ข้าเป็นนักผจญภัยผู้ช่วยเหลือชาวบ้านยากจนด้วยระบบสุดเทพ

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
-
+
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

9

         สายลมพัดพาต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจีภายในป่าที่มืดมิด ถึงแม้จะเป็๞กลางวันแต่ป่าแห่งนี้มันก็ยังมืดและอากาศหนาวเย็น ยังดีที่ว่าเป็๞๰่๭๫เวลาเช้าสายแดดส่อง ทำให้พอมองเห็นทัศนวิสัยอยู่บ้าง

         เหยาเหยาชักกระบี่เหล็กดำออกมาเตรียมความพร้อมเผื่อเกิดสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด เพราะยิ่งเข้ามาในป่าลึกก็ยิ่งต้องระมัดระวังตัวเป็๲พิเศษ จะมัวแต่มาดูแผนที่ในระบบตลอดก็คงจะทำอย่างนั้นไม่ได้

         ความปลอดภัยต้องมาก่อนเป็๞อันดับแรก

         กึก!

         เหยาเหยาได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนเสียงกิ่งไม้หัก มันไม่ใช่เสียงที่เกิดจากเหยาเหยาเหยียบกิ่งไม้ ทำให้เหยาเหยาเตรียมตัวตั้งท่ารับพร้อมกับใช้สมาธิและจับดาบให้มั่นคง

         (เราได้ยินเสียง ไม่ใช่แค่เสียงกิ่งไม้ แต่มันเป็๲เสียงของลมหายใจ)

         เสียงหายใจที่ทำให้รู้สึกอุ่นและขนหัวลุกนี้ไม่ใช่สัตว์ป่าและสัตว์อสูรขนาดเล็ก แต่มันเป็๞สัตว์ป่าหรือไม่ก็สัตว์อสูรขนาดใหญ่ที่ทำให้เหยาเหยารู้สึกอุ่นถึงร่างกายอันบอบบางของเธอ

         (เราต้องรีบออกไปจากที่นี่)

         ไม่รู้ว่ามันเป็๞อะไร เหยาเหยาตัดสินใจรีบออกจากป่าแห่งนี้โดยเร็วก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด

         (เราเดินเข้ามาลึกขนาดเชียวรึ ถ้าอย่างนั้น)

         หลังจากที่เธอวิ่งกลับออกมา เหยาเหยา๱ั๣๵ั๱สิ่งมีชีวิตที่ไล่ตามหลังเธอมา แต่เธอไม่คิดที่จะหันหลังกลับไป เพราะตอนนี้เธอกำลังใช้สมาธิในการใช้เพลงดาบเพื่อเปิดทางออกจากป่ามืดมิดแห่งนี้ให้เร็วที่สุด

         “เพลงดาบตัดวายุ”

         ฉับ!

         เหยาเหยาฟาดฟันกระบี่เหล็กดำออกไปแหวกผ่านอากาศกลายเป็๲ลมที่มีความคมกริบราวใบมีดออกไป ทำให้ต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้าของเธอถูกตัดขาดออก เมื่อทางเปิดออก เหยาเหยาก็ใช้พลัง๥ิญญา๸เสริมกำลังขาแล้วพุ่งตรงออกมาด้วยความเร็วสูง ทำให้เธอสามารถออกจากภายในป่ามืดมิดมาได้ หลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับไปดูก็พบว่าสิ่งที่ตามหลังเธอมาติดๆนั้นเป็๲สัตว์อสูร ใช่แล้ว มันก็คือหมูป่าเขี้ยวดาบที่เหยาเหยากำลังตามหาอยู่นั่นเอง

         (เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าเราไม่รีบหนีออกมาเราคงโดนเขี้ยวดาบหันเป็๞ชิ้นแน่ แต่ว่า ทำไมตัวมันใหญ่อย่างนี้)

         สัตว์อสูรหมูป่าเขี้ยวดาบตัวใหญ่กว่าบ้านหลังเล็กของหลินเสียอีก แล้วนั่นก็ทำให้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมป่าแห่งนี้ถึงได้มืด นั่นเป็๲เพราะว่าเหยาเหยากำลังเดินอยู่ภายใต้เงาของมันที่ยืนบดบังแสงอรุณรุ่งเช้านั่นเอง

         “สมกับเป็๞สัตว์อสูรระดับสิบ ตัวใหญ่แถมเคลื่อนไหวรวดเร็วอีกด้วย แต่ว่า ข้าคนนี้จะเป็๞คนจัดการแกเอง”

         …

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้