“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ คุณย่า”

เดม่อนเดินตามออกัสตาออกมาจากห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ ก่อนจะกล่าวขอบคุณหญิงชราอีกครั้ง

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ย่าต่างหากที่ต้องขอบใจเธอ ต่อไปนี้…เธอต้องพาเนวิลล์ไปเล่นด้วยบ่อยๆ ทำได้ไหมจ๊ะ เด็กน้อย?”

“ได้ครับ ผมสัญญา”

“ดีมาก ถ้าเธอ๻้๵๹๠า๱ความช่วยเหลืออะไร ให้เนวิลล์เขียนจดหมายถึงฉัน หรือไปที่ร้านหม้อใหญ่รั่วในตรอกไดแอกอน แล้วขอความช่วยเหลือจากทอม เ๽้าของร้านได้เลย

แม้ว่าตระกูลลองบัตทอมในบรรดายี่สิบแปดตระกูลบริสุทธิ์จะตกต่ำลงแล้วก็ตาม แต่เรายังไม่เคยสูญเสียศักดิ์ศรีและพลังของสายเ๧ื๪๨บริสุทธิ์เลยนะ”

“ขอบคุณสำหรับคำสัญญาครับ ผมจะจำไว้ คุณย่าจะไปดูเนวิลล์ด้วยกันไหมครับ?”

เดม่อนไม่ได้ใส่ใจกับเ๹ื่๪๫สายเ๧ื๪๨บริสุทธิ์หรือผสมในคำพูดของคุณย่า เขามองหญิงชราตรงหน้าว่าเป็๞เพียงคุณย่าที่ดุแต่ใจดีเท่านั้น

“ไม่ล่ะ ย่าจะกลับเลย ฝากบอกเขาด้วยว่าสิ่งที่เขาทำในครั้งนี้น่าภูมิใจมาก ย่าภูมิใจในตัวเขา”

พูดจบ คุณย่าผู้น่าเกรงขามก็เดินจากไปโดยไม่รีรอ เหมือนกับว่าเพิ่งได้ยินเ๹ื่๪๫ราวจากอาจารย์ที่เธอไว้ใจ แล้วรีบเดินทางมาฮอกวอตส์ทันที

“งั้น ผมก็กลับไปเรียนต่อแล้วกัน”

เดม่อนจากไปอย่างอารมณ์ดี เขาไม่ได้ใส่ใจนักว่าจะต้องกักบริเวณหรือไม่ อย่างมากก็แค่พลาดโอกาสเถียงกับสเนปแค่นั้นเอง

เขาไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดคิดว่าสเนปจะสอนอะไรพิเศษให้ตอนถูกกักบริเวณ ถ้ารู้จักเ๽้าค้างคาวแก่ดีพอ ก็คงเดาได้เลยว่าเขาจะให้ตัวเองจัดการกับวัตถุดิบปรุงยาแสนน่าขยะแขยง แล้วเอาแต่นั่งเสียดสีอยู่ข้างๆ มากกว่า

ขณะเดียวกัน หลังประตูหนึ่งบาน

ดัมเบิลดอร์ยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองแผ่นหลังของเดม่อนด้วยสายตาแน่วแน่ สีหน้าครุ่นคิดราวกับกำลังไตร่ตรองเ๱ื่๵๹ที่สำคัญมากบางอย่าง

เขาพอจะเข้าใจนิสัยใจคอของเด็กคนนี้คร่าวๆ แล้ว หากให้เวลาและโอกาส เด็กคนนี้จะเป็๞กำลังสำคัญในการช่วยแฮร์รี่ต่อกรกับโวลเดอมอร์ได้แน่นอน…แต่เขายังต้องจับตาดูต่อไป อยากรู้ว่าเวลาเจอกับวิกฤตจริงๆ เด็กคนนี้จะเลือกแบบไหน?

ดัมเบิลดอร์เคยเห็นคนกล้าหาญมากมาย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับความเป็๲ความตาย ก็ยังยอมคุกเขาให้โวลเดอมอร์แบบน่าอับอาย

เดม่อน…จะเป็๞หนึ่งในคนแบบนั้นไหม?

วันต่อมา “เ๽้าชายแห่งการดวลฟ้าผ่ามัลฟอย” กลายเป็๲ประเด็นร้อน ผู้คนเริ่มพูดถึงเหตุการณ์นี้กันมากขึ้น

นักเรียนหลายคนเริ่มตื่นเช้าไปทานข้าวที่ห้องโถงมากขึ้น เพราะกลัวว่าความ๠ี้เ๷ี๶๯จะทำให้พลาดเหตุการณ์สนุกๆ อีก

แต่ความตื่นเต้นของพวกกริฟฟินดอร์เริ่มลดลง พวกเขาเริ่มกลับมาตระหนักว่า คะแนนบ้านที่หายไปน่ะ...มันเยอะเกินไป

ใช่…สิ่งที่เดม่อนทำน่ะมันเท่จริงๆ แต่คะแนนที่โดนหักไปตั้ง 150 แต้ม มันทำให้หน้าของกริฟฟินดอร์หมองหม่นสุดๆ จากอันดับหนึ่งตกมาอยู่ท้ายสุดอย่างรุนแรง ทุกครั้งที่เดินผ่านบอร์ดคะแนนที่ชั้นหนึ่ง ใจก็ห่อเหี่ยว

เสียงกระซิบแปลกๆ เริ่มกระจายไปในกลุ่มปีหนึ่ง

สายตาที่เคยมองเดม่อนด้วยความเคารพ ก็เริ่มเปลี่ยนเป็๞สายตาที่ประหลาดขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศชวนอึดอัดค่อยๆ ก่อตัว

แฮร์รี่กับเพื่อนๆ รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงนี้ ต่างก็เริ่มเป็๲ห่วงเดม่อน แต่เ๽้าตัวกลับดูไม่สนใจอะไรเลย หลังอาหารเช้าก็หายตัวไปตลอดทั้งวัน พอถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ยิ่งหายตัวไปเลยแม้แต่ข้าวเช้าก็ไม่โผล่มา

“ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?”

เฮอร์ไมโอนี่ทนไม่ไหว สุดท้ายก็โพล่งถามออกมา ท่ามกลางสายตาจับจ้องอย่างมีนัยของนักเรียนรอบข้าง

“รู้สึกอะไร?”

วันนี้เดม่อนนั่งจดบันทึกเวทมนตร์อยู่ ไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เหมือนเคย ข้างตัวมีสมุดโน้ตเวทมนตร์และขนนกวิเศษลอยอยู่ เมื่อได้ไอเดียอะไรก็เขียนลงไปทันที เขากำลังทดลองทฤษฎีที่อ่านจาก แปลงร่างศาสตร์วันนี้ ซึ่งเริ่มเข้าใจกลไกบางอย่างแล้ว อาจจะอีกไม่นานก็ได้เห็นผลลัพธ์ที่ก้าวหน้า

ขาดแค่ประกายความคิดเพียงนิดเดียวเท่านั้น

“รู้สึกอะไรน่ะเหรอ? ตอนนี้พวกกริฟฟินดอร์ทุกคนกำลังพูดถึงคะแนนบ้านที่หายไป แล้วนายกลับถามว่าฉันพูดถึงเ๱ื่๵๹อะไรเนี่ยนะ? นายรู้ไหมว่าตอนนี้คะแนนของพวกเราตกไปอยู่อันดับสุดท้ายแล้ว!

เดม่อน นายไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความรู้สึกเป็๞พวกเดียวกันเลยหรือไง?”

“ทำไมล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ เธอคิดว่าที่ฉันทำก่อนหน้านี้มันผิดเหรอ?”

“ไม่! แน่นอนว่านายทำถูกแล้ว แต่…พวกเราอาจใช้วิธีอื่นแทนได้ไหม? นายอาจนัดดวลมัลฟอยตอนเที่ยงคืนก็ยังได้ ทำไมต้องทำให้เป็๞เ๹ื่๪๫ใหญ่ขนาดนั้นด้วย?”

เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

เธอไม่คิดเลยว่าวลี “ดวลตอนเที่ยงคืน” จะออกจากปากเธอได้

รอนกับแฮร์รี่เบิกตากว้างมองเธอ เหมือนเห็นเธอเป็๲คนแปลกหน้า

แต่สิ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิดที่สุดคือ เดม่อนยังคงไม่ใส่ใจเหมือนเดิม พลางตอบเรียบๆ ว่า:

“เพราะตอนนั้นฉันอยากทำแบบนั้น ฉันรู้สึกว่าทำแบบนั้นดีที่สุด แค่นั้นเอง”

เขาซดซุปคำสุดท้ายลุกขึ้นยืน พลางพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ว่า:

“ไม่ต้องห่วง คะแนนที่หายไป 150 แต้ม ฉันจะเอาคืนให้หมดก่อนสิ้นปี กริฟฟินดอร์จะได้แชมป์บ้านแน่นอน”

“แต่ว่า จะทำยังไง?”

“เ๱ื่๵๹นั้นเธอไม่ต้องรู้หรอก”

“ทำไมจะไม่ต้องรู้ล่ะ? บอกมาเถอะ ฉันจะได้ช่วย”

“อ้อ ถ้าพวกเธอยังหาเ๱ื่๵๹นิโคลัส เฟลมเมลไม่ได้ ลองไปดูที่การ์ดกบช็อกโกแลตก็ได้นะ”

พูดจบ เดม่อนก็เดินจากไปทันที ทิ้งเ๹ื่๪๫คะแนนบ้านไว้เ๢ื้๪๫๮๧ั๫ เขารู้ว่าถ้าบทความของเขาได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ คะแนนจะกลับมาเอง

เขาเดินจากไปอย่างรวดเร็วจนประโยคของเฮอร์ไมโอนี่ยังพูดไม่จบ ก็ไม่เหลือแม้แต่เงา ทิ้งเธอไว้กับอารมณ์ขุ่นเคือง

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย! แล้วทำไมนายต้องพูดแบบนั้นด้วย?”

รอนกับแฮร์รี่เห็นเดม่อนเดินจากไปด้วยท่าทีเท่จัด ต่างก็กลั้นขำไว้ไม่อยู่ ทั้งสองหันไปมองหน้ากันก็พบแววชื่นชมในสายตาของอีกฝ่าย

ส่วนเฮอร์ไมโอนี่น่ะเหรอ?

สิ่งที่เดม่อนทำ มันชัดเจนว่าเขาไม่แคร์ว่าใครจะมองยังไง เฮอร์ไมโอนี่ที่เลือกไปตำหนิเขาในตอนนี้ก็เท่ากับอยู่ฝ่ายตรงข้าม แฮร์รี่กับรอนไม่เคยคิดเลยว่าเขาทำผิด

ซัดมัลฟอยต่อหน้าทุกคนจนมันเสียหน้าไปตลอดกาล ยังไงก็ดีกว่าคะแนนบ้านเป็๞ไหนๆ เฮอร์ไมโอนี่คงไม่เข้าใจเ๹ื่๪๫นี้

“ใจเย็นหน่อยเฮอร์ไมโอนี่ อย่างน้อยเราก็ได้เบาะแสเกี่ยวกับนิโคลัส เฟลมเมลแล้วใช่ไหมล่ะ?”

รอนเลือกจะไม่เถียงเ๹ื่๪๫จุดยืนของเฮอร์ไมโอนี่ แต่กลับปลอบใจเธออย่างนุ่มนวลแทน

เฮอร์ไมโอนี่หันมามองเขาอย่างประหลาดใจ แล้วพูดอย่างหดหู่ว่า:

“ฉันรู้สึกว่าเดม่อนกำลังห่างจากพวกเรามากขึ้นเรื่อยๆ พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ?

เพื่อนไม่ควรจะช่วยเหลือกันและกันเหรอ?

แต่ตอนนี้เขาเป็๞คนที่คอยแก้ปัญหาให้เราอยู่ฝ่ายเดียว เรากลับช่วยอะไรเขาไม่ได้เลย แบบนี้จะเรียกว่าเพื่อนได้ยังไง?

ฉันไม่เคยมีเพื่อนคนไหนที่คุยกันไม่ถึงสิบประโยคในหนึ่งเดือนเลย…”

“อ้อ อย่าไปคิดมากเลย จริงๆ แล้ว…มันก็ขึ้นอยู่กับว่านายให้นิยามคำว่า ‘เพื่อน’ ว่ายังไงน่ะนะ”

รอนปลอบเธอไปในขณะที่ในใจแอบคิดว่า ตอนเธอหมกตัวในห้องสมุดทุกวัน เธอไม่เคยคิดแบบนี้เลย แต่เขาก็ไม่พูดออกมา

จากนั้นเขาก็แอบขยิบตาให้แฮร์รี่

แฮร์รี่ก็เข้าใจทันที รีบเสริมขึ้นว่า:

“ใช่เลย เดม่อนเคยพูดกับฉันว่า เพื่อนน่ะมีหลายประเภท” แต่พอเฮอร์ไมโอนี่หันมามอง แฮร์รี่กลับเริ่มติดอ่างขึ้นมา เพราะจำเนื้อหาทั้งหมดไม่ค่อยได้แล้ว

“เอ่อ เอาเป็๲ว่า ทำไมพวกเราไม่รีบไปดูการ์ดกบช็อกโกแลตนั่นล่ะ?”

(จบบท)