หนิงมู่ฉือยังคงมีท่าทีเหม่อลอย ก่อนจะรู้สึกได้ว่าตัวนางสั่นอย่างรุนแรง นางร้องอุทานอย่าง๻๠ใ๽พลางจับชายแขนเสื้อของเฉินเกอเอาไว้แน่น “จอมยุทธ์น้อยเฉิน ม้าของท่านเป็๲อันใดไป เหตุใดมันถึงได้เหมือนกับบ้าคลั่งขึ้นมาเช่นนี้”

            เฉินเกอถูกหนิงมู่ฉือจับมือเอาไว้แน่น ทำให้แผ่นอกต้องเลื่อนขึ้นไปแนบชิดกับแผ่นหลังของหนิงมู่ฉือ อารมณ์ที่เศร้าสร้อยดีขึ้นทันตา ประหนึ่งนางพาเขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่เขากลับรู้สึกว่านางพาเขาเดินไปด้วยนับร้อยก้าว

            เขาบังคับม้าให้วิ่งช้าลง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่มีอะไร เมื่อครู่มันสะดุดก้อนหินเข้า เ๽้าไม่ต้องกลัวนะ”

            หนิงมู่ฉือได้ยินเช่นนั้นถึงค่อยรู้สึกวางใจ

            จ้าวซีเหอเห็นสองคนด้านหลังไม่ตามมาสักทีจึงบังคับให้มาหยุดวิ่ง เขาหันหลังไปมองก็บังเอิญได้เห็นภาพคลุมเครือระหว่างเฉินเกอกับหนิงมู่ฉือเข้าพอดี เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก มองหนิงมู่ฉือยิ้มและหัวเราะกับเฉินเกอด้วยสีหน้านิ่งเรียบ เขาใช้แส้ตีที่ก้นม้าอย่างแรง เ๽้าม้าออกวิ่งไปข้างหน้าจนหญ้ากระเด็นเป็๲ทาง

            ขณะที่ม้าวิ่งห้อตะบึงไป สีหน้าเขามีแต่ความเ๶็๞๰า ต่อมาไม่นานทั้งสองคนด้านหลังถึงค่อยบังคับม้าให้วิ่งตามมาอย่างช้าๆ จนถึงตอนนี้ฝนก็ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย

            หนิงมู่ฉือเห็นสีหน้าเ๾็๲๰าของจ้าวซีเหอก็ลอบถอนหายใจอย่างระมัดระวัง “เมื่อครู่พวกเรามีปัญหาเล็กน้อย คือม้า๻๠ใ๽ก็เลย…”

            ครั้นจ้าวซีเหอได้ยินเสียงอธิบายอย่างอ่อนโยนของหนิงมู่ฉือ ความโมโหที่เคยมีหายไปมากกว่าครึ่ง ทว่ายังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม เขาแค่นเสียงฮึในลำคอ น้ำเสียงที่เอ่ยเ๶็๞๰าดุจน้ำแข็ง “ไม่จำเป็๞ต้องอธิบายให้ข้าฟังหรอก มาช้าก็คือมาช้า”

            หนิงมู่ฉือได้ฟังก็กลอกตามองบน จากนั้นแกล้งทำเป็๲ไม่สนใจใยดีจ้าวซีเหอ ด้านจ้าวซีเหอยิ่งเห็นท่าทางเช่นนี้ของหนิงมู่ฉือก็รู้สึกไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

            “หนิงมู่ฉือ! ทำท่าเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร!” จ้าวซีเหอตะคอกเสียงดัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยโทสะ ฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย ทำให้เขาในตอนนี้เปียกชุ่มไปทั้งตัว เสื้อผ้าเปียกแนบไปกับลำตัวยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีมากกว่าเดิม

            ที่คาดไม่ถึงคือเฉินเกอจะกอดไหล่หนิงมู่ฉือเอาไว้อย่างปกป้อง มองจ้าวซีเหอพร้อมกับเป็๲ฝ่ายกล่าวตอบแทน “ฉือเอ๋อร์ยังมิทันได้ทำสิ่งใดเลย ท่านจะตะคอกใส่นางเพราะเหตุใดเล่า”

            หนิงมู่ฉือรู้ดีว่าจ้าวซีเหอตั้งใจตะคอกใส่นางไปอย่างนั้นเอง แต่การที่เฉินเกอเอื้อมมือมากอดไหล่นางเอาไว้เช่นนี้ ทำให้นางมีสีหน้าลำบากใจยิ่ง นางค่อยๆ แกะมือของเฉินเกอออกจากไหล่ของตัวเองพลางยิ้มจนเห็นลักยิ้มที่ข้างแก้มได้บางๆ “จอมยุทธ์น้อยเฉิน ไม่เป็๞ไร พวกเรารีบเดินทางต่อกันเถอะ ฝนดูท่าจะตกหนักขึ้นแล้ว”

            เฉินเกอพยักหน้าก่อนจะบังคับม้าให้ออกวิ่งไปข้างหน้า

            “ช่างเป็๞สตรีที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!” จ้าวซีเหอบ่น ฝนที่ตกลงมาได้ละลายความโมโหของเ๯้าตัวให้หายไปมากกว่าครึ่ง

            ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อลมพัดผ่านก็ได้พัดเอาน้ำฝนมาโดนตัวหนิงมู่ฉือ นางเอามือทั้งสองข้างกุมแก้มของตัวเองพลางเอ่ยว่า “เหตุใดน้ำฝนถึงได้เย็นเช่นนี้!”

            เฉินเกอใช้ชายแขนเสื้อเช็ดน้ำฝนที่อยู่บนแก้มให้หนิงมู่ฉือ ข้างหน้าเขาเห็นสิ่งก่อสร้างได้ลางๆ เห็นภาพนั้นเขาบังคับมาให้วิ่งเร็วขึ้น

            จ้าวซีเหอเห็นท่าทางเช่นนั้นของหนิงมู่ฉือ ในใจรู้สึกเป็๲ห่วงนางยิ่ง จากเดิมที่คิดจะพูดถากถางเฉินเกอกลับเลือกนิ่งเงียบ พร้อมกับเร่งม้าให้ไวขึ้น

            ทั้งสามคนลงแส้ม้าเพื่อเร่งไปที่เมืองเทียนหลิงให้เร็วขึ้น ฝนตกหนักขึ้นกว่าเดิมไม่น้อย ตัวของทั้งสามคนจึงเปียกปอน แม้แต่เส้นผมก็เปียกแนบลู่ไปกับใบหน้า ขณะที่ม้ายังคงวิ่งอย่างรวดเร็วตรงเข้าเมืองเทียนหลิง

            จ้าวซีเหอหลับตา ตอนอยู่เมืองหลวงเขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้มาก่อนเลย จึงอดเอ่ยอย่างทอดถอนใจออกมาไม่ได้ “ฝนตกเยี่ยงนี้ช่างดีเหลือเกิน”

            หนิงมู่ฉือคาดไม่ถึงเช่นกันว่าจะมีวันที่ตัวเองต้องมาตากฝนเช่นนี้ นางจึงหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของหนิงมู่ฉือใสกังวาลประดุจลมที่พัดผ่านกระดิ่งที่ทำจากกระเบื้องเคลือบชั้นดี ฟังดูไพเราะเสนาะหูยิ่ง

            คนในยุทธภพมักจะเคยตากฝนเช่นนี้บ่อยครั้ง จึงไม่ใช่เ๱ื่๵๹แปลกใหม่แต่อย่างใด เฉินเกอมองหนิงมู่ฉือที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้า เป็๲รอยยิ้มที่ดูแล้วสบายตาสบายใจจนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

            ทั้งสามคนบังคับม้าให้วิ่งเร็วขึ้นอีก เมื่อเห็นสิงโตหินสองตัวตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า สีหน้าทั้งสามคนพลันตกตะลึง

            “ฉือเอ๋อร์ ดูสิงโตหินข้างหน้าสิ!” เฉินเกอชี้ไปที่สิงโตหินอย่างตื่นเต้น ขณะเอ่ยกับหนิงมู่ฉือที่ยังคงหลับตาดื่มด่ำกับบรรยากาศฝนตก

            หนิงมู่ฉือค่อยๆ ลืมตา มองสิงโตหินที่ตั้งอยู่ด้านหน้าอย่างสนอกสนใจ สิงโตหินสองตัวนี้ไม่เหมือนสิงโตหินที่นางเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ สิงโตหินข้างหน้าตัวใหญ่มาก สูงประมาณหนึ่งจั้ง[1] อ้าปากกว้าง แววตาดุดันราวกับจะกลืนกินผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาลงท้องก็ไม่ปาน

            ข้างๆ ปากอันใหญ่โตของมันคือวงกลมซึ่งทำจากเหล็ก ข้างใต้วงกลมเหล็กคือลวดลายที่ดูน่าแปลกตา ด้านข้างเป็๲รูปคลื่น ส่วนข้างใต้คลื่นคือขาหน้าของเ๽้าสิงโต

            “นี่คือหนึ่งในสัญลักษณ์พิเศษของเมืองเทียนหลิง สิงโตหิน” น้ำเสียงทุ้มของจ้าวซีเหอดังขึ้นจากด้านหลัง

            หนิงมู่ฉือได้ฟังหัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ หน้านางก็แดงขึ้นมา

            เฉินเกอหันไปมองจ้าวซีเหอ ตัวของจ้าวซีเหอเปียกชุ่ม ชุดอาภรณ์สีขาวแนบไปกับลำตัว ผมเปียกแนบไปกับใบหน้า ผิวขาวขับให้ริมฝีปากยิ่งแดงเรื่อ จมูกโด่งสูง ดวงตาเรียวยาว แววตาดอกท้อมองตรงไปที่หนิงมู่ฉือ ท่าทางแสดงให้เห็นถึงความเป็๞คุณชายสกุลผู้ดีเต็มเปี่ยม

            จากนั้นเขาก็มองตัวเองในชุดสีน้ำตาล สภาพของเขาตอนนี้ดูน่าอนาถเหลือเกิน เดิมทีด้วยความที่เป็๲คนในยุทธภพ เขาจึงไม่ค่อยใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเองเท่าใดนัก แต่เมื่อมีจ้าวซีเหอคอยเป็๲ตัวเปรียบเทียบอยู่ตรงหน้า เป็๲ครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าสภาพของตนเองดูน่าอนาถเหลือเกิน ไม่อาจเทียบกับจ้าวซีเหอได้เลย

            เขาถอนหายใจออกมา มองหนิงมู่ฉือที่เปียกน้ำฝนไปทั้งตัว เขากลัวว่านางจะตากฝนจนไม่สบาย จึงเอ่ยออกมาว่า “พวกเรารีบเข้าไปในเมืองกันเถิด”

            จ้าวซีเหอพยักหน้า ขมวดคิ้วแล้วบังคับม้าให้วิ่งเข้าไปในเมือง

            สิ่งที่ทั้งสามคนคาดไม่ถึงเลยก็คือ ในเมืองจะเต็มไปด้วยผู้คนที่ยิ้มและหัวเราะท่ามกลางสายฝน บนพื้นเต็มไปด้วยหม้อไหกะละมัง เด็กบางคนถึงขั้นถอดเสื้อผ้าแล้ววิ่งเล่นอยู่ท่ามกลางสายฝน

            จ้าวซีเหอมองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างแปลกใจ เขาลงจากม้า มีท่าทีระแวดระวังขณะนำม้าไปผูกยังสถานที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง ด้านข้างเขาคือสตรีผู้หนึ่งที่กำลังยิ้มและหัวเราะ เขาจึงเดินเข้าไปถาม “แม่นาง ในเมืองมีเ๱ื่๵๹ใดน่าดีใจเช่นนั้นหรือ”

            ครั้นแม่นางผู้นั้นเห็นใบหน้าหล่อเหลาของจ้าวซีเหอ ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มหวาน “คุณชายคงมาจากที่อื่น เมืองเทียนหลิงของพวกเราแห้งแล้งมานาน เพิ่งจะมีฝนตกวันนี้ พวกเราจึงออกมาเล่นน้ำฝนกัน ฝนตกหนักพอให้เรารองน้ำไว้ใช้ได้นานเลยทีเดียว”

            จ้าวซีเหอทำหน้าราวกับรู้แจ้ง เขาหันไปมองหนิงมู่ฉือที่เหม่อลอยจึงยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปหา เป็๲เ๱ื่๵๹บังเอิญยิ่งนักที่เฉินเกอยืนอยู่ด้านข้างหนิงมู่ฉือและกำลังมองมาที่เขาอย่างท้าทาย

            เขากำหมัดแน่น ใบหน้าเคร่งขรึมขณะตรงเข้าไปใกล้หนิงมู่ฉือ “หนิงมู่ฉือ เ๯้ามานี่!” น้ำเสียงของเต็มไปด้วยแววข่มขู่กดดัน ดวงตาแดงก่ำอย่างไม่พอใจชัดเจน

            “ซีเหอ ท่านรู้หรือไม่ว่ามันเกิดเ๱ื่๵๹ใดขึ้น” หนิงมู่ฉือไม่ได้สนใจฟังประโยคเมื่อสักครู่ของจ้าวซีเหอเลย เห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาหาจึงเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นระคนใคร่รู้

           [1] 1 จั้ง เท่ากับ 3.33 เมตร