก พวกเขาเห็นหวงต้าเข้าไปในหุบเขาิญญาเมฆา โดยไม่ได้ปลดปล่อยพลังหยวนออกมาป้องกันตัวเอง ดูราวกับว่าิญญาร้ายไม่อาจทำอะไรมันได้
"น่าลึกลับนัก"
อดไม่ได้ที่อี้เทียนหรงจะถอนหายใจออกมา มีบางอย่างในโลกที่ไม่อาจตัดสินโดยสามัญสำนึกได้ ภายในร่างกายของหวงต้ามีสายเืสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ ดังนั้นมันก็เหมือนกับเจียงเฉิน มันมีพลังหยางบริสุทธิ์ ซึ่งเป็ปฏิปักษ์ต่อิญญาชั่วร้าย
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หวงต้าก็ออกมาจากหุบเขา
"ว่าอย่างไร? สถานการณ์ภายในเป็เช่นไรบ้าง?"
เจียงเฉินถาม
"ศูนย์กลางหุบเขามีแท่นสังเวยสีดำอยู่ ราชันย์จันทราโลหิตอยู่ที่แท่นบูชานั่น และยังมีปีศาจโลหิตอย่างน้อยนับพันตัวอยู่รอบๆ กำลังสวดภาวนาต่อหน้าแท่นบูชา มีเด็กสาวเก้าสิบเก้าคนถูกมัดอยู่อีกด้านของแท่นบูชา ดูเหมือนพิธีสังเวยโลหิตยังไม่เริ่ม"
แม้ว่าหวงต้าจะใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงในหุบเขา มันได้สำรวจและเก็บรายละเอียดทุกอย่าง ที่น่าประทับใจยิ่งกว่านั้นคือไม่มีปีศาจโลหิตตรวจพบการบุกรุกของมันแม้แต่น้อย ด้วยความสามารถนี้เพียงอย่างเดียว มันก็สามารถชนะใจทุกคนในตอนนี้ได้
"มีปีศาจโลหิตคอยคุ้มกันชายแดนหรือไม่?"
เจียงเฉินถามอีกครั้ง
"มี แต่พวกมันตายไปหมดแล้ว พวกเ้าตามข้ามา ข้าจะนำพาพวกเ้าทั้งหมดไปยังแท่นบูชา"
หวงต้าพูดขึ้น
"ทำได้สวย ดีมาก! พวกเราไป"
รอยยิ้มเยาะได้ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเจียงเฉิน ภายใต้การนำของหวงต้า ทุกคนเริ่มวิ่งเข้าไปยังหุบเขาิญญาเมฆา
"ท่านผู้นำ เ้าพวกิญญาร้ายช่างร้ายกาจนัก พวกเราทนต่อไปไม่ไหวแล้ว"
"ใช่ มันแย่สุดๆ ข้าเกรงว่าพวกเราจะจบชีวิตก่อนที่จะถึงใจกลางหุบเขา นอกจากนี้หากพวกเราพบเจอปีศาจโลหิตในสภาพเช่นนี้ นั่นคงเป็ความตายสำหรับพวกเรา"
หลังจากที่เดินทางเพียงแค่สามสิบลี้ าุโของตระกูลอี้พบว่ามันเป็เื่ยากที่จะต้านทานิญญาร้าย หากพวกเขาฝืนไปต่อ พวกเขาต้องล้มลงก่อนที่จะถึงแท่นบูชาเป็แน่
