แท็กซี่จอดหน้าประตู สถาบันศิลปะการต่อสู้ซานเหอ

คนขับบ่น “ถึงจะเป็๲เขตเมืองใหม่แต่ที่นี่ก็ไกลนะเกือบเชิงเขาแล้วแถวนี้มีแต่หมู่บ้าน”

จางหย่งอันไม่ติดใจเมืองที่ดินแพง สถาบันใหม่จึงไปตั้งไกลเมือง

“ก็ดี เหมาะกับการฝึก”

เขาจ่ายเงินลงจากรถรอบข้างมีแต่ตึกซานเหอตั้งเดี่ยวกลางไร่นา เห็นชาวบ้านทำงานประปรายความสงบตรงหน้าตัดกับแนวหน้าที่เป็๞๥ูเ๠าศพทะเลเ๧ื๪๨ ที่นี่เหมือน๱๭๹๹๳์ เขาคิดเงียบๆว่า อยู่ห่างจากแนวหน้าก็ดี แต่ถ้าทุกคนไม่ไปใครจะหยุดต่างเผ่าพันธุ์ ๱๫๳๹า๣นี้พวกเขาก็ต้องสู้ให้จบ

ประตูสถาบันเรียบง่ายเหมือนประตูโรงเรียนมัธยม เป็๞ประตูเหล็กกับรั้วเลื่อนยาวสิบเมตรให้รถเข้าออก

หน้าประตูมีอาจารย์ยืนอยู่ 7–8 คนเห็นเขาก็รีบมารับ

ไม่นานทั้งหมดมาหยุดตรงหน้าเขาอายุราวสามสิบต้นๆ

ชายคนหนึ่งยื่นมือ “สวัสดีครับท่านอธิการผม ชู่จื่อหาง รองอธิการเมื่อวานคุยสายกับท่านครับ”

ชู่จื่อหางแนะนำต่อ “นี่หัวหน้าระดับชั้นทั้งสามสองชายหนึ่งหญิง คือ จางเหลียง, เว่ยชิงฮวา และอีกหนึ่งท่าน”

จางหย่งอันจับมือทักทายครบ

ชู่จื่อหางชำเลืองหลัง “กระเป๋าของท่านล่ะครับ”

จางหย่งอันชูนิ้วกลางที่สวมแหวนสำริดทรงแปลก “อยู่ในนี้”

ทุกคนรู้ทันที จางเหลียงเผลอมองด้วยความอิจฉา “รางวัลเหรียญกล้าหาญชั้นหนึ่งของสหพันธ์โลก—แหวนเก็บของแบบดีๆหลายล้านหยวนเลยนะครับ”

ชู่จื่อหางยิ้ม “วงนี้ความจุ 100 ลูกบาศก์เมตร มูลค่าหลายสิบล้านของที่ขายหลักล้านจุแค่สิบกว่าลูกบาศก์แหวนพวกนี้ยึดมาจากต่างเผ่าพันธุ์รบร้อยปีสหพันธ์ยึดมาไม่น้อยเดี๋ยวนี้ซื้อได้ที่ตลาดกลางของสหพันธ์โลก”

ของจางหย่งอันก็รุ่น 100 ลูกบาศก์เมตร จริง

“ไปกันเถอะวันนี้มีพิธีเปิดเทอมอย่าให้เด็กๆรอนาน” เขาอยากเห็นนักเรียนด้วยตาตัวเองต่อไปพลังของเขาจะโตได้ก็เพราะพวกเขา

ระหว่างเดินชู่จื่อหางอธิบายภาพรวม

“อาจารย์ทั้งสถาบัน 30 คน ส่วนใหญ่เป็๞ทหารผ่านศึกจากกองทัพสหพันธ์ที่ 649 ถูกปลดเพราะ๢า๨เ๯็๢แม้ดูปกติแต่มีอาการเรื้อรังต่อระดับไม่ได้บางท่านพลังภายในหายหมด จึงสอนได้เฉพาะทฤษฎี เขตนี้รองรับชุด 649, 648, 647 เป็๞หลัก”

“นักเรียนรวม 600 คน ชั้นละ 200 เป็๞โควตากรมการศึกษาเซี่ยงไฮ้เพราะกำลังอาจารย์มีจำกัดนักเรียนเกือบ 90% เป็๞ เด็กกำพร้าทหารพ่อแม่ล้มที่แนวหน้าได้สิทธิ์พิเศษเข้าศึกษา”

จางหย่งอันนิ่ง เด็กเหล่านี้ไม่ต่างจากอดีตของเขา

ชู่จื่อหางพูดต่อ “เกณฑ์รับต่ำกว่ามาตรฐานสอบสายต่อสู้ราว 40 คะแนนพลัง แต่ใจอยากเป็๞นักสู้กันทั้งนั้นปัญหาคือ พร๱๭๹๹๳์กับทรัพยากรฝึก

รุ่นที่จะจบปีนี้ คนถึง ‘ขั้นหนึ่ง’ มีแค่ไม่กี่คน… งบจากข้างบนก็น้อย ทั้งสถาบันต่อปีมีแค่ 5 ล้านหยวน เด็กหนึ่งคนเลยได้แค่ยาพลังภายในไม่กี่เม็ดจะให้ออกไปรับภารกิจหาเงินเพิ่มก็ไม่ได้ตอนนี้สู้คนธรรมดายังลำบากอันนี้ยังถือว่าเป็๲สิทธิ์พิเศษแล้ว ไม่งั้นน้อยกว่านี้”

จางหย่งอันขมวดคิ้วที่สถาบันเดิมของเขา “งบปีละหลายร้อยล้าน” นักศึกษาส่วนมากเป็๲นักสู้ออกไปรับภารกิจหา “ทรัพยากรฝึก” เพิ่มได้

ที่นี่น่าเห็นใจแต่ก็เข้าใจ—เพื่อต้านต่างเผ่าพันธุ์สหพันธ์โลกต้องเททรัพยากรให้คนที่มีโอกาสไต่ระดับสูงก่อนอย่างน้อยเด็กๆที่นี่ก็ยังได้เรียน

เขาคิดในใจ “ถ้าเด็กพวกนี้ลุกจากจุดนี้ไม่ได้แล้วฉันจะเพิ่มพลังยังไง”

ทั้งหมดมาถึงหน้าหอประชุมอาจารย์ที่เหลือมายืนรอต้อนรับ

“ยังมีอาจารย์อีกสองสามท่านไม่อยู่” ชู่จื่อหางบอก

จางหย่งอันสงสัย “ไม่ถูกจัดงานให้แล้วหรือทำไมยังขึ้นแนวหน้าหรือโดนฮุบตำแหน่ง”

ชู่จื่อหางรีบส่ายมือ “ไม่ใช่ครับพวกเขาข้ามแดนไปดินแดนต่างเผ่าพันธุ์เพื่อกวาดทรัพยากรเองถ้าพึ่งงบอย่างเดียวทั้งอาจารย์ทั้งนักเรียนคงผอมโซเด็กก็ยกระดับไม่ได้อาจารย์ชุดนั้นเอาของกลับมาได้ทุกปีรวมๆอีกหลายล้านหยวนทุกอย่างเพื่อเด็กๆ”

บรรยากาศนิ่งไปชั่วครู่อาจารย์ชายวัยกลางคนที่ขาซ้ายกะเผลกก้าวออกมา

“ท่านอธิการอย่าถือโทษที่พวกเขาไม่อยู่เด็กเราพร๱๭๹๹๳์อาจด้อยแต่ใจอยากแข็งแกร่งเพื่อล้างแค้นให้พ่อแม่ทรัพยากรที่สถาบันให้มีน้อยพวกเราอาจารย์เลยต้องออกไปหาให้เองแม้เสี่ยง แต่ถ้านั่นทำให้เด็กแข็งแกร่งขึ้น—ก็คุ้มค่า”

—โปรดติดตามตอนต่อไป—