สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นเกิดจากความเข้าใจผิด เ้าหวงต้าที่น่ารังเกียจนี้ลากเจียงเฉินไปจมปักโคลนร่วมกับมัน ศิษย์นิกายเทียนเจี้ยนที่กำลังกราดเกรี้ยว พวกเขาเชื่อว่าเจียงเฉินและหวงต้าเป็สหายกัน พวกเขานึกถึงสิ่งที่หวงต้าทำเอาไว้แล้วพวกเขาก็ยิ่ง้าที่จะสังหารเจียงเฉิน แต่เจียงเฉินเป็ใคร เขาไม่ใช่ผู้ที่สามารถสังหารโดยง่าย ตระกูลมู่หรงได้มาตอแยเขาและในตอนนี้ทั้งตระกูลมู่หรงได้ตกตายหมดสิ้น ตระกูลหลี่ที่หาเื่เจียงเฉิน ตอนนี้หลี่ชางเยว่ไร้ทายาทสืบสกุล ตอนนี้ทั้งศิษย์ทั้งสามของนิกายเทียนเจี้ยนได้มาตอแยเขา จุดจบของพวกเขาคงไม่ต่างกัน
ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาได้ขึ้นสู่จุดสูงสุดโดยเหยียบย่ำกองกระดูกมากมายนับไม่ถ้วน เขานั้นเข้าใจกฏแห่งป่าของโลกแห่งการฝึกตนดียิ่งกว่าใครๆ
เมื่อคู่ต่อสู้หมายที่จะสังหารเขา เจียงเฉินจะพิพากษาพวกมันด้วยความตายดั่งเซียวหัวที่ยืนตรงหน้าเขาตอนนี้
การเคลื่อนไหวของเจียงเฉินรวดเร็วมาก ก่อนที่ดาบของเซียวหัวจะถึงตัวเขา ลำแสงสีเขียวได้เจาะทะลุร่างเซียวหัว เซียวหัวรู้สึกว่าร่างกายนั้นขยับลำบาก และเริ่มกรีดร้องออกมาด้วยความเ็ป
อ๊ากกกกกกกกกกก
เซียวหัวขว้างดาบเขาทิ้งไปและเริ่มใช้เล็บขูดหน้าอกเขาอย่างไว แต่มันเปล่าประโยชน์ ควันสีเขียวได้ออกมาจากอกของเขาไม่หยุดและมันใช้เวลาไม่นานก่อนที่ควันสีเขียวจะปกคลุมทั่วร่างเซียวหัว
ตุบ!
เซียวหัวร่วงลงบนพื้น ขาทั้งสองข้างสั่น และมีเสียงร้องโหยหวนที่น่าขนลุกออกมาจากปาก ภายใต้สายตาตื่นตระหนกของทุกคน ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเซียวหัวก็หยุดขยับ ร่างของเขาดำเหมือนถ่าน ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หน้าอกเขาถูกกัดกร่อน เหมือนโดนแมลงนับล้านกัดกิน น่าหวาดหวั่นและน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง
นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ได้ตกตายทันที ตกตายอย่างน่าอนาถ เขาได้ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสจนตาย
ทันใดนั้น ทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้มองไปยังเซียวหัวที่อยู่บนพื้น ร่างเซียวหัวที่ดำเกือบเป็ถ่าน และพวกเขาได้มองไปยังเจียงเฉินผู้มีรอยยิ้มจางประดับบนใบหน้า ทำให้พวกเขาอดที่จะสั่นไม่ได้
โเี้ยิ่งนัก อำมหิตเหลือเกิน
"เขาตายเพราะพิษ เ้าหนุ่มนี่มันรู้จักวิธีการใช้พิษ.....เป็วิชาที่โเี้มาก"
หลี่ชางเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะมองไปยังร่างของหลี่ชางิ เจียงเฉินไม่ได้ใช้พิษกับหลี่ชางิ ราวกับว่าเขาจะออมมือเอาไว้
"นั่นมันพิษอะไรกัน? เหตุใดรุนแรงเช่นนั้น แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญแก่นมนุษย์ขั้นต้นยังตกตายทันทีหลังโดนเข้าไป"
"พี่ใหญ่เจียงเฉินมีไพ่ตายอยู่ด้วยจริงๆสินะ หากเขาใช้ทักษะนี้ที่ป่าแล้วล่ะก็ เป็ไปไม่ได้ที่หลี่ชางิจะทนได้นาน"
"ถูกต้องแล้ว พี่ใหญ่เจียงเฉินช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก แต่ตอนนี้เขาได้สังหารศิษย์นิกายเทียนเจี้ยนไป แล้วมันเป็เื่ใหญ่แล้วสิ"
ทุกๆคนต่างพากันถอนหายใจ พิษร้ายแรงที่เจียงเฉินใช้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก แต่ที่น่าเป็กังวลยิ่งกว่านั้นคือ เจียงเฉินได้สังหารศิษย์นิกายเทียนเจี้ยน เขาทำให้ตนเองเข้าไปอยู่ในปัญหาใหญ่แล้วสิ
"เจียงเฉิน เ้าใช้วิธีต่ำช้า!!"
ท่าทางของเฉินซวงเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาะโใส่เจียงเฉิน หร่วนหลิงที่ยืนข้างๆเขาไม่มีความหยิ่งผยองอีก นอกจากความหวาดกลัวแล้ว นางยังรู้สึกว่าตนโชคดีมาก หากว่าเมื่อครู่ผู้ที่ลงมือมิใช่เซียวหัวแต่เป็นาง มิฉะนั้นคนที่นอนตายบนพื้นนั้นจะเป็นางแทน แม้ว่านางจะเป็อิสตรี เห็นได้ชัดเลยว่าชายหนุ่มตรงหน้านั้นจะไม่แสดงความเมตตาเพียงเพราะนางเป็สตรี
"ข้าเตือนเ้าแล้ว อย่าได้มาตอแยข้า"
เจียงเฉินไม่ได้สนใจกับเฉินซวงที่กำลังกราดเกรี้ยว
"เ้ากล้าดีอย่างไรถึงบังอาจฆ่าศิษย์จากนิกายเทียนเจี้ยน ต่อให้เ้ามุดดินหนี เ้าต้องตาย!"
จิตสังหารของเฉินซวงทะยานสู่์
"ฆ่าข้าสิ ถ้าเ้าทำได้"
เจียงเฉินไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย
"ข้าจะฆ่าเ้าและเ้าหมาระยำนั่นวันนี้! ข้าจะแก้แค้นให้กับศิษย์น้องเซียวหัว"
เฉินซวงพูดออกมา เขาสะบัดแขนและดาบอันคมกริบได้ปรากฏขึ้น ดาบนั่นเป็ยุทธภัณฑ์ระดับต่ำ ยุทธภัณฑ์เป็สิ่งล้ำค่ามากในเมืองชื่อ แต่ไม่ใช่สำหรับนิกายเทียนเจี้ยน เพียงแค่ศิษย์นอกบางคนที่มีคุณสมบัติมากพอก็สามารถที่จะได้รับยุทธภัณฑ์ระดับต่ำนี้มา สำหรับศิษย์ที่แข็งแกร่งขอบเขตแก่นแท้์ก็จะเป็ศิษย์ใน ก็จะได้รับยุทธภัณฑ์ระดับกลางกันทุกคน
เฉินซวงปลดปล่อยพลังมหาศาลออกมา จิตสังหารของเขาทะยานขึ้นฟ้า เขาได้แสดงพลังของระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางออกมาเต็มที่ และในมือของเขาถือยุทธภัณฑ์ระดับต่ำ พลังของยุทธภัณฑ์ของเขาเหนือกว่าของเซียวหัวมาก เขาไม่ได้หวาดกลัวหลังจากที่เห็นเจียงเฉินสามารถใช้พิษร้ายแรงได้ นี่เพราะความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตน ด้วยพลังของผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลาง เขาไม่มีทางเชื่อว่าเขาไม่สามารถที่จะจัดการผู้เชี่ยวชาญฉีไห่ขั้นกลางได้ อย่างที่รู้กันว่าในแต่ละขอบเขตมีสามระดับย่อย
เผชิญหน้ากับการโจมตีอันทรงพลังของเฉินซวง รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนหน้าของเจียงเฉิน ดวงตาของเขาเปล่งประกาย หลังจากนั้นไม่นาน เขาจงใจเปลี่ยนท่าทีของเขาอย่างมากและเริ่มวิ่งหนี
"เ้าหมาโง่ รีบวิ่งเข้าสิ!"
เจียงเฉินะโใส่หวงต้า เมื่อเห็นเจียงเฉินวิ่งหนีโดยไม่ได้สู้แต่กลับเผ่นหนี ทำให้มันเป็งง เ้าหนุ่มนั่นเมื่อกี้มันยังทำเท่อยู่ แต่ตอนนี้มันกลับวิ่งหนีเหมือนคนเขลา
"บัดซบ!"
หวงต้าได้ก้มตัวลงและได้กลายเป็ลำแสงสีทองตามหลังเจียงเฉินไป
"เจียงเฉิน เ้าหมาระยำ ไม่ว่าพวกเ้าจะเหินฟ้า วันนี้ข้าจะต้องสังหารพวกเ้าให้จงได้!!"
เฉินซวงะเิจิตสังหารของออกมา เขาพุ่งตามพวกเขาทั้งสองไปดั่งลูกธนูที่ถูกปล่อยออกจากคันศร
เมื่อได้ยินเฉินซวงเอ่ยถึงชื่อเขาและหวงต้าด้วยกัน เจียงเฉินดูมืดมนและ้ากระอักเืออกมา เขานั้นโดนเอาไปเทียบกับหมา?
ด้านหลังพวกเขา หร่วนหลิงหันไปหาหลี่ชางเยว่และพูด
"ท่านผู้นำตระกูลหลี่ข้าหวังว่าท่านจะช่วยพวกเราจับเจียงเฉินและหมานั่น นิกายเทียนเจี้ยนจะตอบแทนท่านอย่างงามหลังจากเสร็จสิ้น"
"ได้เลย"
หลี่ชางเยว่ตอบรับในทันที ตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะรอกินเนื้อสดๆของเจียงเฉินและดื่มเืมันในขณะที่มันยังมีชีวิตอยู่ หากมีผู้ใดขอให้เขาช่วยล่าเจียงเฉินเขาจะเป็คนอาสาไปช่วยคนแรก
"ไม่มีทาง หลี่ชางเยว่จะต้องอยู่ที่นี่กับข้า ไม่มีทางให้เ้าขึ้นเขาไปได้เด็ดขาด"
เยี่ยนเจิ้นอวิ๋นปลดปล่อยพลังออกมาขวางทางหลี่ชางเยว่
"เยี่ยนเจิ้นอวิ๋นเ้ากล้าที่จะเป็ศัตรูกับนิกายเทียนเจี้ยนงั้นรึ?"
หร่วนหลิงพูดออกมาอย่างกราดเกรี้ยว
"แม่นางหร่วนหลิง ตระกูลเยี่ยนไม่กล้าที่จะเป็ศัตรูหรอก หากคุณชายเฉินซวงจะล่าเจียงเฉินตระกูลเยี่ยนจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว แค่หลี่ชางเยว่เป็ศัตรูคู่อาฆาตของตระกูลเยี่ยนนี่คือเหตุที่หยุดเขาไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับนิกายเทียนเจี้ยน"
เยี่ยนเจิ้นอวิ๋นอธิบาย มองไปในสิ่งที่เขาทำเขานั้นไม่ให้หลี่ชางเยว่เข้าช่วยล่าอย่างชัดเจน ตระกูลเยี่ยนนั้นดูแลเอาใจใส่เจียงเฉินอย่างดี เพียงแค่เฉินซวงและหร่วนหลิงเขาเชื่อว่าเจียงเฉินมีวิธีรับมือกับทั้งสอง ด้วยความสามารถประสานของทั้งสองมันคงไม่ใช่เื่ง่ายในการสังหารเจียงเฉิน แต่หลี่ชางเยว่นั้นต่างออกไป มันอยู่ระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นปลาย มันแข็งแกร่งเกินไป
"ดี! สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ นิกายเทียนเจี้ยนจะจดจำไว้"
หร่วนหลิงพูดอย่างเกรี้ยวกราด และเริ่มไล่ตามเจียงเฉินและหวงต้าไป
"เยี่ยนเจิ้นอวิ๋น เ้าได้ล่วงเกินนิกายเทียนเจี้ยนวันนี้ ดูท่าว่าตระกูลเยี่ยนของเ้าคงจบสิ้นในไม่ช้า ฮ่าฮ่าฮ่า"
หลี่ชางเยว่หัวเราะเสียงดัง
"ฮึ่ม! นั่นไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเ้า"
เยี่ยนเจิ้นอวิ๋นแค่นเสียงเ็า
"เยี่ยนเจิ้นอวิ๋น เ้าสารเลวน้อยเจียงเฉินได้สังหารศิษย์ของนิกายเทียนเจี้ยนไปแล้ว มันจะต้องตายอย่างแน่นอน แม้มันจะปล่อยพิษร้ายแรงได้ หากมีการเตรียมตัวอย่างเหมาะสมมันไม่ง่ายหรอกนะที่จะสำเร็จ เ้าคิดหรือว่าแค่ความสามารถระดับฉีไห่ขั้นกลาง จะปกป้องตัวเองได้จากแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลางได้น่ะ สำหรับตระกูลเยี่ยนที่หยุดข้าในวันนี้ เ้าได้ล่วงเกินนิกายเทียนเจี้ยนไปแล้ว เ้าจะต้องพบจุดจบเช่นเดียวกับเจียงเฉินภายหลัง เสียดายจริงๆที่ข้าไม่ได้ฆ่าเจียงเฉินด้วยมือข้าเอง และหั่นมันเป็พันๆชิ้น แม้ว่าเจียงเฉินจะตายแล้วข้าจะไม่ปล่อยตระกูลมันที่อยู่เมืองเทียนเซียงรอดไปได้"
หลี่ชางเยว่โกรธเกรี้ยวนัก เขาแบกร่างหลี่ชางิและกลับไป เยี่ยนเจิ้นอวิ๋นหายใจเข้าลึกๆ หลี่ชางเยว่ในตอนนี้น่าหวาดกลัวจริงๆ ราชสีห์ที่ไม่มีสิ่งใดต้องเป็กังวลอีก และสามารถปะทุออกมาได้อย่างเต็มที่ ผลที่ตามมาอยู่เหนือจินตนาการ หลี่ชางเยว่เป็ประเภทใช้ความคิด บุตรทั้งสามตกตายหมด เื่ที่เขาจะทำต่อไปคงเป็เื่บ้าๆ
"ท่านผู้นำ พวกเราควรทำเช่นไรดีขอรับ น้องเจียงสามารถรับมือได้หรือไม่?"
เยี่ยนหยางถามออกมาด้วยสีหน้าวิตก ไม่ได้เป็แค่เขาคนเดียว ทุกๆคนต่างมีสีหน้ากังวลทั้งสิ้น เจียงเฉินได้ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ เป็ธรรมดาที่พวกเขาไม่้าเห็นสิ่งร้ายๆเกิดกับเขา พวกเขาได้ชนะการต่อสู้มาได้ แต่พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าหลายๆสิ่งจะเกิดขึ้นเพราะเ้าหมาปากเสียตัวนั้น
"อย่าได้กังวลเลย ก่อนหน้านี้เจียงเฉินกระซิบข้าด้วยััเทวะ เขาขอให้พวกเราไม่ต้องเข้าไปพัวพันในการต่อสู้ของพวกเขาและนิกายเทียนเจี้ยน ข้าเชื่อว่าเขารับมือได้แน่"
เยี่ยนเจิ้นอวิ๋นตอบด้วยรอยยิ้ม
"น้องเจียงเฉินมีระดับการบ่มเพาะขอบเขตฉีไห่ เหตุใดถึงใช้ััเทวะได้ล่ะขอรับ?"
เยี่ยนหยางถามด้วยความใ
"น้องเจียงนั้นเป็คนที่โดดเด่น เขาไม่สามารถที่จะคาดเดาได้ด้วยสามัญสำนึก ข้าคิดว่าเขานั้นจะต้องมีวิธีในการจัดการศิษย์ทั้งสองจากนิกายเทียนเจี้ยน เขาเลือกที่จะวิ่งขึ้นูเาเพราะเขาไม่้าให้ตระกูลเยี่ยนเข้ามาพัวพันไปด้วย นอกจากนั้นมันเป็ถึงนิกายเทียนเจี้ยน น้องเจียงช่างเอาใจใส่พวกเราเหลือเกิน.....เฮ้อ..."
เยี่ยนเจิ้นอวิ๋นถอนหายใจออกมา ในความจริงแล้วเขาพลาดครั้งนี้ อาจจะมีบางส่วนที่เขาพูดได้ถูกต้อง เจียงเฉินเลือกที่จะหลบหนี แม้ว่าจะเป็เื่ที่คาดหมายไว้แล้ว แต่เจียงเฉินนั้นมีแผนการที่ใหญ่กว่านี้
ภายในูเา เจียงเฉินและหวงต้าต่างวิ่งด้วยความเร็วสูง ด้านหลังของเขาเฉินซวงตามมาอย่างติดๆ
"เ้าหนู เ้าทำอะไรของเ้า? เ้ามีพิษร้ายแรงอยู่ในมือแท้ๆดันไม่ใช้ และด้วยความสามารถด้วยความเร็วของเ้า การใช้มันสังหารเฉินซวงใช่ว่าเป็ไปไม่ได้มิใช่รึ......แล้วเหตุใดพวกเราต้องมาหนีด้วย"
หวงต้าถามอย่างหดหู่
"เ้าไม่ได้รู้อะไรเลย พิษของบิดาผู้นี้ไม่ได้สามารถใช้ได้ตามที่้า หลังจากใช้ไปครั้งหนึ่งข้าต้องรอเป็ระยะเวลานานถึงใช้ได้อีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นเฉินซวงมันเป็ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลาง หากเขาเตรียมการป้องกันไว้ มันยากที่จะโจมตีโดนเขา แม้ข้าจะมีพิษร้ายแรงอยู่ ทว่าคู่ต่อสู้เป็ผู้เชี่ยวชาญแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลาง ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา นั่นคือสาเหตุที่ต้องเผ่นยังไงล่ะ"
เจียงเฉินแค่นเสียงออกมาทางจมูกอย่างดูถูก เขาสามารถพูดโป้ปดได้โดยที่ไม่กะพริบตา พิษของอสรพิษชิงินั้นเขาสามารถที่จะควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ และเขาสามารถที่จะใช้เมื่อไรก็ได้ที่เขา้า ดั่งพลังหยวนของเขา เฉินซวงอยู่ระดับแก่นแท้มนุษย์ขั้นกลาง มันเป็เื่ที่ยากสำหรับเขาถึงแม้จะเตรียมตัวมาแล้วก็ตาม อย่างไรก็ตามด้วยความสามารถและพิษร้ายแรงถึงตายนั้นทำให้เขาไม่ได้รู้สึกกลัวเฉินซวงแม้แต่น้อย แน่นอนที่เขาเลือกที่จะวิ่งหนีเพราะหวงต้าลากเขาลงโคลนกับมันก่อนหน้านี้ หากเจียงเฉินไม่ได้ประโยชน์ใดๆจากหวงต้า มันไม่ยุติธรรม เ้าหมาโง่นี่มันจะเอาเปรียบเกินไปแล้ว
"บัดซบ! เ้าดันใช้พิษร้ายแรงนั่นกับพวกอ่อนแอเนี่ยนะ เสียของชะมัด!"
หวงต้าโมโหนักเหมือนจะมีควันออกมาจากจมูกมัน มันต่อว่าเจียงเฉินว่าใช้ไม่เป็
"เลิกพล่ามไร้สาระได้แล้ว เ้านั่นมันตามหลังมาเกือบจะทันแล้ว บิดาเหนื่อยจนขยับไม่ไหวแล้ว เ้าแบกข้าไว้บนหลังหน่อยสิ"
หลังจากพูดเสร็จเจียงเฉินก็ะโขึ้นหลังหวงต้า
