เมื่อฉู่เหลียนตรวจดูใบรายการสินเดิมเสร็จแล้ว นางจึงม้วนกลับเช่นเดิมแล้วนำมาเคาะลงบนฝ่ามืออีกข้างหนึ่งเหมือนกับกำลังใช้ความคิด ก่อนที่จะเอ่ยปากถาม “หมัวมัว ข้าจำไม่ได้เสียแล้ว...ในสินเดิมข้ามีเงินทองบ้างหรือไม่?”
กุ้ยหมัวมัวลอบมองนางอย่างระมัดระวัง เกรงฉู่เหลียนจะเข้าใจผิด และกล่าวด้วยเสียงเรียบ “ย่อมมีเ้าค่ะ! เหตุใดจะไม่มีเล่า?”
เนื่องจากคุณหนูหกไม่พอใจกับการจับคู่แต่งงานครั้งนี้ ในวันแต่งงาน กุ้ยหมัวมัวจึงได้เก็บตั๋วแลกเงินที่ฮูหยินภริยาซื่อจื่อแห่งจวนอิ้งส่งมอบให้เอาไว้ เมื่อฉู่เหลียนแต่งออกมาแล้ว กุ้ยหมัวมัวที่สับสนและใในพฤติกรรมแปลกประหลาดของทั้งนายหญิงสามและคุณชายสาม จึงลืมสิ้นถึงเงินทองที่นางต้องดูแล
ทางด้านฉู่เหลียนที่ตอนนี้รู้สึกดีใจยิ่งนัก เพราะในที่สุดก็มีสิ่งที่ไม่ทำให้นางผิดหวังเกิดขึ้นบ้างแล้ว นางจึงถามอย่างเร่งร้อน “เท่าไหร่?”
กุ้ยหมัวมัวรู้สึกกดดันเล็กน้อยจากการถูกเพ่งเล็งเช่นนี้ นางจึงยกนิ้วขึ้นห้านิ้วอย่างกระอักกระอ่วน
ฉู่เหลียนกลับยิ้มตอบ “ห้าร้อยตำลึงหรือ?”
กุ้ยหมัวมัวเบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง นางมิได้คาดว่าฉู่เหลียนจะเดาถูก มิใช่ว่าบุตรีขุนนางส่วนมากจะคาดเดาเป็ห้าพันตำลึงหรอกหรือ?
เห็นฉู่เหลียนยิ้มอย่างมีความสุขกับเงินเพียงเท่านี้ ใจฉีเยี่ยนก็รวดร้าวแทนผู้เป็นาย
แม้จวนอิ้งกั๋วกงจะมิได้ประสบความสำเร็จใดและดูคล้ายจะมีดีเพียงแค่เปลือก ทว่าอูฐที่ผอมโซย่อมตัวใหญ่กว่าม้า ยามบุตรีสายตรงอย่างคุณหนูสี่ที่แต่งออก ซ้ำยังเป็บุตรีคนโปรดของฮูหยิน นางจึงได้รับสินเดิมถึงหนึ่งพันตำลึงเงิน!
คุณหนูหก นายหญิงของพวกนางก็เป็บุตรสายตรงของจวนอิ้งเช่นกัน ทว่ากลับได้รับการปฏิบัติเช่นนี้
“คุณหนูหก…” ฉีเยี่ยนร้องเรียกเสียงเบา
ทุกคราที่คนเรียกนางด้วยเสียงเช่นนี้ย่อมคล้ายว่าจวนจะร่ำไห้ ฉู่เหลียนทราบว่าฉีเยี่ยนคงกำลังเสียใจกับสถานะและความเป็อยู่ของนางโดยไม่สามารถมองเื่นี้ในแง่ดีได้
ดังนั้นฉู่เหลียนจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสและอ่อนโยนยิ่ง “เสียใจเื่อะไรกัน? ห้าร้อยตำลึงก็มิใช่จำนวนน้อยนิดเสียหน่อย ครอบครัวที่มีกันสามคน ใช้เงินสิบตำลึงยังอยู่ได้ทั้งปี! นอกจากนี้ท่านแม่ข้าด่วนจากไปั้แ่ข้ายังเล็ก คิดว่าบุตรีที่ไร้มารดาจะได้รับการปฏิบัติเท่าเทียมกับบุตรที่มีมารดาหรือ? แม้สินเดิมของข้าจะน้อยไปเสียหน่อย แต่ก็ยังได้แต่งกับสามีที่ดีมิใช่หรือ? ข้ายอมรับได้ตั้งนานแล้ว พวกเ้ายังรับกันไม่ได้อีกหรือ? อีกประการหนึ่ง ใครจะสนกันหากมีเงินมากน้อยกว่านี้? เราก็แค่หาเงินเพื่อตัวเองเท่านั้น! ในโลกใบนี้ไม่มีสิ่งใดแก้ไขง่ายไปกว่าปัญหาเงินทองแล้ว!”
ในถ้อยคำของฉู่เหลียนเต็มไปด้วยความตั้งมั่นอันแรงกล้า นางสามารถยืนหยัดอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีและผู้คนที่มีแต่ความบิดเบี้ยวได้ แล้วโลกที่เรียบง่ายอย่างในยุคราชวงศ์อู่นี้จะเป็ปัญหาอะไร
ถ้าอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุข คุณต้องรู้จักจัดการความเครียดของตัวเองให้ได้เสียก่อน นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงฉลาดควรรู้เอาไว้
กุ้ยหมัวมัวและฉีเยี่ยนตัวสั่นสะท้านด้วยคำพูดของผู้เป็นาย แต่ด้วยความที่กุ้ยหมัวมัวนั้นทั้งอายุและประสบการณ์มากกว่าฉีเยี่ยนจึงเรียกเอาสติของตัวเองให้กลับมาได้เร็วกว่า นางรีบพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เมื่อได้เห็นดอกไม้น้อยแสนงามนี้เป็อิสระจากพันธนาการทั้งปวง และเบ่งบานเป็ดอกไม้งามส่งกลิ่นหอมละมุน บัดนี้ฉู่เหลียนมิใช่เมล็ดพันธุ์อันแสนโดดเดี่ยวที่ติดอยู่ท่ามกลางหนองน้ำอีกต่อไป
ฉีเยี่ยนยังคงนิ่งงัน เสียงอ่อนหวานของฉู่เหลียนยังสั่นสะท้อนก้องในหู ‘ในโลกใบนี้ไม่มีสิ่งใดแก้ไขง่ายไปกว่าปัญหาเงินทองแล้ว!’
ช่างอหังการและมั่นใจนัก ในโลกนี้มีผู้คนตั้งเท่าไรที่นำชีวิตตนไปเสี่ยง--ถึงขั้นนำชีวิตไปทิ้ง—เพียงเพื่อเหรียญทองแดงสกปรก ๆ ไม่กี่เหรียญ คำกล่าวที่ว่า ‘ทุกคนล้วนทำงานเพื่อเงิน’ ไม่ได้เกิดขึ้นมาลอย ๆ
ฉีเยี่ยนมองเห็นภาพฉู่เหลียนที่ตัวโปร่งแสง และมีรัศมีสีขาวเปล่งประกายรอบตัวคล้ายกับนางคือพระเ้าที่ได้รับความนับถือจากมนุษย์ทุกคน นางยังรู้สึกตัวว่านายหญิงจ้องมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน ทันใดนั้นความปลอดโปร่งก็ประดังประเดเข้ามา ความโศกเศร้าจากความอยุติธรรมที่ได้รับจากจวนอิ้งล้วนสลายกลายเป็ผุยผง
“เ้าค่ะ เช่นที่ท่านกล่าว บ่าวผู้นี้เชื่อฟังคุณหนูหกเสมอ”
ฉู่เหลียนโคลงศีรษะ เมื่อเห็นฉีเยี่ยนยิ้มกว้างอย่างสดใส เผยลักยิ้มน่ารักที่สองข้างแก้มแล้ว ฉู่เหลียนก็รู้สึกมีความสุขไปกับนางด้วย
เด็กคนนี้มีปัญหาอยู่ในใจ หากนางปล่อยวางไปได้เช่นวันนี้ นางก็คงไม่ตายอย่างเปล่าประโยชน์ดังเช่นที่ทำไปเพื่อ ‘ฉู่เหลียน’ คนนั้นแล้ว!
“เอาล่ะ ตอนนี้ดูเสร็จแล้ว เราก็กลับกันเถอะ!” ฉู่เหลียนลุกขึ้นเดินนำทั้งกุ้ยหมัวมัวและฉีเยี่ยนกลับสู่เรือนซงเถา
เมื่อกลับมาถึงเรือนแล้ว กุ้ยหมัวมัวก็ส่งถุงใส่ตั๋วแลกเงินให้แก่ฉู่เหลียนด้วยสองมือ “นายหญิงสาม นี่คือเงินที่ฮูหยินที่จวนมอบให้บ่าวเก็บไว้ให้ท่านในวันแต่งงานเ้าค่ะ”
ฉู่เหลียนรับถุงเงินมาเปิดดู ในนั้นมีตั๋วแลกเงินใบละ 100 ตำลึงอยู่ห้าใบ ทุกใบล้วนออกโดยร้านแลกเงินต้าถง
นางหยิบตั๋วแลกเงินใบหนึ่งขึ้นมาส่งให้กุ้ยหมัวมัว “หมัวมัว เก็บเงินร้อยตำลึงนี่ไว้เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน ที่เหลือข้าจะเก็บเอาไว้เอง”
กุ้ยหมัวมัวโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็การใหญ่ “ไม่เ้าค่ะ! นี่เป็สินเดิมของนายหญิงสาม บ่าวจะกล้าเก็บเอาไว้กับตัวได้อย่างไร? สบายใจเถิดเ้าค่ะ อยู่จวนนี้มีหรือจะต้องใช้จ่ายเงิน ย่อมไม่มีเหตุด่วนใดแน่เ้าค่ะ” กล่าวจบหางตานางก็แดงก่ำ หวนคิดถึงยามอยู่จวนอิ้ง คุณหนูหกมักเก็บซ่อนเงินทองไว้ราวกับสมบัติล้ำค่า เกรงเหลือเกินว่าบ่าวไพร่ต่ำต้อยจะหาพบแล้วขโมยไป แม้กุ้ยหมัวมัวจะมิได้มีความคิดต่อต้านฉู่เหลียน ทว่าอดมิได้ให้รู้สึกห่างเหิน แม้จะใกล้ชิดเพียงใด ท้ายที่สุดพวกนางก็ยังเป็เพียงนายและบ่าว ความบาดหมางใด ๆ ล้วนเป็สิ่งเลวร้าย
ฉู่เหลียนยิ้ม แน่นอนนางเดาออกว่ากุ้ยหมัวมัวคิดอะไรอยู่ นางลอบเม้มปากด่า ‘ฉู่เหลียน’ คนเดิมอยู่ในใจว่าออกจะโง่เง่าเกินไปหน่อยหรือไม่
ไม่ว่ากุ้ยหมัวมัวจะพยายามปฏิเสธเงินจำนวนนี้อย่างไร ฉู่เหลียนก็ยังบังคับเอาตั๋วแลกเงินยัดใส่มือบ่าวชราอยู่ดี “หมัวมัวเก็บไว้เถอะ เ้าไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น มีเงินในมืออยู่บ้างดีกว่าไม่มีเลย ในโลกนี้หลายปัญหาที่แก้ไขได้ด้วยเงิน มิหนำซ้ำข้ายังมีเงินติดตัวอีกตั้งสี่ร้อยตำลึง ท้ายที่สุดข้าก็เรียนรู้ที่จะปล่อยวางได้บ้างแล้ว เงินอยู่ในมือ ถึงอย่างไรก็ต้องใช้ออก เหตุใดจะต้องคิดว่าใครจะเป็ผู้เก็บเล่า? หมัวมัว ในอดีตข้าใจแคบเกินไป เป็ความผิดข้าเอง อย่าได้ใส่ใจอีกเลย”
ได้ยินดังนั้นกุ้ยหมัวมัวก็สะกดกลั้นอารมณ์ต่อไปมิได้ หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม เสียงสะอื้นดังลอดออกมา ในมือนางยังคงกำตั๋วแลกเงินแผ่นบางไว้แน่น แต่กลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะกล่าวสิ่งใด จึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับนายของตน บ่าวไพร่คนใดที่รับใช้นายด้วยใจ ล้วน้าได้รับความเชื่อมั่น ยามนี้นางได้รับความไว้วางใจจากฉู่เหลียนแล้ว ความชอกช้ำในอดีตที่นางเฝ้าอดทนมาล้วนคุ้มค่าทั้งสิ้น
กุ้ยหมัวมัวกล่าวกับตัวเองอยู่ในใจ ‘ฮูหยิน ท่านเห็นหรือไม่เ้าคะ? คุณหนูยามนี้เติบใหญ่แล้ว ท่านคงสู่สุคติได้แล้วกระมัง’
ฉู่เหลียนเห็นกุ้ยหมัวมัวสูญเสียการควบคุม นางยัง้าปลุกปลอบใจให้คนรู้สึกดีขึ้น จึงก้าวเข้าไปใกล้และกล่าวต่อกุ้ยหมัวมัวที่ยามนี้น้ำตานองหน้า นางยิ้มน้อย ๆ ให้บ่าวตรงหน้า ดวงตาหรี่ลงเป็วงพระจันทร์ “ทำไมหรือ? หมัวมัวคิดว่าข้าให้น้อยไปหรือไม่? รอข้าหาเงินให้ได้มากกว่านี้ก่อนเถอะ! ข้าจะให้เ้านับตั๋วแลกเงินเสียจนเจ็บมือเลยทีเดียว!”
กุ้ยหมัวมัวพลันหัวเราะคิกคักออกมา นางมองฉู่เหลียนที่หยอกล้อตน “นายหญิงสามช่างมีลิ้นเป็เงินโดยแท้!”
“คำพูดข้าล้วนยืนยันได้ด้วยผลลัพธ์! หมัวมัวไม่เชื่อข้าหรือ?”
“เชื่อเ้าค่ะ! บ่าวชราผู้นี้เชื่อท่านที่สุด!”
“เฮะเฮะ”
กุ้ยหมัวมัวมองดอกไม้น้อยดอกงามเบื้องหน้า รู้สึกราวกับถูกปลดเปลื้องทุกความเ็ป นางรู้สึกโล่งอกอย่างไม่เคยเป็มาก่อน ในอดีตคุณหนูหกมักเศร้าซึมอยู่เสมอ ทว่าคุณหนูหกยามนี้ดูสดสวยราวกับหยกชิ้นงามที่ปราศจากรอยตำหนิ นางเปล่งประกายอบอุ่นอ่อนโยน และเป็ที่น่าดึงดูดใจยิ่งนัก ส่วนเื่ที่คุณหนูหกโอ้อวดว่าจะหาเงินได้หรือไม่นั้นจะสำคัญอย่างไรเล่า? ตราบใดที่พวกนางยังได้อยู่อย่างสงบสุขเช่นนี้ นางก็พอใจแล้ว
