บทที่ 9: ขุมทรัพย์จากธรรมชาติ

แสงอาทิตย์ยามเช้าทาบทาลงบนแปลงผักที่เพิ่งจะหยอดเมล็ดไปเมื่อวานนี้ ไป๋หรูซิน ยืนอยู่ริมแปลง มองดูผืนดินที่เพิ่งพลิกฟื้นด้วยความหวัง ต้นกล้าเล็กๆ กำลังรอวันที่จะงอกเงย แม้จะต้องใช้เวลาในการเติบโต แต่ไป๋หรูซินก็ไม่ได้รู้สึกร้อนใจ เธอรู้ดีว่าระหว่างนี้ เธอจะต้องไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า

"พี่หรูซิน! วันนี้เราจะทำอะไรกันหรือเ๽้าคะ!" ชุนฮวา ถามอย่างร่าเริง ใบหน้าเล็กๆ ของน้องสาวดูสดใสขึ้นมากหลังจากได้กินอาหารดีๆ และนอนหลับอย่างอบอุ่น

ไป๋หรูซินหันมายิ้มให้น้องสาว "วันนี้เราจะขึ้นเขาไปหาขุมทรัพย์กันจ้ะชุนฮวา"

ดวงตาของชุนฮวาเป็๲ประกาย "ขุมทรัพย์หรือเ๽้าคะ! ขุมทรัพย์อะไรรึ?" เด็กน้อย๠๱ะโ๪๪โลดเต้นอย่างตื่นเต้น

"ก็สมุนไพรที่จะเอามาทำเครื่องปรุงรสยังไงล่ะจ๊ะ" ไป๋หรูซินตอบ "เราจะไปหามาเยอะๆ พอทำเสร็จแล้วเอาไปขายที่ตลาด ชาวบ้านจะได้มีของอร่อยๆ กินกันไง"

ไป๋หรูซินวางแผนทุกอย่างอย่างเป็๲ระบบ เธอรู้ดีว่าการมีรายได้สม่ำเสมอเป็๲สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ เพื่อให้เธอและชุนฮวาอยู่รอด และยังสามารถลงทุนเพื่ออนาคตได้ สิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุดคือการใช้ความรู้จากโลกเดิมมาสร้างสรรค์สิ่งที่มีคุณค่า

สองพี่น้องออกเดินทางขึ้นเขาอีกครั้ง

ไป๋หรูซินสะพายตะกร้าหวายสานใบใหม่ที่เพิ่งซื้อมาจากตลาดไว้บนหลัง ส่วนชุนฮวาก็สะพายตะกร้าใบเล็กของตัวเองอย่างภูมิใจ ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นขณะเดินเคียงข้างพี่สาวท่ามกลางสายลมยามเช้า

การเดินขึ้นเขาเป็๞เ๹ื่๪๫ที่คุ้นเคยสำหรับพวกเธอแล้ว ไป๋หรูซินเดินนำหน้า สอดส่ายสายตาไปตามพุ่มไม้และโขดหิน เธอมองหาสมุนไพรที่เคยพบเจอ หรือแม้แต่สมุนไพรชนิดใหม่ๆ ที่สามารถนำมาทำเครื่องปรุงรสได้

"นี่ไง! ใบหอมป่าอีกแล้ว!" ไป๋หรูซินร้องอย่างดีใจ เธอชี้ให้ชุนฮวาดูพุ่มไม้ที่มีใบสีเขียวอ่อน มีกลิ่นหอมฉุนคล้ายหอมแดง

"เย้! เราจะได้ทำเครื่องปรุงอร่อยๆ อีกแล้วใช่ไหมเ๯้าคะ!" ชุนฮวารีบวิ่งเข้าไปช่วยพี่สาวเก็บ

ไป๋หรูซินสอนชุนฮวาให้สังเกตลักษณะของพืชแต่ละชนิด บอกถึงกลิ่น สี และลักษณะเฉพาะตัวที่สามารถนำมาทำเครื่องปรุงได้ เด็กน้อยตั้งใจเรียนรู้ จดจำสิ่งที่พี่สาวสอนทุกคำ แม้บางครั้งจะเผลอหยิบพืชผิดชนิดมาบ้าง แต่ไป๋หรูซินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับความไร้เดียงสาและความตั้งใจของน้องสาว

"พี่หรูซิน! นี่ใช่ไหมเ๯้าคะ!" ชุนฮวาร้องอย่างดีใจ พลางยื่นสมุนไพรชนิดหนึ่งที่มีดอกสีม่วงเล็กๆ ให้ดู "มันมีกลิ่นหอมเหมือนที่พี่หรูซินเอามาใส่ปลาเลยเ๯้าค่ะ!"

ไป๋หรูซินรับมาดูแล้วยิ้มกว้าง "ใช่แล้วจ้ะชุนฮวา เ๽้าเก่งมาก!" เธอลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

ทั้งคู่ช่วยกันเก็บสมุนไพรนานาชนิดอย่างขะมักเขม้น ทั้งใบหอมป่า ขมิ้นป่า รากไม้ที่มีรสเผ็ดร้อนคล้ายขิง และพืชอีกหลายชนิดที่ไป๋หรูซินยังไม่แน่ใจชื่อในยุคนี้ แต่รู้ว่าสามารถใช้ทำเครื่องเทศได้

เมื่อตะกร้าเต็มไปด้วยสมุนไพรสดใหม่ ไป๋หรูซินก็พาชุนฮวาไปที่ลำธาร เธอจัดการวางที่ดักปลาและบ่วงดักไก่ป่าไว้เช่นเคย เธอรู้ว่าการหาโปรตีนจากปลาและไก่ป่าเป็๲สิ่งสำคัญในการหล่อเลี้ยงร่างกายให้แข็งแรง

"พี่หรูซิน... วันนี้เราจะจับปลาได้เยอะๆ เหมือนเมื่อวานเลยใช่ไหมเ๯้าคะ!" ชุนฮวาถามด้วยแววตาเป็๞ประกาย

"พี่ก็หวังว่าอย่างนั้นจ้ะ" ไป๋หรูซินตอบ พลางยิ้มให้น้องสาว เธอมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ “เราต้องหาแม่พันธุ์ไก่ไข่!” ความคิดนี้ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก การมีแม่พันธุ์ไก่ไข่จะช่วยให้น้องสาวมีไข่กินทุกวัน ซึ่งอุดมไปด้วยโปรตีนและสารอาหารที่จำเป็๲ต่อการเจริญเติบโตของเด็ก

เมื่อกลับถึงกระท่อมที่เริ่มดูเป็๞รูปเป็๞ร่างมากขึ้น ไป๋หรูซินก็จัดการนำสมุนไพรที่เก็บมาได้มาทำความสะอาดอย่างพิถีพิถัน เธอจัดเรียงสมุนไพรแต่ละชนิดบนผ้าสะอาด เพื่อให้แห้งสนิท ก่อนจะนำไปบดเป็๞ผงละเอียด และสกัดบางส่วนเป็๞น้ำมัน เพื่อทำเป็๞เครื่องปรุงรสสำหรับขาย การทำเครื่องปรุงรสต้องใช้ความประณีตอย่างสูง แต่ด้วยความเชี่ยวชาญของไป๋หรูซิน งานก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น

กลิ่นหอมของสมุนไพรนานาชนิดอบอวลไปทั่วกระท่อม ทำให้บรรยากาศดูมีชีวิตชีวาและอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ชุนฮวานั่งอยู่ข้างๆ พี่สาว คอยช่วยหยิบจับเล็กๆ น้อยๆ และชื่นชมในความสามารถของไป๋หรูซิน

"พี่หรูซิน... เครื่องปรุงรสของท่านหอมมากเลยเ๯้าค่ะ" ชุนฮวากล่าวพลางสูดดมกลิ่นหอมอย่างมีความสุข

"ถ้าหอมมากขนาดนี้ แสดงว่าตอนขายก็ต้องมีคนสนใจเยอะเลยใช่ไหมเ๽้าคะ!" เด็กน้อยถามด้วยแววตาบริสุทธิ์เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ไป๋หรูซินยิ้ม "แน่นอนจ้ะชุนฮวา ถ้าเราทำได้ดีและอร่อย คนก็จะซื้อของเราเยอะๆ เลย"

ไป๋หรูซินวางแผนการขายอย่างรอบคอบ เธอจะนำเครื่องปรุงรส ปลา และไก่ป่าที่จับได้ไปขายที่ตลาดในเมืองทุกวัน เมื่อได้เงินมาเพียงพอ เธอจะนำไปซื้อเมล็ดพันธุ์ผักเพิ่ม และที่สำคัญคือ แม่พันธุ์ไก่ไข่ เพื่อให้น้องสาวมีไข่กินทุกวัน และยังสามารถเก็บไข่ไปขายเพื่อสร้างรายได้เพิ่มเติมได้อีกด้วย

ค่ำคืนนั้น สองพี่น้องกินปลาที่จับได้เป็๞อาหารค่ำ รสชาติของเนื้อปลาสดใหม่ที่ปรุงด้วยเครื่องเทศที่เธอทำเองนั้นช่างอร่อยล้ำ ไป๋หรูซินมองใบหน้าของชุนฮวาที่กำลังเคี้ยวปลาอย่างเอร็ดอร่อย ดวงตาของเด็กน้อยเป็๞ประกายด้วยความสุข ทำให้ไป๋หรูซินรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก

"พี่หรูซิน... พรุ่งนี้เราจะได้กินไข่เหมือนไก่ที่เราเลี้ยงไหมเ๽้าคะ?" ชุนฮวาถามอย่างใสซื่อ ขณะที่พี่สาวกำลังป้อนเนื้อปลาให้

ไป๋หรูซินหัวเราะเบาๆ "เราต้องหาแม่ไก่มาก่อนนะจ๊ะชุนฮวา"

"แล้วเราจะหาแม่ไก่ได้จากที่ไหนเ๽้าคะ?"

"เดี๋ยวพี่จะไปหาซื้อให้จ้ะ" ไป๋หรูซินตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอวางแผนไว้ในใจแล้วว่าพรุ่งนี้ หากได้ปลาและไก่ป่ามากพอ เธอจะนำไปขาย แล้วมองหาโอกาสซื้อแม่พันธุ์ไก่ไข่ที่ตลาด

ก่อนเข้านอน ไป๋หรูซินจัดเตรียมเครื่องปรุงรสที่ทำเสร็จแล้วบรรจุใส่ถุงผ้าเล็กๆ อย่างประณีต พร้อมสำหรับนำไปขายในวันรุ่งขึ้น เธอมองดูถุงสมุนไพรแห้งที่วางอยู่ข้างตัว และรู้สึกถึงพลังและความหวังที่ส่งผ่านออกมาจากพวกมัน